Αλληλεγγύη για τους βιασμούς γυναικών

Δεν το κατάλαβα αυτό. Δηλαδή δεν μπορείς να ασκήσεις θανάσιμη βία προκειμένου να γλυτώσεις το βιασμό; Ο βιασμός δεν είναι βλάβη της σωματικής σου και ψυχικής σου ακεραιότητας; Από πότε δεν μπορείς να προστατέψεις τον εαυτό σου ασκώντας θανάσιμη βία όταν αυτή είναι απαραίτητη;;;;;

Δεν μιλάμε για μαχαίρωμα επειδή τη χαστούκισε. Πήγε να τη βιάσει!!!

Στον κώλο έπρεπε να τού το βάλει.

 

Οι αδερφές Μιραμπάλ ήταν ηγετικές φυσιογνωμίες του «κινήματος της 14ης Ιούνιου», που αγωνίστηκε για την ανατροπή του δικτάτορα Τρουχίγιο και τα δικαιώματα των γυναικών. Ο Τρουχίγιο, τύραννος στον Άγιο Δομίνικο από το 1930, κυνήγησε άγρια τις «Πεταλούδες» και την οικογένειά τους, διατάσσοντας τη δολοφονία τους κατά τη διάρκεια τού επισκεπτηρίου στις φυλακές όπου κρατούνταν οι άντρες τους. Η δολοφονία των τριών από τις τέσσερις αδερφές Μιραμπάλ προκάλεσε τη διεθνή κατακραυγή ενάντια στο καθεστώς του Τρουχίγιο, οδηγώντας τελικά στη δολοφονία του, λίγους μήνες αργότερα, από ανώτατους αξιωματικούς του στρατού. Ο αγώνας των «Πεταλούδων» αναγνωρίστηκε από την παγκόσμια κοινότητα στις 25 Νοεμβρίου του 1999, ανακηρύσσοντας τες σύμβολα της μάχης για τα δικαιώματα των γυναικών και την ελευθερία.



 



Η Πάτρια, η Μαρία και η Αντωνία. Οι τρεις δολοφονημένες αδερφές Μιραμπάλ.


Μια παγκόσμια μάστιγα ανάλογη του καρκίνου και των τροχαίων

Σύμφωνα με τη Διακήρυξη του ΟΗΕ για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών του 1993, ως «βία κατά των γυναικών» νοείται οποιαδήποτε ενέργεια βίας εξαιτίας του φύλου, η οποία καταλήγει, ή είναι πιθανόν να καταλήξει, σε σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βλάβη ή πόνο στις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των απειλών για τέτοιες ενέργειες, του εξαναγκασμού, ή της αυθαίρετης στέρησης της ελευθερίας είτε αυτό συμβαίνει στη δημόσια είτε στην ιδιωτική ζωή.

Τα στοιχεία οργανισμών όπως ο ΟΗΕ, μιλούν από μόνα τους και παρουσιάζουν μια παγκόσμια μάστιγα, ανάλογη του καρκίνου και των τροχαίων ατυχημάτων. Μολονότι συχνά η βία κατά των γυναικών συνδέεται με χώρες εκτός του δυτικού κόσμου, τα στοιχεία για την Ευρώπη και για χώρες όπως οι ΗΠΑ, δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με σχετικές μελέτες:

• Η πιο συχνή μορφή βίας προέρχεται από τον ερωτικό σύντροφο. Μία στις τρεις γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα κακοποιηθεί από το σύντροφό της.
• Οι μισές από τις γυναίκες θύματα ανθρωποκτονίας έχουν δολοφονηθεί από (νυν ή πρώην) σύζυγο ή σύντροφο. Για τους άνδρες, το ποσοστό αυτό βρίσκεται στο 8%.
• Μία στις πέντε γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού.
• Οι γυναίκες 15-44 ετών κινδυνεύουν περισσότερο από βιασμό ή ενδοοικογενειακή βία παρά από καρκίνο, τροχαία ατυχήματα, πόλεμο ή ελονοσία.
• Περίπου 120 εκατ. γυναίκες, λίγο παραπάνω από το 10% του γυναικείου πληθυσμού παγκοσμίως, έχει υπάρξει θύμα βιασμού ή έχει δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση.
• Στην Ευρώπη, το 33% των γυναικών έχει υπάρξει θύμα βίας σε κάποια στιγμή της ζωή του μετά την ηλικία των 15 ετών. Μια στις δεκά επίσης, έχει δεχτεί κάποια μορφή παρενόχλησης μέσω του διαδικτύου, με τον κίνδυνο να είναι μεγαλύτερος για τις γυναίκες μεταξύ 18 και 29 ετών. Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Ιατροδικαστικής Εταιρίας (ΕΙΕ), που δημοσιεύθηκαν το 2016, μέσα σε έναν χρόνο 16.700.000 γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπέστησαν σωματική βία ή σεξουαλική κακοποίηση.

 


Από 5.000 βιασμούς, οι 150 φτάνουν στα ελληνικά δικαστήρια

Όσον αφορά την Ελλάδα, η πανευρωπαϊκή έρευνα που διενεργήθηκε το 2014, έδειξε ότι το 25% των γυναικών έχουν υπάρξει θύματα σωματικής, σεξουαλικής ή ψυχολογικής βίας μετά την ηλικία των 15 ετών, ενώ η έκθεση της ΕΙΕ ανεβάζει το ποσοστό στο 28%. Από το 2011, η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων (Γ.Γ.Ι.Φ.) λειτουργεί την 24ωρη Γραμμή SOS 15900, όπου θύματα αλλά και τρίτα πρόσωπα μπορούν να απευθυνθούν για να αναφέρουν περιστατικά βίας. Η Γραμμή SOS δέχτηκε το περασμένο έτος συνολικά 4.266 καταγγελίες για έμφυλη βία, εκ των οποίων οι 3.034 κλήσεις προέρχονταν από τις ίδιες τις κακοποιημένες γυναίκες, ενώ οι 1.232 κλήσεις, από τρίτα πρόσωπα που ανησυχούσαν βλέποντας τα σημάδια πάνω στο σώμα της γυναίκας. Το 80% των κλήσεων αφορούσε κρούσματα ενδοοικογνειακής βίας, συνήθως από τον σύζυγο, όπως σημειώνει η Γ.Γ.Ι.Φ.

Η Γραμμής SOS, μία από τις δεκάδες δομές που λειτουργούν στην Ελλάδα και βοηθούν θύματα έμφυλης βίας, παρέχει πρωτίστως ψυχολογική στήριξη, δίνοντας επίσης τη δυνατότητα και τις απαραίτητες πληροφορίες στο θύμα για να διερευνήσει τις επιλογές του. «Προσπαθούμε να δώσουμε δύναμη στη γυναίκα», τονίζει η Εύη Λεζγή, ψυχολόγος στη Γραμμή SOS. «Αν χρειαστεί την παραπέμπουμε είτε σε κάποιον ξενώνα που λειτουργεί μέσα στο δίκτυο μας, είτε στη νομική μας υποστήριξη».

Τα στοιχεία όμως της Γ.Γ.Ι.Φ. παρουσιάζουν μόνο ένα μικρό μέρος του προβλήματος, καθώς σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, παγκοσμίως λιγότερο από το 40% των θυμάτων θα αναζητήσει κάποιας μορφής βοήθεια, ενώ λιγότερο από το 10% θα καταγγείλει τη βία στην αστυνομία. Για παράδειγμα, σύμφωνα με τους ιατροδικαστές, τα περιστατικά βιασμών υπολογίζονται στη χώρα μας σε 5.000 ετησίως, ωστόσο μόνο 150 από αυτά φτάνουν στο δικαστήριο. Αυτό, όπως σημειώνει η ΕΙΕ, είναι αποτέλεσμα της έλλειψης ιατροδικαστικών δομών, αφού «οι μισοί τουλάχιστον νομοί της χώρας μας δε διαθέτουν ούτε έναν ιατροδικαστή». Οι παράγοντες που αποτρέπουν τις γυναίκες από την αναζήτηση βοήθειας είναι εύλογοι: Φόβος και ντροπή.

Βία χωρίς κοινωνική τάξη

«Οι γυναίκες που μας καλούν φοβούνται. Επικρατεί διστακτικότητα, όσον αφορά τον εάν τελικά θα γίνει καταγγελία ή όχι. Τα θύματα γνωρίζουν ότι εάν υπάρξει καταγγελία στην αστυνομία θα γίνουν κάποιες ενέργειες, θα περάσει ο θύτης αυτόφωρο, θα οριστεί κάποιο δικαστήριο, ωστόσο ο θύτης θα επιστρέψει στο σπίτι, επομένως ανησυχούν για το τι θα συμβεί στο μεσοδιάστημα. Εμείς δε γνωρίζουμε τι ποσοστό από τις γυναίκες προχωράει τελικά στην καταγγελία» σημειώνει η Εύη Λεζγή.

Αντίθετα με ό,τι μπορεί να φαντάζονται πολλοί, η έμφυλη βία δεν έχει ούτε κοινωνική τάξη ούτε μορφωτικό επίπεδο. «Υπάρχει μία παρανόηση, νομίζει ο κόσμος ότι η βία συνδέεται με το μορφωτικό επίπεδο ή με τη χαμηλή κοινωνική κατάσταση. Αυτό δεν ισχύει» μου λέει η ψυχολόγος.

«Όταν τους λέμε ότι είναι θύματα βίας, σοκάρονται»

«Η ψυχολογική βία είναι πολύ σοβαρότερη. Κάποιες φορές μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολο να την ξεπεράσεις σε σχέση με τη σωματική. Στη σωματική βία, υπάρχει συνήθως ένα τραύμα που κάποια στιγμή θα επουλωθεί. Η ψυχολογική βία δρα πολύ πιο υπόγεια στο άτομο που θα την υποστεί. Μειώνει την αυτοεκτίμηση, προκαλεί υποτίμηση της προσωπικότητας του θύματος και σχέση εξάρτησης», υποστηρίζει η Εύη Λεζγή.

