Μελίνα

<< Πενήντα με το καλώδιο οι οποίες θα γινόντουσαν εκατό αν ερχόμουν ξανά με άδειο στομάχι. Πολλές φορές πριν τον πάρω στο στόμα μου με έβαζε να φάω ένα μπωλ κορν φλέηξ με νερό και μόλις τελείωνα αμέσως τον έβαζε στο στόμα μου και αλοίμονό μου αν δεν κατάφερνα να ελέγξω την αναγούλα μου. >>

  

<< Στο Γιάννη παραδόθηκα. Ο Γρηγόρης με κούρσεψε >>
Θεμελιώδης η σημασία αυτής της αναγνώρισης.

 

Ο Γιάννης με πολιόρκησε. Από την αρχή μου άρεσε σαν άνδρας αλλά ήμουν φοβερά επιφυλακτική. Με κέρδισε η επιμονή του και η ήρεμη δύναμή του. Μπορεί να μου λείπει αυτός ο επιθετικός δυναμισμός του Γρηγόρη, αλλά σε αντίθεση αυτός του Γιάννη δεν με παγώνει. Ήταν και είναι η ήρεμη δύναμη, ο άνθρωπος που ξέρω ότι μπορώ να στηριχτώ πάνω του, που θα κρατήσει την ψυχραιμία του όταν εμένα με πιάσει ο πανικός, που θα είναι ήρεμος όταν εγώ έχω νεύρα, που θα με σφίξει στην αγκαλιά του αν κλάψω και που θα γελάσει με το γέλιο μου. Ο βράχος μου. Δεν του κράτησα τίποτα κρυφό από αυτά που είχα κάνει με το Γρηγόρη και ούτε με επέκρινε, ούτε άλλαξε η γνώμη του για εμένα. Με δέχτηκε όπως είμαι.

Είχα καθυστέρηση και ποτέ δεν είχα καθυστέρηση στον κύκλο μου. Όταν αυτή πέρασε τις επτά μέρες έκανα τεστ εγκυμοσύνης. Το πρόσωπο του Γιάννη όταν του ανακοίνωσα ότι το τεστ είχε βγει θετικό ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να σιγουρευτώ 1000% ότι είχα κάνει τη σωστή επιλογή. Δύο χρόνια μαζί του η ζωή μου ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη. Ο ερχομός της Ναυσικάς επιτάχυνε το γάμο αλλά δεν ήταν ο λόγος, εννοώ ότι είχα βρει το άλλο μου μισό και απλά εκείνη την ημέρα επιβεβαίωσα ότι είχα κάνει τη σωστή επιλογή.

Όταν κράτησα την Ναυσικά στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά ένιωσα τι σημαίνει πραγματικά η λέξη πλήρωση. Τρία χρόνια αργότερα, κρατώντας τη Μαργαρίτα για πρώτη φορά ένιωσα το ίδιο συναίσθημα και πάλι. Ο Γιάννης ήταν παρόν και στις δύο γέννες, ούτε μια στιγμή δεν έχασε την παροιμιώδη ψυχραιμία του. Ήταν εκεί, μου κράταγε το χέρι, το οποίο κόντεψα να του το σπάσω και ήταν εκεί και χαμογελούσε ακόμα και τις στιγμές που οι πόνοι με έκαναν να θέλω να του σπάσω το κεφάλι αντί για το χέρι.

Οι πρώτες φορές που κράτησα τις κόρες μας στην αγκαλιά μου ήταν και οι μόνες που είδα το Γιάννη να κλαίει, αλλά δεν υπάρχει ομορφότερο κλάμα από αυτό.

Ανάθεμά τον που κάθε φορά που έρχεται στον ύπνο μου με στοιχειώνει.

Μαζί του δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή ασφάλεια. Η ηρεμία του, σε αντίθεση με αυτή του Γιάννη, αντί να με ηρεμήσει με άγχωνε ακόμη περισσότερο. Εννοώ και αυτός ήταν ήρεμος, ό,τι και αν έκανε. Αλλά αυτή η ηρεμία, δεν ξέρω πως να το πω, ήταν τρομακτική. Πώς μπορούσε αυτό το γελαστό πρόσωπο και αυτά τα γελαστά μάτια να μου προκαλούν άγχος όταν ήταν ήρεμα; Ένιωθα... δεν ξέρω πως να το πω, ένιωθα σα να με κοιτάει κάποιο ερπετό που αν κάνω την παραμικρή κίνηση θα μου επιτεθεί.

Δεν ήταν ότι τον φοβόμουν, ποτέ δεν τον είχα δει να χάνει την ψυχραιμία του και στα παιχνίδια μας ήταν πάντα προσεκτικός και όχι ιδιαίτερα βίαιος. Δεν ένιωθα όμως ασφάλεια μαζί του και εννοώ συναισθηματική ασφάλεια. Η αλήθεια είναι ωστόσο ότι ο τρόπος που του άνηκα, γιατί του άνηκα, δεν ήταν αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν έλεγα ότι θέλω να ανήκω σε κάποιον άντρα. Είχε δίκιο, οι Θεοί έχουν ευφάνταστους και σαδιστικούς τρόπους να εκπληρώνουν ευχές και ο Γρηγόρης ήταν η εκπλήρωση της δικής μου.

