Dom me damn it

Για να στρωθεί ο δρόμος προς τη κόλαση κατά τον Γουόλτερ Σκοτ είναι.
Σε συνάρτηση με τον τρόπο σχετιζεσθε, εκ του αποτελέσματος όχι δεν είναι.

Ένα υ χωρίς Κ.

 

Το κοτόπουλο με μπάμιες είναι ωραίο φαγητό, έχω και καταπληκτική συνταγή. Πετάτε τις μπάμιες και τρώτε το κοτόπουλο! Αύριο συνταγή για σπανακόρυζο!

Κατά τα άλλα όμως και χωρίς να θεωρηθεί οτιδήποτε ως προσωπικό ή κάτι αντίστοιχο (συζήτηση κάνουμε), πολύ σωστά επικεντρωθήκατε στην λέξη δυναμική, Kudos for noticing, όμως υπήρχε λόγος.

Σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα σας ως τώρα, η δυναμική δεν θα άλλαζε αφού η απάιτηση, δεν είναι απαίτηση, αλλά μια προσφορά παράδοσης ελέγχου πάνω σε μια ισχύρη αντίσταση που έσπασε ή και για ένα βήμα που δεν έχει γίνει ακόμα.

Άρα ακόμα και μετά από όλα αυτά η δυναμική θα έμενε η ίδια λέτε, οπότ το σχόλιο περί αποδοχης της απαιτησής του είναι άκυρο, εκτός κι αν συμφωνούμε οτι μιλάμε για απαίτηση. Αν λοιπόν φτάσει το Υ να απαιτεί, δεν έχει ήδη εκφυλιστεί ο δικός του “ρόλος”; Είναι διαφορετικό το να παρουσιάσει κάποιες ανησυχίες/ιδέες στο τραπέζι και διαφορετικο να απαιτεί κάτι, ούτε καν το πως θα ήθελε να κυριαρχηθει. Η ίδια η απαίτηση αυτή θα καταργούσε λίγο πολύ την κυριαρχία επάνω στο Υ.

O νηματοθέτης λίγο πολύ τόνισε άλλωστε οτι μιλάμε για μια “απόγνωση” σε περιπτώσεις που η κυριαρχία έχει αρχίσει και εξαλείφεται με τον α ή β τρόπο.

 

Δεν πρόκειται για τα "λεγόμενά μου ως τώρα". Κατέθεσα τρεις διαφορετικές απαντήσεις σε τρεις διαφορετικές θέσεις, θα τις βρείτε πιο πάνω, τελευταία η απάντηση στο δικό σας ερώτημα. Δεν συνδέονται.

Εκτός ότι δεν βγαίνει ιδιαίτερο νόημα, τα "μετά από όλα αυτά" και το "άκυρο" είναι αποκλειστικά δικό σας συμπέρασμα. Και μάλλον δεν συμφωνούμε.

Σε αυτό απάντησα ήδη. Θα προσθέσω ότι η οποιαδήποτε απαίτηση μπορεί να είναι εξαιρετικά χρήσιμη και διασκεδαστική για τον κυριαρχικό, όπως και εξαιρετικά διδακτική για το υποτακτικό μέλος. Χωρίς κανένα μα κανένα εκφυλισμό.

 

Προφανώς και δεν συμφωνούμε (και από τα quotes είδα οτι δεν πρέπει να προσπαθώ να γράψω απαντήσεις από κινητό), αλλά δεν είναι κακό αυτό, ούτε και προσπαθώ να πείσω κανέναν για οτιδήποτε.
Νομίζω οτι οι περισσότερες ήταν απαντήσεις σε δικό μου comment  
Διασκεδαστική δύσκολο, αλλά όπως είπα αυτή είναι η γνώμη μου, και αυτή η δική σας.

 

Τίποτα. Δεν υπάρχει, μακάρι να ασχολείται με άλλα χίλια και να αντλεί από αυτά. Φανταστείτε έναν άνθρωπο που έχει διατηρήσει την αντιληπτικότητά του και έχει απωλέσει όλες του τις αισθήσεις. Δηλαδή, σκέπτομαι γραπτά τώρα, έχει χαθεί όλη του η απόλαυση, από τις πιο μικρές, αυτονόητες και καθημερινές ως τις πιο μεγάλες. Δεν υπάρχει Κανένας να κάνει endorse την ύπαρξή του και χιλιάδες άλλα πράγματα που προέρχονται από αυτό.