Πρόκειται, μάλιστα, για μία μορφή βίας που σταδιακά γίνεται τρόπος ζωής, συνηθισμένη και δεδομένη για τα θύματα. «Φανταστείτε ότι στη γραμμή καλούν πολλές γυναίκες που θέλουν απλώς να ρωτήσουν αν υφίστανται βία. Και όταν εμείς τους απαντάμε ότι είναι κατ'εξακολούθηση θύματα βίας, σοκάρονται. Γιατί κάπου, με τα χρόνια, το θεωρούν φυσιολογικό, πιστεύουν ότι έτσι είναι».

Η ψυχολογική βία αποτελεί συχνά το πρώιμο στάδιο της κακοποίησης. Μπορεί να είναι, δηλαδή, ο οιωνός της σωματικής επίθεσης ή της σεξουαλικής παρενόχλησης. «Κανείς δε σηκώνει το χέρι του έτσι ξαφνικά να χτυπήσει κάποιον. Όταν υπάρχει σωματική βία, για μας είναι προϋπόθεση ότι έχει υπάρξει ψυχολογική βία. Απλώς, δεν είναι πάντα βέβαιο ότι η ψυχολογική βία θα εξελιχθεί και σε σωματική. Αλλά είναι πολύ πιθανόν» μου λέει η κ. Λεζγή.

Δεν περνάει πολλή ώρα, και μία συνάδελφος της, 300 περίπου χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, γίνεται τα μάτια μας για να αντικρίσουμε τη βία στην ελληνική επαρχία.



 


«Ερχόντουσαν ξημέρωμα στην πόρτα μας κακοποιημένες γυναίκες και τις βάζαμε να κοιμηθούν στο γραφείο μας»

Τα αναφιλητά της έμφυλης και της ενδοοικογενειακής βίας βουβαίνονται σε μαξιλάρια, πίσω από κλειδαμπαρωμένες πόρτες και σφαλισμένα παντζούρια. Μετά έρχεται εκείνο το δάχτυλο, ακουμπά τα χείλη και ηχεί ένα παρατεταμένο «σσσσσς». Και αν αυτό συμβαίνει εκτεταμένα στο κλεινόν άστυ, ποιο είναι το σκηνικό στην ελληνική επαρχία των κλειστών κοινωνιών και των κοινών μυστικών;

«Οι υποθέσεις κακοποίησης γυναικών περνάνε στα πολύ ψιλά γράμματα του τοπικού Τύπου, ενώ τα υψηλά ποσοστά ανεργίας της περιοχής έχουν οξύνει, μεταξύ άλλων, τη βία κατά των γυναικών. Αν κι εμείς εδώ, έχουμε την κουλτούρα της μαγκιάς, οπότε η κρίση δεν ήρθε να αλλάξει και πολλά» είναι τα πρώτα λόγια της Νατάσας Μακρυδήμα για να μου συστήσει την κατάσταση στην επαρχία.

Βρίσκεται στο Αγρίνιο, στον Ξενώνα Φιλοξενίας Κακοποιημένων Γυναικών και γυναικών που υφίστανται διακρίσεις -άστεγες, μετανάστριες, Ρομά, ανάπηρες, κ.ά.- όπου εργάζεται από το 2014 ως σύμβουλος ψυχικής υγείας.

Ο ξενώνας τους άνοιξε μόλις τρία χρόνια πριν και είναι ο πρώτος ξενώνας σε όλη την Αιτωλοακαρνανία, τον μεγαλύτερο σε έκταση νομό της Ελλάδας με 211.000 κατοίκους.

Η Νατάσα Μακρυδήμα θυμάται πριν να ανοίξει ο ξενώνας, να της χτυπάνε την πόρτα το ξημέρωμα κακοποιημένες μαμάδες με τα παιδιά τους που έρχονταν κατευθείαν από την αστυνομία. Δεν είχε πού να τις βάλει και τις έβαζε όπως-όπως να κοιμηθούν στο γραφείο της στο συμβουλευτικό κέντρο που υπήρχε τότε στο Αγρίνιο. Την επόμενη μέρα έπρεπε να ψάξει για ξενώνα φιλοξενίας στην Αθήνα για να ταξιδέψει η γυναίκα με το παιδί της με δικά τους έξοδα για την πρωτεύουσα. «Κάναμε έρανο οι υπάλληλοι μεταξύ μας για να βγάλουν τα εισιτήρια» λέει. «Αυτά συνέβαιναν 15 χρόνια πριν. Δε φαντάζεστε τι έχουμε δει. Υπήρχε πολύς φόβος, φόβος και τρόμος. Αν πήγαιναν στην αστυνομία και μετά γύρναγαν σπίτι τους, φοβόντουσαν ότι θα τις σκοτώσει ο άντρας τους».

Παρά την κρισιμότητα τής ύπαρξής του, ο ξενώνας άργησε μερικές δεκαετίες να ανοίξει. «Γιατί; Γιατί πάντα περιμένουμε τα λεφτά από ευρωπαϊκά προγράμματα-φούσκες. Σταματάνε τα ΕΣΠΑ και σταματάνε όλα. Τέτοια έργα δεν ελκύουν ψηφοφόρους αφού δεν έχουν θέαμα και φωτογραφήσεις. Συγγνώμη που μιλάω πικρόχολα. Είναι γιατί τα έχω ζήσει από μέσα» μου λέει η σύμβουλος ψυχικής υγείας.

«Είμαι 62 χρονών και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τρώω ξύλο»

Από τον φετινό Μάρτιο μέχρι σήμερα ο ξενώνας έχει δεχτεί 83 αιτήματα. Φιλοξενήθηκαν σε αυτούς τους σχεδόν εννέα μήνες 23 γυναίκες και 21 παιδιά. «Οι γυναίκες που έρχονται σε εμάς είναι 28-40 χρονών και το 99% είναι άνεργες. Οι περισσότερες δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και έχουν παντρευτεί σε πολύ μικρή ηλικία. Το κυριότερο αίτημα που έχουν από εμάς είναι η ασφάλεια. Πρώτα απ' όλα αποζητούν το να νιώσουν ασφαλείς και μετά έρχεται η σίτιση και η στέγαση. Έπειτα έρχεται η ανάγκη για νομική ενημέρωση και η εύρεση εργασίας» μου λέει η κ. Μακρυδήμα.

Λίγο νωρίτερα από το δικό μας τηλεφώνημα, είχε δεχτεί ένα άλλο που τη συγκλόνισε παρά τη μακρόχρονη εμπειρία της: «Σήμερα μόλις μίλησα με μια γυναίκα που έκανε αίτημα να έρθει και θα τη δούμε την επόμενη βδομάδα. Μια γυναίκα 62 χρονών που μου είπε επί λέξει και με συγκλόνισε: "Είμαι 62 χρονών και από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τρώω ξύλο. Από τον πατέρα μου, μετά από τον άντρα μου και τώρα από τα παιδιά μου"».

Ο ξενώνας είναι διώροφος. Στον πρώτο όροφο βρίσκεται ο παιδότοπος και το σαλόνι όπου οι γυναίκες μαζεύονται να πιουν το τσάι τους ή τον καφέ τους και να δουν τηλεόραση. Εκεί υποδέχονται όλες μαζί και τα νέα μέλη. Στον επάνω όροφο υπάρχουν δέκα δίκλινα δωμάτια για γυναίκες και παιδιά, και η κουζίνα όπου οι γυναίκες μαγειρεύουν. «Είμαστε σαν οικογενειακό ξενοδοχείο» λέει με χαρά η σύμβουλος ψυχικής υγείας. «Το πιο σημαντικό μεταξύ μας είναι να υπάρχει εμπιστοσύνη. Οι γυναίκες που έρχονται κουβαλάνε τα άσχημα βιώματά τους, τις ιστορίες τους και στην αρχή είναι επιφυλακτικές. Μετά τις βλέπουμε να ζουν σαν οικογένεια εδώ και έπειτα να αλληλοστηρίζονται και στην πραγματική ζωή εκτός του ξενώνα. Έχουμε γυναίκες που έφυγαν και συγκατοίκησαν μαζί με τα παιδιά τους».

Αυτή τη στιγμή ζουν στον ξενώνα τρεις γυναίκες και δύο αγόρια. «Το μικρό μας πάει δημοτικό και ο μεγάλος γυμνάσιο. Τώρα περιμένουμε και την πρώτη γυναίκα πρόσφυγα από την Αιθιοπία» μου λέει η κ. Μακρυδήμα.

Όταν την ρωτάω αν ο ξενώνας βρίσκεται κάπου απόμερα και απόρρητα, όπως είθισται να συμβαίνει για λόγους προστασίας των γυναικών που προσπαθούν να κρυφτούν από τους θύτες τους, η σύμβουλος ψυχικής υγείας με εκπλήσσει: «Όχι, η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε στην καρδιά της πόλης, κοντά στην πιο κεντρική πλατεία του Αγρινίου. Εδώ θα πω ένα "ευτυχώς" και ένα "δυστυχώς". Το καλό είναι ότι οι αποστάσεις με τους φορείς είναι πολύ βολικές: η γυναίκα δεν κινδυνεύει, για παράδειγμα, αν θέλει να πάει στο νοσοκομείο, στον ΟΑΕΔ ή στην εισαγγελία. Είμαστε μέσα στα φώτα του κόσμου. Επίσης εδώ δεν έχουμε καθόλου καλές συγκοινωνίες και οι γυναίκες δεν έχουν χρήματα για να κάνουν πολλές μετακινήσεις. Το κακό είναι, όμως, ότι δεν μπορούμε εύκολα να κρατήσουμε το απόρρητο, γιατί όντως θα έπρεπε να είναι απόρρητο το πού βρίσκεται ο ξενώνας για λόγους ασφαλείας. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής δεν είχαμε ποτέ προβλήματα».



