Πώς μπορεί να είναι Κυρίαρχος Κάποιος που δεν είναι και σαδιστής;

αλίμονο σε αυτούς που τον αντιγράφουν...

 

Απάντηση: Re: Πώς μπορεί να είναι Κυρίαρχος Κάποιος που δεν είναι και σαδιστής;

Με αυτή την έννοια που έδωσες όλοι οι άντρες είναι λίγο πολύ σαδιστές.

 

Εγώ δεν έδωσα καμία έννοια όπως τόνισα και στο ξεκίνημα του ποστ μου. Απλά παρέθεσα μία άποψη, την οποία φυσικά κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να υιοθετήσει 

 

Δε μου αρέσουν καθόλου αυθαίρετες γενικεύσεις αυτού του τύπου.

Εν ολίγοις:

Αν θεωρείται σαδιστής ο αντλών ερεθισμό δια της πρόκλησης πόνου, ευθαρσώς δηλώνω κυρίαρχος μη σαδιστής.

Αν, αντιθέτως, αντιλαμβάνεσθε το σαδισμό ως πρόκληση πόνου παρελκόμενη και συμπληρούσα της λαγνουργίας και της ερωτικής πράξεος, δύνασθε να θεωρείτε πως έχομε κάτι κοινό (σε καμιά περίπτωση να με θεωρείτε όμοιο).

Πέραν, ας κρίνουν όσοι με γνωρίζουν αν και πόσο κυριαρχικός άνθρωπος είμαι.

[Μαλακισμένη πρακτική οι διπλές συνεπαγωγές, πολλώ δε μάλλον οι αστήρικτες αναγωγές βασισμένες στην επιμεριστική ιδιότητα. Ακόμα παραπάνω όταν αυτή έχει ως αφετηρία άτοπες νοητικές εξισώσεις.]

 

Ακόμα και μπροστά στην θέα μιας χλιαρής τσόντας (με παρτενέρ άντρα-γυναίκα str8 vanilla) μια ομάδα vanilla αντρών θα πλυμήριζε το χώρο της προβολής με μια -πολεμική σχεδόν- ιαχή του στύλ: "Πάρτα Μωρή Καριόλα" (ανεξερέτως φυσικής καταστάσεως και ηλικίας για όσους σπεύσουν να ελιτίσουν).
Tώρα, αν στραγγίξουμε την παραπάνω ιαχή το ζωμό που θα περισυλέγαμε θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε Σεξουαλικό Σαδισμό (αν όχι, πάντως καταφανέστατα ο ζωμός εμπεριέχει κάποια έστω στοιχεία σεξουαλικού σαδισμού). Μήπως η παραπάνω συνηθισμένη ιαχή δεν εμπεριέχει και στοιχεία εξευτελισμού, ίσως ακόμα και συνέτιση (βρήκες το μάστορά σου τώρα άτακτο θυληκό και λοιπά), ίσως ακόμα και ανυσότητα, γιατί αν παρατηρούσατε ποτέ ένα vanilla αντρικό κοινό να βλέπει τσόντα (έστω και χλιαρή) θα βλέπατε ότι οι περισσότερες "πολεμικές" ιαχές του παραπάνω τύπου δεν πέφτουνε βροχή αν η σκύλα (η καριόλα αλλιώς) αρχίζει να το ευχαριστίεται, αλλά όταν το "ευχαριστίεται" (πιο αναλυτικά όταν πέφτει καμία απροειδοποίητη ελαφριάς έντασης φάπα στα κωλομέρια, όταν οι εκφράσεις της σκύλας πέρνουνε τα χαρακτηριστικά του πόνου της "μή-ευχαρίστησης" για την ίδια, σχεδόν όταν το ερωτικό παιχνίδι πιάνει κρεσέντο και αγγίζει τα όρια της μη-συναίνεσης - η ευχαρίστηση λοιπόν της σκύλας μέσα από την "μη-ευχαρίστηση" του πόνου).
Εδώ λοιπόν μπαίνει σιγά-σιγά το στοιχείο και της ευχαρίστησης δια μέσου της παράβασης / αμαρτίας μέσα στο παιχνίδι της vanilla σεξουαλικής ζωής, η σκύλα "δεν το ευχαριστίεται" ενώ ο εραστής της (η μήπως τελικά δυνάστης της?) πετάει στα ουράνια βλέποντάς την να σφαδάζει ή να σκούζει, αγγίζουμε την αρχέγονη φύση εδώ.
Έχουμε επίσης το στοιχείο της απαξίωσης, μια ξανθιά κουκλάρα (η σκύλα μας) τύπου montelo δαγκώνει τα σεντόνια από το ξέσκισμα (πόνος), γαλουχήθηκε να είναι τόσο όμορφη και αιθέρια και ελιτίστρια και τώρα "σέρνετε στο χώμα" σκούζοντας από καύλα (η μήπως πόνο). Πιστέψτε με το ποιό σύνηθες μετά την χλιαρή επαφή θα είναι το ζευγάρι να καπνίσει χαλαρωμένο (άρχισαν σαν λιοντάρια, τέλειωσαν σαν αρνάκια) μαζί με την αντροπαρέα που τους μπανίζε αδηφάγα και τους αποθέωνε (χώρια φυσικά, με διαχωριστικό τις 2 πλευρές της οθόνης της tv).
Εδώ να αναφέρουμε και την σημασία του μπανίζειν για τους άντρες (ανεξερέτως στάτους) την εμμονή στην οπτική πλευρά του θέματος (και ύστερα λένε ότι οι φετιχιστές είναι μόνο bdsmers).
Aλλά ας μην ξεφύγουμε.
Παραπάνω ανέφερα ένα vanilla παράδειγμα.
Φανταστείτε τώρα εσείς ένα αντίστοιχο bdsm, ακόμα και στην πιο ορθόδοξη (για όνομα του Αλάχ) μορφή του (αυτό για όσους πιστεύουνε ακόμα ότι είναι πράξη ψευδορομαντική και ελιτίστικη και όχι ένα ηχηρό σχεδόν αναρχικό ράπισμα κόντρα στην ισσοροπία μιας οφελιμιστικής θηληκής σκέψης...αναφέρομαι πάντα σε MaleDom - femsub)

