Δεσποινίς έμπνευση

 

Άτιτλο || | Σταμάτης Παρασκευάς

Φίλησα το δέρμα σου και ήταν σαν να φίλησα το χώμα και τη γη. Έγλειψα τα χείλη μου, έκανα λίγη λάσπη ίσα να φτιάξω ένα προσωπείο στα χείλη μου, μιαν ασπίδα γι από δω και πέρα. Η σάρκα τους δε θα ακουμπιστεί από κανέναν ξένο. Ώσπου να ρθει το φιλί σου να το δαγκώσει και να το σπάσει το προσωπείο και να ανθίσουν από μέσα τα χείλη μου κόκκινα.

Και ακούω μερικές φορές ή και πολλά φορές μες στη μέρα τη φωνή σου υπόκωφα κι είναι σαν να με κυοφορείς κι ακούω απ τα σπλάχνα σου τι λες. Έναν βόμβο ή ένα μουρμουρητό που με δονεί ολόκληρο. Βρέθηκα μέσα σου επειδή με συνέλαβε σε μια στιγμή εντόνου οργασμού ή καθώς με καταβροχθίσες όμοια με τον Κρόνο. Μη με γεννάς και μη με ξεράσεις.

Θα μεγαλώσω μέσα σου τόσο που θα στριμώχνομαι στα όρια του σώματος σου, ίσως ίσα ίσα να σε ξεχειλώσω στα δάχτυλα και στο κεφάλι και θα είμαι σα μια μεγάλη σκιά μέσα σου, όπως η σκιά μας που είναι μεγάλη όταν ο ήλιος είναι χαμηλά ή το φεγγάρι.

Φίλησα τα μαλλιά σου και μπερδεύτηκε μια τρίχα σου στο στόμα μου έτσι που δέθηκε για πάντα η γλώσσα μου με ό,τι σημαίνεις.

 

Ω!  

 

"... renting a room with the bed in a garden of daffodils, waking to soil smells and bright yellow flowers."
Sylvia Plath

 

 

Καλό μήνα!

|Θυμάμαι ήταν Απρίλης|

… Θυμάμαι ήταν Απρίλης όταν ένιωσα πρώτη φορά
το ανθρώπινο βάρος σου
Το ανθρώπινο σώμα σου πηλό κι αμαρτία
Όπως την πρώτη μέρα μας στη γη
Γιόρταζαν τις αμαρυλλίδες- Μα θυμάμαι πόνεσες
Ήτανε μια βαθιά δαγκωματιά στα χείλια
Μια βαθιά νυχιά στο δέρμα κατά κει που χαράζεται
Παντοτινά του ο χρόνος
Σ’ άφησα τότες
Και μια βουερή πνοή σήκωσε τ’ άσπρα σπίτια
Τ’ άσπρα αισθήματα φρεσκοπλυμένα επάνω
Στον ουρανό που φώτιζε μ’ ένα μειδίαμα.
Τώρα θα ‘χω σιμά μου ένα λαγήνι αθάνατο νερό
Θα ‘χω ένα σχήμα λευτεριάς ανέμου που κλονίζει
Κι εκείνα τα χέρια όπου θα τυραννιέται ο Έρωτας
Κι εκείνο το κοχύλι σου όπου θ’ αντηχεί το Αιγαίο.”

(Ο. Ελύτης, Προσανατολισμοί, Ίκαρος)

 

 

Απαίτησε

Όταν πλάγιασα μαζί του θυμάμαι τη φράση του:
«Σήκω να μου δείξεις τα κάλλη σου».
Μου φάνηκε σαν προσταγή και δεν μου καλοάρεσε.

Ήρθε και το χειρότερο:
Καθώς ντυνόμασταν απαίτησε
να του φέρω τα παπούτσια.
Λες και ήμουν υπνωτισμένη
του έκανα το χατίρι.
Σέρνοντάς τα προσεκτικά με το πόδι μου
-απ΄τη γωνιά που ήταν πεταμένα-
του τα έφερα.
Θύμωσε που δεν έσκυψα
και δεν τα πήγα με το χέρι.
Το θεώρησε παράλειψη εκ μέρους μου:
έπρεπε να σκύψω,
χωρίς σκύψιμο δεν μετριέται η υποταγή.

Αλεξάνδρα Μπακονίκα

 

 

“Eyes are drugs! There are all Butterflies in my eyes… be safe Dear creatures!” ― Zuairijah Mou
____________________________________
Photography © Yurko Dyachyshyn
► https://www.dyachyshyn.com/

 

 

Δήμητρα Καλλιπολίτη, Αλλαγή Σκηνικών

 

 

Οι άνθρωποι αντέχουν τα πάντα εκτός από την αγάπη. Αγάπησέ τους κι άστους να σε μαγειρέψουν, να σε καταβροχθίσουν, να σε σκοτώσουν. Χωρίς φραγμό.

(το είπε καλύτερα ο Μπουκόφσκι)

 

 

Ποιος το έχει γράψει αυτό;

 

Χμ, εγώ.

 

Είναι δηλαδή εξολοκλήρου προϊόν δικής σου πνευματικής ιδιοκτησίας;