Έλεγχος = Ευθύνη ?

Comic

 

Το βρήκα το απόσπασμα:

 

....Mμμμ κι Εγώ το βρήκα!


[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

...Ο πρίγκηπας έρχεται ... Στον δρόμο είναι!

 

Είναι πολύ ενδιαφέρον το θέμα. Γενικά οι απόψεις που διάβασα συγκλίνουν με αυτά που πιστεύω. Προσωπικά θεωρώ ότι η επιλογή εκχώρησης του ελέγχου (πρέπει να) είναι μια πράξη ευθύνης. Δε νομίζω ότι μπορεί να έχει βιωσιμότητα μια σχέση εάν η sub θεωρεί ότι εκχωρεί τις ευθύνες της. Από την άλλη η εκχώρηση του ελέγχου και η απαδοχή της αποτελεί προφανώς μια μεγάλη ευθύνη που υποχρεούται ο αποδέκτης να τη διαχειριστεί σωστά και με συναίσθηση αυτής της ευθύνης. Αν κάποιος δν την έχει αυτή δε νομίζω ότι έχει δυνατότητες και αυτό φαίνεται γρήγορα.

 

Νιάου;;; Huh! Σε όλες τα ίδια λες!  

Κι εγώ που νόμιζα ότι είχαμε κάτι ξεχωριστό, σν, σνιφφ.

 

Ώραιο θέμα νήματος, αν και πιθανόν χιλιοσυζητημένο.

 

Ως σκόρπια σκέψη αναρωτιέμαι αν υπάρχουν και άλλες υ/σ εκεί έξω που πριν γνωρίσουν το D/s,M/s ειχαν μεγαλη ανάγκη στο να έχουν τον έλεγχο αλλά απέφευγαν τις ευθύνες των αποτελεσμάτων του ελέγχου αυτού και ανακαλυψαν μέσα από τη διαδικασία της υποταγής, και τη στάση του Κ, ότι δεν σε παίρνει να το κάνεις αυτό μέσα σε τέτοιου είδους σχέσεις και κατ'επεκταστη στη ζωή σου.

Ή έστω το μαθαίνουν σταδιακά όπως εγώ.

 

Εμένα δύο πράγματα με δυσκόλευαν πάντα.
Το να μου ορίσω έναν ξεκάθαρο στόχο, " τώρα παλεύεις για αυτό, κάνεις φόκους εδώ" γιατί πάντα ήθελα ένα σωρό πράγματα μαζί και τελικά τίποτα, γιατί ήθελα και πίστευα ότι είμαι όλα και τελικά από την κούραση του να επιλέξω δεν ήθελα να είμαι τίποτα .

Και το δεύτερο είναι η πειθαρχία που χρειάζεται για την επίτευξη.
Η αίσθηση ότι έχεις έναν έλεγχο, κάποιον που νοιάζεται για τον σκοπό, τον επιθυμεί και άρα θα το μάθει αν εσύ δεν δουλεύεις για αυτόν, και θα σε συμμορφώσει χωρίς κανάκεμα όπως θα έκανε ο εαυτός μου.

Αυτά τα δύο. Δεν είχα πρόβλημα ευθύνης, να αναλάβω ευθύνες " α τα έκανες σκατα άρα τώρα πας εκεί " ή " σου πέτυχε οπότε πας εκεί" ούτε με τρόμαζαν ούτε με άγχωναν τόσο. Ειδικά σε περιπτώσεις που η ζωή σου κάνει τον Κ και δεν σου αφήνει επιλογές και απλά κάνεις, έκανα και ήταν οκ.

Το να μπορώ να έχω αυτοπειθαρχία το δούλεψα πολυ και το δουλεύω ακόμα, αλλά το θεωρώ πολύ σημαντικό για μένα, να μπορώ να με πειθαρχώ.

Ένα Κ όμως, κάνει το πιο ωραίο, σου δείχνει μια εικόνα, σου δίνει ένα στόχο, ένα νόημα σε ξεμπερδευει σε εμπνέει δεν έχει σημασία αν θες να είσαι όλα ή αν μπορείς να είσαι , σημασία έχει τι θα δει και τι θέλει να είσαι και αυτό είναι από τα πιο ανακουφιστικά πράγματα, η δουλειά και ο έλεγχος που απαιτούνται για να φτάσεις εκεί είναι μοιρασμένα, ο καθένας τις δουλειές Τ/του .

Την ευθύνη του αποτελέσματος την έχουν και οι δύο, για εμένα, ο ένας για το πώς οδηγεί και ο άλλος για το πόσο ειλικρινής και τίμιος είναι στο να εκτελεί οδηγίες.

Γενικά δεν με αγχωνουν οι ευθύνες με αγχωνουν οι επιλογές. Με αγχωνει να πρέπει να αποφασίσω να πάρω αυτό, να είμαι αυτό κτλ και να αφήσω το τάδε. Είναι το ίδιο; Δεν ξέρω, τα έχω δύο διαφορετικά πράγματα στο μυαλό μου. Σόρρυ αν είναι το ίδιο.  

