<<Πόρνη>>

Μπαίνω στο μοναδικό ταξί έξω από τον σταθμό.
"Παγκράτι πάμε"
"Εγώ να σε πάω αλλά έχει πορεία στο κέντρο και θα κάνουμε κύκλο"
Όχι πάλι... Στην ακριβώς προηγούμενη μας συνάντηση είχα καθυστερήσει εξαιτίας μιας πορείας και αυτό είναι κάτι που δεν θέλω να ξαναζήσω με τίποτα.
"Πρέπει να φτάσω στο Παγκράτι" του είπα κοφτά.
Πρέπει... ήταν τόσο απλό μέσα στο κεφάλι μου εκείνη τη στιγμή. Κοιτάζω την ώρα. Μην πανικοβάλλεσαι! Έχεις αρκετό χρόνο για να ετοιμαστείς. Καμία πορεία δεν θα με νικήσει αυτή τη φορά. Μαθαίνω...


Φτάνω στη ρεσεψιόν.
Πρέπει να πάρω το κλειδί για το συγκεκριμένο δωμάτιο και να φροντίσω να είμαι έτοιμη στην ώρα μου όμως μπροστά μου βρίσκεται ένας κύριος αρκετά νευρικός. Δεν έχει το δωμάτιο που θέλει και καθυστερεί.
Είμαι μόνη στη ρεσεψιόν αυτού του ξενοδοχείου, άβαφτη, απλά ντυμένη και κρατάω μια μεγάλη τσάντα. Η ευγενέστατη κατά τα άλλα κοπέλα άνετα θα υπέθετε οτι είμαι πόρνη. Την κοιτάζω πίσω απο το τζάμι. Έχει αρχίσει να χάνει την υπομονή της με τον νευρικό κύριο, ο οποίος τελικά φεύγει φανερά δυσαρεστημένος.
Η ευγενική κοπέλα με ενημερώνει οτι αυτό το δωμάτιο δεν είναι διαθέσιμο και ότι πρέπει να επιλέξω κάποιο άλλο.
Αρχίζω και μπλοκάρω...
Δεν μπορώ να το επιλέξω μόνη μου.
Νιώθω να αγχώνομαι...
Στέλνω μήνυμα. Περιμένω λίγο αλλά το σήμα είναι ανύπαρκτο. Βλέπω το μήνυμά μου να μένει στη διαδικασία της αποστολής και να κάνει κύκλους.
Η ώρα περνάει...
Καλύτερα να τιμωρηθώ για μια κακή επιλογή παρά να ρισκάρω τον χρόνο που έχω για να είμαι έτοιμη.
Λέω στην κοπέλα μια εναλλακτική επιλογή, πιασμένη επίσης...
Ο χρόνος μου λιγοστεύει. Πρέπει να πάρω μια απόφαση τώρα. Διαλέγω ένα δωμάτιο από μια φωτογραφία στην τηλεόραση απέναντι... Ειναι λίγο κακόγουστο όμως είναι διαθέσιμο, σκοτεινό και έχει μια πολυθρόνα στη γωνία που μπορεί να φανεί χρήσιμη, σκέφτομαι.
"Χρήσιμη"... αυτό με κάνει να χαμογελάω τώρα. Λίγο αργότερα ανακάλυψα τη σημασία αυτής της λέξης επάνω μου. Σαν να απέκτησε άλλη διάσταση αυτή η λέξη μέσα στο κεφάλι μου πια.


Ήμουν έτοιμη δέκα λεπτά πριν την καθορισμένη ώρα, κάθισα στην άκρη του κρεβατιού, άναψα ένα τσιγάρο... Άγχος και αγωνία μπλεγμένα με την αίσθηση του πρωτόγνωρου. Και φόβος μην τον απογοητεύσω.
Δεν έχω μετανιώσει. Δεν θέλω να φύγω όμως ξέρω οτι όταν θα βγαίνω από αυτό το δωμάτιο δεν θα είναι το ίδιο. Δεν ξέρω πως θα είναι αλλά σίγουρα δεν θα είναι το ίδιο... Μου φάνηκε τρομακτική η σκέψη.
Ακούω το χτύπημα στην πόρτα και νιώθω αυτό το γνώριμο σφίξιμο στο στομάχι.
Πετάχτηκα όρθια και άνοιξα.
Είχε αυτό το αυστηρό βλέμμα...
Σήμερα δεν έχει ούτε καφέδες, ούτε ευγένειες, ούτε συζητήσεις επι συζητήσεων, ήταν ξεκάθαρο.
Τον κοίταξα και ένιωσα ένα κύμα άγχους και λαχτάρας να με πνίγει...


