Τι είναι για εσάς η υποταγή

Αυτό που μου έμαθε η εμπειρία μου είναι πως η υποταγή δεν έχει καμία σχέση με τίποτε άλλο παρόμοιο όπως ο έρωτας ή η αγάπη.

Η υποταγή είναι περίεργη, είναι απόλυτη, είναι σκληρή, είναι βαθιά, είναι τυφλή και πέρα από κάθε δυνατότητα ελέγχου από το άτομο που τη νιώθει.

Διαφέρει από τον έρωτα γιατί συμβαίνει μόνο μία φορά στη ζωή σου, διαφέρει και από την αγάπη γιατί μπορείς κάλλιστα να μισείς μέχρι θανάτου τον άνθρωπο που σε υποτάσσει!!

Είναι περίεργη γιατί δεν έχει σημασία αν ο άνθρωπος που θα σε υποτάξει είναι καλός ή κακός, συμπαθητικός ή αντιπαθητικός, όμορφος ή άσχημος, αν πληρεί τις προϋποθέσεις που είχες θέσει ή όχι, αν το κάνει όπως θα ήθελες ή όπως δεν θα ευχόσουν ποτέ. Δεν έχει σημασία τίποτα!
Σημασία έχει μόνο πως έχει "κάτι" που εσένα σε καθηλώνει και εκεί τελειώνει το πανηγύρι σου, δεν μπορεί να κάνεις βήμα, δεν βγάζεις κιχ!

Είναι σκληρή γιατί σε βγάζει από κάθε όριο που είχες ή δεν είχες φανταστεί, είτε είναι πρακτικό, είτε θεωρητικό, είτε ηθικό. Μπορείς πολύ εύκολα να εκραγείς, να τα ισοπεδώσεις όλα, να βάλεις φωτιά και να τα κάψεις βρε αδερφέ, να ουρλιάξεις τόσο που το ουρλιαχτό σου να ακούγεται για τις πέντε επόμενες ζωές σου!
Και μετά παίρνεις μια βαθιά ανάσα και συνεχίζεις γιατί δεν πρόκειται να κάνεις κανένα βήμα αν δεν σε αφήσει εκείνος να κάνεις...

Είναι βαθιά γιατί ανοίγει τα σκονισμένα σεντούκια της ψυχής σου και όχι απλώς βγάζει ό,τι πιο σκοτεινό έχεις καταχωνιάσει μέσα, αλλά το ξαναγεμίζει και με άλλα, καινούργια, δικά του που γίνονται και δικά σου!

Και είναι απόλυτη γιατί τίποτε άλλο πριν δεν σου πρόσφερε τόση ηρεμία, τόση χαρά, τόση έμπνευση, τόση δύναμη. Νιώθεις πως βρήκες το νόημα της ύπαρξής σου, θέλεις να ζεις για να το ζεις!
Υποταγή είναι ακριβώς αυτό που νιώθει ο σκύλος για τον άνθρωπο, μπορεί να κάνει χαρές και παιχνίδια και με άλλους, να φάει και να κοιμηθεί και αλλού, μπορεί να προστατέψει και άλλους, αλλά ο σκύλος σε όλη του τη ζωή αναγνωρίζει μόνο ένα αφεντικό. Για το αφεντικό του μπορεί και να δώσει τη ζωή του ή να χάσει το νόημα της ζωής αν το αφεντικό του φύγει.
Μία σκλάβα μπορεί να ρισκάρει πάρα πολλά πράγματα για τον Αφέντη της και να το κάνει με χαρά, αν όμως ο Αφέντης φύγει, πάθει κάτι ή πρέπει για πολύ σοβαρούς λόγους να λήξει η σχέση, τότε δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να νιώσει το ίδιο με άλλον. Η σκλάβα αναγνωρίζει μόνο έναν Αφέντη.

Για μένα, μέχρι τώρα, είναι ακριβώς έτσι. Για άλλες μπορεί να μην είναι και είναι σεβαστό, ίσως κάποια μέρα η ζωή να μου τα φέρει αλλιώς και να με διαψεύσει...Οψόμεθα...