Δεν ανακατευόταν στα αυστηρά προσωπικά μου και το είχε δηλώσει κιόλας, μην είμαι ψεύτρα, ότι δεν τον ενδιέφερε η Κυριαρχία που επεκτεινόταν σε πράγματα πέρα από το σεξουαλικό τομέα. Εγώ από την άλλη το ένιωθα τελείως διαφορετικά, ένιωθα ότι του ανήκω ψυχή και σώμα σε κάθε τομέα, ακόμα και εκεί που αρνούνταν να ανακατευτεί. Φυσικά εγώ δεν ήμουν σαν εκείνον, δεν είχα μάτια για άλλον άντρα οπότε το χειρότερό μου ήταν όταν με έβαζε να πηγαίνω με άλλους.

Δεν το έκανε μόνο με τους φίλους του αλλά εκεί ήταν διαφορετικά, μου είχε ξεκαθαρίσει πως εκεί ήταν η προσφορά κάτι που θεωρούσε πολύτιμο προς αυτούς. Υπήρχαν δύο λόγοι: είτε για να με τιμωρήσει είτε για την απόλαυσή του. Η διαφορά ήταν πως όταν το έκανε για την απόλαυσή του μετά με έβαζε να του το διηγηθώ αναλυτικά και μετά με έπαιρνε από πίσω. Όταν το έκανε για να με τιμωρήσει, με έβαζε να του το διηγηθώ αναλυτικά αλλά μετά είχε είτε ζώνη είτε καλώδιο, συνήθως καλώδιο. Το whip του αρνούνταν να το χρησιμοποιήσει πάνω μου.

Δεν ήταν ψυχρός, με είχε γνωρίσει στον κύκλο του, δε με έκρυβε. Είχε όμως αυτό το απόμακρο που όσο και να προσπαθούσα να το προσδιορίσω δεν τα κατάφερνα, πόσο μάλλον να το προσπελάσω.

Δεν είχα ερωτευτεί ποτέ τόσο βαθιά -μέχρι δηλαδή που γνώρισα τον άντρα μου- και ώρες-ώρες με έπιανε απελπισία. Ο τρόπος του απέναντί μου ήταν πάντα ο ίδιος: ευγενικά απρόσιτος. Διάολε, με τρέλαινε και με τρελαίνει που τόσα χρόνια δεν κατάφερα να το προσδιορίσω, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ταυτόχρονα ζεστός και απόμακρος; Κάποια στιγμή μου το δήλωσε ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου, εγώ γιατί δεν το ένιωθα; Ποτέ δεν το ένιωσα.

Δεν είναι ότι δεν τον πίστευα, είναι πως δεν μπορούσα να το δω, δε μπορούσα να το βιώσω με τις αισθήσεις μου. Παρά το γεγονός ότι με έστελνε να πηγαίνω με άλλους και παρά επίσης το γεγονός ότι είχε δηλώσει ότι διατηρεί το δικαίωμα να πάει κι αυτός με άλλες, δεν το είχε κάνει. Δεν προερχόταν από εκεί η ανασφάλειά μου, είχα απλά ερωτευτεί έναν άνθρωπο με τον οποίο απλά δεν ταίριαζα συναισθηματικά.

Αρνιόμουν να το δω.

Ο Γιάννης με πολιόρκησε και του παραδόθηκα. Ο Γρηγόρης διαπέρασε τα τείχη μου σα να μην υπήρχαν. Με το Γιάννη ένιωσα από την πρώτη στιγμή ίση, μπροστά στο Γρηγόρη ένιωθα πάντα τοσοδούλα.

Όσα φαντασιωμόμουν από μικρή στην πράξη δεν τα άντεξα.

Και το αστείο ήταν ότι δεν έδωσα εγώ το τέλος, το έδωσε εκείνος.

. . . . . . . . .​

Το μόνο που ήξερα ήταν ότι το βράδυ θα έχουμε καλεσμένη. Ναι, έτσι μου το είπε, "θα έχουμε καλεσμένη" παρά το γεγονός ότι η καλεσμένη θα ερχόταν στο δικό του σπίτι. Πήγα εκεί χωρίς να ξέρω τι να περιμένω, ο Γρηγόρης δε σπαταλούσε το χρόνο του σε προλόγους και εισαγωγές, όταν ήθελε κάτι απλά το έκανε.