 


«Αν πίνει και κάνα ποτηράκι παραπάνω, άσ' τον και τράβα κοιμήσου. Έχουμε πολύ "γαμάω και δέρνω" εδώ»

Η βία είναι περισσότερο λεκτική ή και σωματική; ρωτάω την κ. Μακρυδήμα. «Είναι συχνά και σωματική καθώς η περιοχή μας "ενδείκνυται". Έχουμε πολύ αντριλίκι. Η αθέατη βία είναι, όμως, η πιο επικίνδυνη γιατί δεν τη βλέπεις και πιθανότατα δε θα στην αποκαλύψει ποτέ κανείς. Το σώμα αντέχει. Πολλές γυναίκες μού έχουν πει: "Το ξύλο το άντεξα. Αυτό που δεν αντέχω είναι να μου γδέρνει την ψυχή μου καθημερινά". Ο συνδυασμός και των δύο είναι θάνατος. Η βία προέρχεται κυρίως από τον άντρα τους και εδώ στην επαρχία, έχουμε και εξής φαινόμενο: πολλές αλλοδαπές γυναίκες έρχονταν, νυμφεύονταν ντόπιους και βίωναν τη βία από τους Έλληνες. Εδώ έχουμε το σύνδρομο -συγγνώμη που θα το πω πολύ λαϊκά- του "γαμάω και δέρνω". Ναι, και τα παιδιά τους τα χτυπάνε. Αλλά το μάτωμα του παιδιού γίνεται περισσότερο επειδή είναι θεατής αυτών των τραυματικών εμπειριών. Πολλές φορές δε θα νιώσει τόσο τον πόνο του χτυπήματος όσο την ενοχή και το "μα γιατί βιώνω εγώ αυτό το πράγμα;" Έτσι μου τα περιγράφουν οι γυναίκες, αλλά έτσι το βίωσα κι εγώ η ίδια ως άνθρωπος που μεγάλωσε σε αυτή την επαρχία. Είναι ο άντρας που θα είναι όλη μέρα έξω από το σπίτι, ο άντρας-κυνηγός, ο μάγκας που δε σηκώνει κουβέντα στο σπαθί του και που δεν επιτρέπει να έχει τον πρώτο λόγο η γυναίκα. Και χρειάζεται να κυλήσει πολύ νερό για να αλλάξουν αυτά, αν και τα νέα παιδιά είναι διαφορετικά. Προσωπικά, εναποθέτω τις ελπίδες μου στη νέα γενιά και την ανθρωπιστική, κυρίως, παιδεία. Την παιδεία που δεν είναι απλώς μια ωραία έκθεση τρίτης λυκείου, αλλά την παιδεία που διακατέχει όλη μας τη ζωή. Γι αυτό κι εμείς προσπαθούμε να πηγαίνουμε σε σχολεία και να συζητάμε με τους μαθητές».

Όσο μου μιλάει η κ. Μακρυδήμα είναι σαν να περνάει μπροστά από τα μάτια μου το πιο αποκρουστικό σενάριο ελληνικής ταινίας. Όλοι οι κακοί και τα στερεότυπα είναι εκεί:

«Παλιότερα οι γυναίκες δεν είχαν και πού να μιλήσουν. Θα μιλούσαν στη γειτόνισσα, η οποία δε θέλει πάντα το καλό σου, αλλά και να το θέλει, πώς να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση; Και κάποιες γυναίκες μιλούσαν στην αστυνομία -ένα άλλο μεγάλο θέμα. Έχω πολύ άσχημες εμπειρίες μέσα από τα βιώματα των γυναικών. Πήγαιναν στην αστυνομία και τους έλεγαν, "Έλα μωρέ τώρα, κι αν τρως και μια-δυο σφαλιάρες, μην του αντιμιλάς. Κι αν πίνει και κάνα ποτηράκι παραπάνω, άσ' τον και τράβα κοιμήσου. Άντρας είναι, θα πει και καμιά κουβέντα." Στην αστυνομία έβρισκες πάλι τον άντρα, τη φαλλοκρατική κουλτούρα. Είχαμε και πολλές αυτοκτονίες γυναικών στην περιοχή μας, γυναίκες που δεν άντεξαν άλλο. Η κατάποση φυτοφαρμάκων ήταν πια κάτι συνηθισμένο, ειδικά στις αγροτικές πόλεις. Αλλά δε θα άκουγες ποτέ ότι το έκανε εξαιτίας της κακοποίησης. Πάντα θα έλεγαν, "είχε ψυχολογικά προβλήματα η γυναίκα". Ξαφνικά όλοι ήμασταν ψυχωτικοί.

»Σήμερα, ευτυχώς και οι αστυνομικοί έχουν βελτιωθεί. Βλέπω μέχρι και ανθρώπους που έχουν σπουδάσει κοινωνιολογία να είναι στην αστυνομία και να συμπεριφέρονται πολύ καλύτερα, αλλά και πάλι, δεν ισχύει για όλους αυτό. Το σημαντικό, αυτό που αλλάζει σιγά-σιγά, είναι ότι τώρα οι γυναίκες αρχίζουν να μιλάνε για αυτό που τους συμβαίνει».



 


Η ζωή μετά τον ξενώνα

Στη δομή φιλοξενίας το όριο παραμονής για τις γυναίκες είναι βάσει του καταστατικού 3 μήνες, αλλά δε μένουν ποτέ τόσο. «Συνήθως θα μείνουν 6-7 μήνες. Τα παιδιά παίρνουν μεταγραφή σε σχολεία κοντά στον ξενώνα, οπότε δε θα βγάλουμε τη γυναίκα στους 3 μήνες γιατί και για το παιδί δεν είναι καλό να αλλάζει συνέχεια περιβάλλον. Τα παιδιά τα παρακολουθεί παιδοψυχολόγος εδώ» μου λέει η σύμβουλος ψυχικής υγείας.

Πώς συνεχίζουν τη ζωή τους μετά τον ξενώνα, ρωτάω την κ. Μακρυδήμα. Τι επιλογές κάνουν οι γυναίκες για εκείνες και τα παιδιά τους μετά από την εμπειρία τους σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον;

«Μετά τον ξενώνα, το 90% των δικών μας περιπτώσεων βρήκε δουλειά. Προσπαθούμε κι εμείς να τους κάνουμε μια διασύνδεση με τον ΟΑΕΔ ή τοπικούς φορείς και δικούς μας γνωστούς, τους βγάζουμε κάρτα ανεργίας και τους ενημερώνουμε για τα δικαιώματά τους, γιατί οι γυναίκες δε γνωρίζουν τίποτα για αυτα και δεν ξέρουν πώς να επιβιώσουν στην κοινωνία μόνες. Έχουν μάθει να είναι κλεισμένες στο σπίτι, να μην κάνουν τίποτα και συχνά έχουν καταθλιπτικά σύνδρομα. Όλα αυτά παλεύουμε να υπερνικήσουμε. Τους παρέχεται και νομική ενημέρωση σχετικά με τη διαδικασία για το διαζύγιο, αλλά και ενημέρωση για τα κοινωνικά επιδόματα εφόσον είναι μόνες με παιδί. Είχαμε περιπτώσεις που γυναίκες δικαιούνταν επιδόματα αλλά δεν έφταναν ποτέ στα χέρια τους γιατί τα είχε καταχραστεί ο σύζυγος» μου εξηγεί.

Μπορεί να αποκατασταθεί η συναισθηματική τους ηρεμία και να δεχτούν νέους συντρόφους; Φτιάχνουν νέα οικογένεια; «Κάποιες ζήτησαν διαζύγιο από τον θύτη τους, ενώ είχαμε και δύο γυναίκες που επέστρεψαν στον άντρα τους γιατί πίστεψαν ότι θα αλλάξει. Μάλιστα, η μία από τις δύο ξανακακοποιήθηκε και επέστρεψε για δεύτερη φορά στον ξενώνα. Μία γυναίκα έμεινε έγκυος, θεωρώντας λανθασμένα ότι αυτό θα έκανε τον σύντροφό της να μην της ασκεί βία και ότι η ζωή τους θα αλλάξει -αυτό είναι μια μεγάλη παγίδα δυστυχώς. Οι περισσότερες δεν κάνουν νέα οικογένεια και επειδή έχουν ήδη παιδιά, ο κόσμος τους περιστρέφεται γύρω από τις ίδιες και τα παιδιά τους. Εμείς τους λέμε πάντα να παίρνουν τον χρόνο τους. Κάποιες βρήκαν δουλειά, πάτησαν γερά στα πόδια τους, ένιωσαν γυναίκες και άνθρωποι με αξιοπρέπεια και μετά βρήκαν και νέο σύντροφο».

Όσο για την «αγία» ελληνική οικογένεια, συχνά θα κλείσει το στόμα της κόρης της και θα της πει «μείνε μαζί του», θέλοντας να αποφύγει τα κουτσομπολιά και το κοινωνικό στίγμα. «Συμβαίνει όμως το εξής. Αν η κόρη τελικά φύγει από το σπίτι και έρθει σε εμάς, τότε σίγουρα ο γαμπρός θα πάρει τηλέφωνο εν εξάλλω την πεθερά και αυτή από φόβο για μια τιμωρητική συμπεριφορά του γαμπρού, θα στηρίξει πια το να μείνει η κόρη της στον ξενώνα» λέει η κ. Μακρυδήμα βάσει του τι βιώνει καθημερινά.

Στο να αρχίσουν να σπάνε ένας-ένας οι κρίκοι αυτού του φαύλου κύκλου βίας, φόβου και συνενοχής βοήθησε -κι ας άργησε κι αυτός πολύ- και ο νόμος για την ενδοοικογενειακή βία (του 2006), «γιατί τώρα πια ο θύτης πάει αυτόφωρο και δεν τελειώνει η ιστορία με μία απλή παρατήρηση».

