Ω, ενα κορίτσι της συνοικίας

Ίσως καλύτερο κι από το να το βλέπεις........

Mesodo respect  

 

@dolce η αλήθεια είναι πως δεν σκεφτόμουν να το κάνω σίριαλ και χρονικά δεν είναι απαραίτητα σωστό, αν και τώρα που το σκέφτομαι για 4 χιλιάρικα το επισόδειο μπορώ να ρίξω το επίπεδο μου και να σε αφήσω να βρείς παραγωγό (1 κύκλος αυστηρά, εκφραστική ελευθερία και τα ποσοστά σου φυσικά).   

@lost boy φαντάζομαι πως ήταν πολύ καλό να το βλέπεις αλλά και να είσαι 16. Ήταν σαν την αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.

 

..συγκλονιστικο...

 

Εξαρταται απο το ποσοστο παντα, αλλα ειμαι ανοιχτη σε προτασεις. Για ενα καλο ποσοστο σου βρισκω και ποιοτητα. Τι θα ελεγες για κατι σε ασπρομαυρο;  

Γραφε εσυ, και τα αλλα τα συζηταμε αφου παρω στα χερια μου και το υπολοιπο σεναριο.  

 

είναι πιο φθηνό να με πληρώσεις για 20 συνέχειες  
βρε λες να γινουμε επιτυχεια στην τηλεόραση και μια μερα να με πάρει τηλέφωνο ξανα μετά από τόσα χρόνια???

 

Μοναχα μη τη δεις και τρομαξεις... μετα απο τοσα χρονια.  

Ωχ... πρεπει να μιλησω με ενα δικηγορο! Λες να ζητησει ποσοστα;! Πρεπει να τα προσεξουμε αυτα...!

Γραφε εσυ, γραφε, θα μιλησω εγω με τους καταλληλους ανθρωπους.  

 

The Crying game

One day soon Im gonna tell the moon about the crying game
and if he knows maybe he'll explain.

Η Ω ήταν ένα περίεργο φρούτο. Ειδιαίτερα με τα τότε δικά μου κριτήρια περί
συναισθηματικής καθαρότητας. Και παρά τις ατελείωτες συζητήσεις που είχαμε κάνει, δεν μπορούσα να καταλάβω καλά τους μηχανισμούς της. Όταν οι επαφές σας περιορίζονται εν πολλοις στο μαγαζί, καταλαβαίνουμε όλοι πως αυτή η σχέση ήταν πιο πλούσια σε συζητήτσεις και φαντασιώσεις και αρκετά πιο φτωχή σε πράξεις.

Ας μην ξεχνάμε πως η Ω ήταν παντρεμένη και πλεγμένη σε ένα δίκτυο κοινωνικών σχέσεων και κανόνων που τηρούσε και εφάρμοζε. Κι αυτές οι σχέσεις -όσο κι εάν δεν φαίνονται στην διηγηση- όριζαν σε μεγάλο βαθμό τη σχέση της μαζί μου. Εμένα δεν με πείραζε αυτό, ήξερα από μικρός πως επιλέγουμε να αποδεχόμαστε τους ανθρώπους ως είναι και πολεμάμε γιαυτό. Άλλωστε ήταν ένα υπέροχο ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων για το οποίο
μόνο να την ευχαριστίσω ήθελα κι όχι να της βάλω περιορισμούς ή να την ψέξω για τη ζωή της.
Γιαυτήν όμως το ίδιο γεγονός ήταν πηγή άγχους. Και όριζε τη σχέση μας πολύ περισσότερο από όσο θα καταλάβαινα ποτέ τότε. Ο πόνος γιαυτήν δεν ήταν μόνο ηδονή, ήταν κι ένας τρόπος να επιβεβαιώσει πως προσφέρει πιο πολλά στη σχέση μας από αυτά που πρόσφερε -αλλά αρνούνταν να παραδεχθεί ότι πρόσφερε- στον άντρα της. Ταυτόχρονα φυσικά "τιμωρούσε" τον άντρα της που την αρνούνταν, και "τιμωρούσε" τον εαυτό της που
ήταν κάλπικη και δεν δινόταν μόνο σε εμένα, δηλαδή τις επιθυμίες και τις φαντασιώσει που τόσα χρόνια έκανε.

