Η Υπέρβαση της D.

Πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα και η D. ξαναξύπνησε μέσα μου. Ήθελε λέει να βρει Αφέντη. Ήταν δυστυχισμένη και μόνη.

Έκανα μία επαφή από ένα νέο site, συνομίλησα για καμιά βδομάδα με τον τύπο, καλούτσικος μου φαινόταν στην φωτό. Επίμονος πολύ στις συνομιλίες μας, εγώ διστακτική μετά την τελευταία εξαθλίωση, παρόλα αυτά δέχτηκα να τον συναντήσω. Τι είχα να χάσω;

Ο νέος υποψήφιος Master ήρθε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη. Άρχισαν να με αναζητούν. Τι κολακευτικό!

Ραντεβού στο Λευκό Πύργο, 7 η ώρα το απόγευμα του Σαββάτου. Είναι αδύνατος και πιο κοντός από μένα (φοράω πάλι τα τακούνια μου). Μπεζ κοτλέ σακάκι, ροζ πουκάμισο, γυαλιά. Πρόσωπο καλούτσικο. Πάμε για καφέ στο DeFacto. Μιλάμε, πίνουμε τον καφέ, μετά παραγγέλνω κρασί. Μας πλησιάζει ένα ευγενικό ζητιανάκι που πουλάει χαρτομάντηλα. Ψάχνω λεφτά να του δώσω αλλά βγάζει αυτός ένα χαρτονόμισμα των 10 Ευρώ και του το δίνει. Χουβαρντάς. Αν γινόταν έτσι εύκολα Master ο καθένας…λέω μέσα μου. Η κριτική μου διάθεση έχει φτάσει στα ύψη. Με ταϊζει αγγουράκια με ξίδι. Απεχθάνομαι τα αγγουράκια. Του το λέω. Μου τα ταϊζει όλα.

Σηκωνόμαστε να φύγουμε. Έχω μαζί μου και το νεσεσέρ με τα «εργαλεία» μου. Σκέφτηκα να διανθίσω λίγο το session, η καριολίτσα. Με πάει στο ξενοδοχείο του. Έχει κλείσει μία σουίτα, δεν του έφτανε το δωμάτιο. Οι άνθρωποι προσπαθούν συχνά να αντισταθμίσουν τα μειονεκτήματά τους. Κι εγώ το κάνω. Εκείνη τη στιγμή όμως δεν το σκέφτομαι αυτό. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι δεν με ελκύει σεξουαλικά. Μπαίνουμε στη σουίτα. Πίνακες του Gaugin στους τοίχους. Με διατάζει να βγάλω όλα μου τα ρούχα. Τον παρακαλώ να με αφήσει πρώτα να πιω ένα κρασάκι ακόμη από το μπαράκι της σουίτας. Το έχω ανάγκη. Για να πάρω κουράγιο. Καημένη D. Ετούτο θα είναι δύσκολο.

Με βάζει γονατιστή μπροστά στον καναπέ και μου δίνει ένα σακουλάκι. Το δώρο του σε μένα. Το ανοίγω και βγάζω ένα λουράκι με κολάρο για «σκυλάκια». Είναι διακοσμημένο με «κόκαλα» και στρασάκια. Κιτς. Και σαν πολύ δεν βιάζεται; Προσποιούμαι την ενθουσιασμένη. Μου το φοράει.

«Ευχαρίστησες τον Κύριό σου;» μου λέει.

«Ευχαριστώ πολύ Κύριε.» Νάστε καλά…

Μου ζητάει να ετοιμάσω το τζακούζι. Μπαίνουμε και οι δυο μας μέσα, πλένομαι στα γρήγορα. Είναι βαρετά, σηκώνομαι να βγω απ’ τη μπανιέρα.

«Πού πας; Δεν θα με φροντίσεις εμένα;» με ρωτάει. Μου δίνει 2-3 μπάτσες.

«Συγγνώμη Κύριε. Δεν το σκέφτηκα.»

Πλένω κάτω από τις μασχάλες του πολύ προσεκτικά. Τα πόδια, τον κώλο, τον πούτσο. Να είναι καθαρά γιατί στη γλώσσα μου θα καταλήξουν όλα. Έχω μάθει πια. Του λούζω και τα μαλλιά. Βγαίνουμε από το μπάνιο και ξέρω καλά ότι είμαι με έναν άντρα που δεν μου αρέσει. Και τι κάνω ως D.; Κάνω το πιο έντονο session της ζωής μου.