Συμφωνώ με cassie, με λίγα λόγια.

Για όποιον ήξερε και ελάχιστα κολοβογράμματα του χώρου ήταν προφανές ότι δεν αναφερόταν στο "κάβλωσέ με αν μπορείς"  
Αμφιβάλλω όμως αν υ που γνωρίζει πώς είναι η ζωή όταν δεν επικυριαρχείται θα γυρίσει να πει, με τον οποιονδήποτε τρόπο "Dom me dammit!"

Να συμπληρώσω ότι επικυριαρχία και υποταγή δεν είναι ποτέ σε αναλογία 1:1 και δεν θα μπορούσε να είναι. Το υ, και η cassie έχει επίσης περιγράψει τέτοιες καταστάσεις, μαθαίνει να γίνεται αφεντικό του εαυτού του για όσο χρόνο απαιτείται. Αν δεν του έχει δηλωθεί, το υ λίγο λίγο νιώθει ότι περπατάει χωρίς να πατάει σε έδαφος...

Υποσημείωση: Εποχή που βρισκόμουν σε τέτοιας μορφής τιμωρία, είχα συγχρόνως την πρώτη μου θέση ευθύνης στην εργασία μου. Όπως ήταν φυσικό, αμφισβητήθηκα με το "καλημέρα". Δεν ήθελα πολύ, δεδομένων των συνθηκών στη ζωή μου. Τους στέρησα την "κυριαρχία" μου, με άπειρη διακριτικότητα. Και έμεινα να θαυμάζω, με νοσηρή ηδονή και οδύνη, την μιζέρια που ένιωσαν, που προσπαθούσαν να βρουν από πού προέρχεται και δεν καταλάβαιναν, τον τρόπο που ήρθαν σταδιακά και μου τρίφτηκαν και πόσο χυδαία είναι η ταπεινότητα με κίνητρο.

 

Ο,τι το Έχει κάνει.

 

Εννοώ ότι, εγώ έτσι όπως καταλαβαίνω αυτό που ρωτάτε μιλάμε για εδραιωμένη Κ/υ σχέση, άρα υπήρχε κυριαρχία , στόχος πλάνο, θέλω από πλευράς Κ.
Αυτό που σταματα , γιατί πάλι έτσι καταλαβαίνω αυτό που λέτε, σταματά η κυριαρχία. Άρα το υ στην ουσία κάπου έχει μείνει, κάπου έχει φτάσει. Μπορεί το Κ ξαφνικά να είδε ( δημιούργησε , άθελά του; Επειδή έτσι του βγήκε; Επειδή εκεί κατέληξε; Για ο,τι) σύζυγό / με την βανιλα έννοια, άρα το υ πλέον είναι αυτό.
Μπορεί το Κ να είδε ( δημιούργησε κτλ κτλ ) μια γκόμενα. Μια υπηρέτρια.
Μια συνήθεια; Ένα plane πράγμα/κατάσταση;
Ο,τι μας φτιάξετε αυτό είμαστε. Ο,τι δείτε σε εμάς αυτό γινόμαστε. Ο,τι μας περάσετε στο κεφάλι.

Τώρα το τι γίνεται από εκεί και μετά, έχει να κάνει με το τι θέλει το Κ, αν δεν θέλει ποια να είναι ( Κ), αν θέλει να είναι, απλά όχι για εμένα, αν με θελει για κάτι άλλο, αν εγώ αντέχω και δεν μαυρίζω, αν αντέχω , μαυρίζω και κάθομαι; Ποιος ξέρει.  

 

Μπερδεύτηκα.  
Αν υφίσταται αλλαγή στον τρόπο που βλέπει το υ αυτό δεν οφείλεται στο συναίσθημα και για την ακρίβεια στον μη έλεγχο του συναισθήματος; Σε τι είδους εκπτώσεις αναφέρεστε;
Αν αρχίσει να βλέπει με άλλο τρόπο το υ τότε παύει να θέλει να το κυριαρχήσει; Ισχύει αυτό που λέμε ή ερωτευμένος σε ισότιμη σχέση ή Κ/υ και γιατί;  

 

Φτερό στον άνεμο.