Πώς διαχειρίζονται την ζήλια τους τα υποτακτικά ατομά;

Ε τι; Να μας τύχει;  

 

Η ζήλια δεν έχει να κάνει με τον έρωτα . Έχει να κάνει με ανασφάλεια και έλεγχο .

 

Και την κτητικότητα.

 

Προτιμώ χίλιες φορές να ζηλεύω φυσιολογικά παρά να είμαι βέβαιη ότι είμαι άτρωτη στο συναίσθημα της ζήλιας και να βρεθώ ξαφνικά να τρελαίνομαι από την οδύνη της. Στην πρώτη περίπτωση μπορώ να το διαχειριστώ, ως οφείλω, στην δεύτερη όχι. Στην πρώτη περίπτωση χαίρομαι που είμαι και ερωτευμένη, που συνεχίζω να έχω αυτόνομη επιθυμία, που συνεχίζω να ονειρεύομαι. Στην δεύτερη αυταπατώμαι πως το να μη ζηλεύω με κάνει υλικό για καλό υ. Δεν έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνομαι τον Αφέντη και δεν είμαι διόλου βέβαιη ότι μπορώ ως σκλάβα, να έχω υποκειμενική αντίληψη για το τι είναι ο Αφέντης για μένα. Ο Αφέντης επιλέγει τι θα είναι για μένα και αυτό που επιλέγει το παίρνω ως δεδομένο μη επιδεχόμενο ερμηνείας ή τροποποίησης από την πλευρά μου.

Έχει να κάνει με έρωτα, με επιθυμία, με συνειδητοποίηση ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την επιθυμία και τον έρωτα, με ενοχή για την επιθυμία που καταπιέστηκε και επιστρέφει υπό μορφή ζήλιας γιατί κάποιος άλλος απολαμβάνει αυτό που το πρόσωπο που ζηλεύει καταπίεσε και δεν αναζήτησε, με αντίληψη εαυτού και με αντίληψη της πραγματικότητας. Η ζήλια είναι ένα συναίσθημα από τα πιο βαθιά ριζωμένα στα νευρωνικά μας κυκλώματα. Σίγουρα τακτοποιείται αν η σκλάβα που ζηλεύει νιώσει ότι είναι ασφαλής και καβλώσει επιπλέον διότι νιώθει ότι δεν έχει τον έλεγχο και δεν μπορεί να κάνει τίποτα αλλά δεν παύει να υπάρχει η πιθανότητα να νιώσει ζήλια ανάλογα με τις συνθήκες.

 

@jasmin sg
Τι εννοείτε όταν λέτε πως δεν έχει να κάνει με τον έρωτα. Η ζήλια χωράει παντού και κατεξοχήν στις ερωτικές σχέσεις. Βεβαίως και μπορεί να περιέχει ανασφάλεια όπως και προσπάθεια ελέγχου. Όμως μπορεί κάποιος να είναι ανασφαλής ή να έχει τον έλεγχο και να μην ζηλεύει.

@espimain το αυτό και για την κτητικότητα. Η ανάγκη να μου ανήκει κάτι η κάποιος δεν με κάνει ταυτόχρονα και ζηλιάρα .

Δεν υπάρχει κανένας υπαρκτός λόγος για το αίσθημα της ζήλιας. Είναι κατασκεύασμα του νου που συχνά οδηγείται σε εμμονές.

 

Πού το ξέρετε ότι ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει κανένας υπαρκτός λόγος για το συναίσθημα της ζήλιας και ότι είναι πάντα κατασκεύασμα του νου;

 

@gaby_m  
Όλα είναι ανθρώπινα. Και ναι. Εαν αισθανθώ ζήλια προτιμώ να το παραδεχθώ και να το διαχειριστώ το "τσιμπηματάκι". Γνωρίζω όμως πως δεν μου προσφέρει τίποτα το υγιές αυτό το συναίσθημα οπότε δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να το δικαιολογήσω. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες.

 

Είναι κάπως λάθος να κατηγοριοποιουμε κάποια πράγματα ως αποκλειστικά αρνητικά. Η ζήλια, ο θυμός ακόμα και ο φθόνος μπορούν να λειτουργήσουν ως εξαιρετικά εργαλεία κινητήριας δύναμης προς κάτι ωφέλιμο.

Η ζήλια μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα, για παράδειγμα, να γίνει κάποια καλύτερη σκλάβα, αν καταφέρει να μην εστιάζει στο πρόσωπο που την προκαλει και εστιάσει στον εαυτό της και πως μπορεί να αυτοβελτιωθει.

 

Αυτό δεν είναι κάτι που μπορώ να απαντήσω επιστημονικά. Η λογική μου λέει πως δεν μπορεί να φταίει η φύση ή οι ενέργειες ενός ανθρώπου για τη δικη μου ζήλια. Αν κάποια γυναίκα φλερτάρει τον σύντροφο μου και εγώ ζηλέψω μπορεί να είναι ανθρώπινο μεν αλλά αυτό αποτελεί δικό μου πρόβλημα. Αν ο σύντροφός μου φλερτάρει μπορεί να γίνει με τρόπο που θα με πειράξει μπορεί και όχι. Αν θεωρώ ότι με προσβάλει ο τρόπος του ή δεν με σέβεται έχω την επιλογή να μην είμαι μαζί του.

 

Βασικά, κοινωνιολογικα μιλώντας, το "επιθυμω το καλύτερο που έχει κάποιος άλλος" λειτούργησε εξαιρετικά ωφέλιμα για την εξέλιξη μας. Ίσως και για αυτό να υφίσταται τόσο έντονα και να μην έχει αχρηστευτεί ως συναίσθημα.

 

Σεβαστή η άποψη σας. Διαφωνώ όμως.
Όταν κρατάω ένα μαχαίρι στο χέρι μου και με αυτό μπορώ να κόψω ένα σχοινί με το οποιο είναι κάποιος δεμένος ώστε να τον ελευθερώσω, όπως και μπορώ να το καρφώσω στην κοιλιά κάποιου δεν αλλάζει το γεγονός οτι πρόκειται για μαχαίρι.
Το να καταφέρω να μετατρέψω τη ζήλια σε κάτι επικοδομητικό δεν αλλάζει το αρνητικό της πρόσιμο. Η δουλίτσα με τον εαυτό ειναι που το κάνει ή τον Κ ή τον ψυχίατρο ή τον φίλο.

 

Δεν θεωρώ ότι πρέπει να διαχωρίζουμε σε καλά και κακα από μόνα τους κάποια συναισθήματα. Όλα έχουν την χρησιμότητα τους στην παλέτα των ανθρωπίνων συναισθημάτων. Και σε ψυ να πας δεν θα σου πει μην ζηλεύεις γενικά στη ζωή σου, θα σου χτυπήσει μόνο το καμπανάκι όταν δει ότι σε καταλύει, σε κάνει να μένεις ακίνητος και δυσλειτουργικος.