Αυτοσαδομαζοχισμός υπάρχει;

Πως σου φαίνεται η διαδικασία να μπαινοβγαίνεις στο threshold ενός αλγολάγνου ?

 

Ο σαδισμός πάει πολύ πιο βαθιά και η συναίνεση δεν είναι απαραίτητα στα ζητούμενά του, ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα.

Όσο για την αναγνώριση στην πρόκληση πόνου/φόβου/δυσφορίας για μένα υπάρχουν τρεις κατηγορίες:

1. Αυτοί που δεν το αναγνωρίζουν ως κακό και που *για εμένα* είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι.
2. Αυτοί που το αναγνωρίζουν αλλά δεν δίνουν δεκάρα, και είναι επίσης εξαιρετικά επικίνδυνοι, λέγονται αλλιώς και ψυχοπαθείς.
3. Αυτοί που το αναγνωρίζουν, που είμαστε όλοι οι υπόλοιποι και όπου ο καθένας έχει τους δικούς του coping mechanisms.

Ο σαδισμός είναι πολύ πολύ ευρύτερος του σεξουαλικού του BDSM.

 

Πρόκληση και το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι.

 

Θα σε παροτρύνω επίσης να διαβάσεις ξανά το edit.  

 

@Arioch
στο κομμάτι το σεξουαλικό αφού επιμένεις να το ανακατεύεις, ναι είναι απολύτως απαραίτητη η συναίνεση.

Στο κομμάτι το μη σεξουαλικό και που ξέρεις όσο ξέρω πως τίποτα δεν αποκλείει και περιλαμβάνεται σε αυτό κάθε είδους σχέση και αλληλεπίδραση ανεξαρτήτως περιβάλλοντος και πόσο πιο αυθεντικά ζωογόνο είναι ακριβώς όταν πέφτει κεραμίδα σε μη υποψιασμένους προφανώς και δε χρειάζεται συναίνεση. Για την ακρίβεια θα ήταν το μεγαλύτερο ξενέρωμα σα να ανεβοκατεβάζεις διακοπτάκια. Ο σαδισμός δεν έχει on off.

Ότι δεν έχει on off δε συνεπάγεται πως υπάρχει απουσία αναγνώρισης των φάσεων και που επίσης ξέρεις όπως ξέρω ότι το roller coaster αυτών των φάσεων δε σταματάει δευτερόλεπτο ακόμα και μέσα στην ίδια ημέρα και πως δε μπορεί να μην τρώει, δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, πλάγια. Γιατί για εμένα αυτοί είναι οι επικίνδυνοι. Που δε μπορούν να το αναγνωρίσουν. Τόσο για τους άλλους, όσο και για τον εαυτό τους.

Αναφέρθηκες σε ενοχικότητα, τώρα επί την ευκαιρία ποστ άλλου συνομιλητή εμφάνισες τις τύψεις. Αυτό δεν αλλάζει.

Από 'κει και μετά για τις κατηγορίες που διακρίνεις δε βλέπω τον εαυτό μου μέσα. Οπότε τις βρίσκω πολύ γενικές. Παντού και πάντα υπάρχουν υποπεριπτώσεις. Ακριβώς επειδή το βιώνω εγώ και όχι εσύ.

Δεν αισθάνομαι καμία τύψη που είμαι όπως είμαι.
Δεν αισθάνομαι καμία τύψη που με κάνει να ζω.
Δεν αισθάνομαι καμία τύψη όταν τρώω μαζί του, για να μη φαγωθώ απ' αυτό. Το απολαμβάνω.
Έχω αισθανθεί τύψεις όσες φορές δεν υπήρξε συναίνεση. Αυτό όμως δεν το κάνει λιγότερο καυλωτικό. Το κάνει περισσότερο και είναι ένα απ' τα σημεία που με ξεσκίζω και την ίδια στιγμή και μετά.
Έχω αισθανθεί ενοχές επειδή είναι αχόρταγο και δε σταματάει.
Έχω αισθανθεί τύψεις όταν εξευτελίζω κάποιον, όχι όμως κάθε φορά.
Έχω αισθανθεί ενοχές ακριβώς επειδή ένα μέρος της αξιολόγησης των άλλων που κάνω είναι καθαρά μέρος του ραντάρ. Όμως, τη στιγμή εκείνη είναι πολύ όμορφο το μούδιασμα.
Έχω αισθανθεί κι άλλοτε τύψεις και ενοχές. Δε ζω συνέχεια με αυτές όμως.

