Sex που δεν το ευχαριστιέται

Δεν ξέρω ίσως δεν τα γράφω καλά. Και δεν μπορείς να καταλάβεις την ουσία αυτού που λέω.
Όταν έχεις αποδεχτεί στην ψυχή σου μέσα ότι είσαι υ ή σ, δεν υπάρχουν πια * συγκεκριμένες πρακτικες"* * συγκεκριμένα θέματα* δεν υπάρχει κάτι να πάρεις πίσω. Όταν αποδέχεσαι πχ ότι η μοίρα σου ( να το πω όπως θα το έλεγα στο μιλητό ) ή το "είναι σου", εσύ, είναι να είσαι το το ζωάκι, η σκλάβα, η υπηρέτρια η κλειδωμένη κάπου Του ...δεν παλεύεις, δεν σε ενδιαφέρει, δεν υπάρχει τι μπορείς τι όχι, δεν υπάρχει λόγος να σε νοιάζει, έχεις ξεφύγει από αυτά τα θέματα.

Η αποδοχή, όπως την εννοώ εγώ, είναι κάτι τρομακτικά δύσκολο , για εμένα τουλάχιστον, αν συμβεί όμως παύουν οι θόρυβοι. Παύουν όλα. Απλά είσαι.

Όταν ένα σ η ένα υ έχει αποδεχτεί το είναι του, δεν το αφορά και το εννοώ, τι θα του ζητηθεί. Πιθανόν να μην του προκαλεί καν αίσθηση από την άποψη να ταρακουνήσει το μέσα του, από ένα σημείο και μετά, συναισθήματα σίγουρα του προκαλούνται αλλά δεν αλλάζουν κάτι, δεν κάθεται να μπει σε διαδικασία μέσα του να πει μαρεσει δεν μαρεσει γιατί γνωρίζει ότι δεν θα αλλάξει. Αυτό που του κάνει αίσθηση είναι να του ζητείται κάτι.

Άρα όταν λέμε για αποδοχή δεν εννοούμε " να έχω δεχτεί " τον όρο σου, το παιχνίδι σου, τα χούγια σου, ώστε να το μετανοιωσω, μιλαω για αποδοχή εαυτού, είναι και θέσης. Και όπως είπα πιο πάνω φυσικά και μπορεί να βολεύει σε φάσεις να το πάρεις πίσω...αλλά δεν μπορείς βασικά χαχαα

 

Σ' ευχαριστώ για το χρόνο σου. Η αλήθεια είναι πώς ούτε μπορώ να το καταλάβω και ούτε να αποδεχτώ την τελεολογία που αναδεικνύεται από τα λεγόμενά σου.

Τούτου λεχθέντος δέχομαι ότι εσύ από τη μεριά σου το πιστεύεις, οπότε δεν χρειάζεται -ή αν θες- δεν έχει νόημα περαιτέρω ανάλυση.

 

Υπαινίσσεστε πως το υ έχει το "δικαίωμα"
για "επαναστάση" η ακόμα και να αναίρεσει την αρχική του θέση; 

 

Υπαινίσσομαι ότι έχει τη δυνατότητα.

 

Βέβαια την έχει, υπό αυτήν την έννοια:

 

Αναρωτήθηκα διαβάζοντας τον τίτλο του νήματος .. sex που δεν το ευχαριστιέμαι.. ναι.. εντάξει, θα πρέπει να είμαι άρρωστη για να συμβεί αυτό.

Και μετά ήρθε και το ερώτημα «μπορεί ένα σ να πα να γαμηθεί και να μην το... χαρεί?»


Λίγα χρόνια πριν, στα πρώτα μου βήματα εν bdsm, βρέθηκα στη θέση που αναφέρει ο @Stalker στο υστερόγραφό του

Στην αρχή δεν πίστεψα στα αυτιά μου, σκέφτηκα δεν άκουσα καλά (είχε και κόσμο), κοιτάω τον γενναιόδωρο Κ, κοιτάω τον φίλο Κ, ξανακοιτάω τον γενναιόδωρο Κ, και περνούν οι εξής σκέψεις από το μυαλό μου :

Ρε λες ?
Αχ, θα υπακούσω..
Ρε λες ?
Αυτό δεν ήθελες ? Για αυτά δεν είσαι εδώ ?
Θα υπακούσω..
Πόσο πουτάνα είμαι ?
Ρε λες ?
Αντε ρε που το παίζεις και δύσκολη, αφού στάζει το μουνί σου μόνο με τη σκέψη

Ικανοποίηση που με έστειλε να το κάνω, ικανοποίηση που υπάκουσα και το έκανα, ικανοποίηση για τον γενναιόδωρο Κ, για τον φίλο Κ, για το υ που κατάλαβε αυτά και άλλα πολλά για τον εαυτό του.

 

@Master Electro-pain Ή, όπως κάποιος διερωτήθη: "μπορεί ένα σ να πα να γαμηθεί και να μην το... χαρεί?"  ...


Η αλήθεια είναι ότι νομίζω πως όχι αλλά... δε γαμιέται 

 

Με διάλειμμα για φαϊ... Ας μην υπερβάλλουμε... 

 

To πολιτισμικό κρατούν ουδόλως συνιστά μήτε καταδεικνύει, μηδέ ήκιστα ερείδεται επί θεωρητικώς αδιηθήτου καταγωγής ή μη μόνον εις πρότερον χρόνον πολιτισμικώς αρθρωμένα συμπιλήματα σταθερώς επαναλαμβανόμενα.
Ως κύριος δε παράγων δημιουργίας της αποκαλουμένης παραδόσεως δυναμικώς και εξ αντικειμένου συνεπικουρείται εκ της χρήσεως του εργαλείου αναπαραγωγής του, τού λόγου προφορικού τε και γραπτού.
Ως εκ τούτου, προς το παρόν, δυνάμεθα μεν κατά μόνας θεωρείν, μη δε και επ' ουδενί αναδέχεσθαι ερμηνευτικήν αποδοχήν ενίων, λίαν προς τούτον, προκλητικώς ευεπιφόρων στιγμιοτύπων.

 

μοι παρεδόθη πράξεσι. καθ' ύστερον δε, την θεωρείαν ανεζήτησα επιχωρίως, τω όντι προς ερμηνευτικήν επικουρίαν.