ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΟΥ ΧΡΌΝΟΥ

Η πάροδος του χρόνου μέχρι τώρα με έχει προικίσει με ένα υπέροχα γεμάτο κουτί από αναμνήσεις. Προχθές ανέβασα μια σήμερα θυμήθηκα ένα εκ διαμέτρου αντίθετο σκηνικό, 2000 αν θυμάμαι καλά. Εγώ 36 στα 37 στην θεωρητικά δυναμικότερη και καλύτερη περίοδο ενός ανθρώπου. Άνοιξη με όμορφο καιρό καθόμαστε στο De Facto στην Θεσσαλονίκη και πίνουμε χαλαρά με κουβέντα Η Μ ένα κοριτσάκι 19 ετών που βρέθηκε στην παρέα λόγω κάποιου καθηγητή της και κάποιων σημειώσεων μαζί με άλλα 2 παιδιά από την σχολή της, φιλοσοφική αν θυμάμαι, αρκετά συνεσταλμένη με ευγενικούς τρόπους. Κατά σύμπτωση κάθισε δίπλα μου. Πιάσαμε κουβέντα μέσα σε μια παρέα περίπου 15 ατόμων μέχρι αργά. Όταν φύγαμε περπατήσαμε για πολύ ώρα μέχρι να την πάω σπίτι. Η κουβέντα? Στα πάντα και σε τίποτα. Από ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο σχέσεις, μουσική, κλπ. Όταν φτάσαμε στο σπίτι της την πήρα αγκαλιά και την φίλησα, δεν αντιστάθηκε, απεναντίας περίμενε την συνέχεια. Δεν έδωσα επίτηδες συνέχεια γιατί ήθελα να δω το βλέμμα της, ήταν αυτό που ήθελα, η προσμονή για το αύριο. Δώσαμε ραντεβού την άλλη μέρα στο ΝΤΟΡΕ. Ήταν όχι απλά στην ώρα της, αλλά 15 λεπτά νωρίτερα. Φάγαμε ήπιαμε το κρασί μας, και πολύ φυσιολογικά ήρθαμε σπίτι μου. Η Μ ήταν πλασμένη για να υπακούει. Την έβαλα στην μέση του σαλονιού και έκατσα στον καναπέ, της ζήτησα να ξεντυθεί και να μείνει ακίνητη, το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη. Σηκώθηκα γύρισα γύρω της σιγά με το χέρι μου να χαϊδεύει απαλά το κορμί της. Στάθηκα μπροστά της. Της σήκωσα το κεφάλι και της έδωσα ένα μικρό χαστουκάκι αμέσως έβαλα το χέρι μου μπροστά της, χωρίς να πω τίποτα το φίλησε. Γονάτισε μου έβγαλε τα παπούτσια και τις κάλτσες της είπα να μου βγάλει το παντελόνι και το πουκάμισο.... Η συνέχεια??? Ώρες με πολύ ιδρώτα και όλων των ειδών τα υγρά. Στην Μ δεν έβαλα ποτέ τιμωρία..... Δεν χρειάστηκε ποτέ, ούτε χρειάστηκε να μπει λέξη ασφαλείας. Όσο καιρό μείναμε, περίπου ένα χρόνο μέχρι που πήρε μεταγραφή σε άλλη σχολή στην Κρήτη από όπου ήταν, ήταν τόσο τέλεια υποταγμένη και τόσο υπάκουη.... Το μαστίγιο το έφερνε πάντα μόνη της από την 4η, 5η μέρα που της το έδειξα, το φιλούσε ευλαβικά πριν μου το παραδώσει. Ποτέ δεν έφερε αντίρρηση σε τίποτα που ήθελα να δοκιμάσω μαζί της πχ δέσιμο, το δεχόταν με χαρά και ζητούσε πάντα με το βλέμμα και κάτι παραπάνω. Ποτέ δεν ζήτησε κάτι, πάντα δεχόταν τα οποία θέλω μου απόλυτα φυσιολογικά. Ήταν όπως μου είπε η πρώτη της φορά σε τέτοια κατάσταση, ήταν κάτι που υπήρχε μόνο στην φαντασίωση της, κάτι που δεν ήξερε που και πως θα βρει. Για την Μ ήταν ένα δώρο και για μένα η Μ ήταν επίσης ένα δώρο που ήρθε από το πουθενά ένα γλυκό απόγευμα την άνοιξη του 2000.
Να ναι πάντα καλά.

 

κυριακή στην εκκλησιά play