Σε μια διαδρομή, Κοζάνη Αθήνα...

PART I, Στο τρένο

Θεσσαλονίκη. Σιδηροδρομικός σταθμός. Μάιος. Προς το τέλος του μήνα. Περιμένοντας το τρένο για Αθήνα. Πόσο με κουράζει η αναμονή… παρατηρώ τους ανθρώπους για να περάσει η ώρα.

Πλησιάζει μια πιτσιρίκα. Γύρω στα 25 υποθέτω. Στα μάτια μου πιτσιρίκα είναι. Λογικό. Στα μάτια της μπορεί να είμαι γέρος. Δίκαιο.

Φοράει ένα μίνι μέχρι τον κώλο. Δεν τη λες κακή. Σταματάει . Κοιτάζει όλα τα αρσενικά ένα ένα. Είμαστε τρία από αυτά που καθόμαστε μόνοι μας.

Κάθεται δίπλα σε έναν τριαντάρη. Προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του. Μπα, τίποτα. Περνάνε δέκα λεπτά.

Πάμε στην κουρτίνα δύο. Κάθεται δίπλα στον επόμενο, μάλλον γύρω στα 35. Τι διάολο, θα μας πάρει όλους με τη σειρά; Τζίφος ξανά. Το κινητό του είχε μεγαλύτερη αξία.

Κάθεται δίπλα μου. Όχι, όχι και πάλι όχι.. Μυρίζει άσχημα τόση απελπισία. Βρωμάει. Με πνίγει. Θέλω να σηκωθώ να πάρω αέρα. Κάνω μερικά βήματα και σταματάω όρθιος να κοιτάω τις γραμμές.

Νιώθω ένα πρόσωπο σχεδόν κολλημένο στο δικό μου. Ακούω μια φωνή. Αστυνομία, τα χαρτιά σας. Γυρίζω το κεφάλι. Είναι ένας τύπος στην ηλικία μου που με κοιτάει σοβαρά και περιμένει. Σκέφτομαι. Όλοι οι τρελοί εδώ είναι μαζεμένοι σημ… Χαμογελάω.

Παναγιώτη; Ρε μαλάκα Παναγιώτη; Εσύ είσαι;

Είχα να τον δω πάνω από 20 χρόνια. Κάποια στιγμή είχαμε βρεθεί στο Facebook. Μεγάλη εφεύρεση το Facebook. Από τότε τα λέμε ιντερνετικά και στο τηλέφωνο και όλο κανονίζουμε για καφέ. Χρόνια τώρα και ακόμα καφέ δεν ήπιαμε. Αγκαλιές, σταυρωτά φιλιά. Πιάνουμε κουβέντα. Λέμε τα κλασικά σε τέτοιες περιπτώσεις. Μας διακόπτουν. Παναγιώτη ο καφές σου.

Την κοιτάω. Γύρω στα 35. Ύψος 1,60, πάνω κάτω. Pretty. Και άσπρη σαν το γάλα. Κάνω την ίδια σκέψη που κάνω πάντα όταν βλέπω κάποια τόσο άσπρη. Αν βγούμε μαζί σαν διαφήμιση του ΠΑΟΚ θα είμαστε.

-Παναγιώτη δε θα με συστήσεις στο φίλο σου; Είμαι η Χριστίνα.
-Νίκος, χάρηκα.
-Κι εγώ χάρηκα Νίκο.

Το τρένο ξεκινάει. Ταξιδεύουμε μαζί. Και οι τρεις. Έχει κενές θέσεις, κάθομαι μαζί τους και πιάνουμε κουβέντα. Προσπαθώ να καταλάβω τι σχέση έχει με τον Παναγιώτη. Δε μπορώ. Συνεχίζουμε να λέμε διάφορα. Είναι και έξυπνο το άτιμο. Και έχει αυτοπεποίθηση. Δεν έχει σταματήσει να με κοιτάει. Ούτε διακριτικά το λες αλλά ούτε και πρόστυχα. Λέω ιστορίες, διάφορες. Κατά κανόνα αστεία περιστατικά που τώρα έχουν γίνει αναμνήσεις ζωής. Ακούει με ενδιαφέρον. Και από που είπαμε ότι είσαι;

