Τι είναι για εσάς η υποταγή

Τι είναι για εσάς η υποταγή;
-Εμπιστοσύνη απέραντος.

 

-Υποταγή..για μένα..όταν το αισθάνομαι..είναι να μην έχω άλλη επιλογή από το να θέλω να είμαι ό,τι αυτός θέλει.

 

Εμπιστοσύνη χτισμένη επειδή "έχει φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι πατάτες τηγανητές", που έλεγε σκωπτικά ο εικονιζόμενος στο άβαταρ που έχεις διαλέξει, ένεκα που η εμπιστοσύνη δεν φύεται, καλλιεργείται, κύργιε πρόεδρα...

 

@margarita_nikolayevna

Προσωπικά θεωρώ ουτοπικό το "θα είμαι για πάντα δική σας". Αντιθέτως, θεωρώ ρεαλιστικό το "είμαι δική σας, για όσο με έχετε". Όπως και το να νιώθει ένα υ/σ σεβασμό και εκτίμηση για τους πρώην αφεντες του.

Δεν είμαστε δια βίου μονογαμικοί. Όσο και αν το παλέψουμε.

Όπως προείπα, μπορούμε να έχουμε έναν αφέντη τη φορά (άλλοι και παραπάνω), και να είμαστε σε απόλυτη ισορροπία. Αρκεί να αποδεχόμαστε το γεγονός πως ότι έχουμε ζήσει, δεν μπορούμε να το ξαναζήσουμε ίδιο με κανέναν άλλον. Εξ άλλου, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης αφεντάδων.

Όλα κάνουν τον κύκλο τους, και τελειώνουν.

Προσωπικά, ανισορροπία έχω δει να δημιουργείται όταν το σ απαρνείται την ανάγκη του να ανήκει, και συνεχίζει να ζει αγκιστρωμενο στο παρελθόν. Ουσιαστικά, όταν απαρνείται να ζήσει.

Από εκεί και έπειτα, επιλογές. Επιλέγει το σ να ζει αιωνίως με την ανάμνηση του ενός και μοναδικού ή συνεχίζει να ζει χαρούμενο;  

 

Ίσως αυτή η επιλογή να οφείλεται σε πολύ κακή εμπειρία, σε πολύ πόνο και έλλειψη εμπιστοσύνης και όχι στην γλυκιά ανάμνηση.
Όταν αφήνεις τον εαυτό σου σε ένα κ, μπορεί να σε κάνει καλύτερη, μπορεί να περάσει και να μην πειράξει τίποτα, μπορεί και να σε καταστρέψει.
Είναι πολύ δύσκολο να εμπιστευτείς ξανά.
Ή μπορεί να είναι τόσο πολύ καλό και ουσιαστικό που να γίνει αναντικατάστατο.
Εξαρτάται πάντα και από την ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου και από την ηλικία του και από τις εμπειρίες του γενικότερα.  

 

@subwhat
Ευχαριστώ για την απάντηση και το διάλογο   Είναι ωραίο και βοηθητικό να ακούς τις εμπειρίες και τις γνώμες άλλων ανθρώπων  

Δύο σημεία... Τα όσα σημειώνω είναι απλά καταγραφή σκέψεων μου, χωρίς να έχω τελική γνώμη και διαμορφωμένη ( η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα   ) και δεν αποτελούν διαφωνία στα όσα γράφεις. Απλά ανοίγεται ο συλλογισμός με αφορμή αυτά.

Κι εγώ θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε πολυγαμικοί και μάλιστα ασχέτως του αν έχουμε μια καλή ή κακή σχέση. Άλλα πράγματα σταματούν την έκφραση της πολυγαμικότητας.
Ωστόσο, η σχέση μιας υπο προς τον Κ της είναι κάτι πολύ πέραν αυτού. Η υ μπορεί κάλλιστα να έχει πολυγαμικές τάσεις ή και να είναι πολυγαμική εφόσον της επιτρέπεται.
Το να ορίζει όμως κάποιος τη ζωή σου, να σε αναπλάθει, να σε διαμορφώνει, να αποκτάς έναν άλλο εαυτό υπό την επιρροή του, δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά, ούτε συνδέεται μόνον με την ερωτική τάση και ζωή σου.

Κι αν η ευημερία σου συνδέεται άρρηκτα με τον ένα και μοναδικό; Έστω την ανάμνηση του;

 

Αρχικά, δεν χαρακτηρισα την ανάμνηση. Ο όποιος χαρακτηρισμός αποτελεί προσωπική και υποκειμενική θέαση. Το γεγονός είναι πως αποτελεί ανάμνηση.

Όπως και αν θέλει ή το βολευει το σ να χαρακτηρίσει εκ των υστέρων την σχέση και την ανάμνηση, η επιλογή παραμένει και είναι δική του. Θα μείνει στο παρελθόν ή θα ζήσει;
Δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι να κάνει κάποιος την επιλογή να ζήσει. Παραμένει επιλογή πάντως. Χωρίς κανένα μελόδραμα.

Το "αναντικατάστατο" προϋποθέτει σύγκριση και εξιδανικευση.

Εξαρτάται από τη θέαση και μόνο. Από την αποδοχή πως όλα είναι επιλογές.

 

Αν και μοιράζομαι τη θέση πως μπορεί να υπάρξει η Μία, αυτό δε συνεπάγεται πως πρέπει ή πως θα είναι και η μοναδική. Άλλωστε όταν αποκλείεις κάτι, γιατί βολεύτηκες, ενδέχεται να χάσεις τη μελλοντική διάψευση για το αν ήταν ο Ένας / Μία, ή αν αυτή η θέση δεν καλύφτηκε ακόμα.

Τις συγκρίσεις και τα ξεσκονίσματα χρειάζονται πολλά ταξίδια έξω απ' το λιμάνι για να μάθεις να τα κόβεις τη στιγμή που ξεπηδούν.

 

Να είμαι ειλικρινής, οριστική γνώμη θα έχω μόνον στο νεκροκρέβατο μου  

Σε κάθε περίπτωση, επιμένω ότι ο/η σύντροφος ζωής, ο εραστής, ο αγαπημένος, ο Έρωτας είναι εντελώς διαφορετικά από τον Κυρίαρχο  

 

Προφανώς και ευτυχώς.

Το οποίο όμως δεν ακυρώνει την πιθανότητα να είναι εφ' όρου και να εμπεριέχει και την εκτίμηση / συμπάθεια / ή ό,τι άλλο εκτός πλαισίου που να ενισχύει τη συνειδητότητα μιας τέτοιας επιλογής.

 

Προσωπικά θα έλεγα υποταγή είναι η επιθυμία-λαχτάρα-ανάγκη να αφιερώσω την ζωή μου σε Εκείνη με ότι αυτό συνεπάγεται.
Να περιμένω μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθούμε και θα έχω την τιμή να Την υπηρετήσω.

 

ν αφομοιώνομαι ελεύθερη