"Βανιλοποιούνται" τα κ όταν ερωτεύονται/αγαπάνε;

Τι σημασία έχει. Αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο τον ερωτα, την αγάπη, τη χαρά, την λύπη; Έχουν όλοι τα ίδια βιώματα; πως μπορεί να οριοθετηθεί κάτι τέτοιο;

Πολύ "πατροναρίστικο" μου ακούγεται αυτό.

 

Ανοησίες, τυφλώνει λέμε! Χαχαχαχα

 

Άρα δηλαδή δεν αλλάζει κάτι από τα θετικά ( π.χ περισσότερο σεξ η μεγαλύτερη καύλα ) απλά σας επηρεάζει την λογική και την ψυχρότητα που απαιτεί ενίοτε η κυριαρχία;


Και γιατί λυσσάμε τότε όλοι για τον έρωτα;
Είναι θέμα επιβεβαίωσης; Του εγώ μας; " yes! Τον κατάφερα; Τον σέρνει το χρυσοσκονατο μουνακι μου; "

Μην με ερωτευτεί ποτέ. Να θέλει πολύ πολύ να με έχει, και να μπορεί να με έχει, γίνεται;



@snoopy καθόλου. Αν ο ερωτευμένος είναι πιο ταιριαστός για εμένα από τον Κυρίαρχο , θα πορευτώ ανάλογα, δεν είναι ντροπή, ο καθένας ότι τον καλύπτει.

Απλά έχω μια υποψία ότι δεν θα είμαι και πολυ καλά με τον ερωτευμένο. Μικρή υποψία χαχα

Επισης
Έχει μεγάλη σημασία. Έχει να καταλάβω. Ναι μπορεί ο καθένας να έχει άλλους λόγους για τους οποίους γίνεται ευτυχισμένος η άλλους τρόπους να διαχειριστεί την λύπη , αλλά σαν συναισθήματα όλοι έχουμε κοινή εικόνα του τι είναι. Δεν ρώτησα λοιπόν ούτε τι τον κάνει να ερωτευτεί ούτε τι τελικά θα κάνει και πως θα εκδηλώσει / διαχειριστεί τον έρωτα του, ρώτησα τι προκαλεί ο έρωτας τι νοιωθουμε δηλαδή ; Τι παθαίνουν οι ερωτευμένοι Κ; Και αν είναι υποκειμενικό τοσο, τότε τι αναλύουμε εξ αρχής;

Γιατι ας πούμε είναι τοσοοο πιο σημαντικό από το να έχει συναισθήματα ( όλοι έχουμε ) τα οποία όμως δεν παρεμποδίζουν τον ίδιο να με κυριαρχεί και να με έχει;

Προσπαθώ να καταλάβω, γιατί τόσος ντόρος. Ντε καλά έρωτας ( συνήθως από πλευράς υ, να το ζητάμε και να το φανταζόμαστε , ώστε να γίνει και να ξενερωσουμε 

 

Πιστέψτε με Τιθών μου, το λιγότερο που θα ήθελα να κάνω είναι να σπαταλήσω τον χρόνο σας σε θέματα που άπτονται, για ακόμη μία φορά, αντιδιαμετρικών ζητουμένων.

Καταλαβαίνω πλήρως το πόσο εκνευριστικό είναι για κάποιον το να κουνάει το καράβι και να του ρίχνει τα πιόνια από την σκακιέρα την στιγμή που εκείνος έχει ξεδιπλώσει τις τεχνικές, την ευφυία και την στρατηγική του σε μία παρτίδα που δεν δύναται να χάσει.

Από την άλλη όμως φοβάμαι ότι θα ήταν αδύνατο να σας κάνω να καταλάβετε εκείνο το τόσο διαφορετικό ως προς την ένταση κάποιων αισθήσεων που γεννάει το να αισθάνεσαι ιδιοκτησία σου κάτι που θέλεις τόσο πολύ, κάτι που ξεχωρίζεις τόσο πολύ από όλα τα άλλα, κάτι, που αν παίξεις τα χαρτιά σου σωστά και που αν οδηγήσεις το καράβι σωστά μέσα στην (αναπόφευκτη στατιστικά) καταιγίδα, θα έχεις πράγματα να θυμάσαι για καιρό αν όχι για πάντα. Θα μπορούσαμε ίσως να συζητήσουμε τις πολυπληθείς εμφανιζόμενες αστοχίες (ίσως και αναμενόμενες) επειδή είναι κάτι που φαίνεται και νομίζω ότι γνωρίζουμε από κοινού τουλάχιστον μία τέτοια. Η επιτυχία όμως μία τέτοιας σχέσης δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να συζητηθεί ακριβώς επειδή η αξία αφορά υποκειμενικές αισθήσεις και όχι αυτά που φαίνονται.