Κοζάνη. Όχι ρε γαμώτο. Είχα σχέση κάπου στα είκοσι με μια από εκείνα τα μέρη. Και δεν ήταν και καμία θεά. Και ήταν από τα πιο πυροβολημένα άτομα που γνώρισα. Τι δουλειά είχα εγώ με αυτή τη βλαμμένη; Δε λέω, είχε πόδια μοντέλου. Και κωλάρα. Και μπορούσα να τη δέσω και να τη γαμήσω με όποιον τρόπο ήθελα. Πως την άντεχα; Για την κωλάρα, σίγουρα για την κωλάρα. Αλλά από τότε μου έχει μείνει τραύμα και όταν ακούω Κοζάνη τρέχω μακριά. Καριόλα, έχεις πάρει στο λαιμό σου μια ολόκληρη πόλη.

Η κουβέντα κάνει κενό. Πιάνω το κινητό μου. Δεν πίνω μπάφους. Γαμημένη απαγόρευση καπνίσματος. Παίζω pro. Σοβαρέψου ρε μεγάλος άνθρωπος, ρεζίλι θα γίνεις, μου λέω. Ναι, αλλά αυτή είναι από την Κοζάνη και εγώ το πρωτάθλημα θα το πάρω, μου απαντάω.

Σηκώνεται, λογικά για να πάει τουαλέτα.

-Η ολλανδέζα τι έγινε ρε μαλάκα;
-Μια χαρά, δεν τα έχουμε πει; Βρήκα την ησυχία μου. Δεν την αλλάζω με τίποτα.
-Και αυτή τι είναι;
-Φίλη, μεγάλη ιστορία. Αλλά δεν τρέχει τίποτα μεταξύ μας.
-Α, χα!
-Είναι και ανώμαλη σαν εσένα.
-Και γιατί είμαι ανώμαλος βρε μπαγλαμά;
-Προτιμάς να σου πω το γιατί ή να σου πω ότι ταιριάζετε;
-Για λέγε, για λέγε.

Σταματάμε απότομα. Έχει επιστρέψει. Αλλάζουμε θέμα. Συνεχίζω να λέω ιστορίες. Τώρα δείχνω και εγώ περισσότερο ενδιαφέρον. Φροντίζω να την κοιτάω πιο έντονα. Δεν είναι με τον Παναγιώτη. Ε, είμαστε και μακριά από την Κοζάνη…

Φτάνουμε. Κατεβαίνουμε. Δίνουμε υπόσχεση άλλη μια φορά ότι θα πάμε για καφέ. Όπως πάντα.

Την επόμενη μέρα πρωί πρωί είμαι στο γραφείο. Μπροστά στον υπολογιστή. Πόνεσαν τα μάτια μου. Γαμημένες λίστες. Γαμημένες προθεσμίες. Θα τα παρατήσω όλα και θα πάω να γίνω πλούσιος. Κοιτάω το κινητό. Έχω ένα αίτημα φιλίας. Δε δίνω σημασία. Συνεχίζω. Κουράστηκα. Ξανά στο κινητό. Χριστίνα κάτι. Ποια είναι; Μπαίνω στις φωτογραφίες. Είναι αυτή. Αποδοχή. Με τα δυο χέρια.

Τηλέφωνο στον Παναγιώτη. Όχι, δε ρώτησε κάτι για εμένα. Δεν της έχει πει τίποτα. Πως με βρήκε; Από την λίστα φίλων του Παναγιώτη. Λες και δεν έχω κάνει κι εγώ το ίδιο στο παρελθόν. Μεγάλη εφεύρεση το Facebook. Και δε μου λες, έχεις πει και σε αυτή ότι είμαι ανώμαλος σαν αυτή; Όχι. Και να μην πεις τίποτα γιατί θα σου σπάσω το κεφάλι. Γελάει. Το κλείνουμε.

Κάθομαι μόνος και χαμογελάω. Αρχίζω να τραγουδάω. Ψιθυριστά. Αν κάποιος με ακούσει να τραγουδάω μπορεί να μου κάνει μήνυση για ηχορύπανση.