Μου είχε πει ότι η καλεσμένη θα ερχόταν στις 20:00 και μου είχε ζητήσει να είμαι εκεί στις 19:30. Πάντα ήμουν τυπική στα ραντεβού μαζί του και δύο φορές που άργησα, τη μία την πλήρωσα με 100 χτυπήματα με το καλώδιο και την άλλη με το να πάω να με πηδήξει συγκεκριμένο άτομο από τον κώλο και μετά άλλα 100 χτυπήματα με το καλώδιο. Από τότε που έκανα σεξ έδινα πρόθυμα όλο μου το σώμα, αλλά το πρωκτικό με τον συγκεκριμένο δεν θα ήθελα να το επαναλάβω. Είχε πραγματικά μεγάλο πέος, δεν έχω ξαναπονέσει τόσο πολύ στη ζωή μου στη συγκεκριμένη στάση. Μόνο σάλιο μου επέτρεψε, όχι λιπαντικό. Ναι, ήμουν δική του, δε μου πέρασε καν από το μυαλό να του αρνηθώ.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά με έβαλε μετά να γράψω την εμπειρία μου στο forum και όταν πόσταρα μου έριξε και 100 με το καλώδιο, σε κώλο και πλάτη. Και μετά με έβαλε να το γράψω και αυτό. Και μετά μ' έστειλε σπίτι μου όπου πέρασα όλο το βράδυ στο κρεβάτι κλαίγοντας.

Θα προτιμούσα να βγω έξω φορώντας διαφορετικά παπούτσια παρά να αργήσω ξανά, οπότε στις 19:30 ήμουν σπίτι του. Έβαλα το αυτοκίνητο στο parking -ναι, μου είχε δώσει θέση- και ανέβηκα στο σπίτι του. Άνοιξα την πόρτα -ναι, μου είχε δώσει και κλειδιά του σπιτιού του- και μπήκα μέσα.

Ο Γιάννης μίλαγε στο κινητό και μου έκανε νόημα να μη μιλήσω. Απ' ότι κατάλαβα μιλούσε με τον διευθύνων σύμβουλο της εταιρίας του οπότε τον άφησα μόνο του και πήγα στην κουζίνα να φτιάξω καφέ. Μη θέλοντας να τον διακόψω έγραψα στο κινητό μου "Θέλεις καφέ;" και γύρισα κοντά του και του το έδειξα. Μου ένευσε καταφατικά οπότε γύρισα στην κουζίνα και του έφτιαξα τον καφέ του.

Όταν επέστρεψα στο σαλόνι ο Γρηγόρης ακόμα μιλούσε στο τηλέφωνο. Πήγα κοντά του, γονάτισα και του τον προσέφερα. Τον πήρε από τα χέρια μου, μου χάιδεψε απαλά τα μαλλιά και μου έκανε νόημα να πάω να κάτσω στον καναπέ. Έκλεισε μετά από λίγη ώρα το τηλέφωνο.

- "Καλησπέρα."
- "Καλησπέρα Μελίνα."
- "Όλα καλά;"
- "Θα μπορούσε να είναι καλύτερα."
- "Τι... τι συνέβη;"
- "Είχαμε ένα πρόβλημα σε ένα από τα data center μας, πήρα τον Μαγκλιβερά να τον ενημερώσω."
- "Μεγάλο πρόβλημα;"
- "Σοβαρό, αλλά άστο τώρα αυτό. Δεν μπορώ να κάνω κάτι και το να πάρω τους μηχανικούς να τους πανικοβάλλω ακόμα περισσότερο είναι αντιπαραγωγικό. Ες αύριον τα σπουδαία."
- "Μπορώ να κάνω κάτι για να σε χαλαρώσω;"
- "Όχι, δεν προλαβαίνουμε, έχουμε και καλεσμένη σε λίγο."
- "Ποια είναι, την ξέρω;"
- "Ναι, την ξέρεις" και μου είπε το νικ της και πάγωσα.

Η Ζωή ήταν εξωπραγματικά όμορφη, πραγματικά εντυπωσιακή, γυναίκα. Παρά το γεγονός ότι κι εγώ θεωρούμαι αρκετά εμφανίσιμη, η Ζωή ήταν σαν να απέδρασε από τις σελίδες περιοδικού. Δήλωνε υποτακτική και όταν έκανε κάποιο ποστ με φωτογραφίες της, τα likes και τα θαυμαστικά σχόλια έπιαναν πολλές σελίδες.

Ο Γρηγόρης με είδε που άσπρισα και το έριξε στην πλάκα.

- "Ζηλεύουμε, ζηλεύουμε;"
- "..."
- "Θα το ξεπεράσεις."
- "..."
- "Μη μου κάνεις τη μουγκή. Η Ζωή θα έρθει εδώ για να παίξουμε και θα παίξουμε, έγινα κατανοητός;"
- "Μάλιστα" απάντησα ψιθυριστά με την ψυχή στα δόντια.
- "Δεν σε άκουσα!"
- "Μάλιστα" του είπα πιο δυνατά με σπασμένη φωνή.
- "Μάλιστα, τι;"
- "Μάλιστα, η Ζωή θα έρθει εδώ για να παίξουμε και θα παίξουμε."
- "Μπράβο το καλό κορίτσι. Έλα εδώ." μου είπε και τον πλησίασα. "Γονάτισε."

Γονάτισα.

- "Κοίτα με στα μάτια."

Σήκωσα με μεγάλη δυσκολία το βλέμμα μου και τον κοίταξα. Τα μάτια μου ήταν υγρά, η ζήλια με είχε θερίσει.

