Σχεσεις απο αποσταση...εχουν ελπιδες?

Δεν είμαι ο αρμόδιος ούτε θεωρώ σωστό να σχολιάσω προβλήματα υγείας του οποιουδήποτε. Είναι θέμα προσωπικής ηθικής.

Α, συγγνώμη. Μήπως δεν κατάλαβα καλά;
Μήπως χρησιμοποιήσατε τη λέξη σαν (δια)λεκτικό τρικ και όχι για να γνωστοποιήσετε το πρόβλημα σας;

 

Είναι ένα ερώτημα στο οποίο πρέπει να μπουν κάποιοι ....αστερίσκοι και να κατηγοριοποιηθούν:
1. Σχέση που δημιουργήθηκε εκ του σύνεγγυς αλλά για κάποιο λόγο απομακρύνθηκαν.
2. Σχέση που έγινε από απόσταση και παραμένει έτσι.
3. Σχέση που είναι σε απόσταση για ορισμένο χρονικό διάστημα εκεί όπου, και οι δυο μετράνε τις μέρες αντίστροφα, σφίγγοντας τα δόντια - "άντε πάει άλλη μια μέρα " περιμένοντας με λαχτάρα, να "μηδενίσει" το ....κοντέρ
4. Σχέση που δημιουργήθηκε από απόσταση και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να βρεθούν μαζί , να συνυπάρξουν.
Στην καθεμιά μπορεί να υπάρξει και διαφορετική τοποθέτηση και χρήζει διαφορετικής προσέγγισης.
Δεν μπορούμε να τις "τσουβαλιάσουμε" όλες.

 

Το τσουβάλιασμα είναι αναπόφευκτο αφού το αποτέλεσμα είναι ίδιο σε όλες τις περιπτώσεις.Υπάρχει απόσταση.Το για πόσο θεωρείται ότι θα υπάρχει,άσχετο.
Το μόνο που αλλάζει είναι στην τελευταία,που υπάρχει η προσωπική (απαισιόδοξη) αντίληψη ότι "δεν υπάρχει καμιά ελπίδα". 

 

Δεν ξέρω εάν έχει αναφερθεί, αλλά πρέπει ως γενιά να ετοιμαζόμαστε
και για το ενδεχόμενο μια σχέση να είναι αποκλειστικά και μόνο από
απόσταση.

Πιστεύω, δεν θα αργήσει να προκύψει αυτό το φαινόμενο.

 

Θα συμφωνήσω και παίζει ρόλο ως ένα σημείο αν η απόσταση υπήρχε εξ αρχής η ήρθε στην διάρκεια της σχέσης.
Κράτησα σχέση 4 χρόνια από απόσταση αλλά έπαιξε ρόλο και πόση απόσταση.Το Θεσσαλονίκη Καβάλα το έκανα Θεσσαλονίκη Λευκός Πύργος.
Αν ήταν ας πούμε Θεσσαλονίκη Πάτρα δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να αντέξουμε.Στο θέμα της απόστασης κατ εμέ ρόλο παίζει και η ηλικία για να μπορέσεις να το υποστηρίξεις.
Προσωπικά όμως θα πω ότι στην δική μου περίπτωση το πρόβλημα δεν ήταν η απόσταση αυτή καθεαυτή αλλά το ότι δεν υπήρχε η προοπτική τελειώνοντας τις σπουδές της τότε η κοπέλα μου να πάρει την απόφαση να υποστηρίξει την σχέση της αλλά αποφάσισε να γυρίσει πίσω στον τόπο της.Μετά από λίγο καιρό τελείωσε και η σχέση μας.

 

Δεν ξέρω πώς έχεις αυτή την άποψη. Ειδικά στην περίπτωση που είναι συγκεκριμένος ο χρόνος απόστασης. Μ αυτή τη λογική, μπορεί ένα ταξίδι , ενός μήνα αποχωρισμού, να φέρει το ίδιο αποτέλεσμα. Άρα "αυτοκόλλητοι" !!!!, για σιγουριά   Υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό. Η προοπτική επανένωσης.

