Προσωπική απορία!

Θα αναφερθώ απλά και σύντομα στην απορία μου. Έπειδή δεν γνωρίζω αν έχει αναφερθεί και στο παρελθόν παρόμοια απορία, ζητώ συγνώμη αν κουράσω όσους θελήσουν να αναφερθούν και πάλι σε αυτήν. Θα χαρώ πάντως να διαβάσω τις απόψεις σας.

  Γιατί όταν είμαι καλά (ψυχολογικά) επιθυμώ να απολαμβάνω έντονο πόνο, ενώ όταν νιώθω χάλια θέλω κυρίως (συνήθως μόνο) τρυφερότητες????
Να διευκρινήσω πως τον πόνο τον απολαμβάνω ιδιαιτέρως και τον θεωρώ απαραίτητο, γι'αυτό δεν μπορώ να καταλάβω και να εξηγήσω την άρνηση μου για πόνο κάποιες φορές.....

 

Για μένα ο πόνος προυποθέτει δύναμη. Ψυχολογική δύναμη. Ξέρω ότι ίσως να με φτάσει στα όρια μου αλλά και ότι θέλω να τον υποστώ, και για μένα και για εκείνον. Και αν νιώθω αδύναμη ψυχολογικά δεν μπορώ πάντα να υποβάλλω τον εαυτό μου σ'αυτή τη δοκιμασία.

Μου έχει τύχει πάντως να υποκείψω στην "εξ άνωθεν" πίεση αν και δεν ένιωθα τοσο καλά, και να με ανεβάσει πολύ. Αλλά τον εμπιστεύομαι και με ξέρει καλά. Και ξεκίνησε τόσο τρυφερά και ε... ύπουλα να το πω;   που δεν πήρα καλά καλά είδηση τι γινόταν και ήμουν ήδη στο subspace. Και τότε ο πόνος παίρνει τελείως άλλη διάσταση ως γνωστόν.

Αλλά δε θα το συμβούλευα γενικότερα σαν τακτική. Ήταν πολύ έντονη σκηνή και μου πήρε ώρες να συνέλθω μετά, ίσως ακριβώς επειδή δεν ήμουνα καλά ψυχολογικά και άρα πολύ πιο ευάλωτη.

 

Γιατί ο πόνος αρκετές φορές δρα ως μια μορφή αντισταθμισμού σε σχέση με την ευχαρίστηση και μπορεί να προκαλέσει άλλες μορφές ευχαρίστηση, ενώ όταν κάποιος είναι λυπημένος ή γενικά down, πιθανώς να θέλει τρυφερότητες για να συνέλθει. Το θέμα είναι καθαρά με το τι αρέσει σε σένα στις διάφορες στιγμές.

 

Για να επαναληφθώ..

Πόνος=Ενδορφίνες=Ευφορία..

Και ο άνθρωπος έχει ανάγκη την ευφορία, ειδικά όταν αισθάνεται χάλια..

Παρόμοια παραδείγματα.. Είσαι χάλια και θες μία αγκαλιά, είσαι χάλια και τσακίζεις ένα δίκιλο παγωτό στην καθισιά σου, είσαι χάλια και ξαναρχίζεις το τσιγάρο..

Ζητώ συγνώμη που ασχολούμαι με την υλιστική/μηχανική πλευρά του πράγματος παρά την συναισθηματική/φιλοσοφική, αλλά πιστεύω ότι περιέχει τρομερές αλήθειες, όσο πεζές και να είναι.. Στην άλλη πλευρά του διπόλου προτιμώ να μιλούν άλλοι.

 

Απάντηση: Re: Προσωπική απορία!

............μου θύμησες κάτι ανάλογο που έχω περάσει στο παρελθόν, το οποίο είχα ξεχάσει.

 

Απάντηση: Re: Προσωπική απορία!

Μα ακριβώς αυτή είναι η απορία μου, γιατί να μην αναζητώ τον πόνο όταν αισθάνομαι χάλια εφόσον ξέρω πως είναι κάτι που με ευχαριστεί? Γιατί να μην θέλω μέσω του πόνου να νιώσω την ευφορία?