- "Μελίνα, σου είχα πει ότι το ίδιο δικαίωμα που έχεις εσύ να πηγαίνεις με άλλους το έχω κι εγώ."
- "Ναι, αλλά εγώ... εγώ δεν έκανα... δεν έκανα ποτέ... ποτέ χρήση." είπα σπάζοντας. Έβαλα τα κλάματα. "Πηγαίνω... πηγαίνω με άλλους μόνο και μόνο... μόνο και μόνο για... για σένα."
- "Το ξέρω. Δεν αρκεί όμως να το κάνεις για μένα, πρέπει να το κάνεις και για σένα. Πρέπει να το κάνεις γιατί σου προκαλεί ευχαρίστηση που μου προκαλεί ευχαρίστηση. Αν το κάνεις για να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να το κάνεις, στο τέλος θα μισήσεις και εσένα κι εμένα. Αυτό θέλεις;"
- "Όχι... όχι... εσένα... για σένα το ...το κάνω. Για εσένα."
- "Και για σένα, τι κάνεις;"
- "Τίποτα... μου... μου αρκεί που το κάνω για εσένα."

Ναι, το έκανα για εκείνον. Το άντεχα για εκείνον. Δεν το έκανα με την καρδιά μου, αλλά το έκανα. Δεν μου ανήκε ο Γρηγόρης, εγώ του ανήκα. Δεν είχα να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου.

Αλλά είχα αρχίσει να μην νιώθω καλά μαζί του.

- "Πήγαινε σε παρακαλώ να πλυθείς και να ηρεμήσεις. Αν δεν είσαι ήρεμη, τότε κλείσου στο δωμάτιο ή γύρισε σπίτι σου. Αν κάτσεις όμως θα είσαι ήρεμη και θα κάνεις ό,τι σου λέω."

Και εκεί έσπασα.

- "Δεν... δεν μπορώ... δεν μπορώ να κάτσω..."
- "Ωραία, γύρισε σπίτι σου και τα λέμε αύριο όταν ηρεμήσεις."
- "Πώς... πώς μπορείς να το κάνεις αυτό;"
- "Μελίνα, συμμαζέψου."

Έφυγα ράκος, κλαίγοντας σα να με κυνηγούν όλοι οι δαίμονες της κόλασης. Μαύρες σκέψεις είχαν κατακλείσει το μυαλό μου, ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Ευχήθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου να πεθάνω. Δε... δε μπορούσα να ζήσω έτσι.

Δεν πήγα σπίτι μου, πήγα πάνω στο βουνό και κάθισα στο πλάτωμα που είχα καθίσει κάποτε με τον Κώστα και έκλαιγα και έκλαιγα...

Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό μου. Ήταν ο Γρηγόρης. Δεν απάντησα. Πήρε ξανά, και πάλι δεν απάντησα. Το τηλέφωνο δεν ξαναχτύπησε. Όταν κατόρθωσα να ηρεμήσω είχε πάει 23:00. Πήρα τηλέφωνο το Γρηγόρη.

- "Πού είσαι;" με ρώτησε και η ανησυχία ήταν έντονη στη φωνή του.
- "Είχα πάει έξω να ηρεμήσω."
- "Δεν είσαι σπίτι σου;"
- "Όχι."
- "Και που είσαι;"
- "Στην Πεντέλη."
- "Έλα σπίτι μου."
- "Έφυγε η άλλη", ούτε το όνομά της δεν μπορούσα να πω.
- "Ναι, έφυγε."
- "Μπα, πώς και τόσο γρήγορα;"
- "Μελίνα, άσε τις ηλίθιες ερωτήσεις και έλα εδώ τώρα!" είπε τονίζοντας το "τώρα"
- "Γιατί, τι θα κάνεις; Θα με χτυπήσεις με το καλώδιο; Θα με βάλεις να με πηδήξει ο Θόδωρος από τον κώλο;"
- "Δε θα το συνεχίσω αυτό. Κλείνω και σε περιμένω."
- "Και αν δεν έρθω;"
- "Τότε θα με έχεις αφήσει να περιμένω. Δεν έχω να σου πω τίποτα περισσότερο" είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Κάθισα άλλα 15 λεπτά προσπαθώντας να βρω το κουράγιο να ξεκινήσω. Σε 20 λεπτά ήμουν σπίτι του. Δεν έβαλα το αυτοκίνητο μέσα, βρήκα να παρκάρω έξω και πάρκαρα. Κατέβηκα και χτύπησα το κουδούνι.

- "Δεν χρησιμοποίησες τα κλειδιά σου. Η σημειολογία δε μου διέφυγε, να ξέρεις."
- "..."
- "Θες κάτι να πιεις;"
- "Όχι."

Πήγε και κάθισε στον καναπέ. Τον ακολούθησα μα ούτε γονάτισα ούτε κάθισα δίπλα του. Έμεινα όρθια και τον κοίταζα.

- "Κάτσε" μου είπε και κάθισα μηχανικά πλάι του.
- "Αποτύχαμε και οι δυο στο τεστ Μελίνα."
- "Τι εννοείς;"
- "Εσύ δεν μπορείς να το αντέξεις να με δεις με άλλη."
- "Κι εσύ;"
- "Δεν μπόρεσα να πάω με άλλη."
- "Τι εννοείς;"
- "Ότι δεν κάναμε τίποτα. Μου έφυγε όλη η διάθεση."

