Έξι μήνες μετά...

Πάνε έξι μήνες που είχε τελειώσει. Και αρκετά είχε κρατήσει. Σχέσεις σαν αυτές δεν αντέχουν.

Κάναμε αυτό που είπαμε. Μείναμε φίλοι. Ήταν ένας εξαιρετικός και πανέξυπνος άνθρωπος. Πάντα αληθινή. Και αγαπούσα αυτό που ήταν, οπως με αγαπούσε και αυτή. Πέρα από το σεξ.

Ο μόνος λόγος που δεν είμασταν μαζί ήταν ότι η ψυχή της δεν άντεχε αυτή τη σχέση.
Ήξερα ότι θέλει να γαμηθει μαζί μου. Και την ήξερα αρκετά καλά για να ξέρω ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν να το ζητήσω. Έστω, με τρόπο.

Και εγώ ήθελα. Να τη δω να παρακαλάει για να γίνει. Όσο καιρό είχαμε σχέση γαμουσα πρώτα το μυαλό της. Τι να το κάνω να έχω μόνο το μουνι της για άλλη μια μέρα; Πώς θα την έβλεπα να παρακαλάει αν το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα απλό "ναι", ως απάντηση στην πρόταση μου;

Και έτσι πέρασαν οι έξι μήνες. Βρεθήκαμε 5-10 φορές για καφέ και φαγητό, κάθε φορά που ήμουν στην πόλη της φρόντιζα να βρω χρόνο. Πάντα μέσα στα όρια. Πάντα αδιάφορος όσο χρειαζόταν. Με επαγγελματικές και πολιτικές συζητήσεις.

Την Παρασκευή θα ήμουν πάλι εκεί. Δυο διανυκτερεύσεις αυτή τη φορά. Σπάνια έχω δύο διανυκτερεύσεις, μπορεί μια φορά το χρόνο, μπορεί και λιγότερο.

Πιάνω το τηλέφωνο για να της προτείνω για άλλη μια φορά να πάμε για καφέ, αν είχε χρόνο φυσικά . Για άλλη μια φορά θα έλεγε ναι. Για άλλη μια φορά θα μου έλεγε πως έχει χρόνο, ακόμα και αν είχε κανονίσει κάτι άλλο. Σταματάω. Σκέφτομαι. Αρκετά περίμενα. Είναι ώρα να της δώσω ένα καλό κίνητρο να ανοίξει την κουβέντα.

-Καλημέρα τριανταφυλλακι
-Ωωω, τι έκπληξη!
- Ναι, ναι, όλο εκπλήξεις είμαι. Την Πέμπτη θα έρθω.
- Θα πάμε για καφέ;
-Όχι, όχι την Πέμπτη. Έχω δουλειά. Εχω κανονίσει μεχρι αργά. Την Παρασκευή όμως αν έχεις χρόνο θα τα πούμε.

Προβληματίστηκε. Δεν είπε τίποτα όμως. Δεν της έπεφτε λόγος εδώ και έξι μήνες. Έκλεισα το τηλέφωνο.
Την Παρασκευή το πρωί ξεκίνησα. Της είχα πει ψέματα ότι θα πάω μια μέρα νωρίτερα. Δε μου αρέσουν τα ψέματα αλλά νομίζω ότι μια φορά τόσο καιρό που την ήξερα μπορούσε να συγχωρεθεί. Άλλωστε "είχα πλάνο" που λέει και η διαφήμιση.

Τελειώνω τις δουλειές μου και παίρνω τηλέφωνο. Κανονίζουμε να πάμε για φαγητό. Ραντεβού εκεί. Φτανουμε ταυτόχρονα. Αγκαλιές, φιλιά. Εχουμε παραγγείλει και τρώμε.
Ή συζήτηση γίνεται όλη σε φιλικό τόνο. Ίσως και λίγο τσαχπινογαργαλιαρικο, αλλά σε καμία περίπτωση αυταρχικό ή επιθετικό.