Όλο αυτό, είναι ένα τόσο εντυπωσιακό κατασκεύασμα που τότε δεν μπορούσα με τίποτα να το κατανοήσω σε όλη του την έκταση. Και η ηδονή της οδύνης δεν ξεκινούσε από πουθενά. Ευχαριστιόταν τον πόνο. Αυτό είναι κάτι που ποτέ κανείς δεν το αμφισβήτησε. Αλλά τον ευχαριστιόταν ως αίσθηση, ως δώσιμο στον εραστή της, ως τιμωρία του κακού εαυτού της ή ως τιμωρία του άντρα της που δεν την ήθελε? Σκατά δεν είχα ιδέα . Σημερα πιστεύω
πως ήταν τοσο μπλεγμενα στο μυαλο της, που ολα αυτα της προσφεραν ηδονη αλλα και οδυνη ταυτοχρονα και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει από που προερχόταν τι.

Κι αυτή η κατάσταση που τότε λίγο καταλαβαίνα δημιουργούσε συγκρούσεις. Μια μέρα που μιλούσαμε, κάπως η συζητηση ήρθε σε μια σκανταλιά της. Έβλεπε μια τσοντα στο δωματιο της που είχε fisting και με σκεφτόταν να της το κανω και έχυσε τόσο δυνατα που την άκουσε ο άντρας της. Μετά συμφωνα με τη διηγησή της ήρθε και της τριβόταν ενώ αυτή έκανε την κακιά και τον έφτυσε. Δεν την πολυπίστεψα αλλά εκείνη τη μέρα είμουνα καβλωμένος και είχα όρεξη για παιχνιδάκια. Δηλαδή βρε Ω δεν το κάνατε? (τότε ήμουν πολύ πιο ντροπαλός για να πω τον εφαγες). Όχι δεν είχα όρεξη κι αλλωστε για εσένα έχυσα, εσένα ήθελα να μου ΄χωσεις τη μπουνια σου μεσα μου. Μα αυτό είναι μια φαντασίωση Ω, η μπουνια μου είναι πολύ μεγάλη για να χωρέσει μέσα σου. Κι αφού ξέρεις πως δεν με πειράζει καθόλου. Είναι ο άντρας σου και μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό να τον θέλεις κι αυτόν. Αφού σου είπα όχι τον έφτυσα, δεν ήθελα να με ακουμπήσει ο μαλάκας κι έαν θέλεις να ξέρεις μπορώ να την πάρω την μπουνιά σου. Πριν από λίγο καιρό είχα βάλει 4 δαχτυλα μεσα κι εάν έφτανε το χέρι μου θα το έβαζα όλο. Ναι γλυκό μου 4 δικά σου δάχτυλα, όχι δικά μου. Εαν θέλω να σε πάρω, μπορώ να σε πάρω (αυτό αργότερα έμαθα πως λέγεται βολονταρισμός). Το είχε πετάξει πολλές φορές αλλά πάντα συμφωνούσε μαζί μου ότι δεν χωράει. Σήμερα θα έλεγα πως συμφωνούσε επειδη το έλεγα εγώ και πως εάν δεν έπαιρνα την πρωτοβουλία εγώ δεν θα το ζητούσε μόνη της. Αλλά να που τελικά η κάβλα της για το fisting και οι τύψεις της για το πόσο μου δινόταν την έκαναν να το ζητήσει τελικά. Σχεδόν σαν στοίχημα.

Κάπως έτσι βρεθήκαμε μετά από μία βδομάδα περίπου στη γνωστή καρέκλα φετίχ, στο γνωστό αποθηκάκι με προγραμματισμένη διακοπή ρεύματος και άρα το μαγαζί κλειστό και το φροντιστήριο περίπατο. Νομίζω είναι η πρώτη και τελευταία φορά που χρησιμοποιησα βαζελίνη, αλλά η ποσότητα που υπήρχε εκεί έφτανε νομίζω για όλες τις φορές. Τι απαράδεκτη υφη. Αλλά τέλοσπαντων τόσα ξέραμε τότε, τόσα κάναμε. Την έγλυφα και το απολάμβανε. Είχε χαλαρώσει και τα δάχτυλα μου έμπαιναν μέσα της όπως πάντα. Μέχρι τα 3 γενικά τα πράγματα ήταν πολύ εύκολα. Μετά ζόριζε. Προσπαθούσα να καταλάβω πως θα εφαρμώσω τις τεχνικες που είχα δει στις τσόντες γιατί ήθελα το πείραμα να είναι ειλικρινές. Πίστευα πως δεν θα χωρέσει αλλά ηθελα να κανουμε μια καλή και επιστημονικά άρτια δοκιμή (χιχι).