Πήγα να τον αγκαλιάσω αλλά με έσπρωξε απαλά.

- "Όχι."
- "Γιατί;"
- "Γιατί εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας."
- "Τι; Γιατί;"
- "Γιατί Μελίνα δεν μπορούμε να μπούμε σε χαλινάρια, ούτε εσύ ούτε κι εγώ."
- "Τι, τι είναι αυτά που λες;"
- "Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το πρόσωπό σου να κλαίει. Είναι too much για μένα."
- "Τότε μην το κάνεις να κλαίει."
- "Δεν γίνεται."
- "Πώς δε γίνεται; Αφού ούτε... ούτε εσύ ο ίδιος δεν... δεν ήθελες."
- "Ναι, δεν ήθελα. Δεν ήθελα να στο κάνω αυτό."
- "Τότε... τότε γιατί το κάνεις; Γιατί... γιατί θέλεις να χωρίσουμε."
- "Γιατί σε αγαπάω Μελίνα."
- "Τι λες; Ακούς τον εαυτό σου τι λέει; Με χωρίζεις επειδή με αγαπάς; Πώς είναι δυνατόν;"
- "Ναι, σ' αγαπάω. Σ' αγαπώ και γι αυτό δε θέλω να σε μισήσω."
- "Τι λες ρε Γρηγόρη;"
- "Δεν μπορώ να σου ανήκω, Μελίνα. Αν το κάνω θα το κάνω για σένα και στο τέλος θα φτάσω να μισώ εσένα και να περιφρονώ τον εαυτό μου. Μακάρι... μακάρι να μπορούσες να με δεχτείς ως έχω. Αλλά δεν μπορείς. Ούτε εγώ μπορώ. Γιατί είμαι αυτός που είμαι και... και αν μείνουμε μαζί, στο τέλος θα φτάσουμε να μισούμε ο ένας τον άλλον... επειδή κάποτε αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον, τόσο πολύ, που καταλήξαμε στο τέλος να μισήσουμε ο ένας τον άλλον για αυτό που κάναμε στους ίδιους μας τους εαυτούς."

Τον κοιτούσα αποσβολωμένη.

Δε μου έδωσε περιθώρια, είχε πάρει την απόφασή του. Έφυγα κλαίγοντας, έκλαιγα για ένα μήνα. Ένα ολόκληρο μήνα.
​

Έκανα πολύ καιρό να καταλάβω ότι ο Γρηγόρης είχε πράξει το σωστό. Ναι του άνηκα αλλά με τρόπο που δεν μπορούσα τελικά να αντέξω.

"Πρόσεξε τι εύχεσαι, μπορεί η ευχή σου να εισακουστεί"

Οι Θεοί με καταράστηκαν δίνοντάς μου αυτό που ονειρευόμουν.

. . . . . . . . .​

Ήμουν στο μαγαζί με τον πατέρα μου όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Γιάννης.

- "Έλα αγάπη μου;"
- "Μελίνα, τηλεφώνησε ένα δικηγόρος με όνομα Νίκος Στεριόπουλος, τον ξέρεις;"
- "Όχι! Τι θέλει;"
- "Είπε ότι είναι προσωπικό θέμα και θέλει να τον επισκεφτείς στο γραφείο του."
- "Δε σου είπε τίποτε άλλο;"
- "Όχι, είπε ότι εκπροσωπεί ένα πελάτη, δε μου είπε ποιον. Άφησε ένα τηλέφωνο να τον πάρεις αλλά μου είπε ότι θα χρειαστεί να περάσεις από το γραφείο του."
- "Ειλικρινά δεν έχω ιδέα ποιος είναι και τι μπορεί να θέλει. Μπορείς σε παρακαλώ να μου στείλεις το τηλέφωνο σε μήνυμα;"
-"Ναι, στο στέλνω τώρα."

Πράγματι, μερικά δευτερόλεπτα αργότερα το τηλέφωνό μου βούιξε λαμβάνοντας το μήνυμα που μου έστειλε ο Γιάννης. Κάλεσα στον αριθμό.

- "Δικηγορικό γραφείο Νικόλαου Στεργιόπουλου, παρακαλώ;" μου απάντησε μια γυναικεία φωνή.
- "Καλησπέρα, λέγομαι Μελίνα Αναστασάκη, είχα μια κλήση στο σπίτι μου από τον κ. Στεργιόπουλος."
- "Μισό λεπτό να κοιτάξω παρακαλώ. Μελίνα Αναστασάκη, είπατε;"
- "Ναι."
- "Ναι, κυρία Αναστασάκη" μου είπε μετά από λίγη ώρα "πότε μπορείτε περάσετε από το γραφείο;"
- "Τι συμβαίνει; Γιατί με θέλετε να έρθω από εκεί."
- "Είναι ευαίσθητο το θέμα. Σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει κάτι να ανησυχείτε αλλά το λόγο καλύτερα να σας τον εξηγήσει ο κύριος Στεργιόπουλος."
- "Πρέπει να είμαι μόνη; Χρειάζομαι κι εγώ δικηγόρο;"
- "Όχι, δε χρειάζεστε δικηγόρο."
- "Μπορώ να έρθω με το σύζυγό μου;"
- "Βεβαίως και μπορείτε. Πότε θα σας διευκόλυνε;"
- "Πείτε μου εσείς πότε μπορείτε γιατί θα πρέπει να κανονίσω που θα αφήσω τις κόρες μου."
- "Βεβαίως. Μπορείτε αύριο στις 18:00; Το γραφείο μας είναι στην οδό Πανεπιστημίου 37"
- "Ναι, μπορώ."

