Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Αναφερθηκατε σε συγχώνευση των δύο εξουσιών σε μια.
Με τον νόμο που ανέφερα προηγουμένως, παραχωρήθηκε η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία στον Χίτλερ.

Επιμεριζω ευθύνες, (όχι ειδικά σε πρόσωπα, αλλά σε ρόλους), και διαφωνούμε ουσιαστικά.

 

Πάντως διακρίνω κάποια "αλλεργία" στο να αναφερθεί ένα είδος "πανώλης" και στον "πατερούλη" της που άφησε τα σημάδια της μια χαρά στην ανατολική Ευρώπη και πρόσφατα έγινε και εξίσωση της από την ΕΕ με την "πανώλη" που αναφέρεται τόσο συχνά στα προηγούμενα μηνύματα.
Να μην αναφέρω ότι περνούν στο "απυρόβλητο" η "ασθένεια" της Κούβας και της Βορείου Κορέας.
Δυστυχώς κύριοι τα άκρα (άσχετα με τι ονομασία παρουσιάζονται) έχουν το ίδιο σκεπτικό και αποτέλεσμα.

 

Καταλαβαίνουμε πως κάποιος παρεπιδημεί στο Ρομέικο (με ο, μέχρι νεοτέρας) με το που αναφέρεται στην "θεωρία των δυο άκρων", η οποία ως εφεύρημα είναι αμιγώς ελληνικής προελεύσεως και κατασκευής.
Σκοπός του εφευρήματος ήταν και παραμένει το ραφινάρισμα του "η κότα έκανε τ' αβγό ή το αβγό την κότα", διγιότι -κατά μαντάμ Σουσού- είναι πολύ μπανάλ (tres banalite desagreable, που λέμε, ένα πράμα).
Έτσι τα εγχώρια ζούδια αφενός θεωρούν εαυτούς αμέτοχα στα γεγονότα και τα επιγενόμενα, αφ' ετέρου δε νομίζουν πως αυθωρεί τοποθετούν εαυτούς "τσακ στη μέση" μη δυνάμενα να αντιληφθούν πως αυτόματα κατοικοεδρεύουν στην "μέση" που έφτιαξε εξυπνότατα (το καλό να λέγεται) ο παραγωγός του εφευρήματος.
Τα ζούδια "εξωτερικού", τα και διαφωτισμένα λεγόμενα, είναι πιο ζούδια διγιότι δεν υπάρχει ανάγκη χρήσης τέτοιων εφευρημάτων, αρκούνται σε πολύ απλές συνταγές (τύπου πάνω-κάτω / καρότο μαστίγιο κλπ) κι εδώ έγκειται το "κόλπο", δηλαδή η "θεωρία των δυο άκρων" να κάνει τα εγχώρια ζούδια, ζούδια εξωτερικού, είναι θέμα οικονομίας κλίμακας, φαίνεται δε προς το παρόν πως θα επικρατήσει, ένεκα η λογιστική κόστους κλπ.
Εξυπηρετικότατη θεωρία και αποτελεσματικότατη, δεδομένου πως παρεπιδημεί ευδοκιμούσα στα πάτρια χώματα και μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου με θαυμαστές επιδόσεις μεταλλάσοντας το θέμα σε επίπεδο συγκριτικού τεστ αυτοκινήτων ή μοτοσυκλετών, τύπου ποιο τουτού έκαψε πιο πολύ μπετζίνα, ποιο στρίβει καλύτερα κιετς.
Η πλάκα είναι πως τα ζούδια, τα "καλά", τσακώνονται με τα άλλα ζούδια τα "κακά", χωρίς να καταλαβαίνουν πως αμφότερα ζούδια είναι, η δε αντιπαράθεση μεταξύ τους είναι η καλύτερη επιθεώρηση που παίζεται δωρεάν από το '30 και μετά...
Τον νου σας ρεμάλια, μη και σαν βρεθείτε στα εξωτερικά και πείτε τίποτας για "δυο άκρα" σε τίπουτας ψιλογραμματιζούμενους, ρεζίλια των σκυλιώνανε θα γίνουτι, και όσο νάναι δεν είν' καλό, για τα προσχήματα έστω...