Σε μια διαδρομή Κοζάνη Αθήνα
Ψάχνω και ρωτώ για μια Χριστίνα
Έχει τα μαλλιά της μεταξένια
Και χει ομορφιά παραμυθένια

Ακούω το κινητό. Είναι αυτή. Μήνυμα στο Messenger. Δυο για την ακρίβεια. Τι θα γίνει ρε κοπελιά; Θα μας γαμήσεις κιόλας; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να μου στερήσεις την αποπλάνηση σου; Τα ανοίγω.

Μου αρέσουν…

… οι ιστορίες σου.

 

PART II, MESSENGER

Απαντάω στο μήνυμα. Αρχίζουμε να μιλάμε. Με μηνύματα. Μόνο.
Στην αρχή γενικά. Πολύ γρήγορα με παιχνιδιάρικη διάθεση.
Όσο περνάει η ώρα ζεσταίνεται η κατάσταση. Αρχίζει να μου στέλνει φωτογραφίες της. Όχι συνεχόμενα. Και όχι γυμνές. Με μαγιό. Με εσώρουχα. Ρωτάει αν μου αρέσουν.
Όχι, δε μου αρέσουν. Τι να τις κάνω φωτογραφίες που δεν τις έχεις βγάλει για μένα;
Δηλαδή τι θέλεις; Ρωτάει.
Βγάλε μια τώρα όπως κάθεσαι, από το λαιμό και κάτω.

Το κάνει. Φοράει ένα φακελάκι και μάλλον ένα κιλοτάκι. Δε φαίνεται καλά.
Για κάθε επόμενο μήνυμα ακολουθεί ένα μάλιστα και μια φωτογραφία.

Τώρα μια να δω τα βυζιά σου
Έχεις nipple clamps?
Φόρεσε τα.
Σε πονάνε;

Η απάντηση αρνητική. Το περίμενα, ηλίθια ερώτηση έκανα αλλά δεν τη ξέρω καθόλου. Δεν ξέρω τίποτα για αυτήν. Εκτός από το ότι είναι ανώμαλη σαν εμένα.

Βρες κάτι να τα δέσεις μεταξύ τους. Πέρασε το σχοινί αυτό πίσω από το λαιμό σου. Θέλω να τραβάει τις ρόγες σου προς τα επάνω… Περισσότερο…
Βγάλε το κιλοτάκι σου. Θέλω φωτογραφία το μουνί σου. Χωρίς να το αγγίξεις
Γονάτισε. Το κεφάλι ψηλά. Να νιώθεις τις ρόγες να τσούζουν. Ωραία.

Ρωτάω διαφορά πράγματα για αυτήν. Ποιον πόνο αντέχει λιγότερο, τι γουστάρει.
Περνάει λίγη ώρα.

-Πώς νιώθεις τις ρόγες σου;
-Τσούζουν. Πολύ.
-Ωραία. Τα καταφέραμε από μακριά ακόμα και με λίγα μέσα. Αυτό τον πόνο μόνο μπορώ να σου προσφέρω σήμερα αλλά το κάνω με όλη μου την καρδιά.
-Ευχαριστώ

Δεν ξέρω αν το εννοεί ή το λέει για να το πει.

-Πώς νιώθεις το μουνι σου;
-Στάζει.
-Ωραία.
-Μπορώ να το αγγιξω;
-Σήκω και πήγαινε στην τουαλέτα. Έχεις την άδεια μου να τρίψεις την κλειτορίδα σου με την οδοντόβουρτσα.
-Ευχαριστώ.

Κάνω βιντεοκλήση. Δε θέλω να χάσω κάτι τόσο όμορφο.

-Μπορώ να χύσω;

Περιμένω μερικά δευτερόλεπτα, απαντάω. Χύνει.

-Να φροντίσεις να ξυρίσεις το μουνί σου. Δε θέλω να το ξαναδώ έτσι. Όταν το κάνεις να ρίξεις οινόπνευμα αμέσως μετά. Πολύ μαζί. Να το νιώσεις παντού.

Ακούω ένα "ωχ". Δεν το σχολιάζω.

