Η μάγισσα με τα δώρα

Ξύπνησε απότομα. Δεν είχε καταφέρει ωστόσο να κοιμηθεί αρκετές ώρες. Δεν είχε βέβαια και το περιθώριο. Το βάρος ήταν τεράστιο. Έπρεπε να βγει έξω, να τρέξει, να ψάξει, να βρει δουλειά. 5.000€. Για μια στιγμή της πέρασε από το μυαλό να χρησιμοποιήσει το σώμα της για να τα μαζέψει. Η σκέψη πέρασε φευγαλέα απ' το μυαλό της. Δε στάθηκε όμως. Θα την έβρισκε την άκρη. Δε φοβόταν τη δουλειά. Φοβόταν που ήταν μόνη της. Οι γονείς της δε μπορούσαν να τη στηρίξουν. Ούτε οι φίλοι και οι γνωστοί. Για μια ακόμη φορά πάλευε μόνη της. Σηκώθηκε, ντύθηκε. Έψαξε, έψαξε. Είδε πολλές αγγελίες, ωστόσο εκ του σύνεγγυς τα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Προχώρησε στην επόμενη σελίδα με τις αγγελίες. Δε μπορούσε να βρει κάτι που να συμβαδίζει έστω και στο ελάχιστο με τη σχολή της.
"Υπάλληλος σε κατάστημα; Χωρίς προϋπηρεσία;"
-<<Ζητείται νεαρή έως 25 χρόνων, για υπάλληλος σε...χωρίς προϋπηρεσία>>
Τα χέρια της κινήθηκαν σχεδόν μηχανικά. Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε τον αριθμό της αγγελίας.
"Παρακαλώ". Η φωνή στην άλλη γραμμή, αντρική, βαριά, άντρας απροσδιόριστης ηλικίας.
"Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι.., τηλεφωνώ για την αγγελία που έχετε βάλει στην ιστοσελίδα... "
"Πότε μπορείς να περάσεις"
"Σήμερα κιόλας"
" Σε περιμένω στις 15.00, Λεωφόρος..., Είμαι ο Γιώργος"
"σας ευχαριστώ πολύ! Στις 15.00 θα είναι εκεί!"

Ήταν χαρούμενη, ωστόσο δεν έτρεφε πολλές ελπίδες. Δε την ήξερε τη δουλειά, έπρεπε να ξεκινήσει από το μηδεν.
"Και αν δεν είμαι αρκετά εμφανίσιμη για τη δουλειά; Είναι και τα παραπάνω κιλά. Και τόσοι άντρες πελάτες"
Ένιωθε να πελαγώνει. Η χαρά που ένιωθε άρχισε να την εγκαταλείπει.

Η ώρα είχε πάει 14.00. Είχε βάλει μια ανοιχτόχρωμη μπλούζα και ενα κολλητό παντελόνι. Είχε βάλει φακούς, είχε βαφτεί. Ήθελε να φαίνεται όσο το δυνατόν πιο όμορφη. Άλλωστε το απαιτούσε η δουλειά.

14.45. Βγήκε από το μετρό. Έβαλε το gps. 10' αργότερα είδε το μαγαζί. Μικρό, αλλά όμορφο. Φαινόταν παλιό, εγκαταλελειμμένο, αλλά ένιωσε μέσα της μια ζεστασιά. Ήταν τόσο παλιό και μικρό, όσο ένα ικανοποιητικό καταφύγιο για τα δικά της προβλήματα.