 

Πάντως εάν κρίνω από την απάντηση και πάλι στην μέση είναι.
Δεν παίρνει θέση σε τίποτα εκ του θέματος παρά πάει από την μια άποψη στην άλλη κρατώντας ίσες αποστάσεις.

 

εθίγει ήδη επαρκώς αυτό το ζήτημα:

 

Εύλογη η παρατήρησή σας. Αλλά αναφερόμουν στις δύο εξουσίες του καγκελάριου και του προέδρου.

Θεμιτό και αυτό 

 

@AlexanderV Η δική μου θέση είναι πως την ανάληψη εξουσίας με σύμμαχο το κεφάλαιο και την καθεστηκυία τάξη δεν th λες επανάσταση.

Την επανάσταση (ένοπλη ή μη) την καταλαβαίνεις πάντα εξετάζοντας τους αντιπάλους της.

 

Οπότε αγαπητέ @tithon ως προς την τελευταία πρόταση δεν συμφωνείτε να υποθέσω.
Και η ΕΕ κάνοντας το ψήφισμα που αναφέρω έκανε λάθος και ακολούθησε την απάντηση σας;

 

Σεβαστή η θέση σου, όπως κάθε θέση που διατυπώνεται χωρίς τύμπανα και αλαλαγμούς. Οι λέξεις που καλούνται να σημειοδοτήσουν/σημάνουν γεγονότα με έντονη θυμική φόρτιση (είτε θετική είτε αρνητική για το δέκτη, πολλώ δε μάλλον σε συλλογικό επίπεδο), συνδέονται αναλόγως με αντίστοιχα συναισθήματα και κατ' επέκταση με τον de facto επαναπροσδιορισμό της νοηματοδοσίας τους κατά παρέκλιση του αρχικού τους ετυμολογικού περιεχομένου.

Κατά συνέπεια, εάν έχεις μία καθεστηκυία τάξη, έστω και έωλη, αν θέλεις να είσαι συνεπής στο ετυμολογικό περιεχόμενο της λέξης θα χαρακτηρίσεις ως επανάσταση έστω και το βίαιο στρατιωτικό κίνημα. Θα μετέλθεις επιθέτων αναλόγων των πράξεων των καταλυόντων το πολίτευμα για να συμπληρώσεις την εικόνα: αιμοσταγής ή αιματηρή επανάσταση, βίαιη κατάλυση του πολιτεύματος, βάναυση κατάλυση των συνταγματικά απονεμημένων ελευθεριών. Γι' αυτό έχουμε τις λέξεις και την ποικιλία τους.

Το ότι αυτοκτόνησε ένα μέλος της οικογένειάς μου μπορεί να με κάνει να φορτίσω αρνητικά τη λέξη αυτοκτονία. Το ότι έχω υποστεί βία από τη μητέρα ή τον πατέρα μου, μπορεί να με κάνει να φορτίσω αναλόγως τις λέξεις μητέρα και πατέρας. Οι λέξεις από μόνες τους, όμως, θα παραμένουν με συγκεκριμένο ετυμολογικό περιεχόμενο. Συμπληρωματικά το λεξικό θα αποδόσει και λοιπές σημειοδοτήσεις της λέξεις, αποτυπώνοντας την προέλευση ή την αιτία του επιπρόσθετου νοήματος.

Ξέρεις, μπορούν να ιδεολογικοποιηθούν και οι αριθμοί. Δε θα ήταν ευχάριστο (και κυρίως δε θα ήταν λειτουργικό) να φορτίζονται τα δομικά συστατικά για την έκφραση και περιγραφή σχέσεων/φαινομένων. Όσο φορτίζονται οι λέξεις με ορισμένη χροιά και κατεύθυνση, τόσο το τουρλουμπούκι αυξάνεται και αντιστρόφως. Βλέπε θεός, υλισμός, άνδρας, γυναίκα, μαύρος, κτλ.

Δεν είναι δηλωτικό ποσοτικού μεγέθους η λέξη επανάσταση. Σε καμμία περίπτωση. Τα συστατικά της στοιχεία εμπεριέχουν ένα σταθερό μέγεθος και μία κίνηση επί αυτού.

