Έλεγχος = Ευθύνη ?

οχι ρε σεις σιγα...
στην ελλαδα ειμαστε, ποτε κανεις δεν εχει ευθυνη των πραξεων του..
παντα φταιει ο αλλος...
ποιος του ειπε να παραδωσει τον ελεγχο εξαλλου ?

 

Ένας κυρίαρχος παίρνει τις αποφάσεις που πρέπει να πάρει ασχέτως του πως αισθάνεται γι αυτές.

 

@Arioch ρωτάω αυτό που ρωτάω βάση του ποστ του @Afentis_Epi8ymien το οποιο λέει πως και η υ μπορεί να πάρει αποφάσεις αλλά δεν νιώθει άνετα με αυτές και την αγχώνει η ευθύνη αυτών.
Οπότε εύλογα αναρωτήθηκα μια κυρίαρχη προσωπικότητα δεν αγχώνεται για τις αποφάσεις που παίρνει; Νιώθει πάντα άνετα με αυτές; Εσείς λέτε κάτι άλλο για το οποίο δεν συμφωνώ. Η συμφωνώ εν μέρει. Πως ένας Κυρίαρχος προσπαθεί να πάρει τις αποφάσεις που πρέπει ανεξάρτητα πως αισθάνεται. Δεν είναι πάντα έτσι όμως

 

Πώς είναι ή πώς θα έπρεπε να είναι κατά τη δική σου οπτική;

 

Δεν έχω άποψη έπ' αυτού γιατί δεν μ'ενδιαφέρει για να είμαι ειλικρινής. Μου δημιουργεί την απορία όμως ο έμμεσος αν θέλετε ισχυρισμός πως πως οι κυρίαρχοι δεν αγχώνονται για την ευθύνη των αποφάσεων τους και νιώθουν άνετα με αυτές.
Μήπως ασυνείδητα προσπαθούμε να προσδώσουμε στα κυρίαρχα μέλη διαστάσεις υπερφυσικές και ανέφικτες;

 

Τα Κ αγαπάνε την ευθύνη των αποφάσεων τους . Και αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υπεράνθρωποι . Άλλωστε αν κάποιος /α αγχώνεται με την ευθύνη των αποφάσεων του ,πως θα πάρει αποφάσεις για κάποιον άλλον ?

 

Δεν έγραψα και ουδέ υπονόησα κάτι τέτοιο. Επαναλαμβάνω πάλι την αρχική μου τοποθέτηση υπογραμμίζοντας αυτό που θεωρώ σημαντικό :

 

Κυρίαρχος ξεκυρίαρχος, η όποια απόφαση επιλέγεται, από κάποιονα είναι συνάρτηση του διανοητικού και του συναισθηματικού του καθεστώτος και του ορίζοντα γεγονότων που μπορεί να κατανοήσει και να λειτουργήσει σε αυτόν τoν ορίζοντα. Αυτό είναι το προφανές.
Προφανές δεν είναι το τι σταδιάλα απόφαση μπορεί να ληφθεί αν τα δυο παραπάνω δεν συμπλέουν, που σημαίνει πως ή την έχει δει μικρός θεός ή μαθητευόμενος μάγος. Και στις δυο περιπτώσεις μιλάμε για παραμύθα απίθανων διαστάσεων που προϋποθέτει εξ ίσου παραμυθιασμένο υ.
Το αποτέλεσμα συνήθως αποτυπώνεται σε κάτι που φέρνει σε δευτεροκλασάτο μελό, από τα πολλά που κατά καιρούς έχουν εκφραστεί αμέσως ή εμμέσως κι εδώ κι αλλού με καραγκαγκάν φανφάρα, τραγουδισμενπαιγμένη από το πλέον καλλίφωνο/φασαριόζικο μέλος της σχέσης...
Αααα, και μετά την φανφάρα, έχομεν επανάληψιν του ίδιου σκηνικού από τους πρωταγωνιστες του δραματος/happening, κι άντε ξανά μανά τα ίδγια, συχνότατα με φάλτσο σεκόντο/ίσο/τερερέμ (πιο καλό είναι το τερερέμ), από αυτοαναγορευμένους ταγούς/θεματοφύλακες εν είδει επαρχιωτών κοινοταρχών για ένα ανήκειν ρε γαμώτο, γκολ 1-0...!
Ό.ε.δ...

