Είναι η πορνογραφία τέχνη;

Πόσο τέχνη μπορεί να είναι μια αναπαράσταση ψεύτικη, που ερεθίζει μια ανάγκη απωθημένη, αλλιώς δεν θα ειχε ερεθιστεί, για λόγους βιοποριστικούς;

 

Όταν λέτε "αναπαράσταση ψεύτικη" αναφέρεστε μόνο στο κινηματογραφικό μέρος της πορνογραφίας;
Η φωτογραφία; Το αφήγημα; Τα κόμιξ; Η μουσική;

 

Κάπου, καποτε είχα διαβάσει ότι τέχνη είναι η μορφή έκφραση κάποιας ιδέας , που σκοπό έχει να την ανάδειξη της οπτικής του καλλιτέχνη .

 

Η τέχνη μπορεί να είναι πορνογραφική. Η πορνογραφία δεν μπορεί να είναι τέχνη.
Η πορνογραφία είναι θεματολογία.

 

Τόσο η πορνογραφία όσο και η διαφήμιση χρησιμοποιούν μορφές-εργαλεία της τέχνης(γραπτό λόγο, φωτογραφία,κινηματογράφο) με απώτερο και αποκλειστικό στόχο το οικονομικό όφελος.
Η όποια αισθητική αξία του παραγόμενου προιόντος θεωρείται παράπλευρο αποτέλεσμα και ενδιαφέρει κάποιες φορές αυτούς πουν πληρώθηκαν γι αυτό(για το ονόρε) και ελάχιστους καταναλωτές του προιόντος.

 

Πηγη:
http://eranistis.net/wordpress/2017/04/04/umberto-eco-porno/

Ουμπέρτο Έκο – Πώς ν’ αναγνωρίζετε μια ταινία πορνό (1989)

Δεν ξέρω αν σας έτυχε ποτέ να δείτε μια ταινία πορνό. Δεν εννοώ ταινίες που περιέχουν στοιχεία ερωτισμού, έστω και απαράδεκτα για πολλούς, όπως λόγου χάρη Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι. Εννοώ πορνογραφικές ταινίες, των οποίων ο μόνος και πραγματικός σκοπός είναι να διεγείρουν τον πόθο του θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ, πέρα απ’ αυτό το ξύπνημα του πόθου του θεατή με εικόνες ποικίλων και πολυποίκιλων ζευγαρωμάτων, τα υπόλοιπα δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία.

Πολλές φορές οι αρχές οφείλουν ν’ αποφασίσουν αν κάποια ταινία είναι απλώς πορνογραφική ή έχει κάποια καλλιτεχνική αξία. Δεν ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι η καλλιτεχνική αξία συγχωρεί τα πάντα. Μερικές φορές τα αυθεντικά έργα τέχνης είναι πιο επικίνδυνα για την πίστη, τα ήθη, τις τρέχουσες απόψεις απ’ ό,τι τα έργα μικρότερης αξίας. Επί πλέον πιστεύω ότι όποιος ενήλικας το επιθυμεί έχει το δικαίωμα να καταναλώνει πορνογραφικό υλικό, ελλείψει κάτι καλύτερου. Ωστόσο παραδέχομαι ότι μερικές φορές τα δικαστήρια πρέπει να αποφασίσουν αν μια ταινία έχει γίνει με πρόθεση να εκφράσει ορισμένες έννοιες ή αισθητικά ιδεώδη (έστω και μέσω σκηνών που προσβάλλουν τη δημόσια αιδώ) ή αν έγινε με το μόνο σκοπό να ξυπνήσει τα ένστικτα του θεατή.