-Πως και δεν μπορούσες χθες;
-Είχα δουλειά σου είπα
-Τι δουλειά μωρέ μέσα στα μαύρα σκοτάδια;
-Ε, αφού ξέρεις ότι είμαι εργατικό παιδί.
....................
-Κανένα σεξακι κάνουμε; ρωτάει
- Και τι σε νοιάζει εσένα ρε κολλητή; Από πίτα που δεν τρως...
-Ε, όχι κολλητή, το γαμησες τώρα
-Γιατί; Τι είμαστε;
-Πώς μπορείς να με λες κολλητή ενώ έχουμε κάνει τόσα στο κρεβάτι;
-Παλιά

Όσο μιλάω συνεχίζω να τρώω. Ρε φίλε, αυτά τα παϊδάκια γαμανε. Συνεχίζει:

- Δηλαδή, αν ήθελα να κάνουμε σεξ θα μου έλεγες όχι;
-Ξέρεις ήδη την απάντηση.
-Τι εννοείς;
-Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να έχουμε σχέση. Κοίτα γύρω σου, ο κόσμος όλος είναι γεμάτος μουνια και πουτσες. Την κολλητή μου θα γαμησω;
Και στο κάτω κάτω αν μπαίναμε μαζί σ ένα δωμάτιο δε θα μπαίναμε για να σε ξεκαυλωσω.
-Αλλά;
- Για να κάνεις ότι σου πω
- Δεν είμαστε πλέον μαζί
-Το ίδιο λέμε
-Τι θα έκανες δηλαδή;
-Ότι θέλω
- Και αν δεν ερχόμουν;
- Δε σε προσκάλεσε κανένας
-Σωστά, γαμησες χθες
-Τριανταφυλλακι, τι λες;

Αλλάζω θέμα για να ηρεμήσει. Έχει νεύρα μαζί μου αλλά προσπαθεί να το κρύψει. Τρώμε. Πληρώνω. Ετοιμάζομαι να φύγω.
Θα ήθελε να μου δώσει μια σφαλιάρα με όλη της τη δύναμη. Την ξέρω όσο χρειάζεται για να το ξέρω. Οκ, δεν είμαστε μαζί. Οκ, ο καθένας μας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει. Αλλά να έρθω στην πόλη της και να τη γράψω στα αρχιδια μου για να περάσω το βράδυ με κάποια άλλη; Αυτό πάει πολύ.

-Επιστρέφεις τώρα;
-Α, όχι. Δε στο είπα, ε; Θα μείνω και σήμερα.
- Και σήμερα; Και δε θα μου έλεγες τίποτα; Πάλι δουλειά έχεις;
-Όχι, θα αράξω στο ξενοδοχείο.

Νεκρική σιγή. Έχει χάσει την ψυχραιμία της εδώ και ώρα. Δε σκέφτεται

-Να έρθω;

Συνεχίζεται.....

 

Την κοιτάω. Αδιάφορα. Σα να μην πέρασα όλο το απόγευμα περιμένοντας να ακούσω αυτή τη φράση. Απαντάω όσο πιο χαλαρά και αδιάφορα μπορώ.

-Έλα..
-Να περάσω πρώτα από το σπίτι;
-Γιατί;

Κενό...

-Να πάρω το τσαντάκι

Το τσαντάκι. Είχε μέσα όλα τα εργαλεία που αγοράσαμε μαζί. Λίγα στην αρχή. Σιγά σιγά όλο και περισσότερα. Πάντα τα κουβαλούσε το τριανταφυλλακι. Για πρακτικούς λόγους και μόνο.

- Δε το χρειάζομαι
-Γιατί;
-Γιατί δεν έχω σκοπό να το χρησιμοποιήσω

Κενό. Έχει βραχυκυκλωσει εντελώς. Μέχρι αυτή η στιγμή ήταν σίγουρη ότι με ξέρει. Έστω και αν δεν μπορούσε να με διαβάζει πάντα. Μπαίνουμε στα αυτοκίνητα. Φτάνουμε. Παρκάρουμε. Ανεβαίνουμε.

-Νομίζω έχει μπύρα και κόκα κόλα στο ψυγείο
-Μια μπύρα
-Κάθησε. Θα στη φέρω

Κάθεται στον καναπέ. Της δίνω μια μπύρα. Κάθομαι δύο μέτρα μακριά. Αρχίζουμε να λέμε διαφορά άσχετα μέχρι να τελειώσει η μπύρα. Φροντιζω να είμαι σοβαρός κάθε στιγμή. Σοβαρός, όχι αυταρχικός. Επιτέλους τελειώνει.

