Είναι τόσο τρομακτική η ελευθερία;

Εγώ απλά εύχομαι και τα δύο είδη υποτακτικών στα οποία αναφέρεστε να μπορούν να διακρίνουν τους γελοίους και επικίνδυνους φερόμενους ως Κ. Είναι ευκολάκι συνήθως. Ματάκια ανοιχτά θέλει.

 

Ανοιχτό μυαλό θέλει. Αλλά για να είναι ανοιχτό πρέπει να υπάρχει, ή να μην έχει δηλητηριαστεί εντελώς από τη τοξικότητα, την εμπάθεια και λοιπά σχετικά "καλούδια"...

 

Ax ναι, συμφωνούμε. Και η άποψη να είναι προσωπικά διαμορφωμένη να προσθέσω. Να μην επηρεάζεται από την "κοινη" (sic) γνώμη αλλά να μπορεί να διαμορφωθεί in real time χωρίς να χρειάζεται πρώτα να γίνει θύμα για να μάθει. Ευκολάκι με λίγο -όχι πολύ- μυαλουδάκι .

p.s τι ωραία που τα λέτε . Τέτοια στάτα θέμε, με στόμφο και κύρος.

 

Η ερώτηση απευθύνθηκε προς υποτακτικά άτομα γιατί με ενδιαφέρει η απάντηση από αυτούς που το βιώνουν.

Προφανώς και δεν αυτό δεν στερεί το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να πει τη γνώμη του για το πως ο ίδιος εικάζει/πιστεύει ότι το εκλαμβάνουν οι ίδιοι οι υποτακτικοί, αλλά στα μάτια του OP αυτή η γνώμη δεν έχει το ίδιο βάρος.

Επαναλαμβάνω για ακόμα μία φορά πως σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ πως οι υποτακτικοί είναι άβολοι/ανίκανοι και προσπαθώ να καταλάβω -στο βαθμό που είναι εφικτό- πού πηγάζει αυτή τους η ανάγκη και πώς αισθάνονται εκτός θέσης (δηλαδή όταν η έλλειψη Κ δεν είναι λόγω τιμωρίας)

Ευχαριστώ

 

Η εικόνα είναι η εξής:

Ένας άνθρωπος. Ο κόσμος είναι κομμάτια. Όχι γιατί έσπασε αλλά γιατί δεν ενώθηκε/ενοποιήθηκε ποτέ. Δεν είναι απαραίτητα αδύνατον να λειτουργήσει μέσα σε αυτό τον αποσπασματικό κόσμο. Συνήθως λειτουργεί σχετικά… λειτουργικά. Σε κάθε κομμάτι αυτού του κόσμου βλέπει ένα πλαίσιο, έναν ρόλο, κάποιους κανόνες, κάποια απόλαυση, κάποιες χαρές, κάποιες απογοητεύσεις κλπ

Μια κάποια σχετική… νορμαλιτέ δηλαδή.

Τα κομμάτια μπορεί άλλος να τα πει εαυτούς, άλλος ρόλους, άλλος χαρακτηριστικά, άλλος πλευρές του χαρακτήρα κλπ κλπ… Είναι κομμάτια ωστόσο.

Μέχρι που ένας άλλος Άνθρωπος έρχεται στη ζωή του πρώτου. Και λειτουργεί σαν μαγνήτης, που με ελκτικές δυνάμεις ενώνει και ενοποιεί όλα αυτά τα κομμάτια. Και τότε διαμορφώνεται ένα ερμηνευτικό κι εξηγητικό πλαίσιο του κόσμου, μια ιεραρχία, η ενέργεια μπορεί να διοχετευτεί ανάλογα και σε ποσοστώσεις κάθε φορά (κι όχι να «ξερνιέται» αριστερά και δεξιά, τυχαίως), μια ενιαία αφήγηση, όπου μπορούν τελικά όλα να ενταχθούν. Αυτό μπορούμε να το ονομάσουμε και νόημα.

Στην δεύτερη κατάσταση είναι προφανές πώς μπορεί να εννοηθεί και να λειτουργήσει η ελευθερία. Στην πρώτη;  

 

@eva_inChains και λοιπές δεσποινίδες - τύπισσες

Αφού είστε πολυγραφότατες, κάντε τον κόπο και πληροφορείστε με εσείς που είστε παλιές εδώ και τα ξέρετε καλά.

Υπάρχει κάποια ομάδα, που πρέπει τα υπόλοιπα μέλη, να στέλνουν τα thread ή post προς έγκριση; Υπάρχει επιτροπή που δίνει το τελικό οκ, τα διορθώνει ή τα απορρίπτει; Ολο αυτό είναι γραμμένο σε κάποιο manual που οφείλουν να προμηθευτούν τα εκτός ομάδας μέλη; Από που και πως; Σε πόσο διάστημα πρέπει να το μάθουν απ' έξω; Ποια η τιμωρία της μη συμμόρφωσης; Eίναι η ίδια προς όλους, ή το manual τα σπάει και είναι αναλυτικό και λεπτομερέστατο;

Σοβαρά τώρα (για όσους/ες μπορούν)

Η ζωή σε κάθε φόρουμ, είναι η κατάθεση διαφορετικών απόψεων, και η συζήτηση μεταξύ των μελών που το επιθυμούν. Για όσους/ες οραματίζονται ένα διαδικτυακό τόπο, όπου θα γράφει ένας ή μία, και από κάτω θα υπάρχουν μόνο σχόλια "συμφωνώ", "wow", "έτσι", "μπράβο"... τους εύχομαι να το βρουν ή να το φαντασιωθούν. Στο δεύτερο θα τα πάνε καλύτερα.