Λοιπόν, υπάρχει ένα κριτήριο που ορίζει αν ένα φιλμ είναι πορνογραφικό ή όχι και βασίζεται στον υπολογισμό των νεκρών διαστημάτων. Ένα μεγάλο αριστούργημα του κινηματογράφου όλων των εποχών, το Κόκκινες σκιές, διαδραματίζεται συνέχεια και αποκλειστικά (εκτός από την αρχή, μερικά σύντομα διαλείμματα και το φινάλε) σε μια άμαξα. Αλλά χωρίς αυτό το ταξίδι, η ταινία δε θα είχε νόημα. Η Περιπέτεια του Αντονιόνι είναι φτιαγμένη αποκλειστικά από νεκρούς χρόνους: ο κόσμος πάει, έρχεται, μιλάει, χάνεται και ξαναβρίσκεται, χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Αλλά αυτό ακριβώς θέλει η ταινία, να μη συμβαίνει τίποτα. Μπορεί να μας αρέσει ή όχι, αλλ’ αυτό ακριβώς θέλει να πει.

Αντίθετα, ένα πορνογραφικό φιλμ, για να δικαιολογήσει την αγορά του εισιτηρίου ή της βιντεοκασέτας, μας λέει ότι ορισμένα άτομα σμίγουν ερωτικά, άντρες με γυναίκες, άντρες με άντρες, γυναίκες με γυναίκες, γυναίκες με σκύλους ή άλογα (επισημαίνω ότι δεν υπάρχουν πορνό με άντρες που ζευγαρώνουν με φοράδες ή σκύλες: γιατί . Και ως εδώ καλά: μα μια τέτοια ταινία είναι γεμάτη νεκρούς χρόνους.

Αν ο Τζιλμπέρτο, για να παρθεί με την Τζιλμπέρτα, πρέπει να πάει από την Πιάτσα Κορντούζιο στο Κόρσο Μπουένος Άιρες, η ταινία δείχνει τον Τζιλμπέρτο με το αυτοκίνητο να κάνει ολόκληρη τη διαδρομή, φανάρι προς φανάρι.

Τα πορνογραφικά φιλμ είναι γεμάτα κόσμο που μπαίνει στο αυτοκίνητο και οδηγεί για χιλιόμετρα και χιλιόμετρα, ζευγάρια που χάνουν απίστευτο χρόνο, ώσπου να κλείσουν δωμάτιο στο ξενοδοχείο, άντρες που περνούν λεπτά ολόκληρα στο ασανσέρ, ώσπου ν’ ανεβούν στο δωμάτιο, κοπέλες που ρουφάν διάφορα λικέρ και χαζολογούν με φρου-φρου και δαντελίτσες, ώσπου να εξομολογηθούν η μια στην άλλη ότι προτιμούν τη Σαπφώ από τον Ντον Τζιοβάνι. Για να τα πούμε λιανά και χωρίς περιστροφές, στα πορνοφίλμ, προτού να δει κανείς ένα καλό γαμήσι, πρέπει να υποστεί ένα σποτ του Υπουργείου Συγκοινωνιών.

Οι λόγοι είναι προφανείς. Ένα φιλμ όπου ο Τζιλμπέρτο θα έπαιρνε συνεχώς την Τζιλμπέρτα από μπρος, πίσω και πλάγια, δε θα μπορούσε να σταθεί. Ούτε από σωματική άποψη για τους ηθοποιούς ούτε από οικονομική για τον παραγωγό. Μα ούτε και από ψυχολογική άποψη για το θεατή: διότι, για να θεωρηθεί μια παρανομία επιτυχημένη, πρέπει να διαγράφεται σ’ ένα φόντο καθημερινότητας. Η απεικόνιση της καθημερινότητας είναι ένα από τα δυσκολότερα πράγματα για κάθε καλλιτέχνη —ενώ η απεικόνιση της παρέκκλισης, του εγκλήματος, του βιασμού, των βασανιστηρίων είναι πανεύκολη.

Έτσι η πορνογραφική ταινία πρέπει ν’ αναπαραστήσει την καθημερινότητα —απαραίτητη προϋπόθεση για ν’ αποκτήσει ενδιαφέρον η παρανομία— με τέτοιο τρόπο, ώστε κάθε θεατής να τη συλλάβει. Έτσι αν ο Τζιλμπέρτο πρέπει να πάρει το λεωφορείο, για να πάει από το Α στο Β, θα δούμε τον Τζιλμπέρτο να παίρνει το λεωφορείο και το λεωφορείο να πηγαίνει από το A στο Β.