Προς το τέλος της συνομιλίας μας, η σύμβουλος ψυχικής υγείας, μου υπενθυμίζει τη δύναμη τής μικρής οθόνης που παραμένει πάντα αναμμένη στα σπίτια της επαρχίας: «Εδώ, η ενημέρωση έρχεται ακόμα, σχεδόν αποκλειστικά, από την τηλεόραση. Όταν ο δημοσιογράφος παρουσιάζει σαν ήρωα έναν θύτη, τότε εδώ δε θα στηρίξουν ποτέ μια γυναίκα που τρώει ξύλο. Όταν τα ΜΜΕ όμως καταγγέλλουν αυτή τη βία, να ξέρετε ότι κι ο κόσμος εδώ γίνεται πιο υποστηρικτικός προς τις κακοποιημένες γυναίκες».

https://www.thepressproject.gr/arti...neiaki-bia-kata-gunaikon#.Whrl-gFFZRc.twitter

 

για πείτε, αν θέλετε, πώς θα σας φαινόταν;
αρχίζω να καταλαβαίνω, κάπως, την «κουλτούρα του βιασμού». συνδέεται, μάλλον, με την αντίληψη οτι αν την σκίσω την υποτιμώ με κάποιον παράξενο τρόπο. είναι προσβλητικό να την σκίζεις, δεν ταιριάζει σε καθώς πρέπει μανάδες, κόρες και αδερφές.
με την αντίληψη οτι ο κώλος του ανθρώπου είναι κάτι, ξερω γω, «κατώτερο» και βδελυρό. αυτή η αντίληψη επεκτείνεται και στο αφού με κοίταξε με βιάζει.
φτάνει, δε, στο «αφού δεν λέει αυτά που θέλω ν' ακούσω, αφου δεν κάνει αυτά που θέλω να κάνει, αφού δεν σκέφτεται όπως θέλω να σκέφτεται, τότε μου ασκεί βία».

αυτό είναι ένα καθοριστικό κριτήριο.

ξέρετε, κάθε φονιάς προβάλλει ελεύθερα την υπερασπιστική του γραμμή, είναι παλιά αρχή του δικαίου να ισχυρίζεται ό,τι θα μπορούσε να ελαφρύνει τη θέση του. συνηθίζεται, όμως, να ελέγχονται οι υπερασπιστικοί ισχυρισμοί του.

η εκδίκηση δεν είναι άμυνα.

 

Γράμμα των γυναικών ζαπατίστας προς τις γυναίκες του κόσμου που αγωνίζονται

ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΜΕΞΙΚΟ

Φλεβάρης 2019

Προς: τις γυναίκες που αγωνίζονται σε όλο τον κόσμο.

Από: τις γυναίκες ζαπατίστας.

Αδερφή, συντρόφισσα:

Οι γυναίκες ζαπατίστας, γυναίκες που αγωνιζόμαστε, σε χαιρετίζουμε.

Αυτό που θέλουμε να σου πούμε, να σε ενημερώσουμε είναι λίγο στενάχωρο γιατί δεν θα μπορέσουμε να οργανώσουμε το Μάρτη του 2019, εδώ στη ζαπατίστικη γη μας, τη Δεύτερη Διεθνή Συνάντηση των Γυναικών που Αγωνίζονται.

Μπορεί ήδη να ξέρεις τους λόγους για τους οποίους δεν μπορούμε, και αν όχι θα σου τους εξηγήσουμε:

Φαίνεται λοιπόν ότι οι καινούργιες κακές κυβερνήσεις είπαν ήδη καθαρά ότι θα προχωρήσουν στα μεγα-σχέδιά τους, σχέδια του μεγάλου κεφαλαίου: στο Τρένο Μάγια, στο σχέδιο για τον Ισθμό του Τεουαντεπέκ, στη φύτευση δέντρων για εμπόριο ξυλείας και φρούτων. Και είπαν ακόμα ότι θα επιτρέψουν ορυχεία και μεγάλες εταιρείες τροφίμων. Έχουν επιπλέον και το αγροτικό τους σχέδιο που μας καταστρέφει σαν ιθαγενείς λαούς, γιατί μετατρέπει τη γη μας σε εμπόρευμα. Έτσι, με όλα αυτά τα σχέδια, θα ολοκληρώσουν ότι άφησε στη μέση ο Σαλίνας ντε Γκορτάρι τότε που τον σταματήσαμε με την εξέγερσή μας.

Αυτά τα σχέδια είναι σχέδια καταστροφής. Όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν με τα ψέματά τους. Όσες φορές κι αν πολλαπλασιάσουν τις 30 εκατομμύρια ψήφους τους. Η αλήθεια είναι ότι πάνε για όλα εναντίον των ιθαγενών λαών. Πάνε για τις κοινότητές μας, για τη γη μας, για τα βουνά μας, για τα ποτάμια μας, για τα ζώα μας, για τα φυτά μας ως και για τις πέτρες μας.

Που πάει να πει ότι δεν στρέφονται εναντίον, μονάχα, των γυναικών ζαπατίστας αλλά εναντίον όλων των ιθαγενών γυναικών. Και ενάντια στους άνδρες βέβαια αλλά εδώ, σα γυναίκες που είμαστε, μιλάμε για τις γυναίκες.

Θέλουν η γη μας, τα εδάφη μας να μην είναι πια για μας αλλά να ‘ρχονται τουρίστες να περιηγούνται, να έχουν τα μεγάλα ξενοδοχεία τους και τα μεγάλα ρεστοράν τους και τις επιχειρήσεις που θα τους προσφέρουν αυτές τις πολυτέλειες.

Θέλουν να μετατρέψουν τα εδάφη μας σε τσιφλίκια που θα παράγουν πολυτελή ξυλεία, φρούτα και νερό. Να τα μετατρέψουν σε ορυχεία για να βγάζουν χρυσό, ασήμι, ουράνιο και όλα τα ορυκτά που υπάρχουν και που τα θέλουν οι καπιταλιστές.





Θέλουν να μετατραπούμε σε δούλες τους, σε υπηρέτριές τους, να πουλήσουμε την αξιοπρέπειά μας για λίγα νομίσματα το μήνα.

Γιατί αυτοί οι καπιταλιστές και όσοι τους υπακούν από τις καινούργιες κακές κυβερνήσεις σκέφτονται ότι αυτό που θέλουμε είναι λεφτά.

Δεν μπορούν να καταλάβουν πως εμείς θέλουμε την ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν ότι το λίγο που έχουμε πετύχει το πετύχαμε με αγώνα χωρίς να μας πληρώνει κάποιος, χωρίς συνεντεύξεις, χωρίς φωτογραφίες, χωρίς βιβλία, χωρίς δημοψηφίσματα, χωρίς δημοσκοπήσεις, χωρίς ψηφοφορίες, χωρίς μουσεία και χωρίς ψέματα.

Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που εκείνοι αποκαλούν «πρόοδο» είναι ένα ψέμα, που δεν μπορεί ούτε καν την ασφάλεια των γυναικών να εξασφαλίσει. Στους κόσμους τους, προοδευτικούς ή συντηρητικούς, οι γυναίκες εξακολουθούν να δέρνονται, να βιάζονται, να δολοφονούνται.

Πόσες γυναίκες δολοφονήθηκαν σε αυτούς τους προοδευτικούς ή συντηρητικούς κόσμους την ώρα που εσύ διαβάζεις αυτές τις γραμμές, συντρόφισσα και αδερφή;

Ίσως το ξέρεις αλλά το λέμε καθαρά και εδώ: στα ζαπατίστικα εδάφη δεν έχει δολοφονηθεί ούτε μια γυναίκα εδώ και πολλά χρόνια. Παρ’ όλα αυτά εμάς κατηγορούν για οπισθοδρομικές, αδαείς, ασήμαντες.

Ίσως εμείς δεν ξέρουμε ποιος είναι ο καλύτερος φεμινισμός, ίσως δεν ξέρουμε να πούμε “cuerpa” ή να αλλάζουμε τις λέξεις, ή τι είναι η ισότητα των φύλων ή να προφέρουμε αυτούς τους όρους που έχουν τόσα γράμματα που δεν μπορείς να τα μετρήσεις. Και κατά τη γνώμη μας ούτε καν είναι ολοκληρωμένο αυτό που λένε για «ισότητα των φύλων», γιατί μιλάνε μόνο για ισότητα γυναικών και ανδρών την ώρα που ακόμα και εμείς, που μας λένε αδαείς και καθυστερημένες, ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν και εκείνοι που δεν είναι ούτε άντρες ούτε γυναίκες και που εμείς τους αποκαλούμε «otroas» (άλλουες). Αυτοίες όμως μπορούν να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν και δεν τους ήταν καθόλου εύκολο να κερδίσουν το δικαίωμα, να είναι όπως είναι χωρίς να κρύβονται καθότι τουις κορόιδευαν, τουις καταδίωκαν, τουις βίαζαν, τουις δολοφονούσαν. Θα τους υποχρεώσουμε λοιπόν να είναι ή άντρες ή γυναίκες και να διαλέξουν τη μία ή την άλλη πλευρά; Αν οι ίδιοι δε θέλουν, άσχημα κάνουν όσοι δεν τους σέβονται. Γιατί τότε παραπονιόμαστε που δεν μας σέβονται σα γυναίκες εάν εμείς δεν σεβόμαστε αυτούς τους ανθρώπους; Αλλά ίσως είναι γιατί μιλάμε γι’ αυτό που είδαμε από άλλους κόσμους και δεν έχουμε πολλή γνώση αυτών των πραγμάτων.

Εκείνο όμως που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας και τώρα ήρθε η σειρά μας να παλέψουμε για να την υπερασπιστούμε. Για να μην υποφέρουν οι κόρες και οι εγγονές μας την ιστορία πόνου που έζησαν οι μανάδες και οι γιαγιάδες μας.

Είναι η σειρά μας να αγωνιστούμε για να μην επαναληφθεί η ιστορία που μας θέλει στον κόσμο μόνο για να μαγειρεύουμε και να γεννάμε παιδιά, για να τα βλέπουμε ύστερα να μεγαλώνουν μέσα στην ταπείνωση, την περιφρόνηση και το θάνατο.

Δεν κάναμε την ένοπλη εξέγερση για να γυρίσουμε στα ίδια.

Δεν αντιστεκόμαστε 25 χρόνια για να γίνουμε τώρα υπηρέτριες στους τουρίστες, στα αφεντικά και τους επιστάτες τους.