Ακόμη παραπάνω, θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο θαρρώ, να σας κάνω να καταλάβετε εκείνη την διεστραμμένη μου τάση να αντλώ έντονη ευχαρίστηση (μμμ, μάλλον δεν είναι αυτή η λέξη) με το να προκαλώ πόνο, ζόρι και τέντωμα σε υποτακτικές για τις οποίες τρέφω τα πλουσιότερα εκ των συναισθημάτων μου. Αγγλιστί : it is my so much feelings for you that drives my hunger to kill you so slowly.

Αδιανόητα πράγματα, θα συμφωνήσουμε.

Τι θα λέγατε αντ΄αυτού να συζητούσαμε για το βραδινό σας ?
Διατηρώ λόγους να πιστεύω ότι έχω μία πρόταση για το εκλεπτυσμένο σας γούστο που θα δυσκολευόσασταν να αψηφήσετε.

 

Άγγελος Τερζάκης - «Δίχως Θεό»
.
"-Είμαι ένας δειλός, είπε.

Μη με διακόπτεις, έχω ανάγκη από την ειλικρίνεια εκείνη
που δεν ξέρει από αισθηματολογίες, τύπους. Τη γοργή
και ψυχρή ειλικρίνεια. Παράτησα τη Νίνα από καθαρή δειλία, μιαν επαίσχυντη λιποταξία απέναντι στη ζωή.

Θαρρώ πως την παράτησα γιατί την αγαπούσα.
Το καταλαβαίνεις αυτό; Όχι, φυσικά.
Είναι από κείνα που δοκιμάζει κανείς μα που δεν τα καταλαβαίνει.

Ήθελα να την κάνω ευτυχισμένη, αυτό είναι,
ένιωθα την πυρωμένη ανάγκη να της δώσω
το μεγαλύτερο ποσοστό ευτυχίας, πλούτο, χαρά,
ηδονή, τρέλλα, ό,τι μπορεί να γνωρίσει στον ανώτατο βαθμό ένα ανθρώπινο πλάσμα στη γη.

Είταν παράλογο, μαθηματικά αδύνατο. Δεν είν' έτσι;

Έφυγα γιατί καταλάβαινα πως με τα μέσα μου δε θα μπορούσα ποτέ να κατορθώσω τίποτα, το παραμικρό.

Σφούγγισε με το μαντήλι του το ιδρωμένο μέτωπό του
και συνέχισε:

-Έφυγα γιατί καταλάβαινα πως αν μείνω ακόμα λίγο,
θα είναι πολύ αργά.

Ο έρωτας, άκουσέ με, είναι ένα πάθος εγωιστικό,
έχουν άδικο να τον καλλωπίζουν.

Θέλεις την ευτυχία του αγαπημένου προσώπου
υπό τον όρο πως θα του τη δώσεις εσύ κι' όχι άλλος.

Αν ένας άλλος μπει στη μέση, που έχει ωστόσο περισσότερες πιθανότητες να το κατορθώσει,
εσύ δεν αποσύρεσαι, επιμένεις.

Γιατί;

Γιατί στην ευτυχία του αγαπημένου σου προσώπου
δε βλέπεις παρά την πραγμάτωση της δικής σου
ευτυχίας, να γιατί.
Η φιλοσοφία μου, καθώς βλέπεις, είναι απάνθρωπη,
ας με αναθεματίσουν.

Ξέρω, ξέρω, η Τέχνη έχει πλάσει εκείνους που αυτοθυσιάζονται ωραία-ωραία για να ευτυχίσει το αγαπημένο τους πρόσωπο. Φιλολογία αναίσχυντη!

Ο έρωτας είναι πάθος, και το πάθος, σαν κάθε φυσική δύναμη, δεν υποχωρεί.

Όταν υποχωρήσει, είναι κακό σημάδι, σημαίνει πως
το συναίσθημα σταμάτησε μεσοδρομίς, στο βαθμό μιας
χλιαρής θερμοκρασίας, και ζητάει ν' αναισθητήσει με το ναρκωτικό της αυταρέσκειας.