-Μπορώ να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα ;
-Όχι
-Όχι;
-Σήκω όρθια.
-Γιατί;
-Γιατί στο είπα
-Και αν δεν το κάνω; Θα τιμωρηθω;

Πάντα τα ίδια με αυτή η γυναίκα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Να μη χάσει ευκαιρία να αντιδράσει. Όλη μέρα να τις τρώει θα σε προκαλέσει για να συνεχίσεις και την επόμενη.

-Όχι.
-ΟΧΙ;
-Όρθια θα σηκωθείς. Θέλεις δε θέλεις. Αν δε το κάνεις επειδή στο είπα θα το κάνεις για να μου πεις καληνύχτα και θα φύγεις.

Σηκώνεται. Τα μάτια της πετάνε σπίθες. Όχι από καυλα. Μου λέει καληνύχτα. Της λέω καλό βράδυ. Αδιάφορα. Ανοίγω τηλεόραση πριν φύγει. Δε θέλω να φύγει. Αλλά ότι έπρεπε να κάνω το έκανα και λειτούργησε. Ακόμα και αν φύγει, την επόμενη ή τη μεθεπόμενη φορά θα γίνει ότι δεν έγινε σήμερα.
Φτάνει στην πόρτα. Περιμένει. Επιστρέφει. Την κοιτάω. Με κοιτάει. Κενό.

-Βγάλε ότι φοράς από τη μέση και κάτω.
-Τι;
-Βγάλε ότι φοράς από τη μέση και κάτω, παλιοπουτανα.

Ξεκινάει να το κάνει. Σταματάει στο κιλοτάκι. Δεν λέω τίποτα, περιμένω. Το βγάζει. Το τέλεια ξυρισμένο μουνι της έχει πλέον μια λωρίδα τρίχες. Κάθετα, πάνω από την κλειτορίδα. Ακριβώς ίδια με αυτή που είχε την πρώτη φορά που το είδα. Πριν τη βάλω να το ξυρισει.

-Κάθησε στον καναπέ. Κάθεται
Άνοιξε τα πόδια. Τα ανοίγει
Κι άλλο. Τα ανοίγει
Ακούμπησε τα χέρια σου με τις παλάμες στον καναπέ. Αριστερά και δεξιά. Σα να στηριζεσαι για να σηκωθείς. Το κάνει.

Κλείνω την τηλεόραση. Κάθομαι δίπλα της. Είναι καυλωμενη, φαίνεται. Και θυμωμένη. Αυτό κι αν φαίνεται.
Αρχίζω να τη φιλάω στο λαιμό. Βάζω το χέρι μου στο μουνι της. Απαλά, αγαπημένη κίνηση.
Ακούω αναστεναγμούς. Φυσικά. Ήταν υγρή, έχει γίνει μούσκεμα.
Θυμωμένη, βραχυκυκλωμενη, καυλωμενη. Το σώμα της ήταν έτοιμο να κάνει ότι θέλω από την αρχή. Τώρα είναι έτοιμο και το μυαλό της.
Σηκώνει ασυναίσθητα τα χέρια από τον καναπέ. Δεν εχει μαθει να ειναι ελεύθερα. Της τραβαω αποτομα τα μαλλιά προς τα πίσω. Σφαλιάρα στο μουνι, δυνατά. Επίσης αγαπημένη κίνηση.

-Χέρια στον καναπέ
-Μα... μάλιστα...
-Γιατι το μουνι σου δεν είναι ξυρισμένο;
- Δεν... ήξερα...
- Έτσι το θέλει ο γαμιας σου;

Δεν απαντάει. Σφαλιάρα. Πάντα στο ίδιο σημείο. Από εδώ και πέρα ποτέ δεν απαντάει αμέσως. Με κάθε καθυστέρηση σφαλιάρα. Ξανά και ξανά. Και τα μαλλιά μονίμως τραβηγμένα.

-Όχι... εγώ... για μένα...
- Πόσοι σε γαμησαν ξεφτιλισμενη πουτανα;
10, 50, 100;
-Εν.. Μια φορά...