-Όταν το κάνεις να βγάλεις μια φωτογραφία και να μου τη στείλεις.

Κλείνουμε. Τόση άνεση, με την πρώτη επαφή. Έχει δίκιο ο Παναγιώτης, είναι βγαλμένη. Πρέπει να μάθω ότι μπορώ για αυτήν. Θα πάρω τη βοήθεια του τηλεφώνου.

-Παναγιώτη τι ξέρεις για τη σεξουαλική ζωή της Χριστίνας;
-Τίποτα.
-Τι εννοείς τίποτα; Μου είπες ότι είναι ανώμαλη σαν εμένα.
- Για να σε πειράξω το είπα.
- Και εγώ γιατί είμαι ανώμαλος;
- Δε θυμάσαι ρε που σε λέγαμε ανώμαλο;
-Όχι.
-Είχε ξεκινήσει στη Ρόδο.
- Δε θυμάμαι τίποτα.
-Είμασταν έξω για ποτό. Ήταν ένας τύπος που σε κοιτούσε και εσύ νόμιζες πως ήταν ο σερβιτόρος. Σήκωσες το χέρι να τον φωνάξεις.
Ήρθε και σου είπε "Τι μπορώ να κάνω για σένα μωρό μου"
-Σαν κάτι να θυμάμαι
-Του απάντησες "Φχαριστώ ρε μάστορα αλλά το νησί είναι γεμάτο μουνιά. Αν τελειώσουν θα σε προτιμήσω. Πιάσε ένα Τζόνι κόλα. Ο Σάββας γύρισε με τη γνωστή του ξινή έκφραση όταν κάτι δεν του αρέσει και σου είπε « Ε, είσαι ανώμαλος ρε!». Το είχαμε κάνει σλόγκαν. Μάστορα, πιάσε και ένα Τζόνι κόλα για τον ανώμαλο.
-Δηλαδή είπες ότι η Χριστίνα είναι ανώμαλη χωρίς να ξέρεις τίποτα για αυτήν;
- Ναι
-Ανώμαλος είμαι γιατί κάνω παρέα μαζί σου. Παπάρα!

Τι μου είπε τώρα; Πως έγινε αυτό; Πόσες πιθανότητες υπήρχαν; Θα τρελαθώ! Και καλά εγώ, νόμιζα πως ήξερα. Αυτή; Πως αντέδρασε με τόση φυσικότητα; Σαν να γνώριζε…

Οι μέρες περνάνε. Η επικοινωνία συνεχίζεται. Κυρίως με μηνύματα αλλά και προφορικά. . Καθημερινά και για πολύ ώρα. Μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε. Για πολλά και διάφορα. Την ψυχολογώ, την μαθαίνω.

Πλέον της δίνω εντολές. Ότι και να της πω το κάνει με μια φυσικότητα, σαν να της έχω ζητήσει να μου κάνει καφέ. Την βάζω να πονέσει τον εαυτό της. Με κάθε τρόπο που μου έρχεται στο μυαλό. Την έβαλα να αγγίζεται όλη μέρα. Τη σταματούσα ενώ ήταν έτοιμη να χύσει, όλη μέρα.
Πήγε στη δουλειά με μια σφήνα στον κώλο. Της είχα πει, αν δεν αντέξει να μου ζητήσει άδεια να τη βγάλει. Έκανε οχτώ ώρες να μου στείλει μήνυμα.
Κύριε, μπορώ να τη βγάλω αν δεν σας πειράζει; Έκανα ότι μπορώ, δεν αντέχω άλλο. Πάνω στο άγχος της δουλείας το είδα μετά από μια ώρα. Ένιωσα πολύ άσχημα. Έστειλα αμέσως μήνυμα. Την έχεις βγάλει; Μα πως θα μπορούσα Κύριε, δεν μου δώσατε άδεια. Μπορώ τώρα γιατί υποφέρω; Σας παρακαλώ..