 

Ὦ Κροῖσε, ἐπιστάμενόν με τὸ θεῖον πᾶν ἐὸν φθονερόν τε καὶ ταραχῶδες ἐπειρωτᾷς ἀνθρωπηίων πρηγμάτων πέρι. ἐν γὰρ τῷ μακρῷ χρόνῳ πολλὰ μὲν ἐστὶ ἰδεῖν τὰ μή τις ἐθέλει, πολλὰ δὲ καὶ παθεῖν.

 

Κάτι που βγαίνει φυσικά,πηγάζει από μέσα μου. Είναι σαν τον αέρα που αναπνέουμε σαν το φαγητό που μας χορταινει. Είναι ζωή.

 

[...σκοπέειν δὲ χρὴ παντὸς χρήματος τὴν τελευτὴν κῇ ἀποβήσεται...]
(Σ' ευχαριστώ που το έψαξα   )

 

Υπερlike για την αποτύπωση του βιώματος και αν και σε πολλά δεν ταυτίζομαι, με το παραπάνω έγινα ένα  

 

Δεν συμφωνώ απόλυτα σε αυτά που γράφεις αλλά είναι σχεδόν άψογος ο τρόπος που περιγράφεις την ηδονή και την οδύνη που προσφέρει στο υποτακτικό άτομο η υποταγή.
Κατ'εμέ η υποταγή είναι ηδονή κ οδύνη κάποιες φορές, η ηδονή στο να υποτάσσω το κορμί μου, το μυαλό μου, το είναι μου σε Εκείνον και μόνον Εκείνον που μπορεί και θέλει και βγαίνει από μέσα του πηγαία να με υποτάξει ψυχή τε και σώματι.

 

Η υποταγή για μένα είναι ελευθερία...

 

Ως βίωμα δεν επιδέχεται κρίσης.

Η δική μου εμπειρια, σε αυτό που κουοταρω έστω, λέει το εξής.
Ποτέ ξανά δεν θα θα νιώσει με άλλον αφέντη ότι ένιωσε με προηγούμενο αφέντη. Κάθε φορά είναι τελείως διαφορετική. Για πολλούς λόγους. Ευνόητους θαρρώ.

Αναγνωρίζει όμως ως αφέντη της, παραπάνω από έναν στη ζωή της. Κατ' εμε, έναν τη φορά. Αλλά δεν είναι καθολικό.
Ακόμη και αν χάσει τον αφέντη της, για τον όποιο λόγο, η ανάγκη, αναπόφευκτα θα έλεγα, θα την οδηγήσει σε νέο αφέντη και στο να ξαναβιωσει την υποταγή της.

 

Είναι από τις λίγες φορές που γυναίκα σκλάβα γράφει δημόσια για τον Αφέντη της. Και στο φόρουμ, δεν θυμάμαι να γράφει η ίδια η σκλάβα. Ενώ το Ίντερνετ βρίθει από άντρες σκλάβους για τις ιστορίες τους με Αφέντρες, και φυσικά απομνημονεύματα από υποτακτικες/ους, λίγες φορές γράφουν γυναίκες σκλάβες. Πολύ ωραίο!

 

@prodigal sub @margarita_nikolayevna

Οι βιωματικές καταγραφές έχουν διαχρονικά μοναδική αξία και τεράστια σημασία..!    

 

Είτε είναι ένας, είτε δέκα, είτε είναι μοναδικό είτε όχι ελάχιστη σημασία έχει.

Αν εκείνος που το βιώνει, το βιώνει έτσι, τότε έτσι είναι. Αν τον γεμίζει, τότε είναι γεμάτος.

Ο λογαριασμός γίνεται πάντα στο τέλος αλλά έτσι είναι όλοι οι λογαριασμοί, σημασία έχει να αξίζει η όποια τιμή θα πληρώσεις.

 

Θα σε στεναχωρήσω αλλά δεν γράφω για τον αφέντη μου, γράφω για μένα. Άλλωστε δεν έχω πια αφέντη!!