Προσπάθησα να χωρέσω το τέταρτο δάχτυλο μέσα, αλλά ενώ το μικρό δάχτυλο μπορεί να κρυφτεί πίσω από τα άλλα, η επιδρασή του είναι πιο υπόγεια επώδυνη. Γιατί όπως κάνει κούρμπα το χέρι σου, όσο πιο βαθιά μπαίνεις, τόσο ανοίγει και δυσκολεύει την είσοδο. Συνέχιζα να τη γλύφω αλλά κάποια στιγμή σταμάτησα και την άφησα να μαλακίζεται. Ήθελα να είμαι συγκεντρωμένος στο θέμα μου το οποιο πολύ γρήγορα με βύθισε σ'ένα τρανς. Ήταν τόσο όμορφο να βλέπεις τις πτυχώσεις των χειλιών της που τόσο αγαπούσες να τεντώνονται και να σε αγκαλιάζουν, να είσαι τόσο κοντά που να νιώθεις τη ζέστη της στο πρόσωπο σου. Δεν θυμάμαι καθόλου πως αλλά τελικά χώρεσε. Είχε ζοριστεί πολύ, ήταν μουσκεμα στον ιδρώτα, έπαιρνε κοφτές ανάσες και με κοιτούσε θριαμβευτηκά στα μάτια.

Αυτά θυμάμαι όταν βγήκα από το τρανς, δηλαδή μόλις ένιωσα την πίεση να υποχωρεί τελείως και το ΄χερι μου να γλυστρά μέσα της. Σάστισα αλλά ήμουν τρελά καυλωμένος. Προσπαθούσα να αφουγγραστώ όλες τις πληροφορίες που έρχονταν απο το χερι και τα μάτια μου. Μάλλον μπορώ να σας πω πως ήταν, αλλά θα είναι ένα ψέμα, γιατί η περιγραφή μου θα είναι από κάποια άλλη φορά. Για εκείνη τη φορά, για εκείνη τη μαγική στιγμή έχω μόνο μια εικόνα και μια ζεστασιά.

Ξεκίνησα να κουνάω το χέρι μου για να δω πως αντιδρά. Είχε αρχίσει να το συνηθίζει κάπως και είχε επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανων όπως κι εγώ. Είδες που σε πήρα μωρό μου? Σε πήρα ολόκληρο γιατι σε θέλω τρελά ματάκια μου. Θριαμβολογούσε μέσα στην κάβλα. Δεν την αδικώ. αρχίσαμε να παίζουμε. Το χέρι ήταν αγκαλιασμένο μέσα της και προσπαθούσε να βρει τα όρια του. Το ανοιγα λιγο, το πιεζα προς τα μεσα λίγο και με κάθε κίνηση ανατρίχιαζε. Ήταν σχεδόν παγιδευμένο γιατί ενώ φοβόμουν μήπως βγει, η
εξοδος δεν φαινόταν καθόλου εύκολη. Αρχισα παλι να χαζευω τα κατακκοκινα χειλια της, και ξαναχαθηκα για λιγο μεσα τους. Γυρνούσα το χέρι μου γύρω γυρω.Βογκούσε. Κοιτούσε μία το μουνί της μία εμένα και καβλωνε τρελά και μόνο στην εικόνα. Ήθελα να κανω κατι με το καβλι μου αλλα δεν μπορουσα να σκεφτώ κάτι. Συνέχισα και κάποια στιγμή ξέφυγε.

