Έλεγχος = Ευθύνη ?

Αντιλαμβάνομαι το ζόρι που περιγράφεις περισσότερο στην αρχή της σχέσης. Πριν να οσμωθουν τα δύο μέλη.

Έχω την εντύπωση ότι εάν τα θέλω αφεθούν λόγω κόπωσης αυτά θα επανέλθουν ακόμα πιο δυνατά στην επόμενη στροφή.

Συν τω χρόνω συγχρονισμό των θέλω μου με τα δικά του το βίωσα. Τα θέλω των δύο γίνονται θέλω της ίδιας της ασύμμετρης σχέσης.

 

Όταν τα θέλω αφήνονται λόγω κόπωσης, είτε ήταν γινάτια, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, οπότε είναι πολύ πιθανό να μην επιστρέψουν, είτε έχουμε παραίτηση του υποκειμένου από τις επιθυμίες του και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι μια μορφή γεραμάτων και δεν το αγαπώ ιδιαίτερα.

Κατά την υποκειμενική μου αντίληψη, τα θέλω του υ ηττώνται (η λέξη επιλεγμένη) από μια ισχυρότερη και γενικευμένη επιθυμία του, να βλέπει και να νιώθει ικανοποιημένο το Κ. Αυτό δεν είναι μόνον ανταλλαγή ελέγχου, αν είναι. Είναι ο συναισθηματικός πυρήνας της σχέσης Κυριαρχίας - υποταγής οποιασδήποτε διαβάθμισης.

_________________

Περί στόχων και προτεραιοτήτων κάποια άλλη φορά, προσωπικά πέρσι έμαθα ότι υπάρχουν αυτά τα πράγματα καθώς και άνθρωποι που τα παίρνουν στα σοβαρά. Αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί τους αν κρίνει ότι παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον, τονώνουν την καθημερινότητά του και της δίνουν νόημα κλπ. Εμένα ήταν κάπως σαν το καινούργιο μου παιχνίδι, αφού πρώτα παρέμεινα εντυπωσιασμένη ως άναυδη επί εβδομάδες, πώς ήταν δυνατό να μην τα έχω ακουστά. Δεν γνώριζα, δεν με αφορούσε η διαδικασία "κάνω αυτό για να γίνει κάτι άλλο", εγώ έκανα κάτι είτε για να εκφραστώ είτε για να επικοινωνήσω είτε επειδή δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά. Θα μου πείτε, τι σημασία έχει και τι μονολογώ. Ενδέχεται να έχει την σημασία ότι όταν στοχοθετείται και προτεραιοποιείται η καθημερινότητα εκτός Κυριαρχίας - υποταγής, παίρνει άλλο νόημα και περιεχόμενο, κατ' εμέ πιο βαθύ, και η αλληλεπίδραση της ανταλλαγής ελέγχου.

________________

Αυτός που επικυριαρχεί ασκεί και τον έλεγχο σε μια σχέση Κυριαρχίας - υποταγής. Αυτονοήτως έχει την ολική ευθύνη. Το υ έχει την μερική ευθύνη που του έχει αναθέσει ο Κ υπό την εποπτεία του έτσι και αλλιώς. Καθώς επίσης και την επιμέλεια του εαυτού του, όσον αφορά σκέψεις, λόγια, πράξεις, διαχείριση χρόνου, φροντίδα, πάλι υπό την μέριμνα του Κ. Η ευθύνη, η εποπτεία, η μέριμνα του Κ προς το υ είναι ο ερωτικός τους διάλογος. Δεν είναι δεκανίκι του υ για να πορεύεται εν γένει - το υ οφείλει να μπορεί να ενεργήσει όπως ο κάθε ενήλικος και αν δεν μπορεί θα πρέπει να το κοιτάξει - και δεν είναι το άλλοθί του για να αφήνεται, το ότι αφήνεται είναι δική του επιλογή ζυγιασμένη στο πλαίσιο των προϋποθέσεων που επέλεξε και έχει συνδημιουργήσει με τον Κ.

 

Άλλο ένα θέμα που το ξεχειλώνουν άτομα που δεν διάβασαν ή δεν κατάλαβαν το εισαγωγικό μήνυμα.

 

Δεν ισχυρίζομαι ότι θα αλλάξουν οι συνθήκες της κυριαρχίας ώστε αυτές να γίνουν η αιτία για την επανεμφάνιση των θέλω της υ. Έχω όμως την εντύπωση, όπως έγραψα πριν, ότι εάν η παραίτηση από τα θέλω γίνει λόγο επερχόμενης κούρασης της υ αυτά κάποια στιγμή θα επαναστατησουν και θα βγουν στην επιφάνεια.

Η παραίτηση των θέλω λόγο επερχόμενης κούρασης δεν ισοδυναμεί με τη μη ύπαρξη τους. Εάν η κούραση ξεπεραστεί τα θέλω της υ δεν θα επανέλθουν?
Δεν το γνωρίζω, με προβλημάτισε  

 

και το "παραίτηση" με το "αποποίηση"

 

Εσύ τώρα τι εμπλέκεσαι με κουβέντα που δεν έχει να κάνει με το αρχικό μήνυμα;

 

Αντιλαμβάνομαι αυτό που λέτε, το έχω βιώσει για μεμονωμένα περιστατικά τα οποία αφορούσαν κυρίως δικές μου αντιδράσεις σε δράσεις του K.

Τα θέλω μου όμως συχρονιστηκαν μέσα από την τριβή και τη συμπορευση. Σίγουρα δεν είναι κάτι που έγινε εν μία νυκτί αλλά δεν βίωσα ούτε παραίτηση, ούτε την αποποίηση που αναφέρει ο @espimain.

 

Η ευθύνη της απόφασης βαραίνει και αυτόν που την παίρνει αλλά βαραίνει και αυτόν που την υλοποιεί.

Τα πειράματα του Milgram έδειξαν ότι είναι πιο εύκολο να ακολουθήσεις μια απόφαση που έχει παρθεί από μια ανώτερη αρχή ακόμα και αν διαφωνείς επί της αρχής. Νομίζω ωστόσο ότι μπαίνω στα χωράφια του @AlexanderV και θα ήθελα να δω τη δική του άποψη επί του παραπάνω ισχυρισμού.

Ισχυρίζομαι επιπλέον ότι αυτό έχει να κάνει με την αγελαία φύση του είδους μας και την λειτουργία στα πλαίσια της ομάδας.

Εμπειρικά κρίνοντας δεν θεωρώ ότι τα υ δεν θέλουν να παίρνουν αποφάσεις επειδή θέλουν να αποφύγουν την ευθύνη, νομίζω ότι δεν θέλουν να παίρνουν αποφάσεις γιατί έχουν την τάση να το υπεραναλύουν και αυτό κουράζει και οδηγεί σε τέλμα.

 

Ένας κυρίαρχος αισθάνεται πάντα άνετα όταν παίρνει αποφάσεις. Δεν αγχώνεται ποτέ με αυτές;