Κάθεται λοιπόν στον καναπέ και μου ζητάει να του δείξω τα εργαλεία μου. Βγάζω όλα τα εργαλεία έξω, ένα – ένα. Το anal stick που μοιάζει με γλυφιτζούρι («22.5 εκατοστά μακρύ Κύριε» εξηγώ με περηφάνια), τα λουριά, τις χειροπέδες, τα μανταλάκια, το μαστίγιο με τις ουρές (αυτό τον ενθουσιάζει), το μεταλλικό πρωκτοσκόπιο, τα chop-sticks (δικιά μου παραξενιά), τέλος τα μεταλλικά μου κατσαβίδια και εργαλειάκια – σφιγκτήρες, αγορασμένα από μαγαζί σιδηρικών. Έχει γυαλίσει το μάτι του. Φοβάμαι λίγο. Δεν νομίζω να έχει μεγάλη πείρα (κρίνοντας κι από όσα μου έχει πει για τις εμπειρίες του).

«Σήκω πάνω», μου λέει. Σηκώνομαι.

«Γύρισε και σκύψε». Το κάνω.

Παίρνει το anal stick (22.5. εκατοστά Κύριε) και μου το χώνει από πίσω. Δυσανασχετώ. Θα προτιμούσα να μου είχε βάλει λίγο σάλιο πρώτα, λίγη κρεμούλα. Μπα, στην ψύχρα. Οι δικές μου προτιμήσεις μάλλον δεν παίζουν. Μετά με βάζει γονατιστή στην πολυθρόνα, με το κωλαράκι τουρλωμένο καλά. Παίρνει το μαστίγιο και μου λέει: «Μέτρα». Ρίχνει την πρώτη. Wow! Τα βλέπω όλα. Τυλίγεται στο κορμί μου από την δεξιά πλευρά. Οι ουρές φτάνουν στην κοιλιά μου. Δύο! Χάνω το στυλ μου. Κλονίζομαι. Τρία! Πιο δυνατή. Φωνάζω. Κουλουριάζομαι. Τέσσερα! Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ ότι έχω πέσει σε άντρα που μισεί τις γυναίκες. Πέντε! Το σώμα μου φλογίζεται. Χώνω το κεφάλι μου μέσα στα μαξιλάρια της πολυθρόνας και γραπώνω τα μπράτσα γερά με τα νύχια. Η πολυθρόνα έχει γίνει η παρηγοριά μου. Προσπαθώ να εξαφανιστώ μέσα της. Τρέμω, χάνομαι. Μα δεν βλέπει; Όχι, συνεχίζει αλύπητα. Όταν αναζητούσα κάποιον αμείλικτο άντρα δεν είχα αυτό ακριβώς στο νου μου. Τον παρακαλώ κάπως ασυνάρτητα να σταματήσει. «Κύριε, αχ όχι Κύριε, σας παρακαλώ, είναι πολύ, δεν μπορώ, δεν αντέχω» κλπ. Δεν σταματάει. Από ένα σημείο και μετά όμως, για κάποιο παράξενο λόγο, δεν αντιδρώ πια. Χαλαρώνω. Απλά με δέρνει. Δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα πλέον, σαν να μην είμαι εκεί. Έχω περάσει το όριο. Αρχίζει να μου αρέσει αυτή η κατάσταση όπου έχω περιέλθει. Το ανθρωπάκι κυριαρχεί επάνω μου. Είμαι η Όμικρον. Βρίσκομαι στο Ρουασί και με τιμωρούν για κάτι το οποίο ήδη έχω ξεχάσει…

Όταν με σηκώνει από την πολυθρόνα είμαι ήσυχη και πειθήνια. Μου βγάζει το stick (το έχω λερώσει φυσικά, στα 22.5 εκατοστά τι περίμενε  και με πηγαίνει στο κρεβάτι. Με πηδάει από πίσω. Πηδάει καλούτσικα, με μίσος θα έλεγα. Το χώνει καλά μέσα και όταν φτάνει στο τέλος το χώνει λίγο περισσότερο. Τελειώνει μέσα μου αλλά όταν τραβιέται λερώνω το σεντόνι. Ωχ sorry! Οι Ταϊτινές κοπέλες του Gaugin με κοιτούν υποτιμητικά…Η σουίτα μας μάρανε!