Γύρισα στο σπίτι ταραγμένη.

- "Γύρισες καρδούλα μου;" μου είπε ο Γιάννης και με φίλησε.
- "Ίουυυυυυ" έκανε η Ναυσικά κάνοντάς με να χαμογελάσω.
- "Έλα εδώ βρε βάσανο" της είπα και έσκυψα και την πήρα στην αγκαλιά μου και τη φίλησα.
- "Μαμάαααα" έκανε τρέχοντας πάνω μου το έτερο βασανάκι μου, η Μαργαρίτα και χώθηκε και αυτή στην αγκαλιά μου.

Ναι, αυτό είναι πλήρωση.

- "Πήρες τηλέφωνο το δικηγόρο;"
- "Ναι, τον πήρα, θα περάσουμε αύριο το απόγευμα στις 18:00. Μπορείς να φύγεις νωρίτερα από τη δουλειά να έρθεις κι εσύ;"
- "Φυσικά. Δε σου είπε τι θέλει;"
- "Όχι, με τη γραμματέα του μίλησα. Με διαβεβαίωσε ότι δεν είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να ανησυχώ και ούτε χρειάζομαι και από τη μεριά μου δικηγόρο, αλλά δε μου είπε τι είναι!"
- "Έλα μουνί στον τόπο σου" του ξέφυγε με τις μικρές μπροστά αλλά ευτυχώς το είπε σιγά και δεν τον άκουσαν.

Την άλλη μέρα στις 18:00 ακριβώς ήμασταν στο γραφείο του δικηγόρου.

- "Μπορείτε να περιμένετε σας παρακαλώ πέντε λεπτά, ο κ. Στεργιόπουλος μιλάει στο τηλέφωνο. Θέλετε να σας προσφέρω κάτι να πιείτε; Καφέ; Χυμό;"
- "Αν μπορούσατε να μας δώσετε λίγο νερό..." της απάντησα.
- "Ευχαρίστως" και σε λίγη ώρα γύρισε με δύο μπουκάλια δροσερό νερό και δύο ποτήρια. Βούιξε κάτι, μάλλον η ενδοεπικοινωνία και η γραμματέας σήκωσε το τηλέφωνο.
- "Μπορείτε να περάσετε, σας ευχαριστώ για την υπομονή σας."

Περάσαμε στο γραφείο. Ο Στεργιόπουλος ήταν γύρω στα 50 και το πρόσωπό του κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να το προσδιορίσω.

- "Καθίστε παρακαλώ"
- "Ομολογώ ότι με έχετε κάνει να ανησυχήσω ελαφρά και αυτή η μυστικοπάθεια στο τηλέφωνο δεν βοήθησε."
- "Σας ζητώ συγνώμη κυρία Αναστασάκη αλλά το θέμα είναι ομολογουμένως λεπτό. Δεν υπάρχει κάτι να ανησυχείτε αλλά αυτό που θα σας πω δεν λέγεται μέσω τηλεφώνου."
- "Σας ακούω."
- "Ναι, φοβάμαι ότι τα νέα που θα σας πω δεν είναι ευχάριστα."

Έσφιξα το χέρι του Γιάννη.

- "Τον γνωρίζατε τον κύριο Γρηγόρη Παπαναστασίου, σωστά;"
- "Ναι...Τον γνωρίζω, προς τι ο αόριστος; Σας παρακαλώ θα μας πείτε τι συμβαίνει;"
- "Είναι με μεγάλη μου θλίψη που πρέπει να σας πληροφορήσω πως ο κύριος Παπαναστασίου απεβίωσε προ δύο ημερών."

Άσπρισα. Ο Γιάννης μου έσφιξε το χέρι.

- "Πως; Τι; Γιατί; Πώς;" μάσαγα τα λόγια μου.
- "Από την επάρατη νόσο. Ο εκλιπών ήταν στενός φίλος του αδερφού μου, πιθανώς να τον γνωρίζετε κιόλας, Στέφανος λέγεται."

Αν τον γνώριζα λέει. Να γιατί μου θύμιζε κάτι η φάτσα του δικηγόρου.

Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στο άλλο σοκ που είχα υποστεί.

