Τιμωρία = Πόνος;

Κατ' εμέ "Τιμωρία = πράξη ή μέθοδος που αποσκοπεί να συνετίσει την υποτακτική για την παραβατικότητά της, επαναφέροντάς την στην αρχική και επιθυμητή για τον Κυρίαρχο κατάσταση". Αυτό εξ' ορισμού του αποκλείει "νόρμες" και "πεπατημένες" περί μεθοδολογίας για Τιμωρίες, καθώς η μεταδοτικότητα είναι σχετική, τόσο του πομπού όσο και του δέκτη.

Η Τιμωρία είναι "εργαλείο" εκπαίδευσης, δεν είναι ούτε πρέπει να λογίζεται ως παιχνίδι (εκατέρωθεν), αλλιώς χάνεται η ουσία της. Δεν είναι ούτε θα πρέπει να είναι κάτι το ευχάριστο για την υπό, όπως επίσης (πάλι κατά προσωπική εκτίμηση) ούτε ο Κυρίαρχος αντλεί ηδονή κατά την Τιμωρία, διότι το κέντρο βάρους πέφτει στο σφάλμα της υποτακτικής.

Αναγνωρίζω ότι η συνήθης μέθοδος Τιμωρίας είναι η εικόνα "βουτάω τον βούρδουλα κι αρχίζω". Αυτό δεν εγγυάται κάποιο θετικό αποτέλεσμα, τουναντίον μπορεί να κάνει την υπό να "μουλαρώσει" χειρότερα ή ακόμα να μην μπορέσει να εστιάσει στο σφάλμα της και να το επαναλάβει ασυναίσθητα ή συνειδητά (για να εισπράξει την ίδια "Τιμωρία"). Θεωρώ ως "ιδανική" την Τιμωρία που σχετίζεται με κάποιον τρόπο ταυτόχρονα με την ιδιοσυγκρασία της υποτακτικής και το σφάλμα της. Τα αποτελέσματά της είναι ιδιαιτέρως διδακτικά.

Αξίζει Κύριοι και Κυρίες να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει λιγάκι παραπάνω, πριν "τσακώσουμε το μαστίγιο".

 

Ο πόνος προκαλείτε:

• Επειδή ηδονίζει (φτιάχνει) τον Κυρίαρχο/η και την προσφέρει στον υποτακτικό/η του (αν Αυτός/η είναι σαδιστής).

• Για τιμωρία του Κυρίαρχου/ης προς τον υποτακτικό/η όταν κρίνει ότι είναι απαραίτητο, έστω και αν αυτό δεν αρέσει στον υποτακτικό/η.

• Ο πόνος προκαλείτε επίσης σαν επιβράβευση από τον Κυρίαρχο/η στον υποτακτικό/η αν αυτός/η είναι και μαζοχιστής/α.

Θα ήταν μέγα λάθος Μου, να παραβλέψω τον πόνο που προκαλείτε απλά για τον πόνο. Αυτήν την ίδια ηδονή του πόνου μεταξύ δυο ατόμων. Ο ένας τον προκαλεί ο άλλος τον εισπράττει. Τότε μιλάμε αποκλειστικά για μια καθαρά S/M κατάσταση, που λειτουργεί μεταξύ τους, πέρα του D/s.
Σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι απαραίτητο οι συμμετέχοντες, να είναι Κυρίαρχοι η υποτακτικοί, παρά μόνο σαδομαζοχιστές οι οποίοι διασκεδάζουν με το παιχνίδι.
Γνώμη Μου είναι ότι αυτοί είναι και οι καθαροί αντιπρόσωποι του είδους.

 

Μία τιμωρία δίχως πόνο , που θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα σε κάποιες ή σε κάποιους μόνο :

Τα χέρια του/της υπό δεμένα και ακινητοποιημένος/η . Βάζουμε το δάχτυλο στη μύτη και την σκαλίζουμε , το ίδιο και τα αυτιά . Μετά μεταφέρουμε το δάχτυλο στο στόμα του/της …

Μπορεί να σε κάποιους να προκαλέσει αηδία , αλλά είναι ενδεικτικό τι μπορεί να χρωματιστεί ως τιμωρία , δίχως απαραίτητα σωματικό πόνο…

 

Καλά και αποδεκτά ολ΄αυτά που γράφεις και που πρεσβεύεις L_Strike..για μένα σωστά αλλά….

