''μαλακισμένο'' μυαλό και η διαχείριση του

Σαν να διαβάζω χαριτωμενιές για το τι σού είναι αι γιεναίκες και δγιάφορα τέτχοια, σε συνοικιακό καφενείο...
Κάτι σε "τούψησε το ψάρι στα χείλη", κάτι σε "σκίστε την γάτα", "'όλες π'τάνες είναι" (εξόν η μαμά) και "αχ βρε παλιομισοφόρια, τι τραβάν για σας τ' αγόρια"...
Η λεκτική αλλάζει, το ζ'μί μένει...

 

 

Και ανάποδα, τι χρειάζεται ώστε ένα σ/υ τέτοιο να νοιώθει κυριαρχημένο ; Επί μονίμου βάσεως, και όχι μόνο τους πρώτους μήνες μελιών;

Όταν νοιώθετε, αν νοιώθετε το μυαλό να ζητάει, να θέλει, είτε πιο πολλά, είτε παραπάνω από τον Αφέντη σας, είτε αυτό το αόριστο, το "δεν ξέρω" που μας πιάνει, τι είναι αυτό που στην ουσία σας επαναφέρει στην θέση σας;»

Επειδή όλα τα άλλα απαντήθηκαν ήδη, και σαφώς καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα εγώ ποτέ να τα διατυπώσω… θα απαντήσω – βιωματικά και μόνον- σε αυτά τα ερωτήματα που έκανα copy.

Να νιώθει ΗΤΤΑ. Αυτό χρειάζεται. Δεν ξέρω αν έρχεται κάποια στιγμή που σταματά εντελώς η πάλη αυτή μέσα στο ‘μαλακισμένο κεφάλι μας’ – σίγουρα καταλαγιάζει πάρα πάρα πολύ αλλά αν παύει εντελώς δεν ξέρω. Οπότε το να νιώθεις τελικά ηττημένη κάθε φορά είναι αυτό που σε επαναφέρει στη θέση σου.

Δεν μιλάω για ηττοπάθεια. Μιλάω για ήττα. Καθαρή, αφτιασίδωτη, no sugar/honey/saliva added. Απλώς ήττα. ‘Έχασα, η άλλη ‘πρόταση’ είναι καλύτερη από όπου και να το πιάσεις, η λογική, τα μαθηματικά, η γεωμετρία, η φυσική και όλα τέλος πάντων τα μέτρα αντίληψης και ερμηνείας αυτού του κόσμου οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η θέση του Άλλου είναι καλύτερη από τη δική μου’ αυτή η συνειδητοποίηση σε βάζει πάντα, θέλοντας και μη στη θέση σου. Και όχι τους πρώτους μήνες. Τους πρώτους αιώνες. Μετά από μια εμπειρία που ονομάζω simulation απώλειας, έχω να πω ότι το αίσθημα αυτό της Κυριαρχίας, δεν καταλύεται με τίποτα, ούτε καν με την απώλεια (την τελική, δεν μιλάω απλά για λήξη της σχέσης).

 

Ποιοί πολεμάνε..? Ποιός νικάει..?

 

Σπουδαίο εργαλείο η αυθυποβολή στα χέρια μας. Άλλοτε με σωστό και άλλοτε με λάθος τρόπο.

 

@margarita_nikolayevna «Ο,τι κερδίζεται με πόλεμο, δεν χάνεται με διπλωματία», λέει το ρητό . Ούτε με μαλακία, συμπληρώνω ώστε να ταιριάξει στο νήμα. Με πολεμική (τέχνη όμως κι όχι γιούρια στα ταμπούρια), η πολιτική μετατρέπεται σε χόμπι.

Εάν ο Κ επιθυμεί ένα μαλακισμενο μυαλό, για τον οτιδήποτε λόγο Εκείνος το επιθυμεί, ο Κλαούζεβιτς δίνει αρκετές λύσεις.

 

@margarita_nikolayevna μου, εγώ νομίζω κατάλαβα πώς την εννοείς την ήττα και κατά επέκταση τον "πόλεμο" και όπως 90% <3 i am with you.

 

Μιας και την "κατάλαβες" βρες και την λέξη γι' αυτήν την "ήττα"... Με την ησυχία σου, όποτε και όταν... ακόμα και περιφραστικά...
Να τα λέει ο στόμας, να τ' ακούει ο αυτίς...
Ούτε καν να το πεις χρειάζεται... θα φανεί...

 

Καθήλωση.

 

:*

@cadpmpc to be very very honest, δεν είμαι καλή στο να μιλάω, αλλά στο να νοιωθω.

 

Καθότανε, που λες, η φίλη σου η Πυθία πάνω στο τριπόδι, την "άκουγε" με κάτι μυστήρια ντουμάνια, μάσαγε και κανά δαφνόφυλο, έλεγε, τρόπος του λέγειν -μούγκριζε το κορίτσι- κάτι μουρ-μουρ, δίπλα καθόντουσαν κάτι τράγοι που καμωνόντουσαν πως άκουγαν κάτι πολύ γκαγκάν, μετά σκέφτονταν τι "παίζει" με τον έτσι που ζήταγε να μάθει, τον "νοιώθανε" ρε παιδί μου, και του ξεφούρνιζαν το ποίημα που γούσταρε ν' ακούσει κι έτσι κι αλλιώς "δύο σε ένα - έτσι ή αλλιώς", "να κόψει το λαιμό του να καταλάβει ο ίδιος αυτό που γουστάρει να κάνει, εμείς άλλοθι δίνουμε"...
Πα να πει..:
Καλύτερα να τα λες έστω και κουλοκουτσόστραβα, παρά να σού λένε αυτά που θα ήθελες να έχουν νοιώσει πως έχεις νοιώσει, με διάφορα χαζοσυνεπακόλουθα στο "σπασμένο τηλέφωνο"...

 

Νομίζω πως καταλαβαίνω τι εννοείτε όταν χρησιμοποιείτε τον όρο "ήττα" ή τουλάχιστον πως είμαι αρκετά κοντά όμως δεν θα χαρακτήριζα ως ήττα την αναγνώριση ενός Άλλου ως πιο λειτουργικού- αποτελεσματικού - συγκροτημένου σε σχέση με μένα. Λίγο "Εγώ" στην άκρη μόνο.

 

Εγώ με μένα.
Συνηθέστατα νικάω Εγώ.