Στην είσοδο στεκόταν ένας πελάτης, μπροστά από έναν άντρα. Μπήκε με το δεξί, πλησίασε τους άνδρες.
" Ο κύριος Γιώργος;"
Ο πελάτης στράφηκε με ένα τεράστιο χαμόγελο και απάντησε:
"Ε , όχι και κύριος..."
Ο άντρας που στεκόταν δίπλα του, σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε.
Ήταν νέος, γύρω στα 35, δε τον περίμενε τόσο νέο. Κανονικός και σε κιλά και σε ύψος. Μαύρα μαλλιά, μαύρα μάτια, μούσι περιποιημένο. Σκουλαρίκι στο αυτί, πουκάμισο μαύρο, τζιν παντελόνι, μπότες. Και δαχτυλίδια, πολλά δαχτυλίδια στα χέρια.
"Είσαι η ..."
"Ναι, μιλήσαμε στο τηλέφωνο το πρωί. Είστε ο κύριος Γιώργος;"
"Εγώ. Πέρασε μέσα. Μου είπες δεν έχεις εργαστεί ξανά σε τέτοιο μαγαζί."
"Όχι, αλλά σας εγγυώμαι, ότι είμαι πρόθυμη να ακολουθήσω τις οδηγίες σας πιστά."
Το βλεμμα του ήταν εξονυχιστικό.
"Πως σου φαίνεται ο χώρος;"
"Μια χαρά"
"Είσαι σίγουρη;". Ρώτησε με μια ειλικρινή απορία.
"Φυσικά."
Απόρησε τόσο πολύ που το βλέμμα του σχημάτισε μια αξιολατρευτη γκριμάτσα.
"Κάθησε. Ξεκινά η εκπαίδευση σου."

To be continued

 

"Το ζήτημα είναι η διαχείριση του χρόνου σου. Θα μπαίνουν αρκετοί. Δεν πρέπει να τους αφήσεις να σου πάρουν τον αέρα. Εάν το κάνουν, θα τα βρεις πολύ σκούρα."
Άκουγε τις οδηγίες του. Κοίταζε τα εξαρτήματα. Έγραφε παράλληλα στο τετράδιο όσα άκουγε.
"Θα κοιτάς το ρολόι. Τις πρώτες 7 μέρες θα είμαι μαζί σου εδώ. Είναι δοκιμαστικές. Εάν τα καταφέρεις, βλέπουμε. "
Τον κοίταξε. Που στο καλό είναι αυτή η σκύλα μέσα μου όταν τη χρειάζομαι να μου δώσει λίγη αυτοπεποίθηση;, Σκέφτηκε.
"Κάποιες ώρες θα σε αφήνω μόνη. Όσο περνάνε οι μέρες, θα μένεις περισσότερες ώρες μόνη. Θέλω να δω πως θα διαχειριστείς τον κόσμο όταν θα είσαι τελείως μόνη."
"Θα κάνω ότι μπορώ."
"Φυσικά δεν έχω τρελές απαιτήσεις. Ότι θες, θα με παίρνεις τηλέφωνο. Ότι ώρα και να είναι. Αν χρειαστεί θα κατεβαίνω στο μαγαζί. "
"Σας ευχαριστώ κύριε Γιώργο."
"Κάνε μου μια χάρη, μη με αποκαλείς κύριο. Α και μη μου μιλάς στον πληθυντικό"
Σαστισε. Ήξερε πολύ καλά μέσα της ότι ο πληθυντικός κρατά τους ανθρώπους σε μια απόσταση. Της παρείχε ασφάλεια. Ωστόσο, έτσι είχε μάθει η ίδια . Ιδιωτικά σχολεία, σχολή επιπέδου, που δίνουν έμφαση στους καλούς τρόπους.
"Με συγχωρείτε, αλλά είναι θέμα ευγένειας. Δεν έχω συνηθίσει να μιλάω σε μεγαλύτερους στον ενικό."
Παραξενεύτηκε. Την κοίταξε πάλι.
"Είσαι σίγουρη ότι σου αρέσει ο χώρος για να δουλέψεις μαζί μου; Δε σε ενοχλεί τίποτα; "
"Τίποτα απολύτως, όλα είναι μια χαρά."
Δεν ήταν μια χαρά. Ο χώρος ήταν βρώμικος, το τσιγάρο έδινε και έπαιρνε, τα τραπέζια είχαν δαχτυλιες και το γραφείο ήταν γεμάτο χαρτιά, πεταμένα κάτω. Ωστόσο χρειαζόταν τη δουλειά. Και έπαιζε και αυτή η απαίσια μουσική από τον υπολογιστή. Τραγούδια που δεν είχε ξανακουσει, αλλά θεωρούνταν "ροκ". Υποσυνείδητα σκέφτηκε ότι θα βάλει τάξη. Το συνειδητοποίησε αργότερα αυτό. Πολύ αργότερα.
Ο εργοδότης της την κοιτούσε λες και είχε έρθει από άλλο πλανήτη.
"Τι να σου πω. Αφού τα βλέπεις όλα ωραία, εγώ δεν έχω να προσθέσω κάτι. Να σε ενημερώσω ότι το απόγευμα θα έρθει και μια άλλη κοπέλα που προσέλαβα. Θα αλλάζετε βάρδιες όταν πλέον θα έχετε μάθει καλά τη δουλειά. "
"Εντάξει. Σας ευχαριστώ και πάλι."
Συνέχισε να την κοιτάει λες και ήταν από αλλο πλανήτη. Προφανώς δεν έμενε άνθρωπος εκεί μέσα. Όχι μόνο λόγω των αντρών που δεν είχαν τρόπους, αλλά κυρίως λόγω του χώρου. Το μαγαζί ήταν παρατημένο. Θα μπορούσε να γίνει κουκλιστικο αν κάποιος ενδιαφέροταν πραγματικά να το αλλάξει, έστω και να το καθαρίσει. Ήταν μικρό, αλλά οικογενειακό. Και με λίγο καθάρισμα, θα γινόταν πολύ όμορφο. Προς το παρόν έκατσε στα αυγά της. Άλλωστε δεν είχε τόσες εξουσίες. Ακόμα...