Η αυτοθυσία στον έρωτα είναι νοσηρός ναρκισσισμός."
.
.
Άγγελος Τερζάκης - «Δίχως Θεό»(απόσπασμα)



Ένα, υ ερωτευμένο ( αν δεχτώ το παραπάνω ) είναι φυσικό, καθώς κυρίως βασιζόμαστε στο συναίσθημα, όλα αφορούν το "νοιωθω" είμαστε εγωκεντρικά είμαστε είμαστε. . Είμαστε ανυπόμονα, είμαστε άπληστα , είμαστε βόμβες συναισθήματος που όλα αυτά τα παραδίδουμε

Ένα Κ ερωτευμένο, αλλά αποφασισμένο να μείνει στην θέση του, θα ζοριστεί αλλά ίσως και θα την βρει την άκρη η απλά θα αποφασίσει τι θέλει περισσότερο για το συγκεκριμένο άτομο και η σχέση μπορεί να γίνει κάτι άλλο, δεν είναι κακό. Μπορεί να καλύψει την κυριαρχία του αλλιώς καπου αλλού ή αν βρει εμπόδιο λόγω έρωτα και σε αυτό να καταπιέσει τον εαυτό του μέχρι να κάνει μπαμ ή και να καλυφθεί με τα νέα δεδομένα και να ειναι καλά. Πολλά τα σεναρια.

Δεν ειναι όμως στο "είναι" των Κ, να παίρνουν αποφάσεις με το συναίσθημα, το "νοιωθω" ,με ανασφάλειες και με έλλειψη ψυχραιμίας και υπομονής καθώς και έλλειψη ψυχρότητας που πολλές φορές απαιτούν οι διάφοροι μέθοδοι.

Αυτό που εμένα με απασχολεί διαβάζοντας αυτό το νήμα και πολλά άλλα κατά καιρούς παρόμοια είναι τα εξής

Α. Γιατί ντε και καλά πρέπει ο έρωτας να ισοδυναμεί με συναίσθημα εν γένει. Και γιατί η απουσία έρωτα με την μια να σημαίνει απουσία συναισθήματος.

Β. Γιατί η ύπαρξη έρωτα να εκθειάζεται και να παρουσιάζεται ως το υπέρτατο συναίσθημα όλων και ας πούμε το συναίσθημα της ισχύς της εξουσίας της κυριαρχίας να είναι "λίγο" μπροστά του.
Και τέλος,
Γ. Γιατί μια σκλάβα, μια υ να θέλει να την ερωτευτούν ( αν θέλει ) τι θα έχει; Τι την ίντριγκαρει σε αυτό;

 

Θα μπορούσε να πάει καλύτερα ίσως στο "Τι σκέφτεσαι τώρα" αλλά μιας και το σκέφτομαι με αφορμή αυτό το νήμα...
Από την βανιλοπαρακαταθήκη δεν εγλύτωσε (σχεδόν) κάνεις...

 

Υποθέτω πως θα νιώθει μια κάποια πληρότητα μέσα από αυτό ... διαφορετικά θα νιώθει ένα χάσμα ...ένα συναισθηματικό κενό ...(υποθέσεις κάνω).

 

Το καταλαβαίνω ότι κανείς υποθεση γιατί η απάντηση είναι λίγο έως αρκετά γενική.
Το " συναισθηματικό κενό" είναι πολύ γενικό. Τι προκαλεί συναισθηματικό κενό επειδή δεν μας ερωτεύεται ο Αφέντης που μας έχει, μας προσέχει, μας γαμαει, μας σαδιζει, μας τρέχει , μας παιδεύει, μας ακούει, μας ελέγχει, μας λέει τι να κάνουμε, μας χαϊδεύει ( όλα αυτα όταν θέλει/θεωρεί ότι πρέπει )
Αυτό ρωτάω, τι ακριβώς λοιπόν δημιουργεί συναισθηματικό κενό στην σκλάβα / υ η έλλειψη έρωτα σε μια καλή ασύμμετρη σχέση ;

Θα μπορούσα να πω κάτι πολύ προβοκατόρικο, αλλά το κρατάω κλειστό το στοματακι ακόμα, μήπως και πάρω απάντηση.( Γενικά εννοώ) Χαχ

 

επειδή, ακριβώς, δεν αντιλαμβάνονται ούτε βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο τον έρωτα, την αγάπη, την μέθη, την γρίπη, την απόλαυση κλπ

επειδή υπάρχει απόσταση, ενδεικτικά, ανάμεσα στο

και στο

επειδή, με άλλα λόγια, ένας κ ερωτεύεται, οτι κι αν σημαίνει η λέξη, με κυριαρχικό τρόπο, κι ένας υ με υποτακτικό τρόπο, τότε δεν έχει νόημα η διατύπωση:

γιατί δεν έχει κάποιο εννιαίο ισοπεδωτικό χαρακτηριστικό ο έρωτας ώστε να μετατρέπει το κ σε βανιλα και τον υ σε μπρατ, γιά παράδειγμα, εκτός κι αν εννοούμε έρωτα την ισοπεδωτική σύμβαση του αρλεκιν.