Έτρεμα ασταμάτητα. Ένιωθα να τρέμει το σώμα μου σε σημείο που δεν μπορούσα να το ελέγξω. Στην αρχή από το άγχος μετά προστέθηκε και η ένταση.
Ξαφνικά με παρατηρώ... Το κορμί μου τρέμει αλλά το άγχος από μέσα μου έχει εξαφανιστεί. Δεν έχω δεύτερες σκέψεις, είμαι συγκεντρωμένη σε εκείνον, με έχει κάνει να τον ακολουθώ.
Τι γίνεται; Μα που πήγε το άγχος μου; Μου το πήρε;
Αυτό το τόσο γνώριμο συναίσθημα μου, μου το πήρε.
Δεν ήξερα αν έχουν περάσει δέκα λεπτά ή δυο ώρες, ένιωθα μόνο μια συνεχόμενη εναλλαγή.
Με πόναγε και μετά πέρναγε το χέρι του πάνω απο το δέρμα μου για να με ανακουφίσει. Με ζόριζε και μετά με χάιδευε να ηρεμήσω. Μου είχε επιβάλλει έναν ρυθμό που τον ακολουθούσα σαν υπνωτισμένη...
Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν, σαν να το ήξερε. Πως θα μπορούσε να το ξέρει; Εγώ μόλις τώρα το ανακάλυψα.
Τη μια στιγμή βυθιζόμουν στην ηρεμία του και την άλλη ένιωθα να με παρασύρει η δύναμη του... Ένιωθα το χέρι του να με ακουμπάει σαν να είμαι κάτι πολύτιμο και μετά να με ταπεινώνει...
Πως να μην θες να το φιλήσεις αυτό το χέρι;


Ήταν σαν ένα κύμα που έρχεται απότομα. Η μόνη επιλογή που έχεις είναι να αφεθείς.
Πόνος, πάθος, ανάγκη, ντροπή, καύλα, εξευτελισμός, αποδοχή, προσφορά, απόλαυση, αδυναμία...
Το ένα μετά το άλλο να με διαπερνάνε, ορισμένα με την ισοπεδωτική δύναμη της πρώτης φοράς.
Εγώ που θέλω να περνάνε όλα από τα χέρια μου και θέλω να έχω πάντα την τελευταία λέξη.
Εγώ που εμπιστεύομαι μόνο εμένα και θέλω να παίρνω μόνη μου όλες τις αποφάσεις.
Εγώ για πρώτη φορά έδινα τον έλεγχο του εαυτού μου.
Του έδινα τη δύναμη μου.
Του έδινα τη δύναμη και τον έλεγχο που κρατούσα αποκλειστικά για μένα όλα αυτά τα χρόνια.
Εγώ η παθιασμένη με τον έλεγχο είχα παραδοθεί. Τρομακτικό. Απελευθερωτικό...


Τάισε την ανάγκη μου για υποταγή, που εγώ η ίδια έκανα πως δεν άκουγα τόσο καιρό και την είχα αφήσει να λιμοκτονεί.
Του είμαι ευγνώμων.
Του είμαι ευγνώμων γιατί άνοιξε την πόρτα και με δέχτηκε.
Του είμαι ευγνώμων γιατί με έκανε να θέλω να γονατίσω.
Και γονάτισα.
Γονάτισα επειδή ήταν Εκείνος, Αυτός, ο Συγκεκριμένος.
Μου χάρισε γενναιόδωρα αυτή την εμπειρία χωρίς καμία πικρή γεύση στο τέλος. Ακριβώς όπως μου είχε πει ότι θα έκανε.


Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο σκέφτηκα οτι η ευγενική κοπέλα μπορεί να υπέθεσε οτι είμαι πόρνη και τελικά μου φάνηκε αστείο.
Δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω πόρνη... Όμως η σκύλα Του, το αντικείμενο Του, η υπηρέτρια Του, η πόρνη Του. Ναι με όλη μου τη συνείδηση πια...