 

Αρχίζει να με ιντριγκάρει. Απορία, για λεφτά δεν συζητήσατε ακόμα;

 

Οι μέρες περνούσαν γρήγορα. Δυσκολεύτηκε αρκετά στην αρχή με τη διαχείριση του χρόνου. Και την εκνεύριζε και ο red που έπαιζε ροκ τραγούδια στον υπολογιστή. Ο εργοδότης της, περιέργως δε της είχε αναφέρει εδώ και μήνες κάποιο παράπονο από πελάτες. Ώσπου τον ρώτησε μόνη της.
"Γιώργο, έχει περάσει αρκετός καιρός. Δε σου έχει παραπονεθεί κανείς για μένα;"
Αυτός την κοίταξε περίεργα.
"Όχι. Θα έπρεπε;"
"Δεν εννοώ αυτό. Απλώς έκανα αρκετά λάθη στην αρχή και πέρα από κάποιες αυστηρές ματιές, ούτε μου έχεις φωνάξει ούτε με έχεις επιπλήξει."
"Ρε κοριτσάκι, όλοι από κάπου ξεκινήσαμε. Τη δουλειά την βρήκα έτοιμη από τον πατέρα μου. Ούτε εγώ την ήξερα στην αρχή. Κατέβαινα κάτω στο υπόγειο και κοιμόμουν τον πρώτο καιρό. Μετά συνήθισα. Ξέρεις πόσα χρόνια τώρα το κρατάω μόνος;"
"Ο πατέρας σου;"
"Στο χωριό. Έχει καρκίνο. Μένει εκεί. Το μαγαζί είναι από το '70. Από το 2010 το διαχειρίζομαι μόνος μου. Είχα βέβαια έναν υπάλληλο. Έχει πάει στρατό. Όταν γυρίσει, θα δουλεύετε μαζί."
Ένιωθε μέσα της να ηρεμεί. Το τέρας του ψυχαναγκασμού και της τελειομανίας της ένιωθε χορτασμένο.
"Εσύ πως και διάλεξες αυτή τη δουλειά ρε κοριτσάκι; Μεταξύ μας δε νόμιζα ότι θα κάτσεις."
Άρχισε να χαλαρώνει. Ήρθε η ώρα των αποκαλύψεων.
"Χρειαζομουν αμεσα τη δουλειά. Έχω ακόμα ένα χρέος πάνω μου. Έκανα μια εξυπηρέτηση σε μέλος της οικογένειας μου και βρέθηκα εκτεθειμένη. Δε με έπαιρνε να πω όχι. "
Αυτός σώπασε για λίγο.
"Αφοπλιστικη ειλικρινεια."
Ένιωσε να ανασκουμπωνεται. Είχε έρθει ο καιρός να μπει μια σειρά.
"Γιώργο θέλω να συζητήσουμε κάποια πράγματα, αν κρίνεις ωστόσο, ότι ξεπερνώ όρια, έχεις κάθε δικαίωμα να μου κόψεις την κουβέντα."
Αυτός απόρησε.
"Αρχικά θα ήθελα την άδεια σου για δύο πράγματα. Να καθαρίσω και να αλλάξω σταθμό στο ραδιόφωνο."
"Μπορείς να καθαρίσεις ότι θέλεις, με προσοχή όμως. Άλλα ρε κοριτσάκι σε χαλάει ο red? Ιεροσυλία."
Έσκασε ένα χαμόγελο.
"Γιώργο ναι με χαλάει"
"Τι ακούς εσύ;"
"Πραγματα που αν κρίνω από το στυλ σου δεν ακούς εσύ"
Αυτός εξακολουθούσε να την κοιτάζει περίεργα.
"Τι εννοείς το στυλ μου;"
Εκείνη πήρε θάρρος.
"Είσαι ο κλασικός ροκάς. Η μηχανή, η ροκ, τα δαχτυλίδια, ακόμα και το ντύσιμο. Εσύ καβαλάς τη μηχανή σου και τρέχεις σαν τρελός και εγώ στο σπίτι μου βάζω Κάλας και διαβάζω Ντοστογιέφσκι."
Έμεινε να την κοιτάει.
" Ο red δε φεύγει."