Σφαλιάρα. Πραγματικά δυνατή. Έπνιξε την κραυγή της. Με κόπο.
Δεν περίμενα να μην έχει κάνει τίποτα έξι μήνες. Και ηταν κατι απόλυτα λογικό. Ούτε μικρή ήταν ούτε άπειρη. Δεν μπορούσα να ξέρω όμως. Είχα φροντίσει να μείνουμε μακριά από τέτοιες συζητήσεις.
Γούσταρε πάντα την ξεφτίλα. Πάντα όμως είχε όρια. Στενά.
Ο μεγαλύτερος εφιάλτης της ήταν να νιώσει υπόλογη απέναντι μου. Μου το είχε πει. Ήξερα ότι το εννοούσε απόλυτα. Και αυτό ήθελα να κάνω. Να την κάνω να νιώσει οτι με πρόδωσε. Ότι ότι και να της κάνω της αξίζει.
Κάθε σφαλιάρα να μη φτάνει μόνο μέχρι το μουνι, να φτάνει και στην ψυχή.
Δε με είχε προδώσει ποτέ. Αλλά είναι απίστευτο το πόσο iq μπορεί να αφήσει έξω από την πόρτα ένας έξυπνος άνθρωπος αν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Την επόμενη ή τη μεθεπόμενη μέρα θα καταλάβαινε ότι ήταν πάντα εντάξει απέναντι μου. Αυτή τη στιγμή ήταν σε θέση να πιστέψει το οτιδήποτε.
Θα την έβαζα να ξαναζήσει την κάθε στιγμή της "προδοσίας". Δε με καυλωνει να ακούω τα λόγια της, τη περιγραφή της. Με καυλωνει να ακούω τη σπασμένη φωνή και την ενοχή της.

- Γούσταρε σχέδια στο μουνι ο μαλάκας σου;
-Ο.. οχι..
- Τι γούσταρε;

Κενό, ακόμα και με τις σφαλιάρες δεν ήταν σε θέση να απαντήσει. Η ντροπή που ένιωθε ήταν πάνω από κάθε πόνο. Έπρεπε να κάνω πιο εύκολες ερωτήσεις.

-Τον πήρες στο στόμα;
-Σε ποιες στάσεις σε γαμησε;
(Αναφέρω στάσεις, μια μια)

Απαντάει με κόπο. Είναι έτοιμη να κλάψει. Αφήνω για το τέλος τα δύσκολα.

-Σου γαμησε τον κωλο;

Η μόνη απάντηση που ήρθε αμέσως. Χωρίς σπασμένη φωνή. Έντονα και απόλυτα.
Όταν είμασταν μαζί της είχα πει ότι από τη στιγμή που θα τελείωνε η σχέση θα έπαιρνε πίσω το μουνι της αλλά ο κωλος της θα ήταν δικός μου για πάντα.

-ΟΧΙ!
- Δεν ήθελε να στον γαμησει;
-Ε.. εγώ..
-Τον παρακάλεσες;
-Όχι!
-Τότε; Δεν του είπες πόσο ξεκωλιαρα είσαι;
-Όχι! Δεν ήθελα ...
-Δείξε μου πως τον πήρες στο στόμα...

Ανοίγω το παντελόνι μου. Την ρίχνω στο πατωμα κρατωντας την απο τα μαλλιά.
Το μουνι της είναι απίστευτα κόκκινο.
Το μυαλό της έχει γίνει φλαμπε.
Και όμως, είναι καυλωμενη.
Με παίρνει στο στόμα της διστακτικά. Δεν ξέρει αν αυτό που θέλει είναι να γλύψει με όλο της το είναι, όπως έκανε στην αρχή της σχέσης ή αν απλά μου δείχνει πως έγλειψε κάποιον άλλο.

-Έτσι τον έγλειψες τον μαλακά σου ξεφτιλισμενη πουτανα; Για αυτό δεν ήθελε τον κωλο σου;

