Σχεσεις απο αποσταση...εχουν ελπιδες?

Όχι,απλώς έχουμε διαφορετικές οπτικές στο συγκεκριμένο θέμα. 

ούτε καν .-

Να και κάπου που συμφωνούμε 

Λοιπόν...πριν απαντήσω στο συγκεκριμένο,πρέπει να ξέρεις καταρχάς ότι μου έχεις κάνει χοντρές ζημιές.Μου έχεις καταρρίψει δύο θεωρίες σχετικές με τον έλεγχο.Στην μία έλεγα ότι στην πραγματικότητα ο έλεγχος είναι μια ψευδαίσθηση (στην αρχή όταν είχα μπει στο φόρουμ,θυμάμαι και το παράδειγμα που είχες δώσει και που με είχε πείσει ότι δεν ισχύει) και στην άλλη την πρόσφατη,ότι (υπάρχει ναι μεν έλεγχος αλλά) κατά βάθος φαίνεται να τον έχουν τα υ.Φαίνονται γελοίες έτσι όπως τις λέω αλλά είχαν κάποια βάση υπο κάποια οπτική,άσχετο τώρα ότι δεν ισχύουν γενικά.Δεν ξέρω τι άλλη θεωρία θα βρω στο μέλλον αλλά σίγουρα αν απαντήσεις εσύ,την έχω βάψει.Πλέον μόλις σε βλέπω στις ειδοποιήσεις λέω μέσα μου "πάλι κάποια μαλακία θα έχω γράψει". 
Αυτήν την φορά δεν λέμε και κάτι διαφορετικό.Το ξόδεμα δεν είναι ίσο με την σπατάλη.Η επιτυχία κρίνεται από τις αποδόσεις και αυτές έρχονται μέσα από χρόνο και κόπο.Ξοδεύεις χρόνο σε εξάσκηση και επανάληψη για να πετύχεις κι αυτός δεν πάει σπαταλημένος.Γενικά κανένας χρόνος δεν θεωρείται σπαταλημένος αν τον ξοδεύεις ευχάριστα...

Γενικά μιλώντας,σε άλλες περιπτώσεις, ναι παίζει ρόλο.Το θέμα με τον χρόνο προέκυψε γιατί το είδαμε να μπαίνει ως κύριο κριτήριο,και δεν είναι σωστό ο χρόνος από μόνος του να λειτουργεί αποθαρρυντικά γιατί αυτό οδηγεί σε στασιμότητα...υπό αυτήν την έννοια στην συγκεκριμένη περίπτωση και στις άλλες που ανέφερα,δεν πρέπει να παίζει ρόλο.

 

η απόσταση, εν προκειμένω, είναι συνθήκη, δεν είναι αποτέλεσμα. το τσουβάλιασμα είναι αποτέλεσμα.

 

Ναι,ατυχής χρήση λέξης.Έστω,όλες οι κατηγορίες είχαν αυτήν την συνθήκη,σε παραλλαγές που δεν κάνουν την διαφορά.Την διαφορά την κάνει η αλληλεπίδραση των ατόμων,ο συνδυασμός τους,γι' αυτό και το αποτέλεσμα του τσουβαλιάσματος.

 

προσωπική άποψη, με την απόσταση έχεις όλες τις υποχρεώσεις μιας σχέσης και ελάχιστα οφέλη. Παραβλέπεις καταστάσεις ακριβώς γιατί έχεις μια προσμονή και τις φαντασιώσεις να σε συντροφεύουν. Μια φορά μικρή την είχα δοκιμάσει κι έκτοτε, όποτε βάζω απόσταση είναι...γιατί πραγματικά θέλω να έχω απόσταση, κάτι casual...από μακριά  

 

οι σχέσεις δεν έχουν ελπίδες, οι άνθρωποι έχουν (κακώς)

 

Φυσικά και έχουν, λες και αυτοί που ζούνε μαζί τα πάνε καλύτερα.

 

Καθόλου γελοίες   Και ήταν και η δική μου οπτική για πολύ πολύ καιρό.
Η αλλαγή και η συνειδητοποίηση δεν ήρθαν καθόλου εύκολα, ομαλά, γλυκά κλπ
Ήταν πολλά τα... νιούτονς της συμπαντικής φάπας που έφαγα (και αλλεπάλληλες οι φάπες) ... Μέχρι την όποια συνειδητοποίηση  

Κατανοητό   Απλώς ορίζουμε διαφορετικά το 'ξόδεμα'. Αλλά ναι, με αυτό τον ορισμό, δεν λέμε κάτι διαφορετικό  

Από μόνος του ίσως όχι. Αλλά παίζει και πρέπει να παίζει ρόλο κατά την γνώμη μου. Αν τον αγνοήσεις παντελώς περνάς στην ουτοπία, την φαντασίωση και τελικά την ανυπαρξία, εν αναμονή ενός απροσδιόριστου μετά...