Παραγγέλνουμε καφέ. Είμαι ολόγυμνη στο κρεβάτι μπρούμυτα και χαριεντίζομαι. Έχω στρώσει από το ξύλο και το ξεκώλιασμα και έχω μια χαλαρή γατίσια διάθεση. Μάλλον γκαβλωμένη θάμαι. Μου φέρνει τον καφέ στο κρεβάτι. Τι εξυπηρετικός! Κάθεται δίπλα μου, με γυρνάει ανάσκελα και μου ανοίγει τα πόδια. Το υπομένω με ηρεμία (πώς το λένε οι Άγγλοι, nonchalance). Μου ανοίγει το μουνί διάπλατα, παίζει σκληρά με τα μουνόχειλά μου, μου τρίβει δυνατά την κλειτορίδα, την τραβάει. Όχι για να με κάνει να χύσω, έτσι, για πλάκα. Όπως ένα παιδί παίζει με ένα έντομο και του ξεριζώνει τα πόδια. Από περιέργεια περισσότερο, όχι από κακία. Όταν με πονάει έντονα και κλείνω ενστικτωδώς τα πόδια μου, με χτυπάει στο εσωτερικό των μηρών. Στο ίδιο σημείο κάθε φορά. Όταν βαριέται το παιχνιδάκι του (πρέπει να είναι το πιο ωραίο Σαββατοκύριακο της ζωής του) μου δίνει το κουταλάκι του καφέ να το γλείψω. Μου το βάζει στο μουνί αφήνοντας τη λαβή του να προεξέχει λίγο. Ανησυχώ μη χωθεί όλο μέσα μου και δεν μπορώ να το βγάλω μετά. Ευτυχώς είναι καλά σφηνωμένο. Μου δίνει μία γουλιά καφέ. Μου ανάβει τσιγάρο. Με φρίκη τον βλέπω να παίρνει και το δεύτερο κουταλάκι. Το γλείφω και μου το χώνει κι αυτό δίπλα στο άλλο.

«Τώρα πιες τον καφέ σου», με διατάζει.

Πίνω καφέ και καπνίζω το τσιγάρο μου, κρατώντας τα πόδια μου ελαφρώς ανοιχτά γιατί με πονάνε τα γαμημένα τα κουταλάκια. Με αναγκάζει να τα κρατήσω κανένα τεταρτάκι. Μετά με πηγαίνει στην αγαπημένη του πολυθρόνα, με βάζει μπρούμυτα και με γαμάει από πίσω. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΒΓΑΛΕΙ ΤΑ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙΑ…ΑΑΑ…

Σταματάει. Μου ζητάει να τον πλύνω (ευτυχώς, άλλα περίμενα) και του ζητώ ευλαβικά την άδεια να βγάλω τα κουταλάκια. Μου την δίνει. Ουφ, ανακούφιση! Τον πλένω, πάμε στο κρεβάτι, μου τον δίνει πίπα και χύνει στο στόμα μου. Ψιλοαηδία είναι αλλά το καταπίνω.

Έχω φτάσει σε κάποιο σοβαρό επίπεδο subοκατάστασης όπου τίποτε δεν με παραξενεύει, τίποτε δεν είναι σημαντικό, σαν να συμβαίνει σε κάποια άλλη. Δεν έχω φυσιολογικές αντιδράσεις, αφήνω τη ζωή να κυλάει και είναι σαν χλιαρό νερό πάνω στο κορμί μου. Αισθάνομαι όμως μία συσσωρευμένη ένταση και ξέρω ότι θέλω να χαλαρώσω τώρα με έναν οργασμό. Δεν μπορώ να συνεχίσω αλλιώς. Ζητώ την άδεια να αυνανιστώ. Μου τη δίνει αλλά με βιντεοσκοπεί στη διάρκεια. Μου παίρνει λίγα λεπτά να τελειώσω. Με ακούει όλος ο όροφος του ξενοδοχείου. Δεν μπορώ να σταματήσω να σφαδάζω, γυρνάω το κεφάλι μου δεξιά κι αριστερά σαν δαιμονισμένη, κοπανιέμαι πάνω στα σεντόνια. Μυστήριο πράγμα…Δεν το περίμενα.

Αυτά…

Α, ναι, ξέχασα. Μετά με πήρε στο μπάνιο, με έβαλε στη μπανιέρα γονατιστή μπροστά του και στάθηκε από πάνω μου. Ήθελε να με κατουρήσει αλλά έπρεπε να το ζητήσω εγώ. Τον κοίταζα στα μάτια ικετευτικά αλλά δεν παρακάλαγα. Μόνο κοίταζα. Μια τα μάτια του κοίταζα, μια το πουλί του. Το πουλί του σαν να ζάρωσε λίγο κάτω απ’ τη ματιά μου. Όμως πολλές φορές το αναπόφευκτο υψώνει αμείλικτο το τρομερό κεφάλι του μπροστά μας και τότε αποδεικνύεται ότι δεν έχουμε επιλογές. Όλα μου τα βήματα μέχρι εδώ με είχαν οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε αυτή τη μπανιέρα, κάτω από το ζαρωμένο πουλί αυτού του ανθρωπάκου, στη στιγμή αυτή την αιώνια, όπου δεν μπορούσα, δεν μπορούσα…δεν μπορούσα καν να το ξεστομίσω.