Αυτό συχνά εκνευρίζει τους θεατές, διότι θα ήθελαν να βλέπουν συνεχώς ακατονόμαστες σκηνές. Αλλά πρόκειται για αυταπάτη. Δε θ’ άντεχαν μιάμιση ώρα ακατονόμαστων σκηνών. Επομένως, οι νεκροί χρόνοι είναι απαραίτητοι.

Λοιπόν, το ξαναλέω. Μπείτε σ’ έναν κινηματογράφο. Αν οι πρωταγωνιστές, για να παν από το Α στο Β, κάνουν περισσότερη ώρα απ’ όση θα θέλατε, αυτό σημαίνει ότι το φιλμ είναι πορνογραφικό.

 

Σκόρπια...

Είναι χρησιμότατο να σημειωθεί πως η λέξη τέχνη προέρχεται ετυμολογικώς από το τίκτω (γεννώ), ενώ η λέξη Art από το λατινικό ars (διευθετώ, τακτοποιώ)...
...
Ο Έκο περιέγραψε την μανιέρα της προσδοκίας/αναμονής των ζουμερών σκηνών της "τσόντας", ως το εργαλείο/μεθοδολογία (της Τέχνης) που προετοιμάζουν αφενός το φαντασιακό του θεατή με σκοπό να υποδεχτεί το "θέαμα", αφ' ετέρου την ρύθμιση της ανταπόκρισης του "οργάνου". Στα σαγόνια του καρχαρία, φερειπείν, ήταν η μουσική, στο Ραν του Κουροσάβα ήταν η κίνηση των πλάνων.
Το ότι ελάχιστα άτομα θα κάτσουν να δουν μια ταινία πορνό, όσο κι αν αφελές είναι το σενάριο, αλλά θα δούν μόνο τις σκηνές, είναι συνήθως αποτέλεσμα του "ό,τι έχουν μπει στ' αμάξι πρώτα", πολλήν ώρα πριν...
...
Τση άνθρωπες αρέζει πολύ να φαντάζονται πως τα τα πράματα είναι απλά και να βασανίζονται μαρτυρικά σπάζοντάς τα σε χιλιάδες κομμάτια...
...
Η τέχνη, μεταξύ άλλων, ως εργαλείο είναι "κρυφή" π΄τάνα, κάνει π.χ τα κομενάκια νάχουν ροζ κουνιστά, λαπιτόπια, ταμπλέται, πορτοφόλια κλπ...

 

Λεπτομέρειες. Ασχολήθηκα με την μεγάλη εικόνα. Όποιος θέλει την βλέπει, όποιος δεν θέλει πάλι, δύσκολα την αποφεύγει.

Ως αποδέκτης της τέχνης ή της μη τέχνης, κατά περίπτωση θεατής, αναγνώστης, ακροατής ασφαλώς συγκλονίζομαι από το Υψηλό. Έργα τέχνης που έχουν ως κεντρικό τους θέμα το σεξ, το γαμήσι, τον ερωτισμό, χωρίς περιτυλίγματα. Χένρι Μίλλερ, συγκλονιστικός, Αναϊς Νιν, την εποχή που ήταν μαζί του επίσης ανυπέρβλητη πορνογράφος, ο Μέγας Ανατολικός, Φελλίνι, Μπερτολούτσι, Μακαβέγιεφ, Σουητώνιος. Μακάρι να είχα στη διάθεσή μου για τις κάβλες μου πολύ περισσότερα τέτοια αριστουργήματα που να συνδυάζουν την ακραία αμεσότητα με τον οίστρο της έμπνευσης και της δημιουργίας.

Τα οποία αριστουργήματα, αν το καλοσκεφτεί κανείς, επιτελούν και ένα άλλο - παιδευτικό - έργο: Κάνουν τα γνήσια πορνογραφήματα ακόμα περισσότερο εμφανή για αυτό που είναι.

 

Έχω μία κάποια διαφωνία να συζητήσω.