Ωστόσο, αυτό που αναφέρεις έχει ήδη διευθετηθεί με ένα χρήσιμο επιχείρημα από ένα μέλος του φόρουμ. Αυτό είναι το ζήτημα. Θέτεις ένα πρόβλημα και αναμένεις τη βέλτιστη δυνατή λύση. Δε φορτίζεις ιδεολογικά. Ούτε βουλώνεις στόματα, δαιμονοποιώντας λέξεις. Το αντίθετο. Τις φέρνεις στο φως και αφήνεις την εμπιστοσύνη σου στην ανθρώπινη ευρηματικότητα να βρει τη λύση για την υπερνίκηση του προβλήματος. Όταν δαιμονοποιείς λέξεις καταλήγεις να μη διαφέρεις από εκείνο που πολεμάς. Βγάλτο στην επιφάνεια και αποδόμησέ το.

 

Η μελέτη της ιστορίας περιέχει την εγγενή δυσκολία ότι αυτός που τη μελετάει κουβαλά μέσα του τις δικές του αξίες και προκαταλήψεις. Η απλή παράθεση ξερών γεγονότων δεν συνιστά μελέτη, δεν περιέχει ανάλυση και χωρίς ανάλυση το μόνο που μπορεί να αναδυθεί είναι τάσεις αλλά όχι τα πως και τα γιατί πίσω από αυτές.

Αλλά ακόμα και με την κυριολεκτική ερμηνεία της επανάστασης (ήτοι γενικευμένη εξέγερση, ακόμα και χωρίς να κρίνουμε τα αίτιά της) η άνοδος των Ναζί δεν ήταν επαναστατική. Αφενός γιατί πήραν την εξουσία με εκλογές και αφετέρου είχαν *όλο* το σύστημα μαζί τους, δεν υπήρξε καμιά εξέγερση, υπήρξε *επιτρεπτή* από το κεφάλαιο αλλαγή εξουσίας.

Το βίαιο στρατιωτικό κίνημα δεν είναι γενικευμένη εξέγερση, είναι βίαιη ανάληψη εξουσίας από *λίγους*. Φρονώ πως για να χαρακτηριστεί επανάσταση θα πρέπει να είναι μαζικό, θα πρέπει στην εξέγερση να συμμετέχει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

 

το ψήφισμα που υιοθέτησε πέρυσι για πρώτη φορά το ευρωκοινοβούλιο, που περίπου εξομοιώνει τις πρακτικές του ναζισμού με αυτές του σοβιετικού καθεστώτος κατά τον 2ο πόλεμο, είναι αποτέλεσμα μιας πολύχρονης προσπάθειας (συνεχούς και αδιάλειπτης απ το 2008) των κυβερνήσεων των βαλτικών δημοκρατιών, οι συντριπτικά περισσότερες των οποίων δεν κρύβουν την σχέση τους με τον ναζισμό, και της περίστασης υποστήριξης εν τέλει πέρυσι της πρότασης από τμήμα του ελκ, μαζί με τα ομόλογα κόμματα των βαλτικών και άλλα συγγενή τους απ τις υπόλοιπες ευωπαϊκες χώρες. καθόλου δεν έλειψαν οι επικρίσεις επί του ψηφίσματος απ' όλο (όλο) το πολιτικό φάσμα, πλήν του «ενός άκρου» που το πανηγύρισε, ακριβώς στη γραμμή:

οποιαδήποτε σύγκριση του ναζισμού ακόμη και με καθεστώτα σαν την μοναρχία της βόρειας κορέας, ακόμη και με την πρωσσική στρατιωτική μοναρχία απ' την οποία κατήχθει, αδικεί τον επιχειρούντα την σύγκριση. δεν υπάρχει ανάλογο του ναζισμού στην ιστορία που ξέρουμε.

 

Δεν ξέρω ρε συ @tithon, εμένα πιο πολύ μου φαίνεται σαν το ίδιο ρούχο φορεμένο με διαφορετικό τρόπο, ακόμα και αν το δεις σαν ιδεολόγημα (ανώτεροι και κατώτεροι)