Γάμα με μωρό μου, γάμα με ματάκια μου, όπως κανείς δεν με έχει γαμίσει.
Γάμα με πουστη μου, σκίσε μου το μουνί μου, κανένας άλλος δεν θα με πάρει ξανα, μόνο δική σου πουτάνα θα είμαι, μόνο δική σου.

Ε λοιπον το ξέρω είμαι περίεργος και μικρός ήμουν ακόμα περισσότερο. Είχα ένα θέμα με την ποιητική άδεια και με τις υπερβολές κι αυτό το λογίδριο μου χτύπησε πολύ στραβά. Ξέρω, ξέρω σήμερα θα το συζητούσα την επόμενη μέρα κατά πόσο θεωρεί οτι εννοεί αυτά που λέει, αλλά οι έφηβοι είναι πολύ πιο σκληροί από αυτό, επειδή η ζωή είναι καινούργια γιαυτούς και καθαρή. Και για εμένα το παιχνίδι του fisting είχε τελειώσει εκεί. Τώρα άρχιζε ένα άλλο παιχνίδι, εξίσου καβλωτικό ίσως, αλλά και πιο κακό.

Άρχισα να τη γεμίζω περισσότερο με το χέρι μου. Μόνο για μένα θα είναι το μουνί σου? Ναι καρδούλα μου μονο εσύ θα το σκίζεις οπως τώρα, μόνο εσύ. Είχε αρχίσει να λαχανιάζει. Και δηλαδή δεν θα παίρνεις το άντρα σου όπως την προηγούμενη βδομάδα? Όχι μωρό μου δεν θα τον ξαναπάρω. Το χέρι μου δούλευε ασταμάτητα κάτω κι ό,τι και να της έλεγα δεν ξενέρωνε με τίποτα. Θα έλεγε τα πάντα για να χύσει. Γιατί δεν παραδέχεσαι οτι τον παίρνεις? (έχω μια αμφιβολία για τετοιες εκφρασεις, γενικά με θυμάμαι λιγο πιο ήπιο, αλλα whatever το νόημα ήταν το ίδιο). Μωρό μου είμαι δικιά σου, μόνο εσένα
θέλω να με γαμας. Υποσχέσου πως δεν θα μου ξαναπεις ψέματα. Σου υποσχομαι. Αλλά δεν άκουγε. Τα πόδια της κοκκάλωσαν, ο κόλπος της πρέπει να έσφυξε από τα ποδια της και αρχισε να χυνει σαν τρελή. Έβαλα το άλλο χέρι μου πίσω από τη μέση της για να την κρατάω να μην πέσει πίσω. Έχυνε σαν τρελή, ήμουνα ένας ψυχρός παρατηρητής.

Έβγαλα το χέρι μου, η βαζελίνη κωλούσε παντού και είχε και λίγο αίμα.Στο φως των κεριών ήταν σαν ταινία θρίλερ με βιοχλαπάτσες. Ταρχθηκα λίγο αλλά φαντάστηκα πως τόσο ζόρι όλο και κάποιο σημείο θα τραυματιστηκε. Το μυαλό μου άλλωστε εξύφαινε το σαδιστικό μου πλάνο. Η Ω ήταν πάντα υπερβολική και εγώ πάντα μετρημένος. Οπότε στο ψυχολογικό επίπεδο των προσφορών υπερείχε πάντα. Πάντα πλειοδοτούσε απέναντι στη σχέση μας. Ήθελε να νοικιάσει ένα σπίτι για να βλεπόμαστε, ήθελε να πηγαίνουμε εκδρομές τα σαβατοκύριακα, ήθελε γενικά να ονειρεύεται. Κι εγώ ήμουν παντα αυτός που έλεγε πως τι νόημα έχει το σπίτι όταν ο χρόνος της είναι πιο ορισμένος και από δουλοπάροικου στο μεσαίωνα (ποιητικός αναχρονισμός δεν ήξερα πολλά για τους δουλοπάροικους τότε), όταν δεν μπορεί να πάει μια βόλτα το απόγευμα χωρίς να πρέπει να το εξηγήσει σε ένα πλέγμα οικογενειακών δεσμών πέρα από τον άντρα της. Καλά τα σαβατοκύριακα ήταν όνειρο θερινής νυκτός. Αλλά εμένα με πιέζανε. Πρώτον γιατι ένιωθα ανεπαρκής στις προσφορές και δεύτερον γιατί προσπαθούσα να ανακαλύψω κάθε φορά μια χαραμάδα πραγματικότητας. Δηλαδη σκεφτόμουν πόσο και πως θα πλακωθω με τους γονείς μου για να φύγω σαβατοκύριακο σε περίπτωση που η Ω μπορέσει.