 

Πιο ήρεμη από κάθε άλλη φορά σπρώχνω τη γυάλινη πόρτα και βρίσκομαι στη ρεσεψιόν.
Αυτή η γνώριμη μυρωδιά... Ένα έντονο βαρύ άρωμα λουλουδιών. Το νιώθω να με πιάνει από τον λαιμό.
Ξαφνικά το μυαλό μου κατακλύζεται.
Εκείνος...
Η πολυθρόνα στη γωνία...
Το σώμα μου που τρέμει ασταμάτητα...
Ο πόνος...
Η φωνή του στο αυτί μου να με ταπεινώνει ξανά και ξανά...
Η συγνώμη μου...
Η δύναμη Του...
Όλα ήταν εκεί. Σε αυτό το φτηνό αποσμητικό χώρου.

Το χτύπημα στην πόρτα με αιφνιδίασε. Ήρθε νωρίτερα. Σβήνω βιαστικά το τσιγάρο μου.
Ανοίγω και Τον κοιτάζω. Είναι ευδιάθετος και κρατάει μια τσάντα.
Με μια κίνηση μου δίνει το πανωφόρι Του όπως κάθε φορά. Το βλέμμα Του επάνω μου και το χέρι Του προτεταμένο να απαιτεί να πάρω το σακάκι Του όπως κάθε φορά.
Μια τόσο απλή κίνηση.
Τη στιγμή που παίρνω το ρούχο Του σκέφτομαι πόσο αγαπώ αυτές τις απλές κινήσεις που κρύβουν τόση δύναμη.
"Σου έχω φέρει δωράκια..."
Το μυαλό μου αρχίζει να τρέχει.
"Γονάτισε"
Ανοίγει την τσάντα.
Ένα μαστίγιο και ένα κολάρο με αλυσίδα εμφανίζονται μπροστά μου...
"Δεν σου έχω πει να προσέχεις τι εύχεσαι;"
Σχεδόν χαμογελάω...
Μου δίνει το μαστίγιο. Το κρατάω, το ψηλαφίζω. Νιώθω την ένταση να καταλαμβάνει το σώμα μου. Τα χέρια μου αρχίζουν να τρέμουν, σφίγγω το μαστίγιο και κοιτάω τα δικά Του. Είναι σταθερά. Μου δίνει τσιγάρο. Μου διηγείται πως ζήτησε από την πωλήτρια το κολάρο για τη σκύλα Του. Τον ακούω να χαμογελάει. Το διασκεδάζει...

Τα χέρια μου τεντωμένα προς τα πάνω να κρατάω τον στύλο. Εκείνος πίσω μου. Το μαστίγιο πέφτει στην πλάτη μου και νιώθω τον πόνο να μεταφράζεται σε λύτρωση... Το σώμα μου το διαπερνούν αλλεπάλληλα ρίγη ηδονής και το μυαλό μου έχει σταματήσει. Νομίζω οτι χαμογελάω πάλι.
Θέλω να Του μιλήσω. Να Του πω για τον πόνο, για την καύλα, για την ευφορία μου... Μου είναι αδύνατον να βάλω σε λόγια την ευγνωμοσύνη που νιώθω για Εκείνον. Δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη. Μένω εκεί. Να πονάω και να χάνομαι...

Μου βάζει το κολάρο και νιώθω το σκληρό δέρμα να τυλίγεται γύρω από τον λαιμό μου. Το κρύο μέταλλο της αλυσίδας περνάει ανάμεσα από το στήθος μου και καταλήγει στο πάτωμα.
Στέκομαι εκεί γονατιστή μπροστά στα πόδια του με το κολάρο στο λαιμό μου. Με κοιτάει...
Νιώθω άβολα. Νιώθω άβολα γιατί συνειδητοποιώ πόσο ανίσχυρη νιώθω μπροστά του, σαν αυτό το κολάρο να ρουφάει όποια δύναμη νόμιζα οτι είχα.
"Έχω διάθεση για βόλτα"
Σηκώνεται και τραβάει την αλυσίδα.
Καταλήγουμε μπροστά στο στυλό, περνάει την αλυσίδα γύρω του και μου λέει να κάτσω εκεί. Εκείνος απομακρύνεται. Ξαπλώνει στο κρεβάτι και εγώ μένω στο πάτωμα.
Εκεί... Στο πάτωμα να κάνω διάλογο με τον εαυτό μου.
-Τι νιώθεις; Νιώθεις καλά; Δυσανασχετείς;
-Το μόνο που νιώθω είναι μια γλυκιά ηρεμία.
-Πως γίνεται; Έχεις τρελαθεί; Σε έχει στο πάτωμα με κολάρο και αλυσίδα και νιώθεις ηρεμία; Γιατί νιώθεις ηρεμία;
Εκείνος έχει ανοίξει την τηλεόραση, ανάβει τσιγάρο. Δεν Τον βλέπω. Τον ακούω μόνο. Ακούω την ανάσα Του. Μου αρκεί που ξέρω οτι είναι εκεί.
Αγγίζω το κολάρο στο λαιμό μου. Το απολαμβάνω. Οι σκύλες νιώθουν ήρεμες όταν έχουν κοντά τον Κύριο τους. Με πιάνω να χαμογελάω ξανά.