 

Απάντηση: Πώς μπορεί να είναι Κυρίαρχος Κάποιος που δεν είναι και σαδιστής;

Νιώθω ακριβώς όπως η syrah, αλλά το αντιλαμβάνομαι λίγο διαφορετικά όσον αφορά την κυριαρχία - αυταρχικότητα. Δέν ξέρω εάν υπάρχουν πολλοί τύποι σαδιστών. Ιδιαίτερη σχέση παρατηρείται μεταξύ σεξουαλικότητας και σαδισμού-μαζοχισμού, εξ ου και το BDSM. Χαίρουμε πολύ, θα μου πείτε. Θεωρήστε το φροϋδικό ορισμό του σαδισμού ως εξωστρεφή έκφραση της επιθετικότητας. Επιθετικότητα ως βασικό ένστικτο με σκοπό τί; Γενικά ο σαδιστής ως χαρακτήρας έχει την τάση να επιθυμεί την επιβολή, ίσως γιατί με αυτόν τον τρόπο θα επιτύχει το ποθούμενο γι αυτόν. Tην επιβίωση και την αναπαραγωγή. Η επιβολή πόνου απλά επιβεβαιώνει αυτή την κατάκτηση. Η αυταρχικότητα και η τάση για χειραγώγηση είναι κατά τη γνώμη μου εγγενή γνωρίσματα της σαδιστικής συμπεριφοράς και προυποθέτουν τη σαδιστική επιθυμία. Χωρίς αυτή δέ γίνεται να υπάρξουν αυθεντικά. Κανείς δεν επιζητά την κυριαρχία περισσότερο από ένα σαδιστή. Και ενίοτε, λόγω του χαρακτήρα του είτε το επιτυγχάνει, ή γίνεται βάσανο στους γύρω του λόγω της επιτακτικότητας που τον χαρακτηρίζει, ή και τα δύο. Σατράπης στις φιλίες, στις κοινωνικές και ερωτικές σχέσεις, στην εργασία. Γιατι υποσυνείδητα κατευθύνεται απο την επιτακτική φύση των επιθυμιών του. Σίγουρα απαιτειται απο αυτόν αυτοκυριαρχία σε μεγάλο βαθμό, καθώς ο σαδιστής είναι ή γίνεται υπεύθυνος και για τα όποια υποτακτικά άτομα τον ανέχονται αδιαμαρτύρητα.

 

Απάντηση: Re: Πώς μπορεί να είναι Κυρίαρχος Κάποιος που δεν είναι και σαδιστής;

Μαζοχιστής

Αυτό μόνο ο ίδιος μπορεί να στο πεί. Μάλλον πρόκειται για 100% εγκεφαλική διέγερση. Υπό φυσιολογικές ( ; ) συνθήκες κανείς δέν απολαμβάνει τον πόνο, πόσο μάλλον να τον προκαλεί ο ίδιος στον εαυτό του. Η εξαίρεση στον κανόνα πάντα θα υπάρχει.

Αυτός που έχει την πραγματική πρωτοβουλία ενεργειών. Εάν π.χ., υπάρχει κυρίαρχος που να διατάζει τον υποτακτικό του να τον μαστιγώσει τότε είναι προφανές ποιός ελέγχει τη σκηνή.

 

Υπάρχουν ακόμα και οι όροι αλγολάγνος, φετιχιστής του πόνου

 

Απάντηση: Πώς μπορεί να είναι Κυρίαρχος Κάποιος που δεν είναι και σαδιστής;

Cool.   Αλλά αλγολάγνος είναι και ο σαδιστής. Ξεχειλίζει από λαγνεία μάλιστα! Το ίδιο ισχύει και για το φετιχιστή του πόνου. Ποιανού, ο δικός του ή του άλλου ο πόνος τον εξιτάρει;

 

ΜasterJp wrote:

"Πόσο εγκεφαλική και πόσο σαρκική είναι η διέγερσή του;"

Θα ήθελα να σταθούμε λίγο εδώ, για να εκφράσω μια απορία ως προς την β) ερώτηση
Αν το πάρουμε οργανικά εγκέφαλος και σάρκα ισούτε με ένα (μέρη του ίδιου σώματος και κατεμέ το ίδιο και η ψυχή)
Αν το πάρουμε από την πλευρά της νόησης (το παράγωγο της διεργασίας του οργάνου που λέμε εγκεφάλο) μήπως ενοείς το κομμάτι εκείνο της φαντασίωσης (νόηση-εγκέφαλος) σε σχέση με το κομμάτι της αίσθησης (πόνος-σάρκα-εγκέφαλος) και ποιό υπερτερεί έναντι του άλλου?