 

Όλο αυτό ανήκει στην κατηγορία (3) και δείχνει ότι δεν είσαι ούτε ψυχοπαθής ούτε κοινωνιοπαθής. Τα άλλα είναι απλά coping mechanisms.

Το να επιλέξεις να το κόψεις μαχαίρι και αυτό coping mechanism είναι.

 

Δεν τον γνωρίζω τον όρο. Δε μπορώ να καταλάβω τι εννοείς.

 

Τύψεις χωρίς ένοχες δε γίνεται, το να συντηρείς τις ενοχές σου
μπορεί να είναι και αυτοσαδισμός και αυτομαζοχισμός
ο σκοπός διαφέρει ανάλογα το αποτέλεσμα που θέλεις να επιτυχείς
οι ένοχες ενίοτε μπορεί να είναι λυτρωτικές, οι τύψεις πάντα είναι
καταστροφικές.
Ένα ερώτημα όπως αυτό μπορεί να έχει άπειρες απαντήσεις και να είναι όλες χρήσιμες.
Δεν υπάρχει ασάφεια ούτε σαφήνεια σε νόμους που δε γράφονται, που ακόμα και η επιστημονική
έρευνα όσο πρακτική και να κάνει πάντα θα αναθεωρείτε.
Για μένα κάνεις με σώας τας φρένας δε μπορεί να ενεργήσει κατά του εαυτου του
με σκοπό τη βλάβη του ανεπανόρθωτα, να αντλεί ικανοποίηση από όποια ενεργεία
του είναι το ζητούμενο όσο παράταιρη και αν δείχνει.

Μια ερώτηση προς μαζοχιστες-αυτομαζοχιστες : πόνοι στο κεφάλι είναι δυνατό να επιδιώκονται
π.χ. διατήρηση ημικρανίας, πόνος σε μάτια, αυτιά, δόντια?

Ποια είναι η λεπτή γραμμή κατά τη γνώμη σου που τα διαχωρίζει
μέχρι ποιο εύρος ο δεύτερος μπορεί να αξιολογηθεί εντός πλαισίου?

 

Θα ήθελα να εστιάσω στο κομμάτι που χρωματισα και να πω πως, ο πόνος (αυτοτραυματισμος από κάποιο ατύχημα πχ... Η κάποιο χειρουργείο...Η ένα τατουάζ) Φυσικά και δεν με ερεθίζει αλλά την βρίσκω απίστευτα με το aftercare τους.
Όσον αφορά την ερώτηση, επειδή έχω συχνά πόνους στο κεφάλι και ημικρανίες, παρακαλώ και προσπαθώ να φύγουν όσο το.δυνατό πιο γρήγορα.

 

Στην ερώτηση σου θα συμφωνήσω με την απάντηση που έδωσε η @Alice in wonderland.
Θα μπορούσα να την αλλάξω και να την μεταμορφωσω ως εξής : Επιδιώκεται η διατήρηση του πόνου σε κάποιο σημείο του σώματος για κάποιο χρονικό διάστημα;
Κ η δική μου απάντηση είναι ναι επιδιώκεται, ευφάνταστος να είναι κανείς και τρόπους βρίσκει με παρέα ή και μόνος του.

 

Σωστά μα...
υπάρχει λόγος που ανάφερα αυτά τα σημεία
πιστεύω οτι ο πόνος διαφέρει και θέλει άλλη διαχείριση.
Δε ξέρω καν αν είναι από κανένα διαχειρισιμος

 

Είναι ενδιαφέρον θέμα για νέο νήμα