- "Πολύ λυπηρό" είπε ο Γιάννης "αλλά γιατί μας καλέσατε να μας το πείτε;"
- "Γιατί εκτελώ τη διαθήκη του κ. Παπαναστασίου στην οποία ο εκλιπών έχει ορίσει την κα. Αναστασάκη ως μία από τους κληρονόμους."
- "Τι έκανε λέει;" ρώτησε ο Γιάννης, εγώ ήμουν ακόμα άγαλμα από το προηγούμενο σοκ.
- "Ναι, ο κ. Παπαναστασίου όπως πιθανώς γνωρίζετε δεν είχε κοντινούς συγγενείς, άφησε την περιουσία του στη σύζυγό σας, τον Στέφανο, τον Jacob Mathews -φίλο του από την Αμερική- και την κυρία Νικολάου, πρώην σύζυγό του. Αν αποδεχτείτε την κληρονομιά, αυτή περιλαμβάνει την οικία του κ. Παπαναστασίου στην Κηφισιά και τρία εκατομμύρια ευρώ σε μετρητά και μετοχές. Επίσης σας έχει αφήσει και αυτό το φάκελο" είπε και μου τον έδωσε. "Θα σας παρακαλούσα μέχρι το τέλος της εβδομάδας να μου επικοινωνήσετε την επιθυμία σας."

Τον ευχαριστήσαμε και φύγαμε, με το Γιάννη να με υποβαστάζει γιατί δεν εμπιστευόμουν τα πόδια μου. Ο Γιάννης ήξερε το παρελθόν μου με το Γρηγόρη αλλά αυτό ήταν κάτι παντελώς απρόσμενο.

Ήμουν κατατονική όλο το απόγευμα, μόνο κατά το βραδάκι άρχισα να συνέρχομαι.

- "Γιάννη, αυτό το γράμμα θέλω να το διαβάσω μόνη μου."
- "Ναι μωρό μου βεβαίως... και for what it's worth... λυπάμαι. Ήξερα... ξέρω πως τον είχες αγαπήσει, σε καταλαβαίνω."

Τον φίλησα και σηκώθηκα αναστενάζοντας και έκατσα στο τραπέζι της κουζίνας. Έσκισα το φάκελο, είχε μέσα ένα γράμμα. Δεν ήταν από εκτυπωτή, το είχε γράψει με τα χέρια του.

Μελίνα,

Όταν διαβάζεις αυτές τις αράδες εγώ θα έχω πια φύγει. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες αλλά το τέλος μου το βλέπω σαν λύτρωση. Δεν ξέρω μετά από τόσα χρόνια τι αισθήματα τρέφεις για μένα, ωστόσο ξέρω ότι κάποτε με αγάπησες, ίσως περισσότερο από κάθε άνθρωπο που με έχει αγαπήσει. Το ίδιο σε αγάπησα κι εγώ, όσο παράξενος και να ήταν ο χωρισμός μας.

Είναι παρηγοριά να ξέρω ότι αυτός ο χωρισμός, όσο και αν σε βασάνισε, όσο και αν με βασάνισε, ήταν η σωστή επιλογή. Ακόμα και αν ήταν όλα λάθος, και μόνο για το ότι σε γλίτωσε από αυτή τη μοίρα, να βλέπεις τον άνθρωπό σου να αργοσβήνει χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτε γι αυτό, άξιζε.

Πολύ περισσότερο που ζεις ευτυχισμένη με τον άντρα σου και δύο πανέμορφα κοριτσάκια, όπως έχω μάθει.

Σε πόνεσα κάποτε πολύ και πόνεσα και ο ίδιος. Δε μετανιώνω όμως, αν όχι για τη μοίρα μου, για τη δική σου.

Είναι αστείο, μια ζωή ποθούσα τη δύναμη -ποτέ δεν το έκανα για το χρήμα, το χρήμα απλά την ακολούθησε- αλλά τελικά η χαρά της ζωής είναι στα απλά πράγματα. Ούτε στα ταξίδια και στα ακριβά ξενοδοχεία, ούτε στα γρήγορα αυτοκίνητα ούτε πουθενά. Στα απλά καθημερινά πράγματα. Σε δυο μάτια να σε κοιτάζουν με λατρεία. Ελπίζω η τελευταία εικόνα που θα έχω, αυτή που θα με συντροφεύσει μέχρι το τέλος της αιωνιότητας, να είναι αυτά τα δύο μάτια, τα δικά σου μάτια που κάποτε με είχαν κοιτάξει έτσι. Κι ας είναι μια απλή ανάμνηση.

Δεν είμαστε παρά αστραπές, στιγμιαίες λάμψεις στα ατέλειωτα σκοτάδια της αιωνιότητας. Παρακαλώ τους Θεούς να μπορέσω να φέρω αυτή την εικόνα στο μυαλό μου πριν κλείσω για τελευταία φορά τα μάτια. Μια σύντομη λάμψη που για μια στιγμή, για μια στιγμή μοναχά, θα διώξει τα σκοτάδια.

Έστω και μόνο για μια στιγμή.

Σε παρακαλώ να αποδεχθείς την κληρονομιά. Το σπίτι δε με νοιάζει τι θα το κάνεις, κάψτο, αλλά τα χρήματα κράτησέ τα για τις κόρες σου. Δεν έκανα δικά μου παιδιά και το μόνο άνθρωπο που πραγματικά αγάπησα τον έδιωξα για να μη με μισήσει. Μπορεί να μην είναι δικά μου, είναι όμως δικά σου και του ανθρώπου που αγαπάς και αυτό μου αρκεί.