Δε θα σταματήσουμε να είμαστε λειτουργοί εκπαίδευσης, υγείας, πολιτισμού, να είμαστε tercias[ii], αντάρτισσες, αρχές, διοικήτριες για να περάσουμε να γίνουμε τώρα υπάλληλοι στα ξενοδοχεία και τα ρεστοράν τους, υπηρετώντας ξένους για λίγα πέσος. Και ούτε καν μας ενδιαφέρει αν είναι λίγα ή πολλά τα πέσος, το θέμα είναι ότι η αξιοπρέπειά μας δεν έχει τιμή.

Γιατί αυτό θέλουν συντρόφισσα και αδερφή: να μετατραπούμε στην ίδια μας τη γη σε σκλάβες που δέχονται ελεημοσύνες και να τους επιτρέψουμε, ως αντάλλαγμα, να καταστρέψουν τις κοινότητες.

Συντρόφισσα και αδερφή:

Όταν έφτασες σε αυτά τα βουνά για τη συνάντηση του 2018, είδαμε ότι μας κοίταξες με σεβασμό και μερικές φορές ίσως με θαυμασμό. Όχι όλες γιατί ξέρουμε ότι ήρθαν και κάποιες για να μας κριτικάρουν, να μας κοιτάξουν περιφρονητικά. Δεν πειράζει, ξέρουμε ότι ο κόσμος είναι μεγάλος γεμάτος από διαφορετικές σκέψεις και κάποιες καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε όλες τα ίδια πράγματα, και άλλες όχι. Το σεβόμαστε αυτό, συντρόφισσα και αδερφή. Εξάλλου δεν ήταν αυτός ο σκοπός της συνάντησης, να δούμε δηλαδή ποια μας δίνει καλή ή κακή βαθμολόγηση αλλά για να συναντηθούμε και να γνωρίσουμε πώς αγωνιζόμαστε σα γυναίκες.

Δε θέλουμε λοιπόν τώρα να μας κοιτάξεις με θλίψη ή οίκτο, να μας δεις σαν υπηρέτριες που τους δίνουν διαταγές με καλό ή κακό τρόπο. Ή σαν εκείνες με τις οποίες παζαρεύετε την τιμή των προϊόντων τους, άλλες φορές τις χειροτεχνίες άλλες φορές φρούτα ή λαχανικά, άλλες φορές ότι να ‘ναι, έτσι όπως κάνουν οι γυναίκες καπιταλίστριες. Εδώ. Γιατί όταν πάνε στα εμπορικά τους κέντρα εκεί δεν παζαρεύουν αλλά πληρώνουν ό,τι ακριβώς τους ζητάνε οι καπιταλιστές και είναι και ευχαριστημένες.

ΟΧΙ! αδερφή και συντρόφισσα. Εμείς θα αγωνιστούμε με ό,τι έχουμε, με όλες μας τις δυνάμεις ενάντια σε αυτά τα μέγα-σχέδια ανάπτυξης. Εάν κατακτήσουν αυτά τα εδάφη θα είναι πάνω στο αίμα μας, το αίμα των γυναικών ζαπατίστας.

Έτσι το σκεφτόμαστε και έτσι θα το κάνουμε.

Ίσως αυτές οι νέες κακές κυβερνήσεις σκέφτονται και πιστεύουν ότι, σα γυναίκες, γρήγορα θα σκύψουμε το κεφάλι και θα υποταχτούμε στο αφεντικό και τους καινούργιους επιστάτες του γιατί αυτό που ψάχνουμε –σκέφτονται και πιστεύουν- είναι ένα καλό αφεντικό και κάποια καλά λεφτά.

Αλλά όχι: αυτό που εμείς θέλουμε είναι η ελευθερία μας που κανείς δεν μας τη χάρισε, την κατακτήσαμε με αγώνα χύνοντας ακόμα και το αίμα μας.

Πιστεύεις ότι όταν καταφτάσουν οι δυνάμεις των καινούργιων κακών κυβερνήσεων, οι παραστρατιωτικοί τους, οι εθνοφύλακές τους θα τους δεχτούμε με τιμές, με ευγνωμοσύνη και χαρά;

Όχι! Θα τους δεχτούμε με αγώνα και να δούμε εάν έτσι μάθουν τι σημαίνει γυναίκα ζαπατίστας, που δεν πουλιέται, δεν παραδίνεται, δεν ενδίδει.

Εμείς, συντρόφισσα και αδερφή, κατά τη διάρκεια της συνάντησης των γυναικών που αγωνίζονται, προσπαθήσαμε να νιώσεις ευχαριστημένη, ασφαλής και χαρούμενη. Εδώ έχουμε ένα πάκο από κριτικές που μας άφησες: ότι ήταν πολύ σκληρές οι σανίδες-κρεβάτια, ότι το φαγητό δεν σου άρεσε, ότι ήταν ακριβό και γιατί το ένα και γιατί το άλλο.. Ήδη σου απαντήσαμε για τον τρόπο που δουλέψαμε και τις κριτικές που δεχθήκαμε.

Αλλά ακόμα και με παράπονα και κριτικές εδώ ήσουν ασφαλής συντρόφισσα, χωρίς να σε κοιτάζουν και να σε αξιολογούν οι άντρες, καλοί ή κακοί.

Τώρα πια συντρόφισσα δεν υπάρχει ασφάλεια εδώ, γιατί ο καπιταλισμός έρχεται για όλα και δεν τον ενδιαφέρει το κόστος. Και θα το κάνουν γιατί αισθάνονται ότι υπάρχει πολύς κόσμος που τους υποστηρίζει και θα τους χειροκροτήσει σε όσες βαρβαρότητες κι αν προβούν. Θα μας επιτεθούν και μετά θα τσεκάρουν τις δημοσκοπήσεις τους για να δουν αν τα ποσοστά τους είναι ψηλά. Και θα συνεχίσουν έτσι μέχρι να μας τελειώσουν.

Την ώρα που σου γράφουμε αυτές τις γραμμές έχουν ήδη αρχίσει οι επιθέσεις των παραστρατιωτικών τους. Και είναι οι ίδιοι, εκείνοι που πριν ήταν PRI, μετά του PAN, μετά του PRD, μετά του PVEM και τώρα είναι MORENA.

Έτσι λοιπόν, συντρόφισσες και αδερφές, δεν θα κάνουμε εδώ τη Συνάντηση. Εσείς να την κάνετε όμως στους τόπους σας, σύμφωνα με τους τρόπους και τους χρόνους σας.

Αν και δεν θα παρευρεθούμε, όπως και να ‘χει θα σας σκεφτόμαστε.

Συντρόφισσα και αδερφή:

Μη σταματήσεις να αγωνίζεσαι. Ακόμα και αν οι καταραμένοι καπιταλιστές και οι νέες κακές κυβερνήσεις κάνουν το δικό τους και μας εξαλείψουν από προσώπου γης, εσύ πρέπει να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι στον τόπο σου.

Γιατί έτσι το συμφωνήσαμε στη συνάντηση: ότι θα αγωνιστούμε για να μην υπάρχει, σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου, ούτε μια γυναίκα που να φοβάται επειδή είναι γυναίκα.

Εσένα σου λαχαίνει να αγωνιστείς στον τόπο σου, συντρόφισσα και αδερφή, και σε μας λαχαίνει εδώ, στη ζαπατίστικη γη.

Οι καινούργιες κακές κυβερνήσεις σκέφτονται ότι θα είναι εύκολο να μας νικήσουν, σκέφτονται πως είμαστε λίγες και ότι καμιά δεν μας στηρίζει από εκεί έξω, από τους άλλους κόσμους.

Αλλά, συντρόφισσα και αδερφή, ακόμα και μια να μείνει από μας, θα πολεμήσει για να υπερασπιστεί την ελευθερία μας.

Και δε φοβόμαστε, συντρόφισσα και αδερφή.

Αν δεν φοβηθήκαμε πριν 25 χρόνια που κανείς δεν μας έβλεπε, ακόμα λιγότερο τώρα που εσύ μας βλέπεις, όπως και να μας βλέπεις.



Συντρόφισσα, αδερφή:

Αφήνουμε στα χέρια σου το μικρό φως που σου χαρίσαμε.

Μην το αφήσεις να σβήσει.

Ακόμα και αν το δικό μας φως σβήσει με το αίμα μας, ακόμα και αν σβήσει σε κάποιους τόπους, εσύ φρόντισε το δικό σου. Μπορεί οι καιροί να ‘ναι τώρα δύσκολοι αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε αυτό που είμαστε. Και αυτό που είμαστε είναι γυναίκες που αγωνίζονται.

Αυτά είναι όλα συντρόφισσα και αδερφή. Εν ολίγοις, δεν θα κάνουμε τη Συνάντηση δηλαδή, δεν θα μπορέσουμε να συμμετέχουμε.

Κι αν εσύ κάνεις τη συνάντηση στο δικό σου κόσμο και σε ρωτήσουν πού είναι οι γυναίκες ζαπατίστας, γιατί δεν ήρθαν, πες τους την αλήθεια, πες τους πως οι γυναίκες ζαπατίστας πολεμάνε στον τόπο τους για την ελευθερία τους σα γυναίκες.

Να προσέχεις συντρόφισσα και αδερφή. Ίσως να μην μπορέσουμε να ξαναιδωθούμε.

Μπορεί να σου πουν να πάψεις να σκέφτεσαι τις ζαπατίστας γιατί ξόφλησαν πια. Δεν υπάρχουν πλέον ζαπατίστας, θα σου πουν.