 

Τα κλασικά. Βασικός μισθός συν μπόνους.

 

Ευχαριστώ   Αναμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια. Λατρεύω να μπαίνει τάξη σε μαγαζιά σαν κι αυτό.

 

Και που να δειτε σε τι τάξη μπήκε μετά και έχει μείνει ακόμα . Πριν λίγο ανέβηκε άλλο κομμάτι. Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον!

 

Δεν ήταν ποτέ υποτακτικός χαρακτήρας στην καθημερινότητα της. Ούτε στο σπίτι της, ούτε στη σχολή της, ούτε στις φίλες της και κυρίως ούτε στη δουλειά. Πάντα ήταν αποφασισμένη και αποφασιστική. Πετύχαινε όσους στόχους έθετε. Για μια στιγμή, εκείνες τις διαολεμενες μέρες, πριν βρει δουλειά, το είχε ξεχάσει πόσο εύκολα μπορούσε να φέρει τα πράγματα εκεί που τα ήθελε. Και να κερδίσει όποιον ήθελε με την προσωπικότητα της. Οι πελάτες την αγάπησαν από τις πρώτες μέρες, υποτάχθηκαν στην ευγένεια και τη γλυκύτητα της. Κάθε φορά που έμπαιναν, της έλεγαν καλημέρα, την αποχαιρετούσαν, τη φώναζαν με το μικρό της. Όχι απλά Δήμητρα. Δημητρούλα. αυτό το είχε καθιερώσει ο Γιώργος. Οι πελάτες τον άκουσαν και έκτοτε τη φώναζαν ετσι. Δε λερωναν πλέον το χώρο, μάζευαν ότι άφηναν, απέκτησαν τρόπους. Είχε ξεχάσει πόσο εύκολο είναι να φέρεις τους ανθρώπους κοντά σου με έναν γλυκό λόγο, μια καλή κουβέντα. Αυτό είχαν ανάγκη αυτοί οι άνθρωποι να ακούσουν. Ο Γιώργος δεν είχε πει τίποτα. Δε της είχε πει μετά από 7 μήνες τίποτα. Κανένα παράπονο πάλι. Όλα έβαιναν φυσιολογικά.

Ο red θα έφευγε.