WWW (win-win-web)

Φυσικά δεν θα αρνηθώ και την ηδονή του σαδισμού. Καλές οι δικαιολογίες που με οδήγησαν στο σχέδιο, αλλά το σχέδιο ήταν φτιαγμένο για να υπηρετεί και το σαδισμό μου. Χάλασα μια απροσδιοριστη ποσότητα χαρτιού κουζίνας (αχ να υπηρχαν τοτε τα μωρομάντιλα) και σκούπισα όση βαζελίνη μπορουσα απο τα χέρια μου και το μουνι της. Ήταν χυμένη στην καρέκλα. Την σήκωσα και την έβαλα στη γνωστή θέση της ζώνης. Ήταν εξουθενωμένη και λίγο απορημένη. Δεν είχα ζώνη. Έπιασα το καλώδιο από ένα ραδιοφωνάκι. Απορούσε ακόμα όταν έφαγε την πρώτη αλλά ξεκίνησε αμέσως το μέτρημα.
That's my girl. Γύρω στην 20ή η απορεία είχε αντικατασταθεί από πόνο και εκεί αποφάσισα να αρχίσω να μιλάω.
-Αυτές οι πρώτες 20 είναι που μου είπες ψέματα ότι δεν πήρες τον άντρα σου την προηγούμενη βδομάδα.
-εγω...
-δεν θέλω να ακουσω κουβέντα και μόλις έχασες το μετρημα ξεκινάμε από την αρχή.

20 βουρδουλιές αργότερα υπέφερε. Οι γάμπες της σηκώνονταν ασυναίσθητα για να προφυλάξουν τον κώλο της.

-Κι αυτές οι 20 είναι για να μάθεις να κάνεις ό,τι σου ζητάω από εδώ και πέρα. (στην πραγματικότητα αυτές οι 20 ήταν γιατί οι άλλες 20 μου φάνηκαν λίγες).
-Είμαι δικιά σου, ψέλισσε.
-Σήμερα το βράδυ θα τσιμπουκώσεις τον άντρα σου, θα τα πιεις όλα και αύριο θέλω να τα δω σε μπουκαλάκι.
-δεν θα το κάνω αυτό.
-θα φας άλλες 20 γιαυτό που είπες και θα το κάνεις. Μέτρα

Δεν της είχα ξαναδώσει ποτέ 60 με καλώδιο. Και εκείνη τη στιγμή δεν με ενδιέφερε η κάβλα του πράγματος. Ήθελα να πονέσει. Είναι ερεθιστικό να είσαι σκληρός. Είναι ερεθιστικό να αισθάνεσαι πως έχεις "δίκιο".

Έκλαιγε κι έκλαψε πολύ. Δεν την λυπόμουν καθόλου. Είχα αλλεργία στα μεγάλα λόγια.

Αρχίσαμε να μαζεύουμε για να φύγει. Συνέχιζε να κλαίει. το ξύλο είχε τελειώσει το παιχνίδι όμως τώρα άρχιζε.

-γιατί μου το κάνεις αυτό?
-γιατί μου αρέσει η ιδέα και γιατί δεν μου αρέσει που είσαι υπερβολική
-αφού δεν τον θέλω τον μαλάκα.
-σόρυ Ω δεν σε πιστευω καθόλου. αυριο σε περιμένω με το μπουκαλάκι σου
-θα θέλω να ξεράσω.
-μπορείς και να ξεράσεις, αλλά κανόνισε να έχει τα σωστά υγρά το μπουκάλι.
-δεν έχεις δικαίωμα να μου το κάνεις αυτό. Σε λατρεύω και το ξέρεις.
-το ξέρω Ω, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου λές τόσα ψέματα όταν κανείς δεν στο ζήτησε. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνεις με τον αντρα σου. αυτο στο ειπα απο την αρχή. Αφού όμως μονίμως θέλεις να τον μπλέκεις, θα παίξουμε με αυτό. Και όχι δεν έχω κανένα δικαίωμα να στο κάνω αυτό, δεν έχω κανένα δικαίωμα επάνω σου, αλλά μπορώ να στο ζητήσω, κι εσύ να το κάνεις. Μέχρι να παραδεχθείς ότι σου αρέσει.