Αλλά την ώρα που θα σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχουμε πια, ότι ήδη μας νίκησαν, ξαφνικά, χωρίς να το πάρεις είδηση, θα δεις ότι σε βλέπουμε και ότι μία από μας σε πλησιάζει και σε ρωτάει ψιθυριστά στο αυτί, για να το ακούσεις μόνο εσύ: «πού είναι η μικρή φλογίτσα που σου δώσαμε;»

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού

Οι Γυναίκες Ζαπατίστας

Φεβρουάριος 2019

https://enlacezapatista.ezln.org.mx/2019/02/15/Γράμμα-των-γυναικών-ζαπατίστας-προς-τ/

 

 

Η εκμάθηση της αρρενωπής και βίαιης συμπεριφοράς εντοπίζεται σε διάφορα πεδία της κοινωνικής μας ζωής. Εντοπίζεται στα σχολεία, στα καφενεία, στα γήπεδα, στα μπουρδέλα, στη δουλειά, στα σπίτια μας. Είναι ενσωματωμένη σε κάθε πτυχή της ζωής μας και εμφανίζεται διαφοροποιημένη και πολλές φορές καλυμμένη. Στηρίζεται όμως σε κάτι σταθερό και αμετάβλητο: την ανδρική φιγούρα. Η κουλτούρα του βιασμού καλλιεργείται, διαμορφώνεται και αναπαράγεται μέσα στον δημόσιο χώρο και ορίζει τους άνδρες ως κυρίαρχους, ενώ εμάς τις γυναίκες ως υποτελείς. Επιβάλλει τη συμφωνία μας και την υπακοή μας στα κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα, τα οποία περιορίζουν την υπόσταση μας και δημιουργούν τον ετεροκαθορισμό μας από τους άνδρες. Πρότυπα που μας προστάζουν για το πως να είμαστε και να συμπεριφερόμαστε και τονίζουν την ανάγκη να μη ξεφεύγουμε από την επιβεβλημένη νόρμα. Μητέρες, εργαζόμενες εντός και εκτός σπιτιού, σεξουαλικά αντικείμενα. Αυτές είναι οι ιδιότητες που μας αναγνωρίζονται και με τις οποίες μας ταυτίζουν. Οι άνδρες πάλι, οι οποίοι διατηρούν μια προνομιακή θέση εντός της πατριαρχικής κοινωνίας, την εκμεταλλεύονται και επιβάλλονται εξουσιαστικά πάνω μας μέσω μιας συστηματοποιημένης επιθετικότητας. Βιασμοί, δολοφονίες, ψυχολογική και σωματική βία, όλα αυτά αποτελούν πράξεις ελέγχου και επιβολής.

Στο δημόσιο χώρο, η ύπαρξη μας τίθεται συνεχώς εν αμφιβόλω, ενώ ο φόβος και το άγχος επιδρούν στην κοινωνικοποίηση μας. Κάθε ώρα και στιγμή, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένες. Προετοιμασμένες να αντιμετωπίσουμε όλη την αρρενωπή και μάτσο συμπεριφορά, τα σφυρίγματα στο δρόμο, τα κεράσματα στο μπαρ, το αφεντικό που μας την πέφτει, τον τύπο που μας ακολουθεί μέχρι το σπίτι. Οι βιασμοί αποτελούν πλέον μια καθημερινή συνθήκη, που εμφανίζεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας, ως μέσο ισχύος και ανδρισμού. Αν και η αύξηση των καταγγελιών για βιασμούς τα τελευταία χρόνια είναι εμφανής, παρατηρούμε μια επιλεκτική προβολή από τα μμε, με όρους θεάματος.

Τι σημαίνει αυτό;

Όταν ο βιασμός περιέχει στοιχεία αξιοποιήσιμα, που μπορούν εύκολα να δημιουργήσουν μια δραματοποιημένη κατάσταση, τότε τα μμε εκθέτουν όλο το χρονικό ενός βιασμού. Προσπαθούν να ανιχνεύσουν στοιχεία για την σεξουαλική ζωή της γυναίκας, δημιουργώντας μια αμφισβήτηση ως προς την ηθική της και να δημιουργήσουν το προφίλ του βιαστή χαρακτηρίζοντάς τον ως ανώμαλο, τέρας, ψυχικά διαταραγμένο. Ο διαχωρισμός αυτός από το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο στοχεύει στο να μη διασαλευτούν αρχικά οι κανονικότητες, αλλά και να βρεθούν όλα εκείνα τα ιντριγκαδόρικα στοιχεία που θα έχουν και κάποιο ενδιαφέρον τέλος πάντων.

Όμως η αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στους βιασμούς είναι έντονη και επιθετική, όταν αυτοί διαπράττονται από μετανάστες, θρησκευτικά ή φυλετικά άλλους. Τότε, παρατηρείται πιο έντονα μια ισχυρή εθνική συνοχή για την προστασία του κοινωνικού σώματος από τους μετανάστες, που «μολύνουν την αυθεντική ελληνική μας ταυτότητα». Τότε είναι πάλι που οργανώνονται πογκρόμ (Πάρος, Αύγουστος 2012) και βγαίνουν στην επιφάνεια τα ρατσιστικά κίνητρα. Βέβαια, η ελληνική κοινωνία δεν περιμένει αυτό για να εκφράσει το ρατσιστικό της λόγο. Το κάνει εξάλλου καθημερινά! Οι μετανάστες εμφανίζονται ως παραβάτες της ηθικά ορισμένης κοινωνίας, ως όντα απροσάρμοστα και προβληματικά, ενώ η κοινωνία ως προστάτιδα των κανόνων συμπεριφοράς. Οι βιασμοί παρουσιάζονται ως μεμονωμένοι και τυχαίοι, μέσα σε μια κατά τ’ άλλα πολιτισμένη κοινωνική πραγματικότητα, ως δευτερεύουσες αφηγήσεις, που περιορίζονται στην λεπτομερειακή καταγραφή τους. Εντέχνως αναδεικνύονται ως μεμονωμένοι και τυχαίοι και όχι ως κοινωνικό πρόβλημα, με στόχο τη διατήρηση της πατριαρχικής κανονικότητας και κατά συνέπεια την άρνηση να ιδωθεί ως μια πράξη καθημερινή, ως μια πράξη συστηματική που εμφανίζεται σε διάφορα πεδία της ζωής μας.

Ωστόσο, ο δημόσιος χώρος δεν μονοπωλεί τον χαρακτηρισμό του ως πεδίου υψηλού κινδύνου. Υπάρχει και ένας άλλος κύκλος, ο οποίος εμφανίζεται ως ιεροποιημένο σύμβολο που δημιουργεί κανόνες και καλλιεργεί αξίες. Ο κύκλος αυτός, δεν είναι άλλος από το οικογενειακό περιβάλλον, εκεί όπου κανονικοποιούνται και φυσικοποιούνται οι σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης. Η βία που ασκείται εντός του οικιακού χώρου δεν εμφανίζεται ως έμφυλη, αλλά ως “ενδο-οικογενειακή βία”, χαρακτηρισμός που εύκολα αποκρύπτει τη διάσταση της. Εντός του οικιακού χώρου όλα επιτρέπονται και δικαιολογούνται, καθώς ο οικογενειακός θεσμός έχει πλασαριστεί ως φορέας αγάπης και φροντίδας, ως σκοπός της ανθρώπινης ζωής. Παρ’ όλα αυτά, αναγνωρίζουμε πως είναι εντός της οικογενειακής δομής που δημιουργούνται διαχωρισμοί, που εμπεδώνονται σχέσεις εξουσίας, υποταγής και επιβολής. Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από το γεγονός πως στην Ελλάδα, μόλις το 2006 αναγνωρίστηκε ο βιασμός εντός γάμου, με τον αφηρημένο νόμο 3500/2006 και την διατύπωση του ως προσβολή της “γενετήσιας ελευθερίας”. Εύκολα λοιπόν, αντιλαμβανόμαστε πως η μόνη αναγνώριση μας ταυτίζεται με την μήτρα ή την αναπαραγωγική μας δυνατότητα. Η άρνηση πως μπορεί ο άντρας να βιάσει τη γυναίκα και τα παιδιά του, εφόσον είναι στα πλαίσια των οικογενειακών δεσμών, είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποκαλύπτει πως η γυναίκα και τα παιδιά πρέπει να είναι εκεί, διαθέσιμα και υποταγμένα στον άνδρα, χωρίς να αναγνωρίζεται η δική τους βούληση. Για να καταλάβουμε λίγο τι συμβαίνει στον ιδιωτικοποιημένο οικογενειακό χώρο, αρκεί να θυμηθούμε την Ειρήνη στην Πετρούπολη (Αύγουστος 2016) και την Αγγελική στην Κέρκυρα (Ιανουάριος 2019), που δολοφονήθηκαν από τους πατεράδες τους, καθώς αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με όσα τους επέβαλλαν. Η σιωπή που επικρατεί στις περιπτώσεις της έμφυλης βίας εντός οικογενείας είναι εντυπωσιακή, καθώς πάντα συμβαίνει οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γείτονες να μην γνωρίζουν κάτι. Ή ακόμα και αν γνωρίζουν και μιλήσουν, θα αναφερθούν στην έκπληξη που τους προκάλεσε η είδηση, καθώς ο άντρας φαινόταν σωστός οικογενειάρχης, αποδίδοντας τις ευθύνες στη γυναίκα – μητέρα.

Η καταγγελία ενός βιασμού από την άλλη, μας βρίσκει αντιμέτωπες με ένα σορό δυσκολίες. Η αυτοενοχοποίηση είναι διαρκής, εφόσον από μικρές μας έμαθαν πως εμείς ευθυνόμαστε για την υποτίμηση των ζωών μας. Η λογική της ενοχοποίησης δημιουργεί δισταγμούς και πολλές φορές επιλέγουμε τη σιωπή. Όταν όμως βρούμε το θάρρος και το καταγγείλουμε θα βρεθούμε και πάλι αντιμέτωπες με το κοινωνικό σύνολο και το ελληνικό δικαιϊκό σύστημα. Πιο πριν όμως θα ακούσουμε και τους μπάτσους να μας αποτρέπουν από το να μιλήσουμε.

