Άρση Τιμωρίας

Για δώσε ένα παράδειγμα γιατί νομίζω εξαρτάται από την περίπτωση...

 

Το βασικό είναι αρχικά να κατανοηθεί το γιατί και να υπάρχει
ένα είδος εσωτερικής αυτοτιμωρίας.
Έπειτα καλό είναι να μην ορίζεται χρονικός ή ποσοτικός στόχος
ώστε ο Κ να κρίνει πότε το αποτέλεσμα που επιθυμεί έχει επιτευχθεί
αλλά να έχει και τον έλεγχο της ασφάλειας.
Η σωστή τιμωρία τη σωστή στιγμή είναι το ζητούμενο
και η διακοπή δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση λήξη αυτής.

 

Η μη παιγνιώδης τιμωρία αποσκοπεί σε τρία πράγματα είτε αυτό αφορά σχέσεις κράτος/ατόμου είτε αφορά διακρατικές σχέσεις είτε αυτό αφορά διαπροσωπικές σχέσεις

• Συμμόρφωση (ιδίου και υπολοίπων)
• Σωφρονισμός (ιδίου)
• Παραδειγματισμός (υπολοίπων)

Είναι αστείο να λέμε ότι η τιμωρία δεν έχει παιδαγωγική αξία, έχει, αρκεί να τηρηθεί -όπως και σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες- το λεγόμενον "μέτρον άριστον". Αυτό σημαίνει ότι η εκδικητική τιμωρία *ΔΕΝ* έχει παιδαγωγική αξία για το λήπτη της, στοχεύει αποκλειστικά στην εκτόνωση του τιμωρού και τον παραδειγματισμό των υπολοίπων.

Ωστόσο επειδή το D/M/s είναι κάτι που γίνεται μεταξύ ενήλικων *όλοι* οι συμμετέχοντες φέρουν την ευθύνη που τους αναλογεί: και ο/η D/M αν τιμωρεί πέραν του μέτρου και ο/η υ που δέχεται να το υποστεί.

 

@Arioch

Δύσκολο το περιεχόμενο, δύσκολο, πολύ δύσκολο...

 

@cadpmpc Εξαρτάται τόσο από το περιεχόμενο όσο -κυρίως- και από αυτόν που το εξετάζει.

Παρατηρητής και παρατηρούμενο πάνε χέρι-χέρι

 

@Arioch

Παραφράζοντας το γνωστόν...
Σχετικότης σχετικοτήτων τα πάντα σχετικότης...

 

Ακριβώς!

(αν και το OCD μου δε μού επιτρέπει να μην κάνω την παρατήρηση ότι η παραπάνω δήλωση -ως δήλωση- είναι απόλυτη!)

Και εδώ -και αυτό δεν απευθύνεται στον @cadpmpc- ταιριάζει το παρακάτω του Αρκά:

 

 

Προσωπικά πιστεύω πως η τιμωρία πρέπει να συνεχίσει μέχρι τέλους.
Για μένα η σειρά έχει ως εξής:
Σφάλμα
Τιμωρία
Συζήτηση προς κατανόηση σφάλματος.
Καμία αναφορά στο σφάλμα στο μέλλον εκτός και αν επαναληφθεί. Διότι ως γνωστών:
Το δις εξαμαρτείν ουκ υποτακτικού σοφού.


Πιστεύω, πως το κυρίαρχο μέλος γνωρίζει και είναι ικανό να κρίνει την βαρύτητα ενός σφάλματος και να αποφασίσει την ανάλογη «ποινή» που αυτό θεωρεί ότι θα «συνετίσει» το υποτακτικό μέλος.

 

Νομίζω ξεχνάμε μια παράμετρο. Την ανάγκη του υποτακτικού μέλους να τιμωρηθεί και να σπάσει. Πιθανά, ένας από από τους λόγους που ήθελε να κυριαρχηθεί από την αρχή, να το καταβροχθίσει το Κ (αν το πάμε και σε animal play). Αυτή είναι η φύση του.

Δεν θα συμφωνήσω ότι το υπό έχει κάποια ευθύνη να σταματήσει την τιμωρία αν το ζορίζει. Μμμ ζορίζεσαι χρυσούλι μου; Όταν κάνουμε μαλακιες ξέρουμε...τώρα ζόρια.

Το Κυριαρχικό μέλος της δυναμικής έχει ευθύνη να ξέρει τα όρια και πόσο, και πως να τιμωρήσει.

 

Αν η κατάληξη είναι νοσοκομείο ή ψυχίατρος, και εφόσον αυτό δεν είναι ωμή κακοποίηση (το υ ζητάει να σταματήσει και το Κ δεν το πράττει), τότε ευθύνη έχουν *και* οι δύο.

 

Το υποτακτικό μέλος έχει εμπιστευτεί το Κ του, να το ορίζει. Απόλυτη απέραντη εμπιστοσύνη. Δεν είμαι Κ, δεν έχω μυαλό Κ, αλλά γιατί να θέλει να με βλάψει;