Με ανακαλύπτω...

-_20:48 βρίσκομαι στο δρόμο και προσπαθώ να σκεφτώ γρήγορα την πιο σύντομη διαδρομή.
Αριστερά...
Αρχίζω να τρέχω όπως δεν έχω τρέξει ποτέ στη ζωή μου.Λαχανιάζω και συνεχίζω γρηγορότερα.
Μην Τον απογοητεύσω σκέφτομαι,μην Τον απογοητεύσω.

Φτάνω μπροστά από το super market και ευτυχώς είναι ακόμη ανοιχτό,με λιγοστά αυτοκίνητα απέξω.Κοιτάζω το ρολόι μου, 20:58.
Δίνω ελάχιστο χρόνο στον εαυτό μου να πάρει μια ανάσα.Δεν έχω αντοχές σκέφτομαι,πρέπει να κάνω κάτι γι'αυτό.
Μπαίνοντας γυρνούν και με κοιτούν δυο υπάλληλοι,χαμογελούν ψεύτικα,αλλά αυτό δεν με αφορά.
Περνάω τους διαδρόμους και βάζω διάφορα πράγματα στο καλάθι μου,που δεν ξέρω πραγματικά αν τα χρειάζομαι.
Για ένα σαββατοκύριακο είπε,αναρωτιέμαι τι εννοούσε και συνεχίζω να παίρνω διάφορα από τα ράφια.Ένα αποσμητικό,χαρτοπετσέτες και άλλα πράγματα που είναι ήδη στο καλάθι.
Κοιτάζω βιαστικά τους διαδρόμους μήπως χρειάζομαι κάτι ακόμα,δεν ξέρω αλλά δεν έχω χρόνο.Πηγαίνω στο ταμείο.
21:07 γράφει στην απόδειξη.
Βγαίνοντας χαμογελώ,τα κατάφερα σκέφτομαι.
Χτυπάει το κινητό μου.Κοιτάζω στην οθόνη και είναι Εκείνος.Ακουμπώ γρήγορα τις σακούλες στο έδαφος και το σηκώνω.
Σε 5 λεπτά να είσαι στο σπίτι και το τηλέφωνο κλείνει.Μένω μετέωρη...
Κοιτάζω το ρολόι μου 21:08 και 21:12 πρέπει να έχω φτάσει στο σπίτι.Με τέσσερις σακούλες αυτή τη φορά και σε 5 λεπτά να είμαι στο σπίτι;
Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ.Αρπάζω τις σακούλες, τρέχω και πάλι.
Γιατί πήρα μαλακτικό σκέφτομαι.Ήθελα εγώ τώρα μαλακτικό;Οι σακούλες είναι βαριές και με καθυστερούν,δεν θα προλάβω.
Όχι,πρέπει να φτάσω στην ώρα μου,δεν πρέπει να Τον απογοητεύσω.
Πόσο αστεία θα φαίνομαι αν κάποιος με παρατηρούσε τώρα,δεν θα ήθελα με τίποτα να με έβλεπε Εκείνος.Με τα μαλλιά πιασμένα όπως-όπως,με τις σακούλες να χτυπάνε μεταξύ τους και εγώ λαχανιασμένη,αναψοκοκκινισμένη από το τρέξιμο και την ένταση.

21:14 βρίσκομαι έξω από το σπίτι μου.
Ακουμπώ τις σακούλες στο πλατύσκαλο και αφήνομαι,δεν πρόλαβα...
Κρατώ το πρόσωπό μου με τα χέρια μου και θέλω τόσο πολύ να κλάψω.
Ιδρωμένη,αναστατωμένη,σίγουρα ξεμαλιασμένη και ηττημένη,ο τέλειος συνδιασμός.