«Σας παρακαλώ, Κύριε, κατουρήστε με».

Τώρα αυτά…


Μετά από λίγες μέρες, και αφού συνεχίστηκε η τηλεφωνική μας επαφή (με περίμενε για το Σαββατοκύριακο να τον «επισκεφτώ» στην Αθήνα) αποφάσισα να μη τον ξαναδώ, για λόγους που δεν είχαν να κάνουν μαζί του. Σε μία πράξη σκληρότητας του έστειλα τα κείμενά μου. Είναι πραγματικά σκληρό να σηκώνεις έναν καθρέφτη μπροστά σε κάποιον και να του λες: «Έτσι είσαι». Αλλά το έκανα (δεν φημίζομαι και για την τρυφερότητά μου).

Στην αρχή χάθηκε, εξαφανίστηκε. Τον κατέστρεψα, σκέφτηκα. Μετά από δυο μέρες όμως χτύπησε το κινητό μου και είδα τη λέξη «Κύριος» να εμφανίζεται στην οθόνη. Το απάντησα. Μου είπε ότι διάβασε τα κείμενα και το μόνο που τον ενόχλησε ήταν ότι του είπα ότι δεν θέλω να συνεχίσουμε με αυτό τον τρόπο. Θα προτιμούσε κάτι λιγότερο απρόσωπο. Μόνο αυτό. Και καταλαβαίνει. Και ότι αν θελήσω ποτέ να επικοινωνήσω μαζί του, ακόμη κι ένα τηλεφώνημα, κι ας μην συναντηθούμε ποτέ ξανά, αυτός θα είναι εκεί για μένα.

Κι έτσι το ανθρωπάκι έγινε πραγματικός Master.

(Δεν κάνουν μόνο οι sub υπερβάσεις).

 

Ίσως από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω διαβάσει στη ζωή μου!
Δεν έχει να κάνει με αξιολογικές κρίσεις.
shit .
Δε λέω τίποτα παραπάνω.
Υποκλίνομαι

 

..εισαι φοβερη..

 

Πολύ καλό... !

 

Απάντηση: Η Υπέρβαση της D.

έχω διαβάσει όλες σου τις εμπειρίες...

πρέπει να θεωρήσεις τον εαυτό σου εξαιρετικά τυχερό που δεν έπαθες κάτι ανεπανόρθωτο

 

...Μου αρέσει η χλιδή που εμπεριέχουν τα κείμενα σου.
Χαίρομαι που τα ζεις πλούσια .

 

Γράφεις πολύ όμορφα dora. Πολύ όμορφα και κατασταλαγμένα τα κείμενα σου.
Και μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι όταν ξυπνά μέσα σου η D., η τυπική υποτακτική κεραμιδόγατα, που ξέρει τι θέλει και πως το θέλει!  
Συνέχισε έτσι, και βρίσκε αυτό που σου αρέσει όταν ξαναξυπνήσει η Ανάγκη. Και μετά χάριζε μας τις πολύ ενδιαφέρουσες εμπειρίες σου...

Όμως πρόσεχε και λίγο τι κάνεις με τα υγρά από άγνωστους άνδρες... Καλές η αταξίες, αλλά ας μην κάνουμε κουταμάρες! Μα, χωρίς προφυλακτικό; Σκάνδαλο!  

 

Ευχαριστώ. Δεν έχω άλλες εμπειρίες να μοιραστώ, λυπάμαι. Ως εδώ ήταν (προς το παρόν).

Ευχαριστώ για τη συμβουλή. Την επόμενη φορά που θα παίξω ρώσικη ρουλέτα για να ανεβάσω αδρεναλίνη, θα βγάλω όλες τις σφαίρες από τη θαλάμη...

D.

 

Αν σε ερμηνευω σωστα απ' τα γραφομενα σου μαλλον την επομενη φορα αντι για μια σφαιρα και πεντε αδειες θαλαμες θα παιξεις με μια αδεια θαλαμη και πεντε σφαιρες. Ετσι ομως αξιξει το παιχνιδι πιοτερο. Ευγε. Καλο βολι.