 

Το χρονικό διάστημα που θα υπάρχει απόσταση μεταξύ των ατόμων,μπορεί να είναι συγκεκριμένο σε κάποιες περιπτώσεις αλλά και πάλι δεν είναι δεδομένο.
Δεν το λαμβάνω υπόψιν γιατί αν η διάρκεια όριζε τις αποφάσεις μας τότε δε θα κάναμε σχεδόν τίποτα.Θα λέγαμε,τι;;;4 χρόνια η σχολή;;; δεν γίνεται...εγώ θέλω αύριο το πτυχίο.Τι;για να φτιάξω φαγητό πρέπει να ψωνίσω και μετά να κάνω ολόκληρη διαδικασία δυο ωρών;Εγώ τώρα θέλω να φάω,άστο,δεν υπάρχει ελπίδα για το τώρα οπότε καλύτερα να πεινάσω. 

Το ίδιο αποτέλεσμα με ποιο;

Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει προοπτική επανένωσης,εκτός αν ένας απ' τους δυο πεθάνει ή απλώς δεν θελήσει να υπάρξει.

 

Τίιιιι ;?;?ένα μήνα θα λείπεις;?;?; ΕΓΩ θέλω καθόλου!!!!! Η διάρκεια απουσίας Δεν έχει σημασία  
"Το να προσπαθώ να πείσω ότι έχω δίκιο θα σήμαινε ότι μπορεί να έχω και άδικο" nothing else ☺

 

Από πότε; 

 

@aenaosss τα παραδείγματά μου δείχνουν που οδηγεί η οπτική της σημαντικότητας της διάρκειας,καμία σχέση με αυτοαναίρεση άρα,το ακριβώς αντίθετο...

 

Για σένα η χρονική διάρκεια δεν ορίζει τις αποφάσεις μας. Σπούδασε 4 χρόνια, σπούδαζε εσαεί, το ίδιο και το αυτό. Καλό!  
Anyway, υπάρχει και η λέξη "προοπτική' που καθορίζει αποφάσεις μας.

 

Αν αναλογιστω τις σχέσεις που έχουν περάσει έως τώρα απ'τη ζωή μου οι περισσότερες ήταν σχέσεις από απόσταση για να είμαι ειλικρινής. Σίγουρα δεν είναι σε καμία περίπτωση εύκολα διαχειρισημη μια τέτοια κατάσταση αλλά αυτό που έμαθα είναι πως όταν δύο άνθρωποι θέλουν κάτι και είναι διατεθειμένοι να προσπαθήσουν και να παλέψουν για αυτό που θέλουν τότε ναι μπορεί να κρατήσει.
Προφανώς και (όπως έχει ήδη αναφερθεί) μπαίνουν στη μέση πρακτικά ζητήματα όπως οικονομικά και χρονικά ως προς την "εξάλειψη" της απόστασης αλλά πλέον πιστεύω πως δεν είναι απόλυτα απαραίτητο να έχεις κάποιον ακριβώς δίπλα σου σωματικά για να τον νιώθεις και ψυχικά εκεί. Και ίσως τελικά σαν άνθρωποι να έχουμε πολύ περισσότερη ανάγκη ανθρώπους που είναι πραγματικά εκεί για μας και ας είναι και στην άλλη άκρη του σύμπαντος πάρα αδιάφορους ανθρώπους ακριβώς δίπλα μας.
Όσο για το ερώτημα που θέτει η @slavenatasa ως προς το αίσιο τέλος ένα έχω να πω, (κάτι από τα πολλά που έμαθα στην τελευταία σχέση μου) ότι έχει αρχή νομοτελειακά έχει και τέλος. Και το τέλος, ειδικά στο κομμάτι της σχέσης, πονάει. Πολύ!
Προσωπικά έχω σταματήσει εδώ και πάρα πολύ καιρό να μπαίνω σε σχέσεις σκεπτόμενη το "παντοτινά". Δεν μπορώ να πω καν πως πιστεύω σε αυτό. Απολαμβάνω τη διάρκεια, παίρνω εμπειρίες, και είτε σε σχέση από απόσταση είτε σε σχέση χωρίς απόσταση προσπαθώ για όσο το δυνατόν πιο αίσιο τέλος.
Επίσης όσο για το αν κάποιος έχει ζήσει κάτι δυνατό ακόμα κι αν υπάρχει απόσταση που θέτει η νηματοθετης, ναι. Ναι! Ναι!
Όλα είναι θέμα ανθρώπων και θέλησης σε καμία περίπτωση θέμα καταστάσεων.