 

Απάντηση: Re: Προσωπική απορία!

μήπως θα πρέπει να κάνεις αυτή την ερώτηση στον εαυτό σου;

 

Απάντηση: Re: Προσωπική απορία!

Την έχω κάνει πολλές φορές. Προσπαθώ να αναλύσω τις καταστάσεις και τον εαυτό μου, αλλά δεν βρίσκω πάντα απάντηση. Έλεγα μήπως παρόμοια αισθάνεται κάποιος από εσάς ή είχε στο παρελθόν παρόμοια ανησυχία, ώστε να μπορέσω να καταλάβω περισσότερα για τον εαυτό μου.
Σίγουρα ψάχνει ο καθένας μόνος του, μέσα από εμπειρίες, τον εαυτό του. Δεν αντιλέγω και συμφωνώ....αλλά δεν είναι κακό να διαβάζεις πως και άλλοι νιώθουν, αισθάνονται, περνάνε ή πέρασαν το ίδιο με σένα.
Έτσι δεν θα νιώθω μόνη.......

 

Re: Απάντηση: Re: Προσωπική απορία!

Κατ'αρχην, αυτα τα πολυ θεωρητικα που προειπωθηκαν, τα σεβομαι αλλα με μπερδευουν λίγο. Οποτε δεν ξερω αν επαναλαμβανομαι, αλλα θα προσπαθησω να σου ξαναεξηγησω τη δικη μου απαντηση στον εαυτο μου. Όταν ειμαι χαλια ψυχολογικα αποζητω αμεση ανακουφιση, οχι μια πορεια που μπορει να με βγαλει στο τελος στην ευφορια, αλλα θα απαιτησει απο μενα ψυχικες δυναμεις που δεν νιωθω εκεινη τη στιγμη οτι διαθετω. Για να το τραβηξω λιγακι, είναι μια μικρή θυσια καθε φορα. Δίνω τον εαυτο μου ή ενα κομματι του σε καποιον άλλον (και αυτο με "στραγγιζει" καποιες φορες απο δυναμεις) και κανοντας το ελπιζω, εύχομαι, προσδοκω αυτη η διαδικασια να καταληξει σε μια ψυχικη καθαρση, ή απλα στις υπεροχες ενδορφινες που θα με ανεβασουν. Αλλα ξερω παντα οτι καποιου ειδους "θυσια" θα απαιτηθει απο μενα. Κατι πρεπει να δωσω.

Νομιζω οτι όταν δεν ειμαι καλα ψυχολογικα, ενεργοποιειται ενας μηχανισμος αυτοπροστασιας. Ο εαυτος μου μου λεει ότι δεν εχω να δωσω αυτα που χρειαζονται για να φτασω στην ευφορια. Αυτο ειναι όλο για μενα. Ανθρωποι ειμαστε, και οι τρυφεροτητα ειναι απαραιτητες για την ισορροπια μας. Και δεν ειναι όλες οι ωρες ιδιες. Αυτο που περιγραφεις εμενα προσωπικα μου φαινεται υγιες.

Τωρα αν καποιες φορες εμπιστευομαστε τον άλλον, γιατι νιωθουμε οτι μας ξερει ή οτι κρινει πως εχουμε περισσοτερες δυναμεις απ'οτι εκεινη τη στιγμη νομιζουμε, αυτο για μενα ειναι η ομορφια των ανθρωπινων σχεσεων.   Αρκει να εχουμε στ' αληθεια εμπιστοσυνη σ'αυτον τον ανθρωπο. Γιατι μπορει να κανει και λαθος.

 

Απάντηση: Re: Προσωπική απορία!

Μήπως τελικά "τιμωρώ" τον εαυτό μου με το να απορύπτω τον πόνο?  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Προσωπική απορία!

Ευχαριστώ για τις προσωπικές καταθέσεις και απόψεις σου