-Άργησες...
Σηκώνω το κεφάλι μου και Τον κοιτάζω.
Πόσο ντρέπομαι για την αργοπορία μου,την εμφάνιση μου και την συνολική εικόνα μου,εκείνη την στιγμή.
Σηκώνομαι αμέσως.
-Συγγνώμη Κύριε.
-Το ξέρεις πως δεν αρκεί αυτό,έτσι δεν είναι;
-Μάλιστα Κύριε,λέω δειλά.
-Τι θεωρείς εσύ,πως θα πρέπει να κάνω τώρα;
-Εγώ Κύριε;
-Ναι, εσένα ρώτησα και περιμένω απάντηση.
-Να με τιμωρήσετε Κύριε.
-Ακούστηκε σαν να το επιθυμείς.Άργησες επίτηδες για να τιμωρηθείς;
-Όχι, Κύριε δεν θα το έκανα αυτό.
-Είσαι σίγουρη για την απάντηση σου;
Η φωνή Του ήρεμη και σταθερή και το βλέμμα Του σκοτεινό και ανέκφραστο.
Μάλιστα Κύριε.Δεν θα επέλεγα να Σας απογοητεύσω.
-Γιατί έχω την εντύπωση,πως το έκανες επίτηδες;
-Όχι, Κύριε.Πέιτε μου Σας παρακαλώ,γιατί το Λέτε αυτό;
-Είναι απλό μικρή...επέλεξες να πας από αριστερά και η πιο σύντομη διαδρομή ήταν από δεξιά.
Κοκκινίζω...σκέφτομαι πως όπως πάντα,έτσι και τώρα έχει δίκιο.Επέλεξα λάθος διαδρομή και έχασα χρόνο.
-Έχετε δίκιο Κύριε, άθελά μου όμως δεν υπολόγισα σωστά την απόσταση.
-Μάλιστα.Άκουσε με καλά μικρή,η συμπεριφορά σου έδειξε πως προσπάθησες να γίνεις χειριστική.
-Κύριε,μην το Λέτε αυτό.
-Τι είπες;
-Δεν το ήθελα Κύριε,συγγνώμη.
-Συνεχίζεις τα λάθη;
Λοιπόν...κάτσε να σκεφτεις.Σου δίνω χρόνο μέχρι αύριο στις 9:00 που θα επικοινωνήσω μαζί σου.
Θέλω να σκεφτείς προσεκτικά αν ήταν άθελά σου ή ηθελημένα.Κατανοητός;
-Μάλιστα Κύριε.
Τον κοιτάζω να φεύγει και αδειάζουν όλα μέσα μου.Ακούω ήχο μηνύματος από το κινητό μου.
-Κοίτα χαμηλά και μπες στο σπίτι αμέσως!_-

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

 

Είσαι χειριστική Αέναη;

 

Προσέξατε ότι συνεχίζεται...ίσως το ανακαλύψουμε.

 

Ίσως;

 

Έτσι για το μυστήριο

 

Και μόνο που το διάβασα αγχώθηκα, παρόλα αυτά, περιμένω την συνέχεια.  

 

Και εγώ!  

 

Θα περιμένουμε και εμείς μέχρι αύριο στις 9:00; 

 

Χαχαχα

 

-_...σηκώνομαι αμέσως και μπαίνω στο σπίτι.
Ακουμπώ τις σακούλες στον πάγκο.Βγάζω τα παπούτσια και τα ρούχα μου.
Μένω με τα εσώρουχα και τακτοποιώ τα ψώνια,γράφοντας συγχρόνως σε ένα χαρτί τι έχω πάρει,για να μην ξεχάσω κάτι όταν με ρωτήσει.

Γεμίζω την μπανιέρα με νερό και βυθίζομαι μέσα.
Παρατηρώ στο δεξί μου πόδι εξωτερικά μελανιές.Είναι από τις σακούλες που χτυπούσαν πάνω μου την στιγμή του μαραθωνίου σκέφτομαι.Χαμογελώ και τις χαιδεύω.Είναι δικές Του έστω και αν δεν τις έκανε Εκείνος.Βυθίζω το κεφάλι μου στο νερό και μένω για λίγο,αναπνέω και το επαναλαμβάνω.Είναι κάτι που με χαλαρώνει και αδειάζει το μυαλό μου.
Αφαιρώ το νερό από την μπανιέρα.Έμεινα αρκετή ώρα και έχει παγώσει.Λούζω τα μαλλιά μου και σαπουνίζω το σώμα μου.Σκουπίζομαι απαλά,μαζεύω τα μαλλιά μου και φοράω ένα μαύρο νυχτικάκι.Χωρίς εσώρουχα,δεν θέλω να με ενοχλεί τίποτα και προτιμώ να περπατώ ξυπόλυτη στο σπίτι.

