Eric Franc Russel - Δεν είμαι τίποτα

Δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου η ανάρτηση.
Ως κείμενο, δεν διεκδικεί μείζονα λογοτεχνική αξία.
Αναρωτιέμαι. Είμαι ο μόνος που "διαβάζει" στις γραμμές του την κούραση και τελικά την παραίτηση του κατά συνθήκη και όχι κατά φύση Κ.?
Θα χρησιμοποιούσα το κείμενο αυτό σε ένα βδσμ χώρο, ως παράδειγμα tfb και βανιλοποίησης.

 

Είναι ενδιαφέρον το πόσο διαφορετικές οπτικές μπορούν να υπάρξουν.

Η ιστορία φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το BDSM και ξεφεύγει από το ανάλαφρο και σαρκαστικό ύφος που έχουν οι ιστορίες του Eric Frank Russel. Όταν το πόσταρα, το μακρινό 2005 το είδα σαν την ιστορία ενός ανθρώπου που πάλεψε με την ίδια του τη φύση και την κέρδισε, ένα πραγματικό κριτήριο ωμής δύναμης.

Σέβομαι την οπτική σου ωστόσο και σίγουρα η εικόνα του Κόρμαν δεν μπορεί να σταθεί σαν παράδειγμα λιμπερτίνου αλλά δε θα το πήγαινα τόσο μακρυά ως παράδειγμα προς αποφυγή.

Δεν ξέρω, ίσως μιλάει τελικά στη δική μου κοσμοθεώρηση, καθώς το "γιατί μπορώ" δεν ήταν ποτέ για μένα ικανό κίνητρο.

 

Ειλικρινά μου είναι αδύνατον να κατανοήσω ως σύλληψη την θέση "παλεύω με τη φύση μου και κερδίζω". Εάν βρεις χρόνο και διάθεση, θα εκτιμούσα μια περαιτέρω ανάλυση. Στη δική μου σκέψη , το να αντιπαλέψει κάποιος τη φύση του, είναι μονόδρομος ολοκληρωτικής ήττας, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της πάλης.

Δεν θα διαφωνήσω καθόλου μαζί σου, σχετικά με την αξία του "γιατί μπορώ" ως κινήτρου. Το "γιατί θέλω" αντιδιαστελλόμενο με το "γιατί πρέπει" και το "γιατί είναι σωστό" είναι η οπτική μου.

 

Οποιαδήποτε επιβολή στα ένστικτά μου, οποιαδήποτε αλλαγή στάσης της πολύ επιφυλακτικής μου φύσης, οποιασδήποτε πάλης έναντι στη βολή μου κ.α.