Πώς διαχειρίζονται την ζήλια τους τα υποτακτικά ατομά;

αχ @χάντρα !!!

 

Όλα όσα γράφετε με παραπέμπουν και πάλι στο αρχικό μου ερώτημα σχετικά με την ύπαρξη ζήλιας σε μια υποτακτική που έχει αποδεχθεί τη θέση της . Αν την εχεις αποδεχθεί τότε δεν κολλάει. Για μένα πάντα .

 

Η ζήλια έχω παρατηρήσει πως με κάνει να ενδοσκοπώ είτε προετοιμάζοντας με για συνθήκες στις οποίες είναι πιθανό να εμπλακώ, είτε όταν ακολουθεί γεγονότα που με προκαλούν να συναγωνιστώ τον εαυτό μου ώστε να επαναφέρω την αρμόζουσα εικόνα της υποτακτικής θέσης μου στον εαυτό μου με έναν επιβεβλημένο ερεθιστικό τρόπο.

 

Η ζήλια έχει να κάνει με ανασφάλεια , χαμηλή αυτοεκτίμηση, φόβο εγκατάλειψης κ.α για αυτό και εκδηλώνεται και σε άλλες σχέσεις όχι μόνο στις ερωτικές . Κάποιος που έχει τον έλεγχο δεν ζηλεύει. Η κτητικότητα των Κ έχει να κανει με το γεγονός ότι το υπο ανήκει ,είναι κτήση, περιουσιακό στοιχείο .Η κτητικότητα των υπο συνδέεται με την ζήλια και με τα παραπάνω .

 

Καλημέρα  

Ο κύριος πυλώνας της απουσίας ζήλιας είναι να νιώθει το υ ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι για την απόλαυση του Κ. Σε αυτήν την ψυχοδιανοητική θέση, το υ δεν νιώθει ζήλια.

 

Αυτό το σκεπτικό, όπως το περιγράφετε αισθάνομαι πως ισχύει σε 'μένα. Η ανασφάλεια που θα ένοιωθα θα με έκανε να χρησιμοποιήσω την ζήλια μου σαν ένα κίνητρο παραγωγικό, ώστε με την συμπεριφορά μου να μειώσω τον φόβο μου να εγκαταλειφθώ.
Θα ζήλευα πολύ κάποιον νοερό "άλλον" πού θα μπορούσε να δώσει μεγαλύτερη ικανοποίηση και θα ήταν περισσότερο πειθαρχημένος ή πιο υπάκουος και πρόθυμος, αν ήταν στην θέση μου, από 'μένα. Αυτό θα με έκανε να βελτιώνω προς την κατεύθυνση που θα μου γινόταν αντιληπτή τον εαυτό μου, συναγωνιζόμενος την ίδια μου την εικόνα, αφού αυτός ο "άλλος" αποτελεί δική μου "κατασκευή".
Γνωρίζω όμως πως η θέση μου δεν μπορεί να διεκδικεί καμία αποκλειστικότητα και την έννοια της κτητικότητας την αντιλαμβάνομαι μόνο σαν προσφορά μου (στην απαίτηση κάποιου "Κ" από 'μένα) και όχι σαν αίτημα μου.

 

Αν το μαργαριτάρι ήταν στο λεκτικό μόνο, καλά θα ήταν!
Εφόσον είναι ο Αφέντης ευχαριστημένος δεν τίθεται κανένα θέμα.

 

Ως προς το αποτελεσμα ναι. Αλλωστε αυτο ειναι το ζητουμενο.
Υπαρχει ομως και η ανθρωπινη φυση που οσο και να θελει καποιος να την παρακαμψει καποτε θα βγει, οι λογοι και οι αιτιες πολλες, ειδικα σε ενα θεμα που αφορα το σεξουαλισμο μας, οπως , λιγο μας πηραν τα χρονια, λιγο το σωμα αλλαξε, λιγο ο αλλος/η ειναι 2 μετρα λαμπαδα και εγω στην ταινια "μικρο μου πονυ" κανω το κοντο πονυ και αλλα...