Οσοι/ες έχουν πρόβλημα νοημοσύνης και αδυνατούν να αποκωδικοποιήσουν ή να αποδεχτούν την πραγματικότητα, ή τις εμπειρίες ενός εκάστου, θα ήταν χρήσιμο να διαβάζουν λέξη προς λέξη τα γραφόμενα. Αν δε μπορούν να κατανοήσουν ας πάρουν τη βοήθεια ενός φίλου ή γνωστού με στοιχειώδη αντίληψη.

Υπάρχει βέβαια και ο στίχος γνωστού τροβαδούρου "πιο καλή η μοναξιά, από σένα που δεν φτάνω". Καταλαβαίνω. Κάποιους τους συμπονώ, κάποιους όχι. Τόσο απλά.

Για τον τσιτάτο, η ίδια πάντα παραίνεση. Δώσε!

Zητώ τη συμπάθεια του νηματοθέτη, για το offtopic. Δεν θα επαναληφθεί.

 

Ααααχ όχι! Μην το χαλάτε τώρα που στηθηκαμε στις εξέδρες. Ήρθε κι ο @Arioch να βάλει κανόνες. Αν ήσουν Κ, στοίβες θα είχες τα τασκς...
«Γιατί θέλω να ανήκω»
«Γιατί θέλω να είμαι υποτακτικο»
«Γιατί κάνω μαλακιες αφού θέλω να ανήκω»
«Όσο κάθομαι και κοιτάω την μπριζα, να σκεφτώ γιατί συνεχίζω να κάνω μαλακιες και να το αναπτύξω σε 500 λέξεις χωρίς να κάνω κανένα ορθογραφικό και με σύνταξη στην νέα ελληνική και όχι στην γραμμική Β» κλπ κλπ      

 

Γιατί, με την ίδια τη δική σου λογική, η γνώμη που εξέφρασαν οι άλλοι να πρέπει να συμβαδίζει με την δική σου αλλιώς...

Η πραγματικότητα δημιουργεί πραγματικότητα.

 

Το είμαι ελεύθερη ως υποτακτική/σκλάβα εγώ το μεταφράζω μέσα μου ως ότι επιτέλους βρήκα αυτό που μου ταιριάζει. Ότι δεν καταπιεζομαι να είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Είμαι ελεύθερη να ζήσω αυτό που ποθώ.

Με την κλασσική έννοια της λέξης όμως θεωρώ ότι δεν είμαι καθόλου ελεύθερη εφόσον ανήκω. Και μάλιστα αυτό αποζητώ, το να μην είμαι ελεύθερη, να βρίσκομαι σε ένα νοητικό κλουβακι.

Τωρα σχετικά με το πώς νιώθει μια υ με την απουσία του Κ, είτε για λίγο διάστημα είτε για μεγάλο, εγώ νομίζω ότι είναι δύο τα θέματα.
Το ένα είναι απλό και ισχύει και για τους βανιλα, απλά μου λείπει, μου λείπει ως άνθρωπος.
Το δεύτερο είναι ότι, κακά τα ψέματα, χάνω τον προβολέα απο επάνω μου. Γιατί δεν νομίζω ότι στις βανιλα σχέσεις αυτός ο προβολέας είναι τόσο φωτεινός. Και νομιζω τα υ έχουμε περισσότερη ανάγκη αυτό τον προβολέα: το βλέμμα του Κ στραμμένο επάνω μας. Χωρίς αυτο να σημαίνει ότι ασχολείται όλη την ώρα μαζί μας βέβαια.
Ετσι ομως αποκτάει η ζωή μας ουσια, όταν κάποιος την παρακολουθεί. Οταν χάνεται αυτό νιώθουμε σα να περπατάμε στο σκοτάδι.


Just my point of view though, μπορεί άλλες να το αισθάνονται διαφορετικά.

 

Καθόλου τρομακτική δεν είναι η ελευθερία, το αντίθετο, είναι γαλήνια και αναζωογονητική. Αυτό που δεν γίνεται κατανοητό είναι ότι πρόκειται ακριβώς γι' αυτό που βιώνεται απλόχερα στην ασυμμετρία (νομίζω εκατέρωθεν) με την ανταλλαγή ελέγχου.

Η επιθυμία για παράδοση ελέγχου, όπως και από την άλλη μεριά για ανάληψη ελέγχου, σχετίζεται άρρηκτα - για μένα έστω - με την ελευθερία βούλησης να επιλέξει κανείς το ευ ζην, την ευδαιμονία.

 

Συμφωνώ ότι υπάρχουν γελοίοι και επικίνδυνοι φερόμενοι Κ, αλλά υπάρχουν εξίσου γελοίες και επικίνδυνες που φέρονται σαν υποτακτικες σκλάβες και δεν ξέρω κι εγώ τι αλλο.