Eκτός θέματος και άνευ τίτλου

Η άποψή μου είναι ότι η προσπάθεια κάποιων βαλτικών για την εξίσωση του ναζισμού με το σοβιετικό καθεστώς, την οποία υιοθέτησε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είναι χαρακτηριστική της ολικής τους αδυναμίας να έχουν δική τους άποψη, απλά οι άνθρωποι της Βαλτικής δεν νιώθουν επαρκείς ή δεν τολμούν να βγούν να καταδικάσουν το σοβιετικό καθεστώς, δεν τους φτάνει να το κάνουν μόνον αυτοί και προσπαθούν να βάλουν και όλους τους άλλους στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν στητή σπονδυλική στήλη. Επιτέλους, βρέθηκαν στη σωστή πλευρά της ιστορίας και θέλουν αυτό να το σιγουρέψουν. Ξεχνούν ότι στην ιστορία δεν υπάρχουν σιγουράντζες!

Όσον αφορά το επιστημονικά αβάσιμο ερώτημα ποιος ηταν ο χειρότερος οι Ναζί ή οι Σοβιετικοί, όπως χαλαρά κάποιοι απαντούν "οι Ναζί, οι Ναζί", ξεχνώντας ότι κάποιοι αγωνίστηκαν σκληρά και αβέβαια για να προκύψει αυτή η βεβαιότητα, διότι η Δίκη της Νυρεμβέργης δεν ήταν περίπατος, κάποιοι άλλοι μπορεί να απαντήσουν "οι Σοβιετικοί" και να το έχουν παιδέψει λίγο περισσότερο το πράγμα. Αν και σε εξίσου ανύπαρκτο επιστημονικό έδαφος θα παίζουν και οι δύο.

 

επειδή θεωρώ ότι έπιασα το υπονοούμενό σας, γι' αυτό το εξειδίκευσα εξ αρχής 

Ενδιαφέρουσα διάκριση. Δώστε μου λίγο χρόνο να αντιληφθώ τις λεπτές αποχρώσεις του υπονοούμενού σας.

Δε θα μπορούσα να κρίνω ποτέ την επιθυμία οποιουδήποτε ανθρώπου επιθυμεί να διατηρήσει τη θυμική φόρτιση για κάτι που σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για εκείνον (στο βαθμό που δεν καθίσταται απειλητικό για τη δική μου βιολογική ομοιοστασία). Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να εκφράζω τη δική μου πεποίθηση πως η θυμική φόρτιση καλό είναι (με την έννοια της διατήρησης της ευρυθμίας της κοινωνικής συμβίωσης) να διατηρείται στον ιδιωτικό χώρο, ενώ στο δημόσιο να προσπαθούμε για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συναισθηματική αποστασιοποίηση.

 

Ας το ψειρίσουμε λιγάκι, κατά τα νομικά/νομικίστικα ειωθότα. Θα αναφερόμουν σε μορφές εξουσίας, αν ήθελα να διακρίνω μεταξύ νομοθετικής, εκτελεστικής ή δικαστικής. Αναφέρθηκα απλά με τον όρο εξουσίες, διότι αμφότερες οι θέσεις προέδρου και καγκελαρίου θεωρούνται εξουσίες. Δεν έχω μελετήσει το σύνταγμα της Βαϊμάρης για να δηλώσω με βεβαιότητα, αν ο Πρόεδρος είχε το ένα πόδι στην εκτελεστική και το άλλο στη νομοθετική, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τον δικό μας, όπου διατηρεί το δικαίωμα αναπομπής νομοσχεδίου, ενώ ταυτόχρονα ανήκει και στον εκτελεστικό πυλώνα. Αν εσείς μπορείτε να εισφέρετε σε αυτό, θα βοηθούσε τη συζήτηση στο αν πράγματι με τη διάλυση του Κοινοβουλίου, συγχωνεύτηκαν δύο μορφές εξουσίες στο πρόσωπο/ιδιότητα του καγκελάριου (στην περίπτωση που ο πρόεδρος δεν είχε θεσμικό έρεισμα στο νομοθετικό πυλώνα).