Την αρπάζω από τα μαλλιά και την κατευθυνω. Την πνίγω με την πουτσα μου. Όταν πάει να απλώσει τα χέρια τη χτυπάω. Ή στα χέρια η στο πρόσωπο. Μια ανεβάζω το ρυθμό, μια σταματάω. Τώρα γλείφει με όλη της την ψυχή. Ζει για αυτό που κάνει. Θέλει να γίνω ένα με το στόμα της. Να τον νιώσει όσο μπορεί.
Την ανεβάζω επάνω στον καναπέ. Γονατισμενη. Με την πουτσα μου μέσα στο στόμα της.
Παίρνω το κασκόλ μου. Αυτός που το έφτιαξε πρέπει να ήξερε από δέσιμο. Κανένα άλλο κασκόλ από όσα έχω δει δεν είναι καλύτερο για αυτή τη δουλειά
Από κασκόλ σίγουρα δεν ήξερε. Άθλιο κασκόλ.
Της δενω τα χέρια πίσω. Με το ένα χέρι στα μαλλιά της δίνω ρυθμό και με το άλλο της κοκκινίζω τον κωλο. Με όση δύναμη έχω. Το χέρι μου πονάει αλλά δε μου φτάνει. Θέλω πιο δυνατά. Και πιο δυνατά...

Κάθε φορά ήξερε ότι έπρεπε να πιει μέχρι και την τελευταία σταγόνα. Της είχα πει ότι κάθε σταγόνα που θα έχανε θα την έγλειφε από το πάτωμα. Την καυλωνε να τη βάλω να το κάνει. Αλλά τη χαλούσε συγχρόνως το να γλείφει το πάτωμα. Και ετσι φροντιζε να μη χασει ουτε σταγονα ποτέ.

Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν το ίδιο. Φρόντισα να μην της πω ότι θα χύσω. Φρόντισα να μην το καταλάβει. Φρόντισα την ώρα που εχυνα να είμαι σίγουρος ότι θα πνιγεί. Κατάφερε να πιει ότι μπορούσε. Σχεδόν τίποτα. Γέμισε σπέρμα η πουτσα μου, τα αρχιδια μου, τα μπούτια μου.

-Τώρα δε σου κάνουν τα χυσια μου ξεκωλιαρα;
Βρήκες καλύτερα;

Δεν απαντούσε πλέον. Ήταν σε νιρβάνα. Ότι και να έλεγα δεν είχε σημασία. Δεν ακολουθούσε προφορικές εντολές. Ακολουθούσε τα χέρια μου. Χωρίς να έχει καμία σημασία που θα την πήγαιναν. Αυτή τη φορά, καμία απολύτως. Χωρίς όρια και γραμμές.
Την βάζω να γλειψει όπου υπάρχει σπέρμα. Το κάνει με πάθος.
Τη ριχνω στο πάτωμα. Την πατάω με το πόδι στο πρόσωπο. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Δεν υπήρχε καμία άλλη φορά όμως που να ένιωθε ότι της άξιζε τόσο πολύ.
Συνεχίζω να της δίνω σφαλιάρες στον κώλο. Δυνατά... δυνατά... ΔΥΝΑΤΆ..
Αν δε σπάσω το χέρι μου σήμερα δε θα το σπάσω ποτέ.
Σταματάω μετά από ώρα. Βάζω το χέρι στο μουνι της. Και όμως, είναι μούσκεμα. Και έχω τόση ώρα να την αγγίξω.
Την αφήνω χωρίς να σηκώσω το πόδι. Ανάβω τσιγάρο. Μετά από ένα λεπτό της λέω να πάει να πλυθεί.
Με κοιτάει περίεργα. Πότε δεν το είχα κάνει αυτό. Μου αρέσουν τα υγρά της. Η μυρωδιά της.

-Κοίτα πως είσαι, μην κοιτάς εμένα.

Ήταν ιδρωμένη όσο δε γίνεται να ιδρώσει άνθρωπος. Έξω από σάουνα τουλάχιστον.
Πάντα της άρεσε η χαμηλή θερμοκρασία. Πνιγόταν από τη ζέστη. Και είχα φροντίσει μόνο χαμηλή να μην είναι. Να νιώθει όσο άβολα γινόταν.

Βγάλει από το μπάνιο καθαρή. Την κοιτάω. Ανάβω και άλλο τσιγάρο.

-Ντύσου και φύγε...
-ΤΙ;;;
-Φύγε, φτάνει για σήμερα

Ντύνεται. Φεύγει. Χωρίς να μιλήσει. Χτυπάει την πόρτα πίσω της.
Αφήνω να περάσει μια ώρα. Στέλνω μήνυμα.

"Ξέχασα να σου πω, θα μείνω και αύριο στην πόλη. Στις 22:00 να είσαι εδώ. Θελω να σε γαμησω. Να φροντίσεις μόνο να ξυρισεις τη μαλακία στο μουνι σου".