Αναρωτιέσαι, αν η αντίθετη συμπεριφορά από την δική σου και αυτά που εσύ θεωρείς απαγορευτικά, Α/άλλους τους φτιάχνουν είτε σαν Κυριάρχους, είτε σαν υποτακτικούς?
Όπως είπα και πιο πάνω εννοώ ότι, ο πόνος για πολλούς είναι ένα μέσον να περάσουν από την Κόλαση στον Παράδεισο με οδηγό την ηδονή, είτε τα άτομα αυτά είναι δότες, είτε αποδέκτες πόνου.

Με αυτό θέλω να πω ότι όταν εκθέτουμε τις απόψεις Μ/μας καλό είναι να αποφεύγουμε να λέμε με μεγάλη σιγουριά το τι είναι σωστό η λάθος,
Κάποιοι Ε/είμαστε έτσι όπως περιγράφεις και καλά κάνουμε ….
Κάποιοι είναι διαφορετικοί και πάλι καλά κάνουνε…
Τι θα πει πρέπει και δεν πρέπει?
Για Μένα πρέπει, όταν Εγώ θεωρώ κάτι σωστό και αυτό που γουστάρω δεν βλάπτει κανένα. Αρκεί να υπάρχει συναίνεση από το άλλο μέρος (παρτενέρ σύντροφο, υποτακτικό κλπ)

Το BDSM είναι ένας χώρος όπου επιδέχεται όλες τις μορφές εναλλακτικής έκφρασης, ακόμα και όταν αυτές θεωρούνται από Κ/κάποιους ακραίες και μη αποδεκτές για τους ιδίους.

Εδώ σε αυτό τον χώρο που βρισκόμαστε Ο/όλοι έχουμε ένα καλό λόγο.
Γι αυτό καλό είναι, να σεβόμαστε την διαφορετικότητα, την ιδιαιτερότητα και την Ελευθερία της όποιας έκφρασης.
Μόνο αν το καταλάβουμε αυτό τότε θα γίνουμε μια πραγματικά καλή BDSM Κοινότητα με ότι αυτή πρεσβεύει.

ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ: Kαμία μομφή για σένα αγαπητέ L_Strike…και εκτιμώ τον λόγο σου.
Απλά πιάστηκα από τα γραφόμενα σου και την τρίχα την έκανα τριχιά για να πω αυτά που ήθελα να πω.

 

Aν ειναι η τιμωρια να στραφει εναντιον Μου ...
Να μου λειπει...
Μπλιαξ ...

 

Ναι ομορφιά μου , το παραδέχομαι ...

Είμαι άν ω μαλος και διε στραμμένος ...

 

Sm_Art_Lady τόνισα πως αυτή είναι μια προσωπική μου θέση, όχι απόσπασμα από το "εγχειρίδιο του καλού BDSMίτη". Είμαι ο τελευταίος που θα ορίσει τον ορθό τρόπο του "how to do s/m", καθώς δεν δέχομαι καλούπια σε κάτι τόσο υποκειμενικό, όπως είναι η επικοινωνία. Θα παραμείνω, όμως, στην άποψή μου (επαναλαμβάνω προς όλους: την άποψή μου, όχι ένα δόγμα) πως η Τιμωρία δεν είναι κάτι που αποσκοπεί στην ευχαρίστηση (να "φτιάξει" τον Κυρίαρχο ή τον σκλάβο). Διαχωρίζω την Τιμωρία από την "τιμωρία - παιχνίδι" ενός session, όπως ακριβώς η πρώτη διαχωρίζει την θέση της αισθητά και αισθητικά μέσα μου από την δεύτερη.

Υ.Γ. Ευχαριστώ για το έναυσμα να διευκρινήσω αυτόν τον εσωτερικό μου διαχωρισμό Sm_Art_Lady. Ειλικρινά, δεν το είδα ως μομφή.

 

Και πώς θα ελέγχει ο Κύριος αν η ψυχολογική τιμωρία είχε πέραση και τί έγινε; Και αν το δουλικό βαρεθεί τις ψυχολογικές τιμωρίες και φύγει;

Ενώ ένα κλατσ! εκείνη την ώρα ή κάτι ανάλογο ή μία γερή τιμωρία που σου την λέει μέρες πριν, άλλο είναι, αλλιώς λογαριάζεται.

 

Όπως το καταλαβαίνω με την αδαή, vanilla αντίληψή μου,

η τιμωρία μπορεί να είναι ηδονή για τον / την υπό πρώτον αν είναι αλγολάγνος και δεύτερον αν αυτή αντικαθιστά και άρει ένα ψυχικό άχθος, όπως τύψεις και ενοχές. Σ' αυτή την δεύτερη περίπτωση η ηδονή υποθέτω πως έρχεται από την ψυχική χαλάρωση.