η συνωμοτική     ισοπεδωτική σιωπηρή παραδοχή οτι έρωτας κι αγάπη είναι μιά συγκεκριμένη καθωσπρέπει γλυκανάλατη μαλακία που όποιος την πάθει μαλακώνει και γίνεται άνθρωπος   και σύντροφος, κι όποιος δεν την πάθει είναι αναίσθητος και καθήκι του κερατά κι εκμεταλλευτής    και νάρκισσος    , και τι σου είναι ο άνθρωπος; αδύναμο πλάσμα! όλοι ίδιοι είμαστε τελικά στο βάθος της ψωχής¹ μας, μόνον εξωτερικά διαφέρουμε   και λοιπά παραληρήματα, αφήνουν χώρο για προβληματισμούς του στυλ αν αγαπήσεις θα δυσκολευτείς να την πας πίπα κώλο στην ανηφόρα γιατί θα νοιώσεις συμπόνια και οίκτο, θα φοβάσαι μη σου χαλάσει, ξέρω γω.
έρωτας είναι να την πατάς κάτω.
       

1. typo

 

αυτός μάλλον είναι ο λόγος που το κ δεν θέλει να ερωτευτεί. Τα περισσότερα υ που ξέρω θα ξενερωναν ακόμα και στην ιδεα. Τουλάχιστον τα κοριτσάκια....

 

@tithon θα συμφωνήσω μαζί σας στα περισσότερα. Κυρίως στο ότι τα κ ερωτεύονται με κυριαρχικό τρόπο. Πως αλλιώς θα μπορούσε;
Θα συμφωνείτε όμως κι εσείς υποθέτω πως δεν το βλέπουν-βιώνουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Υπάρχουν σχέσεις που τερματίστηκαν επειδή το κ ερωτευτηκε την υ. Σχέσεις που έγιναν πιο συμβατικές (στο μεταξύ των Δ/δυο) επειδή το κ ερωτεύτηκε την υ ,χωρίς το κ να σταμάτησε να είναι κ απέναντι σε αλλους φυσικά.
Όπως και νά' χει στο βαθμό που με αντιπροσωπεύει μακρυά από εμένα οι ψυχοσυναισθηματικές αναπηρίες και τα απωθημένα. Ο έρωτας δεν αποτελει (τις περισσότερες φορές) μία σταθερά. Έρχεται και παρέρχεται αλλά αυτό δεν αποτελεί λόγο για να τον "μειώσω".
Αυτό που δεν καταννοώ είναι το γιατί επί χρόνια γίνεται τόσος ντόρος στο αν ερωτευονται τα κ.
Δεν είναι άνθρωποι τα κ; Δεν μπορούν να ερωτευτούν; δεν θέλουν; δεν το δείχνουν; αδυνατούν; Νιώθουν πιο ευάλωτα;
Για μένα (πάντα) όλα μπορεί να συμβούν. Και η ειλικρίνεια ενός κ ( απέναντι στον εαυτό του)*, η παραδοχή ότι αυτό συνέβει (πάλι απέναντι στον εαυτό του) είναι από τα πιο βασικά για το πως θα προχωρήσει και τι αποφάσεις θα πάρει.

* Τονίζω το απέναντι στον εαυτό του για να μην παρεξηγηθώ και θεωρήσουν κάποιοι ως ειλικρίνεια ότι το κ είναι και υποχρεωμένο να εξομολογηθεί τον έρωτα του στο υ. Η ειλικρίνεια εγκειται πρωτίστως απέναντι στον εαυτό μας.

 

δηλαδή; ποιούς άλλους;

όπου υπάρχει τέτοιος ντόρος, και στον βαθμό που υπάρχει, φαίνεται να υπάρχει γιατί αφ ενός υπάρχει ένα διάχυτο αίτημα να είμαστε όλοι ίδιοι (και να ερωτεύεσαι όπως ερωτεύομαι), γιατί αλλιώς είναι αδικία, κι αφετέρου γιατί υπάρχει και το καθωσπρέπει αίτημα να απολογούνται όσοι δεν συμμορφώνονται, αν έχω καταλάβει καλά.
υπάρχουν ολόκληρα κινήματα που ασχολούνται με τον ευνουχισμό του αντιπάλου.