Ξαπλώνω στον καναπέ και σκέφτομαι όσα συνέβησαν.Με παίρνει ο ύπνος και ξυπνώ σαν από εφιάλτη.Κοιτώ το κινητό μου είναι 1:12,δεν ξέρω πόση ώρα κοιμάμαι.Δεν υπάρχει κάποιο μήνυμα Του.Μου είπε πως θα επικοινωνήσει αύριο στις 9:00,για να Του απαντήσω αν η λάθος διαδρομή που επέλεξα ήταν άθελά μου ή ηθελημένα.
Αλήθεια τι ήταν αυτό που Τον έκανε να πιστέψει
κάτι τέτοιο;Χειριστική Στον Κύριο μου;
Έχουμε κάνει συζητήσεις και Του έχω αναφέρει πως έχω υπάρξει χειριστική στη ζωή μου.
Αλλά σε Εκείνον;Πώς θα μπορούσα να το κάνω αυτό;Να το θελήσω,να το σκεφτώ;Τι νόημα θα είχε,από την στιγμή που έχω αφεθεί στα χέρια Του,να με οδηγήσει και να είμαι όπως Εκείνος επιθυμεί.Ένα ζυμάρι που μπορεί να πλάσει.
Με αυτές τις σκέψεις με ξαναπαίρνει ο ύπνος.
Ένας ύπνος ανήσυχος και βασανιστικός.

Κοιτάζω το ρολόι μου και η ώρα είναι 8:30.Σε μισή ώρα θα με πάρει τηλέφωνο σκέφτομαι.
Θα Τον ακούσω και θα γεμίσει η ψυχή μου.

Φτιάχνω καφέ και ανάβω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας.Χάνομαι κοντά Του κοιτώντας τον καπνό και νιώθω τον καφέ να κατεβαίνει και να με ζεσταίνει.

Χτυπάει το κινητό μου και πετάγομαι.Κοιτάζω την οθόνη είναι 8:45 και είναι η Μαρία η κολλητή μου.Το σηκώνω χωρίς καλημέρες.
-Είσαι καλά;Είναι κάτι επείγον;
-Καλημέρα λέμε πρώτα καλέ τι έπαθες;
-Δεν είναι επείγον λοιπόν.Καλημέρα θα σε πάρω αργότερα.
Το κλείνω αμέσως.Δεν μπορώ να ρισκάρω να με καλέσει κι εγώ να μιλώ,ενώ μου έχει πει θα σε πάρω στις 9:00.
Συνεχίζω το τσιγάρο μου και η αναμονή με σκοτώνει.

Χτυπάει το κινητό μου στις 9:00 ακριβώς και το σηκώνω αμέσως.Είναι Εκείνος.
-Καλημέρα.
-Καλημέρα Σας Κύριε.
-Πώς κοιμήθηκες;
-Κοιμήθηκα ελάχιστα Κύριε.
-Γιατί κοιμήθηκες ελάχιστα;
-Ήμουν αναστατωμένη και δεν μπόρεσα να κοιμηθώ πολύ Κύριε.
-Τι σε αναστάτωσε;
-Η σκέψη της λάθος επιλογής μου που με καθυστέρησε και ότι Θεωρείτε πως ήμουν χειριστική Κύριε.
-Δεν ήσουν;
-Όχι Κύριε δεν ήμουν.
-Πώς δικαιολογείς ένα τέτοιο λάθος;Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινες με τα πόδια στο super market.
-Κύριε πραγματικά και εγώ απορώ.Η μόνη λογική εξήγηση που έδωσα στον εαυτό μου είναι πως εξαιτίας του άγχους και της αγωνίας θόλωσε η κρίση μου.
-Να πιστέψω δηλαδή πως ήταν άθελά σου;
-Μάλιστα Κύριε.
-Τι κάνεις τώρα;
-Πίνω καφέ και Σας μιλώ Κύριε.
-Έφαγες πρωινό;
-Όχι ακόμη Κύριε.
-Γιατί;
-Γνωρίζω Κύριε πως το πρωινό που Έχετε επιλέξει για'μένα μπορώ να το ετοιμάσω μέχρι τις 10:00.
-Αν μιλήσουμε δηλαδή μέχρι τις 10:00,θα ετοιμάζεις το πρωινό σου και θα τρως όσο σου μιλάω;
-Όχι Κύριε.
-Άρα;
-Έπρεπε να το είχα κάνει πριν με Πάρετε.
-Πολύ καλά.Στις 12:04 να είσαι στο δρόμο,θα έρθω να σε πάρω.Θα φύγουμε για δυο μέρες.
Το τηλέφωνο κλείνει.
Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.Ένα σαββατοκύριακο μαζί Του.Αυτά τα ψώνια εννοούσε να κάνω.Ευτυχώς όμως έχω ότι χρειάζομαι.Ανυπομονώ να βρεθώ κοντά Του..._-

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

 

Αυτά τα ψώνια εννοούσε;

 

Ναι αυτά.