Ταινία που είδα, και προτείνω

Σκιαχτηκα παιδάκι μου με το τρέιλερ.
 

 

Η τελευταία σκηνή της ταινίας, όλα τα λεφτά...

 

'Ημουν επιφυλακτικός όταν την ξεκίνησα, ενθουσιασμένος όταν την ολοκλήρωσα.
Εάν δεν πάρει το Oscar Ξενόγλωσσης, θα θεωρηθεί Μαθηματική Ανωμαλία...

 

 

το έχει βάλει η gaby στην προηγούμενη σελίδα...

 

Δεν κάθομαι να διαβάζω τις προηγούμενες σελίδες. Έλεος...

 

Είδα χθες το βράδυ σε κρατικό κανάλι την ταινία The Teacher, σλοβάκικης παραγωγής. Σίγουρα είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, το πως η σκοτεινή ατμοσφαιρα της τελευταίας περιόδου του κομμουνιστικού καθεστώτος απεικονίζεται και επικοινωνείται πιο διεισδυτικά από ανθρώπους των οικείων χωρών, παρά όπως απεικονίζεται σε αμερικάνικες ταινίες τύπου Child 44, όπου το μόνο που σε κρατάει είναι οι ερμηνείες ορισμένων αξιόλογων ηθοποιών (εν προκειμένω Gary Oldman, Tom Hardy, Noomi Rapace).

Tην ίδια βαριά ατμόσφαιρα επιτυγχάνει να χτίσει και να μεταδόσει η ταινία Cargo 200, ρωσικής παραγωγής. Εξίσου, η ταινία Leviathan, επίσης ρωσικής παραγωγής, που αντανακλά αυτήν ακριβώς τη διαιώνιση της απαισιόδοξης προοπτικής για το μέσο ρώσο στη σύγχρονη Ρωσία, όπου κυβερνά ο συνδυασμός εκκλησίας και ολιγαρχών.

Και εν τέλει προκύπτει το ερώτημα, αν αυτοί που έχουν ζήσει μία κατάσταση ή βίωσαν την μεθέορτια αίσθηση μπορούν και να τη μεταδώσουν πιο αποτελεσματικά στο πεδίο της έβδομης τέχνης. Το ίδιο συμβαίνει για παράδειγμα με την ταινία Conspiracy, αγγλικής παραγωγής, όπου οι καθηλωτικές ερμηνείες (πάντα σε προσωπική ανάγνωση) του Kenneth Branagh και Colin Firth μας μεταδίδουν μία ιδιαίτερα βαριά, αυστηρή και συγκρουσιακή ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια του συνεδρίου στο (μέρος)/στη Wannsee. Ωστόσο, κατά το προσωπικό μου πρίσμα αίσθησης/αντίληψης η ατμόσφαιρα αυτή λαμβάνει τέτοιο βαρύτητα και σοβαρότητα ιδωμένη εκ του αποτελέσματος, έχοντας δηλαδή πλέον δει να παίρνουν μορφή οι αποφάσεις εκείνου του συνεδρίου.

Ως εκ τούτου, θεωρώ πιο ρεαλιστική την απεικόνιση της γερμανικής ταινίας πάνω στο ίδιο ζήτημα Wannsee Conference, όπου διαχέεται η μεγαλύτερη ελαφρύτητα και διεκπεραιωτική διάθεση με την οποία οι γερμανοί που κλήθηκαν σε αυτήν τη συνάντηση έβλεπαν ή αντιμετώπισαν το ζήτημα. Και νομίζω πως αυτή η σκηνοθετική ματιά είναι πιο κοντά σε αυτό που η Hannah Arredt χαρακτήρισε ως "banality of evil", με αφορμή τη δίκη ενός στο Ισραήλ ενός εκ των παρευρισκομένων σε εκείνο το συνέδριο, του Adolf Eichmann.

 

Είδα απόψε στο κανάλι της Βουλής (μία από τις ελάχιστες φορές που δικαιολογεί την ύπαρξή του) το ντοκυμαντέρ Of Fathers and Sons. Αποτυπώνει τη ζωή και τις αντιλήψεις των ισλαμιστών που προσπαθούν να χτίσουν το χαλιφάτο στη συριακή πλευρά της Μ. Ανατολής, εστιάζοντας σε μία οικογένεια. Ο πατέρας είναι ναρκαλιευτής και πολεμάει για το χαλιφάτο κι έχει 6 γιους.
Όταν τελείωσε, μου πήρε αρκετά λεπτά να αρχίσω να αντιλαμβάνομαι εκ νέου την οικειότητα του χώρου στον οποίο κατοικοεδρεύω. Κοινώς να ξαναρθώ στα σύγκαλά μου.

 

Ω, ναι, δηλώνω γοητευμένος. Όταν μέσα σε 10 λεπτά κατορθώνεται να συμπυκνωθεί μία ολόκληρη ταινία.