Ο "Δάσκαλος"

Αυτό που θα αντιπρότεινα είναι ότι αλλάζει όχι το συλλογικό αλλά το ατομικό.
Όσο μεγαλώνουμε - συνήθως ή έστω κάποιοι- θεωρούμε ότι οι άλλοι, η κοινωνία, μεγαλώνει και ωριμάζει και αυτή μαζί μας.
Αλλά δεν είναι έτσι. Ποτέ δεν ήταν.
Κάθε εποχή έφτιαχνε τα ταμπού της, τους θρύλους, τις δεισιδαιμονίες και τις υστερίες της. Αυτό που δέχομαι ότι ισχύει στην εποχή μας είναι η απεριόριστη πρόσβαση στην πληροφορία, οπότε καθένας μαγειρεύει τις υστερίες του με περισσότερα συστατικά.
Οι αιτίες και η διαδικασία, ωστόσο, πιστεύω ότι δεν αλλάζουν.

Διαφωνώ  
Αν έχεις την τάση, προτιμάς και επιδιώκεις να ενοποιείς, το κάνεις παντού.
Αν προτιμάς, για όποιους λόγους να βλέπεις σκόρπια κλαδιά, επίσης το κάνεις παντού.

Κι εδώ διαφωνώ  
Βιώνω μια κατάσταση/εμπειρία, δεν σημαίνει αναγκαστικά αποκωδικοποιώ, αξιολογώ (έστω εκ των υστέρων), κατανοώ, ιεραρχώ, ενοποιώ (όπως είπαμε ακριβώς παραπάνω) άρα προσθέτει στην ωριμότητα μου και την συνολική εμπειρία μου για τον κόσμο και τη ζωή. Μπορεί κάλλιστα απλώς να πάσχω εντός της και βγαίνοντας να νιώθω απλά το πάθος και όφελος μηδέν.

 

Ναι ήσουν σαφής αγαπητέ, απλά εγώ ξέχασα να βάλω τα εισαγωγικά.
Η τοποθέτησή μου είναι αυτή που παρέθεσα.

 

Το επιθυμητό είναι να μαθαίνεις από τα λάθη των άλλων αλλά αν δεν το κάνεις τουλάχιστον μάθε από τα δικά σου. Αν δεν το κάνεις ούτε κι αυτό, ας πρόσεχες.

 

... έτσι τη βρίσκεις, και δεν πέφτει λόγος σε κανέναν.

 

As long as δεν κλαίγεσαι στους υπόλοιπους.

 

αφού την βρίσκει να κλαίγεται. δεν υπάρχει λόγος να το παίρνουν προσωπικά οι "υπόλοιποι". έχει την πλάκα του.

το κλαψομούνιασμα είναι εκτονωτικό. χρησιμοποιείται επαλαμβανόμενα. ο "υπόλοιπος" που το ακούει δεύτερη φορά έχει κι αυτός διαλέξει να το ακούει, δεν πρόκειται περί λάθους.

 

Να πάει να κλάψει μόνος του.

 

ναι, αλλά με το φορουμ γνωρίζεις και κόσμο.

 

Είναι πάντοτε πιο εύκολο να κριτικαρεις τι κάνουν οι άλλοι.Χωρίς ποτέ να ρίχνεις μια κλέφτη ματιά στον καθρέφτη.

Ειδικά όταν δεν κάνεις τίποτα.
Οι άλλοι αναλαμβάνουν τα ρίσκα.
Οι άλλοι μπορούν και να βρεθούν απέναντι στην αποτυχία. Το τζάμπα. Το τίποτα.
Οι άλλοι είναι αυτοί που θα δώσουν. Χωρίς να πάρουν. Είναι οι άλλοι. Είναι εκεί. Όχι εδώ.

Είναι πολύ εύκολο, για κάποιον που δεν προσφέρει τίποτα, να κριτικαρει μέσα από την ασφάλεια της τρύπας του, και της οπτικής της, τι έχει περάσει από μπροστά του. Από την τρύπα του.

Ας κρατήσει τουλάχιστο τα μαθήματα. Όλα τα ευχάριστα, έτσι κι αλλιως, τα πήρε ο άνεμος και τα σκόρπισε.

Δημιουργούμε, από μια εσωτερική ανάγκη να εξωτερικευσουμε. Δάσκαλοι, γκουρού (με γκουρουνάκια) ήταν πάντοτε αυτοί που θέλουν να πάρουν δόξα και(αυτό)προβολή μέσα από την κουστωδια, που ω μαγικά, τους περιτριγυριζει.

 

Παίζει πάντα και το "ανεπίδεκτος"...

 

Όλα αυτά και άλλα τόσα... Εξαρτάται τον άνθρωπο και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τα στάδια της κρίσης (aka συμφοράς)... Για μένα είναι αναπόφευκτος (όπως κάθε συμφορά στη ζωή μας) και ευεργετικός καθώς μετουσιώνεται σε μάθημα...

Ποιος άνθρωπος είναι αλάνθαστος; Σε ποιον δε συμβαίνουν συμφορές; Εντάξει, η εμπειρία μπορεί να σε υποψιάσει περισσότερο αλλά αυτό δε σημαίνει κάτι... Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται... Εξάλλου τι σόι ζωή θα ήταν αν κάναμε πάντα τις σωστές επιλογές; Εννιά φορές να πέσεις και δέκα να σηκωθείς... Αυτό είναι ζωή