Το πρώτο εμπόδιο όμως το ξεπερνάμε και πάμε στο επόμενο. Στο δικαστήριο, οι ερωτήσεις που διατυπώνονται στηρίζονται σε μια ενοχοποιητική λογική προς τις γυναίκες. Θα αναρωτηθούν τι φορούσε η γυναίκα, τι έκανε τόσο αργά έξω, μήπως είχε πιει ή μήπως διατηρούσε κάποια σχέση μαζί του -άρα δεν νοείται βιασμός-. Η ψυχοφθόρα και επώδυνη αυτή διαδικασία μας δημιουργεί μια διστακτικότητα, καθώς στις αίθουσες των δικαστηρίων ξέρουμε πως θα ακούσουμε ένα σωρό ερωτήσεις, που θα έχουν ως στόχο την ηθική μας. Η αμφισβήτησή μας θεωρείται δεδομένη εφόσον το δικαιϊκό σύστημα έχει διαμορφώσει με αυτόν τον τρόπο τους νόμους, ώστε οι γυναίκες να εμφανίζονται ως παραβάτισσες των κανόνων συμπεριφοράς. Η προκλητικότητά μας, η κοντή φούστα, το αλκοόλ που ήπιαμε σε πάρτυ φίλων μας, η επιστροφή στο σπίτι αργά το βράδυ, όλα αυτά σύμφωνα με την κοινωνική συνείδηση ευθύνονται για το βιασμό μας.

Πέρα όμως από την δίκη που εγγράφεται στη μνήμη μας ως μια ενοχοποιητική και εξευτελιστική διαδικασία, τις περισσότερες φορές πρέπει να διαχειριστούμε και την αθώωση του βιαστή μας.

Ήταν το 2017 που έγινε το δικαστήριο για τον ομαδικό βιασμό μιας φοιτήτριας στην Ξάνθη η οποία κατήγγειλε το βιασμό της. Και το αποτέλεσμα αυτής; Επώδυνη η διαδικασία για την φοιτήτρια, η οποία κλήθηκε να απαντήσει σε όλη την μισογυνιστική ρητορεία που διατυπώθηκε από το δικαστήριο, αθωωτική η απόφαση για τους δύο βιαστές. Στην όλη διαδικασία συμμετείχε ενεργά και η τοπική κοινωνία η οποία αρνούνταν να δεχθεί πως ευθύνονται οι ξανθιώτες βιαστές, αλλά η τοπικά ξένη που εισέβαλε στην μικρή και ήσυχη κοινωνία τους.

Και οι νόμοι; Και αυτοί βρίσκονται απέναντι μας. Βρίσκονται εκεί, όπου η γυναικεία ταυτότητα ταυτίζεται με την γενετήσια ελευθερία, με την ικανότητα της αναπαραγωγής. Αναγνωρίζουμε βέβαια πως οι νομοθεσίες και οι ορολογίες -σεξουαλική παρενόχληση, ασέλγεια- λειτουργούν με τον χαρακτήρα της διαμεσολάβησης και της εξομάλυνσης των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων, αγνοώντας το βίωμα μας. Αναγνωρίζουμε επίσης, πως όσο και αν διατείνονται κάποιοι πως ο βιασμός πρέπει να ενέχει αποδεικτικά στοιχεία όπως μώλωπες, διείσδυση και πως ομαδικός βιασμός υπάρχει μόνο όταν η διείσδυση είναι ταυτόχρονη, ο βιασμός είναι ζήτημα πολιτικό, ζήτημα που επεκτείνεται σε ένα συνεχές της κουλτούρας του βιασμού.

Αντίθετα λοιπόν με τους νόμους τους, η αυτοάμυνά μας είναι αναπόφευκτη και αρνούμαστε την καταδίκη της. Την αναγνωρίζουμε ως μια διαφορετική μορφή δικαιοσύνης, καθώς η υπάρχουσα δεν μας χωράει. Η περίπτωση της Τ. από την Κόρινθο που σκότωσε τον επίδοξο βιαστή που επιτέθηκε σε αυτή και τη φίλη της και καταδικάστηκε από το ελληνικό δικαστήριο (15 χρόνια) - καθώς θεωρήθηκε πως βρισκόταν σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και πως δεν προηγήθηκε απόπειρα βιασμού- εφόσον δεν μπορούσε να αποδεχθεί κάτι με την ύπαρξη στοιχείων. Αυτό αποδεικνύει την ποινικοποίηση της αυτοάμυνας ως μέσο προστασίας μας. Ειρωνεία βέβαια αποτελεί, πως μία από τις πιο συνήθης ερωτήσεις που δέχεται η αμυνόμενη μέσα στις δικαστικές αίθουσες, είναι ο λόγος για τον οποίο δεν αμύνθηκε στο βιαστή της. Γίνεται σαφές λοιπόν, πως η νομοτεχνική πραγματικότητα περιορίζει την έννοια του βιασμού και την ορίζει μέσα σε έναπλαίσιομε συγκεκριμένα όρια.

Όπως είπαμε, ο βιασμός σχολιάζεται έντονα ή αποσιωπάται ανάλογα με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνέβη.Αν περιέχει γκροτέσκο στοιχεία που δημιουργούν μια εξωπραγματική αφήγηση, μια αφήγηση που δεν συμβαδίζει με την κανονιστική κοινωνική συνθήκη, τότε εμβρόντητη η κοινωνία δείχνει το σοκ και τον αποτροπιασμό της. Τα λεγόμενα ως ‘’εγκλήματα πάθους’’ δείχνουν να προσελκύουν το τηλεοπτικό κοινό, όπως φάνηκε εξάλλου και από την πρόσφατη δολοφονία της 23χρονης στη Μυτιλήνη, από τον εν διαστάσει σύζυγο. Προσπάθειες να ανιχνευθούν όλες οι πτυχές της ζωής τους, να καταγραφούν και να συζητηθούν, σε ένα πλαίσιο όμως που δικαιολογεί τον θύτη, καθώς τυφλωμένος από την έρωτα και την ματαίωση προέβη στο ‘’μοιραίο’’. Εμείς δεν θεωρούμε ούτε ότι είναι εγκλήματα πάθους, ούτε ότι συμβαίνουν στη σφαίρα της τυχαιότητας. Είναι πράξεις επιβολής και ανάδειξης της ανδρικής τους κυριαρχίας. Ο βιασμός που αναδεικνύεται όμως ως άξιος συζήτησης και λειτουργεί με όρους εθνικής συνοχής είναι αυτός που διαπράττεται από μετανάστες, θρησκευτικά ή φυλετικά άλλους.Τότε η ελληνική κοινωνία θα δείξει όλη την σκατοψυχιά της και θα συσπειρωθεί, ώστε να προστατεύσει το εθνικό κοινωνικό σώμα. Οι ρατσιστικοί λόγοι θα αναπαραγάγουν εκείνη τη θέση που θέλει τους μετανάστες συνολικά ως βιαστές, ως ανίκανους να προσαρμοστούν στον ελληνικό ηθικό κανονισμό.

Στον κύκλο των συζητήσεων γύρω από τους βιασμούς εντάσσεται και το προφίλ τους. Οι βιασμοί συνήθως λέγεται πως διαπράττονται από κάτι τύπους ‘’ανώμαλους’’, ‘’ψυχικά διαταραγμένους’’, κάτι τέρατα που εμφανίστηκαν από άλλη κοινωνική διάσταση και πετάγονται από κάτι σκοτεινά δρομάκια, κάτι τύπους που δεν μπορούσαν να κρατήσουν τις αντρικές ορμές τους.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που στην πραγματικότητα βιάζουν;

Παρατηρούμε μια προσπάθεια ιατρικοποίησης και παθολογικοποίησης των βιαστών. Μια προσπάθεια, που θέλει να απομακρύνει τη συζήτηση για τους βιασμούς ως κοινωνικά προβλήματα και να τους θέσει εκτός καθημερινής κοινωνικής πραγματικότητας. Να τους εντάξει σαν τυχαία γεγονότα σε έναν αδιατάραχτο κύκλο καθημερινής ευταξίας. Αποφεύγουν να αναγνωρίσουν τους βιαστές ως καθημερινούς άντρες, ως συζύγους, ως άντρες που ζουν και υπάρχουν εντός της ελληνικής κοινωνίας. Ποιος ο σκοπός του; Εύκολο! Να δημιουργήσουν έναν βιαστή που παρεκκλίνει από τα υπόλοιπα κοινωνικά υποκείμενα, που αποτελεί εξαίρεση μέσα στον εθνικό κανόνα.

Η τάση να αποδίδονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί στον βιαστή, έχει ως στόχο τη λείανση της συνθήκης αυτής με ισομοιρασμό των ευθυνών, όσο και την απάλειψη του βιασμού από τη σφαίρα της κοινωνικής ευθύνης. Οι βιασμοί παράγονται και αναπαράγονται εντός της πατριαρχικής κοινωνίας και ξέρουμε πολύ καλά ποιοι βιάζουν. Δεν είναι ούτε ανώμαλοι ούτε τρελοί, είναι καθημερινοί άντρες που επιβάλλουν όλες αυτές τις κυριαρχικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές πάνω μας και φτάνουν μέχρι τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες.

Ο δημόσιος λόγος, παράγει μια συζήτηση που στρέφεται εναντίον μας και μας κατηγορεί για δήθεν παρέκκλιση από την έμφυλη κανονικότητα. Μια γυναίκα με κοντή φούστα προκαλεί, μια γυναίκα μεθυσμένη είναι επιρρεπής, μια σεξεργάτρια δεν μπορεί να βιαστεί, γιατί εξάλλου αυτή είναι η δουλειά της! Εμείς όμως ξέρουμε πολύ καλά πως για τους βιασμούς που εγγράφονται στη μνήμη μας και έχουν συνέπειες στη καθημερινότητά, μας δεν ευθυνόμαστε εμείς, αλλά η καπιταλιστική και πατριαρχική κοινωνία που κατασκευάζει τους έμφυλους και ταξικούς διαχωρισμούς.