Το απίστευτο με αυτή τη γυναίκα είναι ότι λέει πάντα την αλήθεια. Όσες φορές και να έχω ελέγξει πάντα ήταν πιστή στην επιθυμία μου. Δεν διαμαρτυρήθηκε για τίποτα, δεν είπε ποτέ όχι. Έχω αρχίσει να νιώθω ότι είναι προσβολή να έχω αμφιβολίες. Είναι γεννημένη να υπακούει.
Αφήνω λίγη ώρα να κάνει ότι χρειάζεται για να χαλαρώσει και κάνω βίντεο κλήση.

-Χριστίνα, γιατί με αποκαλείς Κύριο;
-Θα θέλατε να σας λέω κάπως αλλιώς;
-Όχι, δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι γνωριζόμαστε μόνο δέκα μέρες και αυτές, πέραν της γνωριμίας, χωρίς καμία φυσική επαφή. Κύριε θα με αποκαλείς μόνο όταν και αν αυτό βγαίνει από την ψυχή σου. Καταλαβαίνεις ότι, δεδομένα, το ξέρω ότι αυτό δε θα μπορούσε να γίνει μόνο με μια σειρά τέτοιου είδους επαφών. Θέλω να το λες και να το νιώθεις.

Περιμένει ακίνητη. Με ακούει με προσοχή. Μόλις είναι σίγουρη ότι ολοκλήρωσα με κοιτάει με παράπονο και απαντάει.

-Το νιώθω Κύριε…

Θα τρελαθώ!

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό! Μαλάκα Παναγιώτη αν την έβαλες εσύ για να μου κάνεις πλάκα θα σου γαμήσω το νταμντιρουρίρουμ! Όχι, δεν την έβαλες εσύ. Ούτε ήξερες για τα γούστα μου, ούτε γνώριζες ότι θα βρεθούμε. Πως γίνεται να είναι τόσο ενθουσιασμένη, χωρίς να έχει πάρει τίποτα ουσιαστικά, μια τόσο έμπειρη γυναίκα;

Έχουν περάσει μερικές μέρες. Στο ίδιο μοτίβο. Πάντα πρόθυμη, πάντα υπάκουη, πάντα με χαμόγελο. Καμιά απαίτηση από την μεριά της. Ότι και να ζητήσω, με ότι ύφος και να το ζητήσω, απλά το κάνει.

-Με καύλωσες σήμερα πουτάνα. Έχω κανονίσει να γαμήσω και θέλω να σε σκέφτομαι ερεθισμένη την ώρα που το κάνω. Να φροντίσεις να είσαι στο κρεβάτι με ανοιχτά τα πόδια στις 22:30. Θέλω να αγγίζεσαι χωρίς να χύσεις, για δυο ώρες.
-Μάλιστα Κύριε! Χαίρομαι Κύριε που σας καυλώνω και που θα περάσετε καλά. Στεναχωριέμαι μόνο που δε θα με έχετε στο πάτωμα να βλέπω.

Το λέει και το εννοεί. Θα γαμήσω κάποια άλλη και αυτή θα είναι καυλωμένη γιατί έτσι της είπα. Αυτό μπορώ να το καταλάβω. Αλλά και το ότι χαίρεται που θα περάσω καλά; Έχει λάμψει το πρόσωπο της.

Θα τρελαθώ! Το είπα;

Πρωί. Μπαίνω στο γραφείο. Έχω κέφια. Επιτέλους και μια εβδομάδα που τα πράγματα στη δουλειά πηγαίνουν καλά. Πιάνω το κινητό για να στείλω μήνυμα. Έχω διάθεση για πλάκα. Αγαπάω όλο τον κόσμο.

-Καλημέρα. Νομίζω ότι είμαι πολύ χαλαρός μαζί σου. Είναι απαράδεκτο εκ μέρους μου να μιλάμε πάνω από δυο εβδομάδες και να έχω επιτρέψει να έχεις ακόμα προσωπική ζωή. Να μου στείλεις τους κωδικούς του Facebook για αρχή. Από σήμερα δεν θα έχεις καμία ιδιωτικότητα πουθενά. Από τη στιγμή που θα βρεθούμε και μετά θα δω τι άλλο θα σου στερήσω.