Φτάνω στη δουλειά το απόγευμα. Κοιτάω τους συνεργάτες μου. Κάποιοι με ξέρουν αρκετό καιρό. Αν τους έλεγα οτι λίγες ώρες πριν ένιωθα το μαστίγιο Του πάνω μου, οτι μου έβαλε κολάρο και αλυσίδα μάλλον θα γελούσαν. Δεν θα μπορούσαν να το πιστέψουν. Και όσοι δεν θα γέλαγαν θα έλεγαν "να αγιάσει το χερι Του". Γιατί στη δουλειά είμαι σκύλα άγρια, χωρίς λουρί και το ξέρουν.
Μπροστά Του όμως είμαι απλά εγώ.
Εγώ χωρίς καμία πανοπλία.
Εγώ ανίκανη να επιδείξω την όποια επίφαση δυναμικότητας.
Όταν βρίσκομαι μπροστά Του είμαι τόσο μικρή... τόσο λίγη...
Με κάνει να νιώθω ένα τίποτα.

Εγώ καθιστή και Εκείνος όρθιος ντύνεται. Μου δίνει ένα χάδι και ένα φιλί στα μαλλιά, παίρνει το σακάκι του και φεύγει.
Πιάνω τον λαιμό μου. Το κολάρο δεν είναι πια εκεί. Όμως νιώθω σαν να το φοράω. Η αίσθηση είναι ακόμα εκεί.
Προσπαθώ να εξερευνήσω τα συναισθήματα μου.
-Πως νιώθεις;
-Είμαι καλά, νιώθω ήρεμη.
-Γιατί νιώθεις ήρεμη;
Η απάντηση ήρθε αυθόρμητα
-Νιώθω ήρεμη γιατί Του ανήκω.

 

Καλογραμμένα όσα "καταθέτεις" και αναβιώνεις με τον τρόπο σου. Λόγος μεστός, ποιοτικός, που χωρίς επιμέρους χυδαιότητες κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο.

Πάντα τέτοια σου εύχομαι και αναμένουμε τη συνέχεια!!

 

Σε ευχαριστώ πολύ!  

 

"Σου αρέσουν τα δύσκολα"
Και αυτή τη φορά ήταν όντως δύσκολα.
Πήρα ανάσα για να αντέξω.
Ένιωσα να λυγίζω για να προφέρω δυο απλές λέξεις.
Ντράπηκα.
Εξαφανίστηκα μέσα στον πόνο.
Αλήθεια μου αρέσουν τα δύσκολα.
Τα δύσκολα με καυλώνουν.
Με απελευθερώνουν και με διευρύνουν.
Μόνο τα δύσκολα μου δίνουν την ευκαιρία να πάρω αυτήν την ανάσα και να Του αφεθώ πραγματικά.


"Μα μικρή μου αν ελέγχω το μυαλό σου, το σώμα σου το κάνω ότι θέλω" μου είχε πει τότε.
Και τώρα με παρατηρώ.
Σιγά-σιγά προσαρμόζομαι.
Γίνομαι ρευστή.
Απλώνομαι στο χώρο που μου δίνει Εκείνος και Εκείνος απλώνεται μέσα στο μυαλό μου.
Μαθαίνω να καταπίνω τον εγωισμό μου.
Να δέχομαι την τιμωρία.
Να αγκαλιάζω τον πόνο.
Να τιμάω το φόβο που μου προκαλεί.
Με βλέπω εκεί γονατισμένη μπροστά Του, εκτεθειμένη.
Και το σώμα μου να παίρνει κάθε σχήμα που ορίζει Εκείνος.


