Ότι φέρνει ο χρόνος στην ζωή μου …

Νέοι άνθρωποι, νέα μέρη, νέες συνήθειες.
Σήμερα οδήγησα πρώτη φορά στα αριστερά, το απόλαυσα πολύ.
Όλα στην ζωή τελικά είναι θέμα τοποθέτησης.
Τι να με φοβίζει στο άγνωστο πέρα από τον εαυτό μου και το πως αντιδρά σε αυτό;
Τι να με φοβίζει στην αλλαγή πέρα από το να αφήσω πίσω τις παλιές μου συνήθειες;
Τι να με φοβίζει στην ζωή;
Όχι, δεν φοβάμαι να ζήσω, ακόμη κι αν δεν έχω τον έλεγχο του τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί.
Αν μου το λέγανε κάποτε θα γελούσα, τόσο δεμένη ήμουν με τις συνήθειες μου κι αυτό που ονομάζουμε "βολή", τώρα η αλλαγή μοιάζει απλά η πιο φυσική επιλογή... 

 

Αχ, τις θηλές σου, αυτές να μου φέρει ο χρόνος.

 

Κάποια κορίτσια, κάποτε, διάβασαν τη Λολίτα. Φωτογραφίες τ' απομεσήμερο, ροδακινιές αχτίδες που χάνονταν, ξυπόλητες πορείες στ' αδιέξοδο, κοκκινωπές πλεξούδες, μενταγιόν που αλλάζουν χρώματα με τη θερμοκρασία του σώματος, φευγαλέες ματιές στων όψιμων αγοριών τα -άντα
ταράτσες σινεμά, χορός και μουσική, αξεσουάρ της διπλανής μου, τσιμπιδάκια, σταράκια, λιποζαν κεράσι, χαμόγελα στο ηλιοβασίλεμα, ροδαλές φυσαλίδες του σπράιτ με γρεναδίνη, "πέταγμα" γύρω απ τη φωτιά σαν κάποιο γοητευτικό παιχνίδι.
Κάποια κορίτσια, κάποτε, αναρωτήθηκαν πόσες νεφέλες χρειάζονται άραγε, για να σβηστεί μια μελανιά απ' τη μνήμη.

 

 

Ανθρωπους δίχως χαμόγελο, μα που τους βρίσκεις ζωή; και γιατί τους στέλνεις σε μένα;
Πόσα χαμόγελα θα ανάψω πριν σβήσει το δικό μου;

Αλλά ξέχασα, το σκοτάδι γεννάει φως και το φως σκοτάδι. Φαύλος κύκλος, θάνατος και γέννηση. Θα σβήσει και θα ανάψει, άρα, περιμένω.

Περιμένω...

 

μες τη σιωπή του σπιτιού, εσύ
και στη φωνή μου, η παρουσία τού ονόματός σου
 
καραδοκώντας τα μιλιούνια των εναγκαλισμών
να βάζω τα χείλια μου δίπλα στις ερωτήσεις μου
- απλό, αιώνιο άνθος των ερωτήσεών μου -
φιλημένο μέσα απ' το σύννεφο της απουσίας
 

να σε προσμένω, είναι ηρωική πρωτοπορία
και να σ΄ακούω έτσι μέσα μου, και μ΄αίμα και φωτιά
 
Carlos Pellicer

 

Τι σκέψεις κάνω για σένα απόψε, έχοντας πριν
περπατήσει στα δρομάκια κάτω από τα δέντρα, αμήχανη,
κοιτάζοντας τ’ ολόγιομο φεγγάρι.

Μες στην πείνα και την κούρασή μου, ψάχνοντας να βρω εικόνες, μπήκα
στο σουπερμάρκετ φρούτων, αναπολώντας τα δικά
σου κατεβατά.

Τι ροδάκινα και τι μισοσκόταδα!

Σε είδα, γεροδάσκαλε του θάρρους, να σκαλίζεις
τα κρέατα στο ψυγείο και να ρίχνεις πονηρές ματιές στα μπακαλόπαιδα.

Σ’ άκουσα να ρωτάς για κάθε τι: Ποιος σκότωσε τις χοιρινές μπριζόλες;
Πόσο πάνε οι ισομοιρασμένες μπανάνες;
Eίσαι το ... μου;

Περιπλανιόμουν ανάμεσα στους γυαλιστερούς σωρούς από κονσέρβες,
ακολουθώντας εσένΑ.

Δρασκελίσαμε μαζί τους φαρδιούς διαδρόμους, μες στη μοναχική μας
φαντασίωση,
τρώγοντας αγκινάρες, βάζοντας χέρι σε κάθε κατεψυγμένη
λιχουδιά κι αποφεύγοντας πάντα τον ταμία.

Πού πηγαίνουμε, λοιπόν; Οι πόρτες κλείνουν σε μια ώρα.
Κατά πού δείχνει η γενειάδα σου απόψε;

Θα περπατάμε ολονυχτίς στους ερημικούς δρόμους; Tα δέντρα αθροίζουν
σκιά τη σκιά, τα φώτα σβήνουν στα σπίτια

Ω, ακριβέ μου πατέρΑ, με τη γκρίζα γενειάδα, γεροδάσκαλε
του θάρρους,
ποιό συννεφούμπι είχες όταν ο Χάρος σταμάτησε τα κουπιά παίζοντας φλάουτο
κι εσύ βγήκες έξω σε μια όχθη που κάπνιζε και στάθηκες κοιτάζοντας
τη βάρκα να χάνεται στα μαύρα νερά της Λήθης;

Άλλεν Γκίνσμπεργκ

 

 

..απ τη μια άκρη της ψυχής ως την άλλη άκρη του κορμιού, κι από τον πόθο ως την ευγνωμοσύνη, φιλιά σχεδόν λατρευτικά, κυκλώνουν σαν ανάσες.
καθώς χαμηλώνει το βλέμμα τη στιγμή που το φιλί στα δάκρυα, αγγίζει ακόμη πιο ψυχή
όπως κυλά στο χέρι το φιλί, εκτιμώντας την ευθύνη, κι όταν φωλιάζει στα μαλλιά που πλεξε μες στα γέλια..

 

 

"Οι άνθρωποι
που γνώριζε
μάκραιναν επικίνδυνα
τα μέλη τους

τόσο πολύ
που δεν είχαν
ανάγκη
πια
ο ένας τον άλλον."

#ΓώγοςΘάνος  

 

Πρεσβυωπία, ρυτίδες και έλλειψη υπομονής.

 

Όλα έρχονται λυσσωδώς, κάθε μέρα, που θα πάει αυτό το πράμα.

 

 

Αχόρταγα και βιαστικά αερικά, λες και αύριο θα πεθάνουν σαν την Βασίλισσα της νύχτας.

 

O fortuna velut luna statu variabilis.