Οσο λοιπον και να το εχουμε δουλεψει, οσο και να θελουμε να απαρνηθουμε την φυση μας, οσο καλα και να το κρυβουμε αυτο σιγοκαιει μεσα μας.
Επισης μην ξεχναμε οτι "ζηλια" αποτελει φετιχ σε πολλα ατομα υποτακτικης ψυψολογιας.


Προσοχη:
Στο παραπανω ποστ εκφραζω προσωπικη αποψη και οποιαδηποτε ομοιοτητα με προσωπα και καταστασεις ισχυει!

 

Όλα όσα αναφέρετε ή και μέρος αυτών μπορεί να οδηγούν και να συνυπάρχουν με τη ζηλια.
Ωστόσο η ζήλια έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με σύνδρομο κατωτερότητας. Έρχεται κυρίως όταν νιώθει κανείς απειλή. Ομορφοτερος από εμένα, εξυπνότερος, με καλύτερο σώμα κτλ.
Η αναγνώριση πως πράγματι κάποιος-α είναι καλύτερος/η από εμάς βοηθάει στο να μην αναπτυχθούν αισθήματα ζήλιας. Βοηθάει επίσης και η συμπεριφορά του συντρόφου (οταν μιλαμε για ερωτικες σχεσεις) που σου δείχνει καθημερινα με τις πράξεις του ποσο σημαντικη εισαι. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το αν του γυάλισε η κωλάρα που μόλις πέρασε π.χ Οπότε ναι ζήλεψα, ναι ένιωσα κάπως (αν νιώσω) αλλά γνωρίζω και τι έχω. Δεν πετάω στα σκουπίδια οτι καλό έχω.
Έρχομαι όμως στη ζήλια των υπο που είναι και το θέμα. Κατα τη γνώμη μου όταν και αν υπάρξει το ζητούμενο, δηλαδή αποδοχή της θέσης δεν μπορεί κατ εμε πάντα να εμφιλοχωρεί ζήλια. Τι να ζηλέψεις όταν ξερεις για ποιό πράγμα υπάρχεις, τι θέση έχεις, τι είσαι και τα εχεις αποδεχθεί; Μέχρι τότε όμως ναι.
Σε ότι αφορά την κτητικότητα σημαίνει ένα και μόνο πράγμα. Θέλω να κατέχω. Ανθρώπους πράγματα, να είναι κτήμα μου. Δεν συνάδει με υποτακτικό στάτους. Υποτακτική κτητική πρέπει το ξαναδεί λιγο το θεμα της σχετικά με το τι πραγματικά είναι.

Όλα τα παραπάνω βέβαια αποτελούν δικη μου προσωπική άποψη που βασίζονται τόσο στους ορισμούς των εννοιών (κυρίως) όσο και στην προσωπική μου εκτίμηση.

 

Εαν δεν υποδαυλίζεται από συνεχείς συγκρίσεις εκ μέρους του Κ, ενδέχεται να λειτουργήσει εως και εποικοδομητικά ως έναυσμα για αυτοβελτίωση κλπ.
Βέβαια, συνήθως αυτό που λειτουργεί κατευναστικά είναι το φόκους στην απόλαυση του Ετερου, έχοντας την απόλαυση εκείνης στο φόντο.

 

Δεν ξερω το πως μπορει αλλα εμενα μου αρεσει να την κανω να ζηλευει, ειναι ερεθιστικο το αποτελεσμα.  

 

η ζήλεια είναι φόβος, δεν είναι σύνδρομο, μπορεί ωστόσο να ενεργοποιήσει σύνδρομα, το κάνει αυτό ο φόβος. ένας φόβος είναι αδιάφορο αν είναι βάσιμος ή αβάσιμος, αλλά μπορεί να καλλιεργείται και να μεγεθύνεται, συχνά ως «κοινωνική» απαίτηση.

υγ: παραβάλλετε με τον φόβο του νέου ιού για διευκόλυνση της κατανόησης.