 

η δίκη της νυρεμβεργης σκοπό είχε να αποκαλύψει εκείνα τα εγκλήματα που αποκρύπτονταν απ τους πολίτες του ναζιστικού καθεστώτος, και να προσωποποιησει τεκμηριωμένα ευθύνες. η προσωποποιηση ευθυνών δεν ήταν περίπατος, ορισμένα εγκλήματα δεν αποκαλυφθηκαν επαρκώς, με όρους νομικούς. η ιστορία δεν είναι νομική. ο ναζισμος δεν διέπραξε εγκλήματα, ήταν ο ίδιος έγκλημα. δεν μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό, δεν θα ήταν ναζισμος αν μεταξύ άλλων έκανε και εγκλήματα, σαν τους υπόλοιπους.

οι βαλτικες δημοκρατίες, με εισαγωγικά ή χωρίς, έχουν τις διεκδικήσεις τους, κι είναι δική τους δουλειά, η ευρωπαϊκή και κυρίως η γερμανική διπλωματία παίζουν κι αυτές τον ρόλο τους, γιά τις δικές τους δουλειές.


@Δίας
οι πηγές που αναφέρατε, η πρώτη μια αμερικανική τηλεταινία του '95, περιγράφει την ιστορία ενός σηριαλ κηλερ, που όντας πολίτης υπεράνω υποψίας και διαπλεκόμενος παρεμπόδιζε τους διώκτες του να τον στριμώξουν. καλό αστυνομικό θρίλερ, καλά δραματοποιημένο, αλλά ξέρω πολλες τέτοιες περιπτώσεις, δυό στην ελλάδα και καμμιά 40ρια ακόμη σε άλλες χώρες, διάφορες. εσχάτως το βατικανό μας τροφοδότησε με καμμιά 90ριά ακόμη και "μαθεύτηκε η αλήθεια"(!) και τώρα ανακαλύψαμε τι συνέβαινε "πίσω απ τα συρματοπλέγματα" κι άλλους κοινούς τοίχους.

η δεύτερη, το «ντοκυμανταιρ» της τηλεόρασης της λετονίας (δεν την λένε ερτ3) που χρηματοδοτήθηκε το 2008 απ το uen (union for europe of the nations), της τότε εθνικιστικής ομάδας του ευρωκοινοβουλίου δηλαδή, ακριβώς για να εισάγει το ψήφισμα που τελικά υπερψηφίστηκε το 2019 γιά το οποίο συζητάμε.
οι new york times έγραψαν για το συγκεκριμένο «ντοκυμανταιρ» «The filmmaking in “The Soviet Story” is so overwrought that at times the movie comes across as comical. That is no easy feat, given that the subject is the murder of countless thousands in the Soviet Union under Stalin and the connections between Soviet leaders and those other proficient killers of the last century, the Nazis.»

 

παρασύρεστε.  

 

Βολικό δείγμα δεν υπάρχει όταν η έρευνα είναι ξεκάθαρη.
Δεν νομίζω κανένας να έχει "χρεώσει" θανάτους που δεν έγιναν από τους Σοβιετικούς. Γιατί εάν πάρουμε την άποψη του "βολικού δείγματος" γιατί να μην μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα; Θα το δεχόμασταν;
Ευτυχώς οι αριθμοί είναι εκεί και θα παραμείνουν ως ιστορικό γεγονός για να μας δείχνουν αλήθειες. Τώρα εάν τους δεχόμαστε ή όχι είναι προσωπικό θέμα.
Πάντως αυτό με τις Βαλτικές χώρες στο να καταφέρουν να πείσουν τα έξι πέμπτα του Ευρωκοινοβουλίου να ψηφίσουν υπέρ είναι άξιο θαυμασμού. Ας μας δώσουν και εμάς την συνταγή.
Η αναφορά μου στην ΕΡΤ ήταν για να δείξω ότι προβλήθηκε από ένα κανάλι κυβερνητικό. Το θέμα μας είναι εάν τα ιστορικά γεγονότα είναι πραγματικά ή προϊόν μυθοπλασίας.
Ξέρετε αυτό μου θυμίζει που κάναμε την ταινία "Ψυχή βαθιά " αριστούργημα ενώ το "Έλενη" που έδειχνε την άλλη πραγματικότητα πέρασε δια πυρός και σιδήρου για να γυριστεί και όταν έφτασε να προβληθεί κάποιες ομάδες που ένιωσαν προσβεβλημένες κάθονταν στα σημεία προβολής και δεν άφηναν τον κόσμο να την δει.
Τέλος με τον πολίτη Χ το θέμα είναι πως όλοι οι υποστηρικτές του Σοβιετικού καθεστώτος λένε ότι στην ΕΣΣΔ όλα ήταν καλά και ρόδινα. Μην ξεχνάμε επίσης πως είναι πραγματική ιστορία και πως ξέφευγε από τις αρχές μόνο και μόνο γιατί ήταν μέλος του κόμματος.