Στην στοχοποίηση και ενοχοποίηση των γυναικών συμμετέχουν όλοι: ΜΜΕ, τοπική και εθνική κοινωνία, ο περιπτεράς της γειτονιάς, ο τύπος στο καφενείο, ο γείτονας μας. Αλλά αυτοί δεν έχουν τόση αυθεντία, όσο αυτό που ονομάζουμε επιστήμη. Ο επιστημονικός λόγος, ο οποίος δομείται για να εξηγήσει ‘’αντικειμενικά’’ και με ‘’εγκυρότητα’’ πολλά ζητήματα, εκφέρει λόγο για εμάς και τους βιασμούς. Εντάσσει τα βιώματά μας μέσα σε ένα ιατρικοποιημένο περιβάλλον και αφαιρεί καθετί κοινωνικό. Μας είναι σαφές πως η επιστήμη ούτε διαμορφώνεται σε ένα πεδίο ουδέτερο ούτε είναι απαλλαγμένη από τις κυριαρχικές νόρμες. Στηρίζεται και στηρίζει τον κυρίαρχο λόγο, υπηρετώντας το εκάστοτε εξουσιαστικό σύστημα. Αρκεί η τελευταία επιστημονική εξήγηση του Θάνου Ασκητή που μας είπε, ότι ο σίριαλ κίλλερ σκότωνε τις Φιλιππινέζες, επειδή είναι εν γένει υποτακτικές. Και εμείς, αν σκοτώναμε τον κ. Ασκητή θα ήμασταν εν γένει αντισεξίστριες. Δεν φταίμε εμείς, αλλά το ‘’DNA μας’’.

Μέσα σε όλη αυτή την καθημερινή πατριαρχική συνθήκη που βρισκόμαστε και με όλο τον θυμό που μας κυριεύει, επιλέγουμε τον θυμό αυτόν να τον αξιοποιήσουμε και να τον μετατρέψουμε σε μια συλλογική, δημιουργική δύναμη. Μια δύναμη, που θα αποτελείται από συσπειρώσεις υποκειμένων -όσων βιώνουν κοινή καταπίεση λόγω φύλου, φυλής και τάξης- με έναν κοινό στόχο: την κατάρρευση της πατριαρχικής κανονικότητας. Ξέρουμε πως θέλουμε να καταστρέψουμε αυτή την πραγματικότητα που μας καταπιέζει, μας ορίζει και μας περιορίζει, μας περιθωριοποιεί, μας δολοφονεί και μας βιάζει. Ξέρουμε επίσης πως όλες αυτές οι συμπεριφορές, έχουν δρώντα υποκείμενα και δεν προέρχονται από κάτι εξωγενές και άγνωστο. Ενάντια σε όλα τα παραπάνω γνωρίζουμε καλά πως μόνο αν συσπειρωθούμε όλες οι γυναίκες*της τάξης μας απέναντι στην πατριαρχία, με όρους οριζόντιους, αντι-ιεραρχικούς, χωρίς αρχηγούς που θα ακολουθούμε, θα μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε και να την καταστρέψουμε.
https://athens.indymedia.org/post/1600519/

 

 

Συνήγοροι υπεράσπισης μιας γυναικτονίας στην εποχή της καραντίνας
Την ώρα που πολλές κακοποιημένες γυναίκες αναγκάζονται να βρίσκονται σχεδόν μόνιμα χωρίς τρόπο διαφυγής εγκλωβισμένες στον ίδιο χώρο με τους οικείους βασανιστές τους λόγω καραντίνας, διαβάζουμε στο χθεσινό πρωτοσέλιδο ενός ενημερωτικού εντύπου ότι «η αναγκαστική συγκατοίκηση τρέλανε τον φοιτητή Ιατρικής» και «στραγγάλισε τη φίλη του λόγω καραντίνας». Η υπερασπιστική γραμμή ενός γυναικοκτόνου στα χρόνια της καραντίνας και μία διπλή δολοφονία. Από τον δράστη, και έπειτα από τα ΜΜΕ.

 
Μόλις λίγες εβδομάδες πριν ένας αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε εν ψυχρώ την πρώην σύζυγό του και μια φίλη της έξω από το σούπερ μάρκετ όπου εργαζόνταν στην Κηφισιά. Ο δράστης απέδωσε τις πράξεις του στη συναισθηματική φόρτιση για την επιμέλεια των δύο παιδιών τους καθώς και για τη μη αποδοχή του χωρισμού τους, ενώ επικαλέστηκε ψυχολογικά προβλήματα. Πληθώρα μέσων ενημέρωσης είχαν δει μια οικογενειακή τραγωδία πίσω από την είδηση της διπλής γυναικοκτονίας, έναν άνδρα βασανισμένο που δεν μπορούσε να δει τα παιδιά του.

Χθες, το πρωτοσέλιδο του ενημερωτικού εντύπου Star Press έγραφε για έναν φοιτητή Ιατρικής που η «αναγκαστική» συγκατοίκηση λόγω καραντίνας τον τρέλανε και στραγγάλισε τη φίλη του. Ο δράστης είναι «ο φοιτητής Ιατρικής», ενώ οι μόνες λέξεις που βρέθηκαν να περιγράφουν το θύμα είναι η ηλικία της και ότι «βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμα τους». Η ακαδημαϊκή ιδιότητα του θύτη και ο ενδεχόμενος πρότερος έντιμος βίος θα ήταν μία αναμενόμενη υπερασπιστική γραμμή από τους δικηγόρους του στο δικαστήριο, εξάλλου είναι κλασικά αυτού του τύπου τα επιχειρήματα σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Ένας ταλαντούχος νέος, που δεν είχε δώσει δικαιώματα, με κοινωνικό στάτους και πολλά υποσχόμενη ακαδημαϊκή πορεία που θόλωσε λόγω του εγκλεισμού και της πίεσης της καραντίνας.

Μάλιστα, η συγκατοίκηση παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα εξαναγκασμού λόγω της καραντίνας λες και πιο πριν ο δράστης δεν διέμενε στο ίδιο διαμέρισμα με την 27χρονη γυναίκα.

 

Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο περιπτώσεις; Η δημοσιογραφική ευρηματικότητα πρόλαβε τους δικηγόρους και έφτιαξε την υπερασπιστική γραμμή των κατηγορούμενων πριν ακόμα οι υποθέσεις φτάσουν στα δικαστήρια. Και αυτό δεν μας κάνει εντύπωση.

Όμως, την ώρα που ο αριθμός των καταγγελιών για περιστατικά βίας γυναικών εντός του σπιτιού αυξάνει κατακόρυφα παγκοσμίως, και ενώ η δυνατότητα των γυναικών να αναζητήσουν βοήθεια σε υπηρεσίες μειώνεται λόγω του εγκλεισμού με τους βασανιστές τους, δεν υπάρχει χώρος η καραντίνα να γίνει υπεράσπιση για αυτούς. Από την Κίνα μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο.

Όχι πολύ μακριά από εμάς, πριν λίγες ημέρες, αστυνομικοί αρνήθηκαν να παραλάβουν μήνυση θύματος ενδοοικογενειακής βίας χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα τον κορονοιό. Μόνο μετά την κοινωνική κατακραυγή η γυναίκα κατέθεσε κανονικά στο Αστυνομικό Τμήμα.

Ο κορονοιός σκοτώνει, όμως σκοτώνει και η έμφυλη βία. Όπως εύστοχα έχει γραφτεί στο διαδίκτυο, κάποια χέρια όσο και να τα πλύνεις μένουν πάντα βρώμικα. Ας μην τα ξεπλύνουμε εμείς, είτε ως άτομα, είτε ως μέσα ενημέρωσης, είτε ως σύνολο.



*Η Γραμμή SOS 15900 είναι μία υπηρεσία εθνικής εμβέλειας που δίνει τη δυνατότητα στις γυναίκες θύματα βίας ή σε τρίτα πρόσωπα να επικοινωνήσουν άμεσα με ένα φορέα αντιμετώπισης της έμφυλης βίας.

https://thepressproject.gr/synigori...-epochi-tis-karantinas/#.XoXVlO8dd5Q.facebook

 

Δεν μπορεί να υπάρξει συγχώρεση, δεν πρέπει να υπάρξει λήθη.

Υπήρξε τουλάχιστον δικαιοσύνη.

† Αναπαύσου εν ειρήνη

 

 

Και καλά κάνει και καλά κάνει και ο συνήγορος υπεράσπισης να χρησιμοποιεί κάθε νόμιμο μέσο προκειμένου να απαλλάξει ή να ελαφρύνει τη θέση του πελάτη του. Ομοίως είναι δουλειά του εισαγγελέα να προσπαθήσει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορούμενου και να καταρρίψει -εφόσον το κρίνει ο ίδιος - τα όποια ελαφρυντικά επικαλεστεί ο συνήγορος υπεράσπισης.

Όχι δεν είναι. Και η δουλειά του κράτους είναι να τιμωρεί ανάλογα με την ποινή, όχι να εκδικείται.

Τούτου λεχθέντος ο βιασμός -για εμένα τουλάχιστον- είναι έγκλημα κατά της ζωής γιατί ακριβώς μπορεί να καταστρέψει τη ζωή του θύματος και γι αυτό το λόγο -εγώ τουλάχιστον- κρίνω ότι δικαιολογείται χρήση ακόμα και θανάσιμης βίας αν αυτή απαιτείται προκειμένου το υποψήφιο θύμα να γλιτώσει τη ζωή του.

Προφανώς και δεν λέω να τον πετάξει κάτω και να τον ξεντεριάσει έχοντάς τον αφοπλισμένο αλλά για μένα δικαιολογείται απόλυτα αν στην πάλη του καρφώσει το μαχαίρι στον κώλο ή γενικά σε οποιοδήποτε σημείο της ανατομίας του.

 

σωστά! γι αυτό ο εισαγγελέας δεν είναι δικαστής, κι όταν παριστάνει τον δικαστή γελοιοπείται περαιτέρω.

εγκλήματα κατά της ζωής είναι τα εγκλήματα κατά της ζωής, όχι ότι του φανεί του στεφανή.

 

https://www.thescottishsun.co.uk/fabulous/5542996/coronavirus-domestic-violence-lockdown/

#metoo movement

 

Αν το έγκλημα στρέφεται κατά της ζωής σου it's better to act first and ask for forgiveness later.

Αν η Τοπαλούδη είχε τη δυνατότητα να ασκήσει θανάσιμη βία για να γλιτώσει, τώρα εκείνη θα ήταν εδώ και οι άλλοι δύο στα θυμαράκια.

It as simple as it gets.