Ο χρόνος μου τελειώνει σιγά-σιγά, με δυσκολία σου γράφω αλλά θα το κάνω ακόμα και αν είναι το τελευταίο πράγμα στον κόσμο.

Oh, wait!

Είναι...

Αντίο αγάπη μου.​

Έκλαιγα με λυγμούς. Ο Γιάννης ήρθε και με πήρε στην αγκαλιά του και με χάιδευε χωρίς να μου μιλάει και με άφησε να κλάψω. Και έκλαιγα, και έκλαιγα, και έκλαιγα...

Η ζωή μου... η ζωή μου ανήκει στο Γιάννη και τα παιδιά μου. Αλλά ένα κομμάτι της, ένα μικρό της κομμάτι, ανήκει και σ' αυτόν τον παράξενο άνθρωπο που κάποτε μπήκε σα σίφωνας στη ζωή μου και έτσι, σα σίφωνας, έφυγε.

...κι ας έρχεται καμιά φορά στα όνειρα μου... κι ας μου τα στοιχειώνει.

Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα
κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν
κι από το σώμα μου σαν άστρα
παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν​

(ΤΕΛΟΣ)

 

Δεν υπάρχουν πρωτόφαντες καταστάσεις, η μόνη αχτίδα ανατροπής που μας μένει είναι οι συνδυασμοί, όλα τα υπόλοιπα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι Φυσική, που κι αυτό είναι ένα είδος έρωτα. Για να ευλογήσω και λίγο το σπίτι μου μην πέσει να με πλακώσει, παρά την δυσαρέσκεια του νηματοθέτη και της παροιμιώδους τακτικότητας των αγαπημένων του Μαθηματικών. Και στις δυο επιστήμες, η πρώτη λάμψη έρχεται απ' τους συνδυασμούς κι η δεύτερη, απ' τη Φιλοσοφία, όταν αρχίζει να αχνοφαίνεται κάτω από τύπους και λατρείες, το ασίγαστο της διαρκούς αναζήτησης, αλλά και οι κλοπές των στάσεων που μένεις για λίγο, ή πολύ. Παραβγήκα εκτός θέματος. Όμορφο τέλος, εξαιρετικοί συνδυασμοί. Με κράτησε ως το τέλος. Τέλος με αρχίδια.

 

Μα τι ρομαντικουλια κυριαρχακια είναι αυτά.

Αν ανοίξει κάποιος νήμα «ο/η Κυρίαρχος μου κλαίει, τι να κάνω», να ξέρουμε ποιος έχει σπείρει τον σπόρο   

βεβαια, το πιο απίστευτο είναι πως ένας μηχανικός στην Ελλάδα έχει 3 Μύρια μετρητά...είπαμε φαντασία αλλά εδώ κι ο Αίσωπος προσκύνησε.

ευχαριστουμε πολύ για τις ωραίες ιστορίες!

 

<< Ediwado babo, amenge bakro >>
indeed

Μάθε απ' Αυτόν.

 

Καθένας κρατάει ότι καταλαβαίνει ή ότι νομίζει πως καταλαβαίνει.

Σε κάθε περίπτωση σε ευχαριστώ για την κριτική.

 

Ω συγνώμη δεν ήταν σε καμία περίπτωση κριτική. Είμαι σιγουρη ότι υπάρχουν και αυτές οι σχέσεις. Δεν έχει όρια αυτός ο χώρος (εκτός από την ασφάλεια των συμμετεχόντων). Είναι πολύ ωραία ιστορία. Κ πάλι ευχαριστούμε.

 

Προτιμώ να εκλάβω αυτό που αντιλαμβάνομαι ως αποτυχημένη απόπειρα χιούμορ¹ ως κριτική παρά ως κακόβουλη πράξη.

Δεκτή.


¹ Δικαίωμα κρίσης έχει και ο κρινόμενος.

 

Προφανώς δεν έλλειπε κάτι από τον γάμο της, ως γάμο αλλά της έλλειπε το κομμάτι που είχε αφήσει πίσω της πριν 10 χρόνια. Ίσως γιατί ήταν ανεκπλήρωτο; Ίσως γιατί άλλος έβαλε το τέλος; Σίγουρα δεν είχε μετανιώσει για τις επιλογές της ως σύζυγος και μητέρα. Υποσυνείδητα κάποιες φορές το παρελθόν, μας ξανά χτυπά την πόρτα και μας γεννά ανάμεικτα αισθήματα. Δεν πήρε το μάτι μου , πουθενά στην πρώτη διήγηση της ιστορίας να είχε μετανιώσει για τις επιλογές της ή να μην την γεμίζει ο άντρας της! Δεν ανέφερε για χωρισμό άρα τι να πληρώσουν τα παιδιά της; Μια χαρά υγιές οικογένεια φαίνεται.
Αγαπητέ, likeeeee Μελίνα!  

 

Πάντως που πέθανες τον κυρίαρχο Δυο φορές...πολύ στενάχωρο.

 

Δύο φορές; Πουθενά δεν ανέφερα ότι είναι walker στον κόσμο του Rick Grimes!