 

δεν ήταν απλό μέλος του κόμματος, απ ότι θυμάμαι. πρόεδρος παε πρέπει να ήταν, και δημοτικός σύμβουλος, κάτι τέτοιο.

 

την ξέρουμε, την αναφέραμε, η γερμανική κι ευρωπαϊκή διπλωματία έχουν να μοιράσουν με τη ρωσική ομοσπονδία. κι έχουν κι άλλους λόγους να μοιάζουν οι ναζί με τους σοβιετικούς, εδώ και πολλά χρόνια.

το είπαμε ήδη οτι οι λόγοι είναι εκδικητικοί. άρα στενοί και κοντόφθαλμοι.

αυτό μπορεί να κριθεί με κάποια ψυχραιμία, χωρίς εκδικητικότητα, οι βαλτικές κυβερνήσεις προβάλουν ισχυρισμούς ανακατεμένους. βάσιμους και αβάσιμους μαζί. παραμένει το γεγονός οτι όσα εγκλήματα κι αν έκαναν ακόμη κι οι φρανκιστες, δεν είναι ίδιοι με τους ναζι. όσο και να μας τυφλώνει η εκδίκηση.

 

Δεν είπα ποτέ το αντίθετο για τα εγκλήματα των ναζί!
Προσωπικά δεν τίθεται θέμα εκδίκησης απλά νέων δεδομένων που αλλάζουν τον τρόπο που βλέπαμε κάποια πράγματα.
Αλλά θαρρώ είπατε και είπα τα δεδομένα μας ας σταματήσουμε εδώ γιατί θα γίνει η συζήτηση ατέρμονη.
Ας διαβάσει το κάθε μέλος και ας αποφασίσει τι θέλει να κρατήσει και τι όχι.

 

Από τάσεις και συνθήκες 

 

"Eκτός θέματος και άνευ τίτλου"
Λογω έκτακτων καιρικών συνθηκών,
απαγορεύτηκε αυστηρά το ψάρεμα.

Μόνο μια λοβοτομη μας σώζει, αλλά κι αυτή, απαγορεύτηκε.

Άρα, Τίποτα.

 

Τα δύο άκρα

 

 

Και απο κάτω ο πολιτισμός της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας, του σεβασμού της ανθρώπινης ύπαρξης, της κοινοκτημοσύνης, της ισονομίας και ισοπολιτείας.
 

Ο 20ος αιώνας υπήρξε ως ο αιώνας εκείνος που αφήνει στην ανθρωπότητα μια πολύτιμη πνευματική κληρονομιά.

Ο 20ος αιώνας είναι ο αιώνας του Αϊνστάιν, του Καβάφη, του Τσάπλιν, του Πικάσο, του Νταλί, του Λόρκα, του Ραΐχ, του Ελύτη, του Αϊζενχάουερ, του Αντονιόνι, του Αγγελόπουλου, των beatles, των Doors, του Γκροτόφσκι, του Woody Allen, του Σαρτρ, της Μποβουάρ, του Φρόιντ, του Μαγιακόφσκι, του Λακάν, του Μπρετόν, του Μπρεχτ, του Ματιζ, του Ρίτσου, του Κουν, του Νερούδα, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του, του, του...... συμπληρώστε εσείς.....

Ο 20ος αιώνας είναι ένας φάρος στην υπόθεση της πνευματικής ανέλιξης του ανθρώπου.