Καθάρισε τα πάντα. Τραπέζια, καρέκλες, αντικείμενα, έξω, μέσα, γραφεία, ακόμα και τοίχους. Το μαγαζί έλαμψε. Φάνηκε η ομορφιά του. Οι πελάτες έτριβαν τα μάτια τους, ο χώρος απέκτησε γυναίκες πελάτισσες, που έπιαναν κουβέντα με τη Δημητρούλα και της έφερναν και δώρα. Μια σοκολάτα για δυνάμεις, καφέ για τις δύσκολες μέρες.
Εκείνο το απόγευμα ο Γιώργος μπήκε φουριοζος στο μαγαζί. Δεν άκουσε τον red. Άκουσε Μοσχολιού.
"Έβγαλες τον red"
Η Δήμητρα σηκώθηκε.
"Ναι Γιώργο, τον έβγαλα."
Κοίταξε γύρω του με έκπληξη.
"Καθάρισες...."
"Τα πάντα. Χωρίς να σπάσω ή χαλάσω τίποτα."
Είχε μείνει έκπληκτος. Ο χώρος θύμιζε.. μαγαζί.
"Έκανες και έξω;"
"Όλα"
Κάθησε στην καρέκλα του. Την κοίταξε περίεργα. Άραγε αυτός ο άνθρωπος άλλο βλέμμα δεν είχε;
"Τέλος πάντων, μπορείς στη βάρδια σου να ακούς το σταθμό που θες. "
Η Δήμητρα έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο. Το πρόσεξε. Το σχολίασε.
"Δημητρούλα μην παίρνεις αέρα. Όταν θα έρχομαι εγώ, θα ξαναβάζω τον σταθμό."
Εκείνη όμως δεν άκουγε.
Ο Κύριος που είχε πριν ένα χρόνο μπήκε στο μαγαζί.
"Καλησπέρα σας."
Ο Γιώργος σήκωσε το βλέμμα και αντίκρυσε έναν κύριο, γύρω στα 50, με γκρίζα μαλλιά, ψηλό, γεροδεμένο, κομψό στυλ.
"Δε σε περίμενα σήμερα."
"Γιώργο ο Ανδρέας, Ανδρέα, ο Γιώργος είναι ο εργοδότης μου. "
Οι δύο άνδρες έδωσαν τα χέρια. Δε το ήξεραν, μα είχαν πολλά κοινά να μοιραστούν στο μέλλον.
Δήμητρα και Ανδρέας έκατσαν μόνοι τους στην άκρη του μαγαζιού. Για λίγο. Ο Ανδρέας έπρεπε να φύγει. Ήρθε μόνο να ελέγξει το χώρο και τον εργοδότη.
"Ο θείος σου;"
Η ερώτηση ήρθε από το Γιώργο σε χρόνο ντε τε.
"Όχι."
"Τότε;"
Προσπάθησε να το κάνει να ακουστεί απλό και αδιάφορο.
"Τότε, να , ο πρώην μου. "

 