Θεωρώ ότι η πορνογραφία είναι τέχνη καθολικά, όχι κάτι κατα περίσταση ή υπό προυποθέσεις τέχνη.
Σε αντίθεση με την διαφήμιση που αναφέρεις, που πλέον στο μεγαλύτερο της μέρος εμπλέκει επιστήμη. Αναγνωρίζω τρεις βασικές δομές εντελώς διακριτές ως προς τα χαρακτηριστικά τους. Την τέχνη την θρησκεία και την επιστήμη. Όσο περισσότερο η μία δομή εισέρχεται στην άλλη τόσο περισσότερο αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά της.

Η διαφήμιση παρόλα που προβάλλεται από μέσα που παραδοσιακά αφορούν την τέχνη και παρόλα που χρησιμοποιεί την καλλιτεχνική δημιουργία είναι προιόν επιστήμης και όχι καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Η πορνογραφία όμως είναι τέχνη. Μία τέχνη που, εντάξει, σχεδόν στο σύνολο της δημιουργήθηκε με σκοπό το εμπόριο της. Διαφωνώ ότι μπορεί να είναι και απώτερος και αποκλειστικός σκοπός (ή στόχος) το οικονομικό όφελος ταυτοχρόνως. Ή απώτερος θα είναι ή αποκλειστικός, ίσως αυτή η διαφορά να αλλάζει πολλά στην υποκειμενική αντίληψη της αισθητικής αξίας του συγκεκριμένου αγαθού, έχει ωστόσο σημασία για την τέχνη γενικά να είναι εμπορική. Όσο ανήθικο και παράλογο γενικά αυτό να ακούγεται.

Αντικειμενικά νόστιμο είναι το φρούτο που σε πολλούς θα αρέσει η γεύση του. Αυτομάτως αυτό το φρούτο είναι και εμπορικό.
Τίποτα από όλη εκείνη την λογοτεχνία, τα κόμικ, τις ταινίες που αφορούν τον χώρο δεν θα είχε φτάσει στα αισθητήρια μας και δεν θα είχε διαμορφώσει και ορίσει αυτό που ονομάζουμε bdsm αν δεν ήταν εμπορικό.

Τα πρωτόκολλα, η old guard και γενικά το bdsm (το bdsm ως κουλτούρα, όχι οι πάγιες κοινωνικά ανθρώπινες συμπεριφορές που αφορούν κυριαρχία και υποταγή ή ο σαδομαζοχισμός) ούτε από πάντα υπήρχαν ούτε για πάντα θα υπάρχουν. Αυτό που διαχρονικά θα υπάρχει εφ εξής όμως είναι ένα μέρος της πορνογραφίας που αφορά το bdsm και το τρισκέλιον. Και αυτό γιατί και η πορνογραφία και τα σύμβολα είναι τέχνη και ως τέχνη τα εκάστοτε ποιοτικότερα και κατα συνέπεια εμπορικότερα δείγματα της είναι παντοτινά.

Μαρκήσιους πλέον δεν έχουμε, έχει εκλείψει ο τίτλος ευγενείας εδω και αιώνες, αλλά Ζυστίν διαβάζουμε 300 χρόνια μετά.

 

Αγαπητέ @AuroraBorealis
εκπλήσσομαι.
Θα πρότεινα, με πολύ συμπάθεια, να διαβάσεις, νηφάλιος, ξανά το κείμενο σου αυτο και ή να το διορθώσεις ή να το σβήσεις.
Δεν είναι του επιπέδου των κειμένων που συνήθως γράφεις.
Το διάβασα τρείς φορές μήπως και είμαι άδικος απέναντι στο κείμενο, αλλά δεν είμαι άδικος τελικά.
Σκέφτηκα να στα γράψω αυτά σε ΠΜ άλλα μια και δεν είσαι παρεξηγιάρης, στα λέω φανερά.

 

Ένα άρθρο που πέτυχα πρόσφατα.

 

Πολιτικοκορεκτίλα με άλλοθι και πρόσχημα τση γιεναίκαι από γιεναίκαι γουίθ λάβ...
Το ΦΑΝΤΑΖΙΟ του '70 'ηταν πιο προχώ από τ' Χαρπεροπάζαρο...
Βεβαίως υπάρχουν και χειρότερα, και καλά πιο ...σοβαρά!