Είναι λυπηρό να συζητάμε για την χαζομάρα ενός τσούρμου μεθυσμένων Βαυαρών που ακολούθησε έναν βλαμμένο ο οποίος πίστευε ότι έχει ανώτερης ποιότητας αίμα από άλλους ανθρώπους.

Είναι λυπηρό να συζητάμε για τα αυτονόητα σαν να μην είναι τέτοια.

Σήμερα, στον 21ο πρώτο αιώνα, όπου η βαρβαρότητα, η άνισοτητα, η εκμετάλλευση, η φτώχια, η αδικία, η συσσώρευση πλούτου και εξουσιών σε λίγους, η πνευματική ενδοια κυριαρχούν από άκρη σε άκρη του πλανήτη, είναι λυπηρό να μην εκτιμούμε την ανεκτίμητη κληρονομιά του προηγούμενου αιώνα.

Iagos

Κλείνω με ένα ποίημα του Μπρεχτ

Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά

Θεωρούνε ταπεινό

Να μιλάς για το φαΐ

Ο λόγος; Έχουνε κι όλας φάει



Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο

Χωρίς να’χουνε δοκιμάσει κρέας της προκοπής

Πώς ν’αναρωτηθούν πού’θε έρχονται

Και πού πηγαίνουν

Είναι τα όμορφα δειλινά τόσο αποκαμωμένοι





Το βουνό και την πλατειά τη θάλασσα

Δεν τά’χουν ακόμα δει

Όταν σημαίνει η ώρα τους



Αν δεν νοιαστούν οι ταπεινοί

Γι’αυτό που είναι ταπεινό

Ποτέ δεν θα υψωθούν



Το ημερολόγιο

Δεν δείχνει ακόμα την ημέρα

Όλοι οι μήνες, όλες οι ημέρες

Είναι ανοιχτές

Κάποια απ’ αυτές θα σφραγιστεί

Μ’ έναν σταυρό



Οι εργάτες φωνάζουν για ψωμί

Οι έμποροι φωνάζουν γι’αγορές

Οι άνεργοι πεινούσαν

Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται



Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ’ το τραπέζι

Κηρύχνουν τη λιτότητα

Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα

Ζητάνε θυσίες

Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους

Για τις μεγάλες εποχές που θα’ρθουν



Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο

Λες πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό

Είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού



Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε

Πόλεμος και ειρήνη

Είναι δυο πράγματα ολότελα διαφορετικά

Όμως η ειρήνη τους και ο πόλεμός τους

Μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα

Ο πόλεμος γεννιέται απ’ την ειρήνη τους

καθώς ο γιος από την μάνα

έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά

ο πόλεμός τους σκοτώνει

ό,τι άφησε όρθιο η ειρήνη τους



Όταν αυτοί που είναι ψηλά

Μιλάνε για ειρήνη

Ο απλός λαός ξέρει

Πως έρχεται ο πόλεμος



Όταν αυτοί που είναι ψηλά

Καταριούνται τον πόλεμο

Διαταγές για επιστράτευση

Έχουν υπογραφεί

Στον τοίχο με κιμωλία γραμμένο

Θέλουνε πόλεμο

Αυτός που το΄χε γράψει

Έπεσε κι όλας



Αυτοί που βρίσκονται ψηλά λένε

Να ο δρόμος για τη δόξα

Αυτοί που είναι χαμηλά λένε

Να ο δρόμος για το μνήμα



Τούτος ο πόλεμος που έρχεται

Δεν είναι ο πρώτος

Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι

Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος

Υπήρχαν νικητές και νικημένοι

Στους νικημένους ο φτωχός λαός

Πέθαινε απ’ την πείνα

Στους νικητές ο φτωχός λαός

Πέθαινε το ίδιο



Σαν θα’ρθει η ώρα της πορείας

Πολλοί δεν ξέρουν

Πως επικεφαλής βαδίζει ο εχθρός τους

Η φωνή που διαταγές τους δίνει

Είναι του εχθρού τους η φωνή

Εκείνος που για τον εχθρό μιλάει

Είναι ο ίδιος τους ο εχθρός


Απο το Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Ποιήματα», Μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, Εκδόσεις Θεμέλιο

 
Φωτο: Francesca Woodman