Το διαβάζει. Δεν απαντάει. Περνάνε δύο ωρες. Χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι αυτή. Ακόμα και το τηλέφωνο θυμωμένα χτυπάει!
Δεν ξέρω τι θα μου πει. Ξέρω όμως ότι ευχαρίστως θα με σκότωνε.
Το σηκώνω.
Μόνο πέντε λέξεις. Ο τόνος της φωνής της ήταν αυτός που θα χρησιμοποιούσε κάποιος αν έλεγε, θα σε ξεκοιλιασω γαμημενε.

-Τι θέλετε να φορέσω αύριο;

 

Βλέπω φωτογραφίες της, και φοράει δικά μου πράγματα, που τα άφησα σπίτι της.
Μετα από κάθε συνεύρεση μαζί της.
Τα αντικείμενα, κολάρο, φουλάρια, σχοινιά κλπ. Μου είναι αδιάφορα. Είναι αντικείμενα. Έχουν απάνω τους ενέργεια, που εγώ δεν τη θέλω πλέον, αλλά θα χρειαζόταν 40 τελετές στις απόκρυφες πλαγιές της Πεντέλης, για να εξαγνιστουν. Ειδάλλως, μολύνουν.
Το αστείο είναι, κι εγώ έχω γράψει κατά καιρούς σεντόνια αναμνήσεων. Ναι, είναι οκ. Λειτουργεί σαν δικλειδα. Από τη μια, αναμνήσεις, εμπειρίες, συναισθήματα, από την α λλη η διαπίστωση, ότι ο χρόνος ποτέ δεν γυρίζει πίσω. Ούτε κι εκείνη. Έχει βρει αλλού, καλύτερα, και δεν της καίγεται καρφί. Κάθε τρεις και λίγο βρίσκει καλύτερα. Κι όλο πιο καλύτερα. Μα τόσο πολύ καλύτερα. Γι αυτό και σταφιδωνει. Εγώ χαίρομαι που κάτι τέτοιες τις ξεφορτωνομσι νωρίς. Κι ας χαίρονται που μάζεψαν την προίκα τους. Χάρισμα τους. Εγώ τουλάχιστον ξεκινάω με νέες.... προϋποθέσεις.×

 

 

Όταν λες βρισκόταν σε νιρβάνα;

 

Έχεις δίκιο. Δε χρησιμοποιώ τη λέξη με την ερμηνεία που της δίνει το λεξικό.
Ας πούμε είχε χαθεί στον κόσμο της, είχε κλειδώσει το μυαλό της στο "Εκτός λειτουργίας" και ακολουθούσε τυφλά οτιδήποτε δεν χρειαζόταν να επεξεργαστεί, όχι τη φωνή μου.

 

Όταν λες ο χειρότερος εφιάλτης, είχε τέθει σαν όριο να μην την κάνεις να νιώσει υπόλογη όπως αναφέρεις?

 

Όχι. Δε θα μπορούσε ποτέ να είναι όριο.

 

Επειδη ανεφερες οτι ειχε στενα όρια. Προφανως και ειναι δυσκολο να τεθεί το συγκεκριμενο ως οριο στα πλαισια συμφωνιας. Παρόλα αυτα , καταλαβαινω ότι ηταν δικο της οριο.
Αλλα ακόμη και αν μεινουμε στον χαρακτηρισμο ''χειρότερος εφιάλτης'', θα ήθελες να μου πεις για ποιο λογο θέλησεις να την κάνεις να βιώσει τον χειρότερο εφιάλτης της?

 

Όταν λέμε εξευτελισμό, ξέρουμε τι εννοούμε; Ήρεμα ρωτάω!

 

Ακριβώς.

 

...να νιώσει οτι με πρόδωσε. Ότι ότι και να της κάνω της αξίζει. Κάθε σφαλιάρα να μη φτάνει μόνο μέχρι το μουνι, να φτάνει και στην ψυχή...

...Την επόμενη ή τη μεθεπόμενη μέρα θα καταλάβαινε ότι ήταν πάντα εντάξει απέναντι μου...

...Με καυλωνει να ακούω τη σπασμένη φωνή και την ενοχή της...