Οι επόμενες δυο βδομαδες δεν ήταν όμορφες. Δεν είχαν καθόλου σεξ. Έφερε το μπουκαλάκι. Της άφησα το σ/κ να την πηδήξει από τον κώλο και ήθελα να δω τα χύσια του να έχουν τρέξει στο βρακί της. Ήθελα διαφορα. Και τα έκανε όλα. Καποια ήταν για να την ταπεινώσουν, κάποια ήταν δικά μου φετίχ (είχα μυρίσει ένα εσώρουχο που είχε χύσια από τον κώλο κάποια χρόνια πριν της το ζητήσω στα απλυτα ενός φιλικού σπίτιού). Ήταν όλα μπλεγμένα. Καμία καθαρότητα. Προσπαθούσε να μου αλλάξει την άποψη. Προσπαθούσε να
μου εξηγήσει πως είχε "συζυγικά καθήκοντα" και ήθελα να την δείρω ακόμα περισσότερο. Για πρώτη φορά τα συναισθήματα μου ήταν ανάμικτα. Ο πόνος δεν ήταν μόνο ηδονή, η σχέση μου με την Ω δεν ήταν μόνο όμορφα συναισθήματα. Και ναι ήμουνα σκληρός, γιατί εάν η Ω ήθελε να ξεφύγει από τη μικροαστική ζωή της συνοικίας, έπρεπε να το κάνει μόνη της. Εγω δεν θα ήμουνα το άλλοθι.

Μετά, μήνες μετά, είχα τύψεις για την σκληρότητά μου. Μου έλειπε η Ω. Προσπαθούσα να σκεφτώ ότι εάν κάποιος σου ζητά βοηθεια πρέπει να είσαι κακός για να μην τη δώσεις. Αλλά σήμερα πια ξέρω πως η ξεροκεφαλιά μου τότε ήταν η πιο σωστή απόφαση για αυτό που είμαι. Γιατί όσες φορές άφησα έναν ανώριμο άνθρωπο να κρατηθεί από πάνω μου, το μόνο που κατάφερα ήταν να με κατηγορίσει αργότερα γιαυτή την απόφαση. Γιατί ποτέ δεν την
είχε πάρει και ποτέ δεν ήθελε να την πάρει. ήθελε κάποιον άλλο να την πάρει γιαυτόν κι αυτός μετά να μπορεί να είναι ελεύθερος ευθυνών. Damn you if do, and damn you if you dont. And I certainly dont. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

 

Θα το κρεμασω στον τοιχο αυτο. Ουδεν αλλο σχολιο.

Αναμενω οπως παντα τη συνεχεια.

 

Πραγματικά πολύ καλή ιστορία...

περιμένω την επόμενη

Ελεάνα

 

Αχ... τι μου θυμισες και σε τι τρυπάκι με έχεις βάλει Mesodo

Στην δικη μου Αλίκη των 16 μου, που ποτέ δεν βρήκαμε το δρόμο... her fault, εγω άλλοστε ημουν ενα "μικρό" παιδί

 

κι αυτή άλλωστε ήταν μεγάλη γυναίκα, που να πάει να μπλέξει? Διοτι βλεποντας το σημερα θα ελεγες πως το μικρότερο κοινωνικό "φταίξιμο" θα το είχε το μικρό παιδί που ενταξει παιδι ειναι του αρεσε μια μεγαλη... 

παντα υπάρχουν τρόποι να γίνουν οι στραβες κι εγώ ήμουν μια πολύ μεγάλη κότα

 

κοινωνικό "φταίξιμο" ήταν οτι αυτη ηταν η κότα της υπόθεσης...αστο το παλιάμπελο, ακόμα με τυρανναει  

κοινωνικό αποθυμένο μου δημιούργησε...