Ποιός έχει τον έλεγχο;

Αnlamadın Hiç! 

 

Εγω ελεγχω την απολαυση του Κ με το στομα μου. Ο Κ ελεγχει το στομα μου ομως. Αρα ελεγχει και την απολαυση του.
Εγω παιρνω απολαυση απο αυτο που συμβαινει το οποιο το ελεγχει ο Κ. Αρα ο Κ ελεγχει και τη δικη μου απολαυση. Εγω εχω επιτρεψει ομως να με ελεγχει. Το οποιο προκαλει απολαυση και σε μενα και στον Κ. Αρα εγω ελεγχω επισης την απολαυση και των δυο μας.
Και οι δυο ελεγχουμε την απολαυση και των δυο. Και γι αυτο ονομαζεται και συνουσια. Αλλιως θα το λεγαμε μαλακια.

(Ειπα να γραψω κι εγω κατι γιατι μ' αρεσε η προβληματικη!)

 

εαν ελεγχουν και οι 2, τοτε χρειαζεται ενα τριτο ατομο να μποττομαρει :Ρ

 

Εγω δεν θα διαφωνησω.

 

Το στόμα της υποτακτικής είναι μια διαθέσιμη τρύπα που την χρησιμοποιεί ο Κύριος για την προσωπική του απόλαυση. Όπως και το καθετί που του ανήκει.
Αν αυτό αρέσει και στην υποτακτική πιο καλά και για του δυο.
Συνήθως στις υποτακτικές αρέσει να τις χρησιμοποιεί ο Κύριος.

 

Ο καθενας υποθετω μιλαει απ την οπτικη του και με βαση τις εμπειριες και τις γνωσεις του. Εγω δεν σκοπευω να διαφωνησω. Εχω ωριμασει γι' αυτο.

Παραυτα με ευχαριστει που μπηκατε στη διαδικασια να μου απαντησετε. Με τιμα δεοντως.

 

Ευχαριστώ που λέτε ότι σας τιμά δεόντως, το ότι μπήκα στην διαδικασία.
 

 

συνουσία το λεν οι καθώς πρέπει κι οι θρησκευόμενοι, οι άλλοι το λέμε γαμήσι, με κατεύθυνση.

 

Παρακαλω.

 

μαλάκα (σορι είναι εκφραση) σ'αγαπώ!

 

Όπως επίσης λένε και πρωκτικόν, στοματικόν και κάτι τέτχοια, μερικά παιδγιά δω μέσα, όταν περιγράφουν τας συνευρέσεις των, για συνουσία ούτε λόγος να γίνεται, α πα πα πα, Σόδομα και Γόμορα κιετς...
...
Το γαμίσι ως ανυσματικόν μέγεθος, όλα τα λεφτά... Μού φέρνει κάτι σε παθητικός πούστης των κομ-ιλ-φο... Τι σού είναι τα άτιμα τα μαθηματικά, τίπ'τας δεν τση λείπει...  

 

ομιλείτε με επίθετα, λογιότατε, και παραλείπετε τα ουσιαστικά  
επισταμένη μελέτη επί του αρχαιοπρεπούς καρεκλάτου καταδεικνύει οτι μηδέποτε περιεγράφει ως καρεκλάτη συνουσία, επί παραδείγματι. εις την γονυπετή πεολειχίαν η διατήρησις του ουσιαστικού εξασφαλίζει την έντασιν της εικόνος και δεν αποχυμώνει την γλωσσικήν έκφρασιν, ενώ η αδρότης της σαφηνείας διασφαλίζει την ενότητα του περιεχομένου.