 

Έχει ίσως να κάνει και με το πόσο θέλεις κάτι. Κι εγώ βάζω πολλούς στόχους στην ζωή μου και μετά πολλές φορές καταλήγω στο τίποτα αλλά αναρωτιέμαι μηπως ήταν στόχοι του "πρέπει" και όχι του "θέλω".
Γι'αυτό δεν προσπαθώ τελικά το 100% μου, γι'αυτο τα παρατάω.

Σε μια κατάσταση Κ/υ η υ συνήθως το θέλει πραγματικά και πολύ να καταφέρει τους στόχους της. Ακόμα και να μην τα καταφέρνει πάντα ή να αργεί να τα καταφέρει υπάρχει εκείνη η επιμονή που προκύπτει μόνο από το πραγματικό "θέλω".

Βγάζω νόημα;

 

Κανοντας την βολτα μου στο παρελθον, μπορω να πω οτι δεν ειχα καμια αναγκη να εχω τον ελεγχο. Ηταν ομως αναποφευκτο.
Απο πολυ νωρις ημουν ηδη εξαντλημενη επειδη αποφασιζα και ελεγχα ολους τους τομεις της ζωης μου. Δεν ημουν ευχαριστημενη με τον τροπο που διαχειριζομουν τις επιλογες μου, ουτε με το αποτελεσμα αυτων.
Φυσικα ειχα ενα μονιμο αισθμημα ανικανοποιητου.
Την ωρα των ευθυνων, σχεδον παντα για πολυ μεγαλο χρονικο διαστημα εθελοτυφλουσα. Ειτε κοροιδευοντας τον εαυτο μου, ειτε κρυβομουν.
Μεσα απο την υποταγη στον Κ μου , απολαμβανω κυριολεκτικα μεσα στις λιγες επιλογες που εχω (γιατι απορριπτει χωρις πολλα πολλα τουλαχιστον το 90% των θελω μου) να αποφασιζω λιγοτερο και να ελεγχω λιγοτερο.
Ειναι εξαιρετικα απολυτος στην αποτυχια μου, ουτε υποψια να εθελοτυφλω, να κοροιδεψω ή κρυφτω, και επειδη "κολυμπαω" σε εναν ωκεανο συναισθηματων απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου. Αρεσκομαι πολυ στο να "αυτομαστιγωνομαι"' .
Ευτυχως μου δινεται συγκεκριμενος χρονος μεχρι να συγκροτηθω και να κανουμε απολογισμο των πεπραγμενων μου.
Αυτο που του ειμαι ιδιαιτερα ευγνωμων, ειναι οτι μαθαινω να μη "χαριζομαι" κι ας σοκαρομαι οταν μου εξηγει το γιατι. Νομιζω οτι αυτο ειναι ενα ιδιαιτερο δωρο απο Εκεινον σε μενα!

Ελπιζω να μην "απλωθηκα" πολυ και να απαντω σε αυτα που εθεσες.

 

Βγάζεις, αλλά δεν είχα αυτό στο μυαλό μου. Δεν έχει να κάνει με πολύ η λίγο, αν θέλω πολύ η λίγο η θέλω εγώ ή η μάνα μου η ο Κ, καλώς η κακώς είμαι άνθρωπος που όταν πρέπει να αποφασίσει ο ίδιος για το τι θέλει να είναι ( ανεπηρέαστος ανννν και όσο αυτό είναι εφικτό να είσαι totaly clean από επιρροές ) φρικαρει. Όλα μπορεί να τα θέλω πολύ σε μια στιγμή και μια άλλη στιγμή να τα απαξίωσω και αυτό να συμβαίνει με ρυθμους ρολερκοστερ

Το θέμα είναι πόσο δομή έχει ο στόχος που μου παρουσιάζουν, είτε αυτό είναι η κοινωνία είτε η οικογένεια είτε ο Κ, πόσο δομή και ισχύ έχει ο στόχος μου; Αυτόν θα ακολουθήσω τον πιο καλά δομημένο στόχο, αυτόν που όταν μου παρουσιάζεται λέω " μα ναι, αυτό είσαι, πως γίνεται να μην το έβλεπες " χωρίς να καταλαβαίνω ακριβώς γιατί, γιατί με εμπνέει γιατί με πείθει; δεν μπορώ να καταλάβω την έννοια του " θέλω πιο πολύ" με βάση τι; Τα αποτελέσματα; Τα γνωρίζουμε ποτε;

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι μηχανισμοί στο Κ/υ είνα άλλοι, δεν λες απλά "πραγματικό θέλω" γιατί δεν το καταλαβαίνω εγώ σαν έννοια το πραγματικό θέλω. Και να το νοιώσω δεν ξέρω αν έχει διάρκεια. Νομίζω ότι έχει να κάνει με την επιβολή αλλά πάλι δεν ξέρω αν έχω τις γνώσεις η το λέγειν να το αναλύσω.