-Μάλιστα Κύριε! Οι κωδικοί μου είναι…

Δεν είναι δυνατόν! Έτσι απλά; Χωρίς να έχουμε βρεθεί ποτέ μόνοι σε ένα δωμάτιο; Μπαίνω στο Facebook. Ανοίγω τα μηνύματα της. Άπειρα μηνύματα. Τα διαβάζω. Το ένα μετά το άλλο. Ξεχνάω ότι είμαι στη δουλειά. Ούτε κι εγώ ξέρω πόσες ώρες διαβάζω. Έχω ζήσει το «Ιάσο κόκλα» με τα μάτια της. Όχι ρε φίλε! Δηλαδή, αυτό είναι το μέσο διαδικτυακό φλερτ, η πρώτη προσπάθεια γνωριμίας του μέσου αρσενικού; Προς στιγμή έχω αρχίσει να ντρέπομαι που είμαι άντρας. Θα γίνω λεσβία. Ευτυχώς, μου πέρασε γρήγορα.
Τόση βλακεία μαζεμένη δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Άκυρο, έχω ξαναδεί στη δουλειά.
Κάνω βίντεο κλήση.

-Έχω ελέγξει το προφίλ σου. Και από εδώ και πέρα θα το κάνω συχνά. Μου έχεις δείξει ότι το αξίζεις.

Δεν είμαι σίγουρος πλέον αν κάνω πλάκα ή αν το λέω σοβαρά. Για πλάκα το είπα στην αρχή, για να διασκεδάσω με το άγχος της. Για πλάκα το λέω και τώρα. Ή μήπως όχι; Αν κάνω ακόμα πλάκα γιατί έχω καυλώσει;

Με το που το ακούει νιώθω ένα ρίγος να την διαπερνά. Δεν είμαι σίγουρος αν το βλέπω ή αν έχει γίνει ενέργεια που έχει πλημμυρίσει το δωμάτιο της και έχει περάσει και μέσα από το τηλέφωνο. Νιώθω ότι είναι έτοιμη να χύσει. Χωρίς καμία επαφή, χωρίς καυλάντισμα, χωρίς τίποτα άλλο εκτός από απόλυτο έλεγχο. Απόλυτο; Όχι ακόμα. Μέχρι που μπορεί να φτάσει; Τρομάζω. Την ακούω να απαντάει. Έχει ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά.

-Μάλιστα, Κύριε. Σας ευχαριστώ, Κύριε….
-Θα κανονίσω να βρεθούμε. Θα με περιμένεις σε ένα δωμάτιο γυμνή, όρθια με τα μάτια κλειστά και τα ποδιά ανοιχτά. Τίποτα άλλο.
-Κύριε…

Περίμενα να τρομάξει. Το έχω κάνει στο παρελθόν και τότε η κοπελίτσα ήταν στα όρια εμφράγματος. Βέβαια, εκείνη δε με είχε δει ποτέ από κοντά αλλά την είχα αφήσει να φοράει εσώρουχα.

-Αν φοβάσαι Χριστίνα τότε μπορούμε να πάμε για εάν καφέ. Δεν με πειράζει. Αλλά αν πάμε για καφέ δεν θα πάμε στο δωμάτιο. Θα πρέπει να διαλέξεις.

-Κύριε, δε σας φοβάμαι… αλλά… αν δεν σας αρέσω;

Θ Α Τ Ρ Ε Λ Α Θ Ω, Το είπα;

 

Οι μισες φυλακες εχουν γεμισει για πιο ασημαντους λογους!

 

Συνεχεια??!! )()))))))

 

We will see.
Εκτός βέβαια αν αρχίσουν οι καύσωνες.
Σε αυτή την περίπτωση we will sea

 

PART III, Σκέψεις πριν τη συνάντηση.

Οι μέρες περνάνε. Περίεργα. Ναι, κάθε μέρα υπακούει. Κάθε στιγμή δείχνει απόλυτα αφοσιωμένη. Μόνο που αυτό είναι το 10% της επικοινωνίας μας. Μιλάμε, γελάμε, κάνουμε οτιδήποτε άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε για να μη χωράει αυτή η ιστορία εδώ. Αυτό μου βγάζει, αυτό κάνω και δε με ενδιαφέρει τίποτα. Όπως πάντα. Αυτή όμως; Είναι δυνατόν να πάρεις μια γυναικά που έχει γεννηθεί για να υπακούει και να την κάνεις κάτι άλλο; Σε αυτή την περίπτωση μια χαριτωμένη γατούλα.