Στην περίπτωση αυτού που τιμωρεί, θα υποθέσω πάλι οτι υπάρχουν δύο περιπτώσεις, πρώτον να είναι σαδιστής και να απολαμβάνει την κυριαρχία μέσα από τον πόνο του άλλου, να διεγείρεται δηλαδή από αυτό και να χρησιμοποιεί την τιμωρία και ως δικαιολογία ή, στην δεύτερη περίπτωση, να τιμωρεί με γνώμονα τη λογική και να αντλεί την ηδονή από την ψυχική χαλάρωση που δίνει στον / στην υπό της δεύτερης περίπτωσης παραπάνω.

Τίποτα δεν διδάσκει όπως το παράδειγμα, όπως η οργάνωση της καθημερινότητας. Αυτό όμως απαιτεί μεγαλύτερους χρόνους, δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Τιμωρία είναι οι φυσικές συνέπειες των πράξεών μας, η αποτυχία μας, για παράδειγμα, και θα πρέπει να έχουμε ανοιχτό μυαλό να μαθαίνουμε κάποτε από τα λάθη μας. Στην περίπτωση που, και όχι μόνο σε σχέσεις ερωτικές αλλά και οικογενειακές κλπ. επιλεγεί η τιμωρία, (πράγμα που κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι σπάνιο και να γίνεται μετά από πολύ σκέψη και με σύνεση) πρέπει να προηγείται αναλυτική συζήτηση και εξερεύνηση αυτών ακριβώς των ορίων, των αντοχών, των ενοχών, των ψυχικών αναγκών κλπ. Τα όρια είναι προσωπικά και υποκειμενικά. Αν η τιμωρία είναι καύλα ή απωθημένα της στιγμής, το πράγμα αλλάζει, και η τιμωρία δεν είναι παρά κατανάλωση και δεν γίνεται με σκοπό την καλύτερη επικοινωνία. Η ειδοποιός διαφορά, κατά τη γνώμη μου, είναι πάλι αν βλέπουμε το θέμα βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα.

​

 

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους συμμετέχουν στη συζήτηση αυτή και να πω τα ακόλουθα:

Το θέμα είναι Πόνος = Τιμωρία; Και αυτό γιατί είναι ένα κεφάλαιο με πολλές ενότητες σε πρώτη φάση έθεσα ένα ερώτημα θεωρώντας σαφές ότι η τιμωρία είναι μέθοδος εκπαίδευσης (δεν είναι η μόνη βέβαια και όπως έχω γράψει παραπάνω ούτε ο πόνος η μόνη μέθοδος τιμωρίας)

Το ερώτημα όμως είναι για τα όρια μεταξύ Κυρίου που εκπαιδεύει και του Κυρίου που έχει το ρόλο του δήμιου.

Είμαι νέος σ αυτό το forum όχι όμως και στο bdsm. Θα ήθελα σε πρώτη φάση να έχω το ρόλο του συντονιστή (ας μου επιτραπεί ο όρος) της συζήτησης αυτής και στη συνέχεια θα απαντήσω σε όλους ένα προς ένα για το ποιες είναι οι δικές μου απόψεις σε σχέση μ αυτά που θέτει ο καθένας π.χ. στο δεν είναι ανάγκη να ευχαριστιέται το άτομο που λαμβάνει την τιμωρία έχω να πω ότι οι σύγχρονες μορφές εκπαίδευσης είναι πολύ ευέλικτες και ποιο αποτελεσματικές από τις παραδοσιακές (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τις υποκαθιστούν αλλά συνυπάρχουν με βάση τις παραδοσιακές) και θεωρείται πλέον αποτελεσματικότερο κάποιος να μαθαίνει καταπονώντας ευχάριστα τον εαυτό του από ότι το αντίθετο, με την πολύ ουσιαστική προϋπόθεση να το θέλει (βλέπε ειδικές δυνάμεις).

Ας μη κάνουμε ακόμα ανάπτυξη όμως των τρόπων – μεθόδων εκπαίδευσης της σημασίας και της αποτελεσματικότητας τους, ας εστιάσουμε αρχικά στο αν έχει απασχοληθεί το μυαλό μας με τα όρια.

 

'Eνα βλέμμα πιστεύω ότι είναι η χειρότερη τιμωρία ...

 

Απάντηση: Τιμωρία = Πόνος;

Η χειρότερη είναι να καταλάβει η υπό την απογοήτευση Του.