 

Ναι, είναι. Και η απόφαση μπορεί να μην είναι εύκολη, μπορεί να μην είναι σίγουρη (εννοώ τα αποτελέσματά της), μπορεί όλα τα αν και τα ίσως.

Ωστόσο αν θέλει κάποιος να ονομάσει τον εαυτό του κυρίαρχο, θα πρέπει -μεταξύ άλλων- να μπορεί να την πάρει και το κυριότερο να μπορεί να την τηρήσει.

Κοντολογίς, ο ισχυρισμός μου είναι πως η δυνατότητα λήψης αποφάσης κάτω από δύσκολες συνθήκες, μπορεί να μην είναι ικανή συνθήκη κυριαρχικότητας, είναι όμως αναγκαία.

 

Αν θέλει κάποιος να ονομάσει τον εαυτό του κυρίαρχο, δεν ντιλάρει ούτε με κάρμα ούτε με πεπρωμένο ούτε με καθήκον ούτε ψυχαναγκάζεται ...ο θεούλης!
Αλλιώς ... (συμπληρώνεις κατά το δοκούν).

 

Αυτό δεν αλλάζει κάτι. Μπορείς να το έχεις χωρίς να είσαι αλλά δεν μπορείς να είσαι αν δεν το έχεις.

 

Εεεε, τώρα...
Πώς να το έχεις άμα δεν...?
Με μέθοδο διδασκαλίας άνευ διδασκάλου, με Linguaphone, με υπνοπαιδεία, με χαζευτήρι στα φόρουμ για να ξεπατικώσεις και να προβάρεις "κόλπα" κιετς, να σε ανακαλύψει κάποιος κυνηγός ταλέντων και να σού πει καναδυό πράματα, να σε πιάκει το μπιρι-μπίρι κάποιος/α ακόλουθος και να σε κάμει υψηλή ραπτική σιρ μεζίρ, άτσα κο(υ)στουμάκι ο κ(ιο)υρίαρχος..?

Άσε που το και νάσαι αν δεν ιντριγκαριστεί εν τοις πράγμασι κι από τα μικράτα σου, δεν πα να διαβάζεις τη μάνα τ' και τ' πατέρα τ', δεν πα να εντρυφήσεις στα άλφα-μέιλ και τα βγιολογικά τα ζόρικα ή τα εγκεφαλικά τύπου αμυγδαλής και παρεγκεφαλίδας ή στα τσίλικα, στα ψυχολογικιάρικα, στα ορμέμφυτα και τα Σιγιμούνδου και Καρόλου γωνία, δεν γιένεται μάνα μ' σ' λέω, δεν γιένεται, θα μπερδεύει ένα πράμα, αλλού θα περισσεύει, αλλού θα μαζεύει, σαν τα ντεμέκ "αεικίνητα" που είχαν τα παλιά ρολογάδικα στη βιτρίνα ως ρεκλ(λλ)άμα για τα ρολόγια που δεν θέλανε ποτέ κούρδισμα (αν κούναγες όμως το κουλάδι που φορούσε τ' αργαλείο)...

Διγιότι θέλει και τη μπαλάντζα του το πράμα κι αυτό κοστίζει ντίαρλι, που λεν κι οι Ιενγκλέζοι, δεν είναι το ότι ο Λούλης μικρός έσφαζε τζιτζίκια ή καλλίγωνε ψύλλους κι έκανε τον γιατρό ούτε που εκδικείται μια, και καλά, π'τάνα Λούλα ή πούχασε την Κούλα και άλλα πολλά (μη το κάνουμε περιπτωσιολογία το πράμα), είειειειναι που κάτι τάκανε όλ' αυτά και κάπου τα κουλαντρίζει και κάτι βγάνει και κάτι κάνει και λειτουργεί...

Θα μου πεις, πως το παρατραβάω... Μπααα, θα σου πω, πως έτσι το γουστάρω, το αν άλλοι θένε ιδεολογήματα, σέχτες, πιστοποιητικά, αφορμές, παπούτσια, τάξεις, κατηγορίες, ψυχοτέτοια, φαντασίες και τέτχοια, δεν με κόφτει, απλά δεν μπορώ την ρεκλάμα, διγιότι την ξέρω καλά την καριολίτσα τι ψευτρού ξεκούδουνη και φαφλατού είναι, ναι..?

ΥΓ: Εντάξει η πλακέτα ή ακόμα..?