Πάντα με έφτιαχνε η μεταμόρφωση.
Ήθελα τη θεούσα να την κάνω πουτάνα.
Αυτή που δεν τον έπαιρνε από πίσω, τη μεγαλύτερη ξεκωλιάρα.
Τη σκύλα, κατοικίδιο.
Την απαιτητική να περιμένει δεμένη να αποφασίσω από πού θα τη γαμήσω. Να ζει για να ζήσει την θυσία των θέλω της.

Αυτό όμως; Είναι δυνατόν να πάρεις μια υποτακτική και να την κάνεις βανίλα; Και αν ναι, τι ομορφιά θα μπορούσε να έχει αυτό; Δε λέω κι αυτό μεταμόρφωση είναι. Αλλά, πέρα από μια καταγραφή στο βιογραφικό, τι θα κερδίσουμε; Τίποτα. Ούτε εγώ, ούτε αυτή. Εγώ θέλω να κερδίσουμε κι εγώ κι αυτή.

Όχι, δε θέλω αυτό. Θέλω ότι θέλω πάντα, το μυαλό. Έτσι δεν θα το κερδίσω ποτέ. Πως μπορείς όμως να κερδίσεις το μυαλό μιας γυναίκας που λογικά έχουν ήδη μπει μέσα του με κάθε τρόπο; Τι διαφορετικό θα μπορούσα να κάνω; Παίρνω τη λίστα με τα όρια της στα χέρια μου.

Κοπρολαγνεία. Ναι, οκ, άχρηστη πληροφορία. Ακόμα και να ήθελες…
Παιδοφιλία. Ναι, νταξ, έπρεπε να μου το πεις. Τι να σου πω, τώρα…
Ότι θέτει σε κίνδυνο την υγεία της. Λογικό, αλλά επίσης άχρηστη πληροφορία.
Μόνιμα σημάδια. Ναι, οκ.
Βελόνες. Δεν είχα σκοπό κοπελιά.
Εξτρίμ δημόσιος εξευτελισμός. Ώπα! Στην αρχή είχες γράψει «δημόσια». Γιατί το άλλαξες; Είχα ένα τοίχο να ρίξω. Το μόνο που είπα ήταν "Αυτό θα το συζητήσουμε ". Έριξες τον τοίχο μόνη σου για μένα; Χωρίς να συμμετέχω; Τι το περάσαμε εδω; American bar?

Αυτά. Αυτά;; Και να μου έλεγε κάνε ότι θέλεις χωρίς όρια, αυτά τα πράγματα δε θα γινόταν ποτέ. Δε λέω, ένα μόνιμο σημαδάκι έχει τη γοητεία του αλλά ακόμα δε σε είδα καλά καλά. Ω, θεέ!! Δε μπορώ να σκεφτώ. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια νιώθω να έχω κολλήσει.

Να πάρω τη βοήθεια του τηλεφώνου; Ποιον όμως; Την αδερφή μου, το ’χει με τις σχέσεις. Μπα, δε θέλω. Ξέρω ποιον θέλω να πάρω αλλά δεν ξέρω γιατί. Το να ζητήσεις βοήθεια από την Ιωάννα για σεξουαλικές σχέσεις είναι σα να ζητάς από οδοντίατρο να κάνει εγχείρηση ανοιχτής καρδίας.

Πιάνω το κινητό. Στέλνω μήνυμα.

Πάρε όταν μπορείς να μιλήσεις. Σε θέλω.

Μετά από τρία λεπτά χτυπάει το τηλέφωνο. Τρελό άγχος στη φωνή της.