Έχω διαβάσει πολλές αναρτήσεις στο νήμα (όχι όλες ομολογώ). Και μόνον στην δική σου αναφορά σε "τσουβάλιασμα" βρήκα αυτό που είναι πάγια δική μου οπτική: οποιαδήποτε σύγκριση θέλουμε να κάνουμε, μπορούμε να την κάνουμε μόνο μεταξύ δύο (πραγμάτων/καταστάσεων κλπ). Ή περισσότερων, με δεδομένο ότι θα τα συγκρίνουμε ως προς μια συνθήκη που θα ορίσουμε σταθερή. Αλλιώς - για μένα- βουτάμε σε μια νοητική σούπα χωρίς τέλος.
Έτσι, το ερώτημα για μένα θα έπρεπε να τεθεί ως εξής: έστω δύο πολύ καλές σχέσεις ή δύο σχέσεις με πολύ καλές (εξίσου καλές) προοπτικές. Μεταξύ αυτών προτιμότερη ποια είναι; Η εκ του σύνεγγυς ή με απόσταση;
Για μένα η απάντηση είναι ηλίου φαεινότερη  
Και με αυτή την παραδοχή, οκ μετά προχωράς σε αξιολογήσεις συνυπολογίζοντας και άλλους παράγοντες.

 

Πολύ ωραία ερώτηση...
Αν πρόκειται για το ίδιο άτομο και το ζήτημα είναι που θα ήταν προτιμότερο να μένει,μακριά ή κοντα;Τότε το κοντά θα ήταν κάτι που ο καθένας θα διάλεγε ως βολικότερο.Εαν όμως πρόκειται για διαφορετικά άτομα που το ένα ήταν κοντά ενώ το άλλο μακριά,προσωπικά θα διάλεγα με βάση το άτομο.Δηλαδή ψυχρά λογικά κοιτάς το βολικό και το "συμφέρον",έλα όμως που το ενδιαφέρον δεν κινείται με αυτά τα κριτήρια...οπότε αν το ενδιαφέρον ήταν πιο έντονο για το πρόσωπο που είναι μακριά,θα ήθελα το πρόσωπο αυτό κι ας ήταν μακριά.Δηλαδή το άτομο ειναι το κριτήριο κι όχι τα γύρω-γύρω,όσο σημαντικά κι αν θεωρούνται.Πάντα έδινα βάση στο ίδιο το άτομο και σε τίποτε άλλο.Δεν είναι σωστό ίσως,αλλά έτσι είναι αυτά.

 

Ποιος οριζει το σωστο και ποιος το λαθος??

 

Η λογική παίρνει τις αποφάσεις αρκεί να μην έχει αντίρρηση το συναίσθημα  
Εν αρχή το τι ορίζει καθένας ως καλή σχέση...

 

Ναι  

 

Υπάρχουν γνωριμίες που πέρασαν από την ονλινε φαντασοκαβλάντα στο δια ζώσης, αλλά οι συγκυρίες τις κρατούν εξ αποστάσεως -μέχρι ίσως- να γίνουν σχέσεις,
υπάρχουν επαφές που λειτουργούν σαν συνθήκες σεξουαλικής αλληλεξυπηρέτησης, ενώ φορούν την έννοια "σχέση" ως συνθήκη περιστασιακής αποκαβλώσεως, και υπάρχουν σχέσεις που ενώ ξεκίνησαν μαζί στην καθημερινότητα, στην πορεία κάποιες συγκυρίες έθεσαν την επιβεβλημένη απόσταση.

Ανάλογα με τον βαθμό οικειότητας των μελών, ποικίλλει και η διαχείριση της απόστασης. Γενικότερα, η στέρηση του ποθούμενου αυξάνει την επιθυμία και μεγεθύνει την ανάγκη για εκτόνωση.
Υπάρχει όμως ουσιώδης διαφορά ανάμεσα σ ένα ζευγάρι που αναγκάζεται να μένει μακριά για ένα χρονικό διάστημα, ενώ έχει ζήσει μαζί για καιρό, από ένα ζευγάρι που μετρά στιγμές και μέρες οφλινε, βαφτίζοντάς το σχέση. Κι αυτή η διαφορά είναι το περιθώριο που αφήνει η απόσταση για αυθυποβολή και όνειρο.
Όσο περισσότερο οικείος είναι ο άλλος, τόσο δυσχεραίνει η δυνατότητα "φαντασο-ρετους" σε λεπτομέρειες του "μακρινού τοπιου" που περιστασιακά γίνεται επισκέψιμο.
Κι έτσι στις σχέσεις όπου η αλληλεπίδραση γίνεται με περιστασιακές συναντήσεις και πολύ ονλινε συμπλήρωμα, το φόκους συχνά μένει στην φαντασιακοπυροδοτημένη απόλαυση. Γι αυτό και συνήθως μοιάζουν με πυροτεχνήματα. Εντυπωσιακές σκηνές, αναμνήσεις, ένταση και πάθος με φόντο το σκοτάδι μετά από λίγο.

Η μοναδική περίπτωση να εξελιχθεί ουσιαστικά μια σχέση, είναι να περάσει κάποια στιγμή από τον πόθο στην καθημερινότητα, ή να επανενωθεί ένα ζευγάρι που χώρισαν για κάποιο λόγο, οι συγκυρίες.