"ο ποιος;"
Τα μάτια του Γιώργου άνοιξαν.
"Ο πρώην μου..μα τι σου κάνει τόση εντύπωση πια; Δεν έχεις ξαναδεί ζευγάρια με διαφορά ηλικίας;"
Εκείνος φάνηκε για μια στιγμή να το σκέφτεται.
"Εγώ και η γυναίκα μου δεν έχουμε τέτοια διαφορά. Είμαστε συνομηλικοι. Βέβαια πριν από τη γυναίκα μου, στα 23 μου είχα μπλέξει με μια 40αρα. "
Η Δήμητρα ένιωσε περίεργα.
"Πρώτη φορά αναφέρεσαι στη γυναίκα σου"
"Ναι, το έφερε η κουβέντα τώρα. "
"Παντρεύτηκες μικρός δηλαδή."
"Για να είμαι ειλικρινής, η Νάντια δεν ήθελε να παντρευτούμε. Παντρεύτηκαμε γιατί κάναμε και τα παιδιά. "
"Κατάλαβα. "
Εκείνος στράφηκε προς το μέρος του.
"Γιατί τον επέλεξες;"
Για μια στιγμή επικράτησε σιωπή.
"Η ηλικία για μένα είναι ένας απλός, άνευ σημασίας αριθμός. Αυτός ο άνθρωπος που είδες, ήταν ο πρώτος μου έρωτας, η πρώτη μου σχέση, ο σύντροφός μου. Πολλοί θεώρησαν ότι τον επέλεξα για τα λεφτά. Θέλω να σε ενημερώσω ότι ο Ανδρέας δεν είχε μία, όταν πρωτογνωριστήκαμε. Τον βοήθησα να βρει δουλειά αργότερα μέσω κάποιων γνωστών μου."
"Όχι ρε κοριτσάκι, δε σου λέω ότι τον θες για τα λεφτά του."
"Δε νομίζω πως θα μπορούσες να το πεις. Πρέπει να έχεις καταλάβει τι άνθρωπος είμαι."
Έμεινε λίγο σκεπτικός.
"Πράγματι, κάτι έχω καταλάβει."
"Ακόμα τον αγαπάω, αλλά όλα έχουν ένα τέλος. Η συγκεκριμένη σχέση έκανε τον κύκλο της. Ο χωρισμός μας ήταν δύσκολος, αλλά ήξερε και ξέρει ότι είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλο. "
"Δεν πεθυμησες ποτέ κάποιον νεότερο σου;"
Η Δήμητρα γέλασε.
"Πιστεύεις πραγματικά ότι θα μπορούσα να κάνω σχέση με ένα παιδάκι που δεν ξέρει που του πάνε τα τέσσερα; Όχι, δεν τον απάτησα ποτέ, τον σεβάστηκα και με σεβάστηκε στο έπακρο. "
Φάνηκε να κατσουφιαζει. Έπειτα από λίγο την κοίταξε.
"Εγώ έχω απατήσει τη Νάντια. Αρκετές φορές."
"Το ξέρει;"
"Το έμαθε κάποια στιγμή"
Η κουβέντα είχε αρχίσει να αλλάζει επικίνδυνα.
"Και δε σε πέταξε έξω με τις κλωτσιές;"
Εκείνος συνέχισε.
"Όχι. Άλλωστε πάντα ήταν πιο χαλαρή. Είναι και τα παιδιά στη μέση"
"Γιώργο, μια φιλική συμβουλή. Όταν η γυναίκα σου δε νοιάζεται για το κέρατο ή έχει άλλον ή υπάρχει οικονομικό θέμα στη μέση"
Φάνηκε να ξαφνιάζεται για λίγο.
"Η Νάντια αφοσιώθηκε στα παιδιά."
"Γιατί την απάτησες;"
" Γιατί δε με καλύπτει ερωτικά. Είμαστε καιρό μαζί, έχουμε τα παιδιά, αλλά ερωτικά δεν..."
Η κουβέντα ξέφευγε. Απ' όλες τις απόψεις. Έπρεπε να την κόψει.
"Εντάξει Γιώργο, κατανοητό. Πρέπει να φύγω, μιλάμε αύριο."
"Και εγώ που νόμιζα ότι θα με πρήξεις με ερωτήσεις"
Η Δήμητρα γέλασε.
"Θες να σου στέλνω μηνύματα στο κινητό για να σε πρήζω; Δε θα σου αρέσει. ένα από τα πράγματα που κάνω πολύ καλά, είναι να βγάζω στον άλλον τον χειρότερο του εαυτό από τη γκρίνια που ρίχνω."
"Μμμ τώρα φοβήθηκα. Be my guest".
Η ατμόσφαιρα ήταν εύθυμη. Εκείνη γύρισε σπίτι της, ντύθηκε και πήγε να βρει τον άντρα που πλέον έχτιζε μια νέα σχέση. Περνούσαν όμορφα. Χτύπησε το κινητό της. Είχε μήνυμα. Ο Γιώργος. το διάβασε.
<<Άντε ακόμα;>>
Ξαφνιάστηκε.
Του απάντησε λίγο αργότερα.
<<Σε τι αναφέρεσαι;>>
Σχεδόν σε δευτερόλεπτα ήρθε η απάντηση.
<<Τα λες και τα ξεχνάς. Δεν είπες θα με πρήξεις;>>

 

Καφέ ήταν το κατάστημα; Γιατί δεν κατάφερα να καταλάβω

 

Αυτός ήταν ο σκοπός. Να μείνει κρυφή η τοποθεσία.

 

Ο καιρός πέρασε γρήγορα. Ήρθε η νέα χρονιά. Όλα φαινομενικά έβαιναν καλώς. Το μαγαζί είχε μπει σε μια σειρά, εργοδότης και εργαζόμενη είχαν αναπτύξει ένα υπέροχο κλίμα συνεργασίας. Θα άνοιγε και δεύτερο κατάστημα, στο οποίο θα εργαζόταν πλέον η γυναίκα του. Δε την είχε γνωρίσει. Θα τη γνώριζε όμως σύντομα.