Περνάω τη μάσκαρα και βλέπω τις βλεφαρίδες μου να ξεχωρίζουν μια-μια. Βάζω σκούρο μολύβι και καθόλου κραγιόν.
Δυο ώρες μετά το μολύβι έχει απλωθεί γύρω από τα μάτια μου και η μάσκαρα έχει τρέξει σε παράλληλες γραμμές.
Όταν έρχεται μοιάζω όμορφη.
Όταν φεύγει μοιάζω περισσότερο με έργο τέχνης. Η όψη, οι λεπτομέρειες, η κάθε γραμμή να μαρτυρούν τη δύναμη και τη φροντίδα Του.

 

Πρέπει να είσαι περήφανη για τον Αφέντη σου που κατάφερε να σου δώσει αυτά τα συναισθήματα, και ο Αφέντης σου πρέπει να νοιώθει ικανοποίηση από σένα

 

όντως νιώθω περήφανη...
Να είστε καλά!  

 

Σου εύχομαι να σε οδηγήσει στα καλύτερα μονοπάτια της υποταγής και σαν καλή σκλαβα να είσαι πάντα περήφανη και πάντα πεινασμένη έτοιμη και υποταγμενη για ότι καινούργιο αποφασίσει
Καλή συνέχεια σας εύχομαι

 

Δεν μπορώ να θυμηθώ πολλά.
Θυμάμαι μόνο στιγμές μικρές. Κομμάτια διάσπαρτα.
Θυμάμαι να μετράω μηχανικά, χωρίς να μπορώ να σκεφτώ.
Απόλυτα παραδομένη σε Εκείνον με το μυαλό μου σταματημένο.
Θυμάμαι μπροστά μου το σχέδιο της ταπετσαρίας να αλλοιώνεται, να θαμπώνει. Τα μάτια μου γεμάτα και Εκείνος να ψαχουλεύει τις αντοχές μου.
Θυμάμαι το σώμα μου να λυγίζει μια, ίσως δύο φορές.
Εκείνος να με ρωτάει και το μυαλό μου κλειδωμένο να μην μπορεί να φτιάξει την απάντηση.
Δικιά Του, στα πόδια Του να με ταπεινώνει.
Να με πονάει.
Η σκύλα Του, η πόρνη Του, η μικρή Του.
Να με τραβάει δυνατά από την αλυσίδα κοντά στο πρόσωπο Του.
Να με μεταμορφώνει από αυτό που είμαι σε ένα τίποτα.
Να μην υπάρχει κάτι άλλο στο σύμπαν μου πέρα από τις επιθυμίες Του.
Κι εγώ; Δεν υπάρχει πια εγώ.
Είμαι μόνο ένας μαλακός κόκκινος κύκλος για Εκείνον.

Το σκοτωμένο μου αίμα έχει αρχίσει να φαίνεται κάτω από τις διάφανες στοιβάδες του δέρματος μου.
Με διασκεδάζει να το παρατηρώ. Από βαθύ κόκκινο να γίνεται μωβ, με υποτόνους πράσινου και γαλάζιου εδώ κι εκεί.
Αλλάζοντας χρώμα κάθε μέρα, σαν εκείνες τις πέτρες που υποτίθεται αλλάζουν ανάλογα με τη διάθεση και εγώ να παρακαλάω να μην ξεθωριάσει ούτε λίγο.
Να παρακαλάω να ξανάρθει σύντομα για να μου φορέσει πάλι το σημάδι Του σαν ένα πολύχρωμο παράσημο.

 

Μπορεί να μην λες λεπτομέρειες αλλά ξεδιπλώνεις θαυμάσια όλη τη γκάμα των συναισθημάτων σου. Μήπως αυτο δεν είναι που έχει σημασία; Μήπως αυτό δεν είναι πάντα το ζητούμενο;
Να περνας καλά, να παραδίνεσαι υπέροχα, και να το μοιράζεσαι μαζί μας τόσο όμορφα!
Φιλιά!

 

Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σου λόγια  
Να σαι καλά!

 

Συγγνώμη για το ασόβαρο της σκέψης μου, αλλά θα έσκαγα. Αν κατάφερες να βρεις ευγενική κοπέλα στο εν λόγω ξενοδοχείο, παίξε τζόκερ