-Έλα, παιδάκι μου! Τι έπαθες;
-Σαν τι περίμενες να πάθω δηλαδή;
-Ε, τι μήνυμα ήταν αυτό;
-Ότι σε θέλω είπα, όχι ότι πεθαίνω.
-Α, να χαθείς. Τι θέλεις;
-Θέλω τη γνώμη σου για κάτι.
-Για γκομενάκι;
-Ναι
-Θα σοβαρευτείς επιτέλους μεγάλος άνθρωπος; Για αυτό με έκανες να αφήσω τη δουλειά;
-Κόψε κάτι.
-Δε βγαίνω μάνα μου.
-Χαχα. Ξέρεις γιατί σε αγαπάω, ε;
-Ξέρω , γω; Γιατί δε σου κάθομαι;
-Τι να σε κάνω εσένα μωρή παλιόγρια; Με το ένα πόδι στον τάφο!
-Μίλησε και το πιπίνι. Να σου θυμίσω ότι ήμασταν συμμαθητές κι εγώ κέρδιζα χρονιά;
-Άλλο εγώ.
-Γιατί; Δεν είμαι εγώ milfάρα; Η γριά η κότα έχει το ζουμί.
-Αν θέλω να κάνω κοτόσουπα θα σε προτιμήσω.

Παιδική χαρά. Όπως πάντα. Καλά περνάμε, κάτι χρήσιμο θα πούμε;

-Λοιπόν, για το γκομενάκι που λέγαμε.
-Τι θέλεις;
-Έχω μια ερώτηση. Τι ξεχωριστό μπορώ να κάνω σε μια γυναίκα που, υποθετικά, είναι πραγματικά έμπειρη;
-Πόσο έμπειρη;
-Πολύ.
-Τίποτα.
-Αυτό είχες να μου πεις; Α, ρε οδοντίατρε!
-Γιατί με λες έτσι;

Το κλείνουμε. Και γαμώ τις βοήθειες. Το ήξερα, γιατί διαμαρτύρομαι;

Οκ, ας υποθέσουμε ότι η Ιωάννα έχει δίκιο. Τι είναι το τίποτα; Να μη βρεθούμε; Όχι, σε καμία περίπτωση αυτό. Να μην βρεθούμε σε BDSM πλαίσια; Όχι, αυτό το απορρίψαμε στην αρχή. Τι άλλο;

Και αν το τίποτα δεν είναι για εμένα αλλά για τη Χριστίνα; Για μια γυναίκα που είναι γεννημένη για να υπακούει τι είναι το τίποτα; Το να μην υπακούει. Πως θα γίνει αυτό; Ακόμα και να είχα διάθεση να φτάσω στα όρια της, που δεν έχω, θα το έχει ζήσει και αυτό ξανά στο παρελθόν. Άρα;

Άρα θα πρέπει να της ζητηθεί κάτι που στο μυαλό της είναι θεωρητικά εύκολο αλλά δεν θα μπορέσει να υπακούσει. Α, χα!

Χαμογελάω. Καλώς ήρθες Χριστίνα…

 

Προσεύχομαι να μη γίνουν οι καύσωνες))))

 

Η αλήθεια είναι ότι αυτό το είχα γράψει ήδη. Είχα σκοπό να το ανεβάσω μαζί με την υπόλοιπη ιστορία αλλά οκ. Μπορούσε να σταθεί και μόνο του.

 

Ωραια ειναι η ιστορια, πολυ ωραια. Και ετσι να το αφησεις καλη ειναι.
Θα'θελα, ομως, να μαθω μεχρι που φτασατε, και στην "διαδρομη" που φτανει η φαντασια σας. Δεν ειναι απλη περιεργια. Μου αρεσουν τετοιες κατσστασεις. Ψιλοβαρεθηκα ιστοριες τυπου: ηρθα σε μια αφεντρα, με μαστιγωσε, με εβρισε κλπ..περασα πολυ ωραια.
Ενω - οταν ειναι μια σχεση σε βαθος χρονου, οταν γινεται κατι ασυνηθηστο, οταν "βουτας" σε μια τετοια κατασταση ολοκληροτικα... Και καπιες πραξεις μεσα στο παιχνιδι δεν σταματανε μονο στο μαστιγιο, και "βγαινουν" λιγο εξω))) μπροστα στα ματια αλλων... Γινεται πιο πικαντικο). Καθ αυτο ερεθηζει)

 

Σκατά. Είμαι ήδη στα γόνατα μου, κι ας είμαι απλή παρατηρητής..