"Δήμητρα από δω η Νάντια"
Ίσως, για πρώτη φορά στη ζωή της, συνειδητοποίησε πόσο δίκιο είχαν μερικοί άνθρωποι που μιλούσαν συχνά για αταίριαστα ζευγάρια. Η Νάντια, ετών 38, έμοιαζε με μια γυναίκα στα 48 της, αφημένη, με κοντό μαλλί και ένα ατσούμπαλα δομημένο σώμα.
Τη διαφορά τη διαπίστωσε όταν εκείνος σταθηκε δίπλα της για να τις συστήσει.
Εκείνος φαινόταν τόσο νέος και γεμάτος ενέργεια και εκείνη δίπλα του χανόταν.
"Χαίρω πολύ!"
Η έμφυτη ευγένεια υπερίσχυσε, αν και κάτι μέσα της της έλεγε πως με αυτή τη γυναίκα δε θα τα πάνε καθόλου καλά.
Η Νάντια κοίταξε εξονυχιστικά τη νεαρή κοπέλα και της ανταπέδωσε έναν χαιρετισμό.
"Με τη Νάντια θα δουλεύετε μαζί όταν θα είσαι πρωί, θα είναι στο δίπλα μαγαζί, ότι θελήσεις, να της πεις."
Έφυγαν μαζί.
Αυτή ήταν τελικά η γυναίκα του; Πως είναι δυνατόν ένας τέτοιος άντρας να την έχει επιλέξει για να περάσει μαζί της την υπόλοιπη ζωή του;
Το ίδιο βράδυ που γύρισε σπίτι της και ξάπλωσε, άρχισε να στριφογυρίζει. Δεν ήξερε γιατί, ήξερε όμως πως είχε τρομερή υπερένταση. Ήξερε πως μπορούσε να την εκτονώσει.
Γύρισε ανάσκελα, γδυθηκε, έμεινε γυμνή κάτω από την κουβέρτα. Το χέρι της κατέβηκε αμέσως εκεί που το είχε περισσότερο ανάγκη. Έκλεισε τα μάτια της. Η εικόνα του νυν συντρόφου της πέρασε από το μυαλό της. Άρχισε να φαντασιώνεται σκηνές. Το χέρι της διέγραφε νωχελικα κύκλους, ώσπου βύθισε ένα δάχτυλο μέσα της. Δεν είχε περάσει λίγη ώρα, όταν την εικόνα του συντρόφου της αντικατέστησε ο Γιώργος.
Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της, τράβηξε το χέρι της και σταμάτησε.
"Δεν είναι δυνατόν" είπε μέσα της.
"Συμμορφωσου, είναι η δουλειά σου, ο εργοδότης σου, παντρεμένος με παιδιά. Να το βγάλεις από το μυαλο σου"

Την επόμενη μέρα ένιωθε αμηχανία. Ο Γιώργος δε φάνηκε να το καταλαβαίνει. Αντιθέτως ήταν πολύ πιο χαλαρός και εύθυμος.
"Γεια σου Δημητρούλα!"
Εκείνη σήκωσε το βλέμμα και τον κοίταξε, αμέσως όμως το κατέβασε. Τι είχε αντικρύσει μόλις τώρα;
Άσπρο πουκάμισο, μαύρο σακάκι και αυτή η κολώνια..πάντα τόσο ωραία μύριζε;
"Που θα πας έτσι ντυμένος;"
"Έχουμε τραπέζι. Σ'αρεσω;"
Ήταν υπέροχος. Δε της άρεσε απλά. Ήταν από τους ελάχιστους άνδρες που τους πήγαιναν τα κοστούμια.
"Μια χαρά." Αρκέστηκε να απαντήσει αυτό.
Εκείνος ήρθε από τη μέσα πλευρά του γραφείου και την πλησίασε.
"Όλα καλά;"
"Ναι Γιώργο,μια χαρά. Κάνω ταμείο."
Εκείνος δε φάνηκε να νοιάζεται ιδιαίτερα, αντιθέτως έσκυψε από πάνω της.
"Όλα καλά;" Αυτή τη φορά τη ρώτησε πιο σιγανα. Ρε γαμωτο, πάντα τόσο αισθησιακή φωνή είχε; Το βλέμμα της δε σηκώθηκε από το τετράδιο. Αρκέστηκε μόνο να του πει
"Αν θες , πήγαινε λίγο πιο πέρα. Νιώθω αμήχανα να στέκεσαι από πάνω μου."

Εκείνος δεν έφυγε. Δεν απομακρύνθηκε ούτε εκατοστό.
"Συμβαίνει κάτι;"
Αυτή η επιμονή του μπορούσε να τρελάνει άνθρωπο...ένιωσε το αίμα της να κοχλάζει.
Σηκώθηκε απότομα και μεγάλωσε την απόσταση ανάμεσα τους.
"Πάω να μαζέψω έξω. Να περάσεις καλά. "