 

Δεν ξέρω τι ακριβώς αισθάνθηκα. Λύπη προς τον Master. Λύπη προς εσένα. Μάλλον όμως ήταν κρυμμένος σεβασμός απέναντι στην υποτακτική.

 

Καταρχήν D. πρέπει να ξέρεις ότι δεν τα διάβασα όλα.
Κάποιος όμως πρέπει να μιλήσει και για το «ρεξόνα»..θυμάστε οι παλιότεροι, την ταμπακέρα..
Εγώ θυμάμαι και μια ακόμη ατάκα από τα πρώτα διαφημιστικά τηλεοπτικά μας βήματα. «Mην το πιείτε, λουστείτε…» έλεγε η προέκταση της λαϊκής θυμησοφίας… Κι αυτό επειδή εδώ μου φαίνεται η Όμικρον το κατάπιε πριν καν το λουστεί…

Ξέρεις καλή μου Ο, υπάρχουν άνθρωποι που δεν τολμήσανε να ζήσουν, από υπερβολική ευαισθησία. Η ευαισθησία, για να είναι χρήσιμη, πρέπει να συντροφεύετε από ανάλογη δύναμη. Όμως ξέρεις, υπάρχουν επίσης άνθρωποι που χάθηκαν στους εγκρεμούς, επειδή δεν μέτρησαν σωστά τις δυνάμεις τους.. Αν όλα πρέπει να χαθούν, ας χαθούν.. Oχι όμως χωρίς λόγο..

Τα κείμενα της Ο. είναι ενδιαφέροντα, έχουν φαντασία, ενίοτε είναι πρωτότυπα και έχουν προσωπικό ύφος, λιτό, κοφτό…ρεαλιστικό. Σπάνια στοιχεία για τούτο δω το βήμα. Μπορεί να μην είναι επιτηδευμένα όμως ούτε κατασταλαγμένα είναι και φυσικά δεν είναι αρκετά δουλεμένα όπως θα λέγανε οι ειδικοί, οι λογοτέχνες.., όχι οι συγγραφείς… εκκολαπτόμενοι ή μη, όλοι οι …υπόλοιποι δηλαδή.

Εμένα ειλικρινά με λύπησαν οι ιστορίες της Ο…ειδικά επειδή απεικονίζουν πραγματικά περιστατικά..
Λυπήθηκα το ανθρωπάκι που έγινε …πραγματικός μάστερ κατουρώντας την …Όμικρον..
Λυπήθηκα τον Α. που «μόλις τώρα βρήκε την καλύτερή του…και μιλάει κι από πάνω..»!!
Τι να πω για τον Κ. που είχε και γυναικομαστία και ένα σιχαμένο όργανο-μολυβάκι…. Πρέπει να είχε ωραία γεύση το σιχαμένο του σπέρμα….
Τον μάστερ Π που μπορεί να τον έχει τεράστιο αλλά τι σόι Master ήταν αυτός, εξαρτημένος από τη δούλα;
Λυπήθηκα τον Χ τον Β τον Ζ δεν ξέρω αν ξέχασα κανέναν.. τους λυπήθηκα πραγματικά..
Ένας δεν βρέθηκε…να φτάσει στο ύψος και στο μεγαλείο της Όμικρον! Κανείς δεν έμοιαζε στον εραστή της, του πάρκου Μονσουρί.. του 1953… Σαν να μην χωρούσε πουθενά, να περίσσευε από παντού… Γιατί άραγε?

Λυπήθηκα την ίδια την καημένη την Όμικρον που «Ήθελε λέει να βρει Αφέντη..» ας καγχάσω… και που επέτρεπε σε κάθε «ανθρωπάκι» να κυριαρχεί επάνω της. Που επιστρέφει για μια φορά ακόμη στο Ρουασί για να «τιμωρηθεί για κάτι το οποίο ήδη έχει ξεχάσει…» ναι ..σίγουρα κάτι έχει ξεχάσει… η δική μας η Ο, και ενδεχομένως να μην το είχε ανακαλύψει ποτέ. Την αυτοεκτίμησή της!
Την έχει κάνει οβελάπινγκ… έχει πάει κατευθείαν στο άλλο άκρο, του άκρατου σαρκασμού, της έντονης απόρριψης, του ναρκισσισμού που είναι δίπλα στην αυτοκαταστροφή. Στον όλεθρο.. Στην ανύπαρκτη πουτάνα Ιθάκη…
Λυπήθηκα την Ο που τελικά ούτε τη διαδρομή δεν απολαμβάνει..
Πού βρίσκεται, αλήθεια, η ευχαρίστηση και η χαρά που πήρε από «λιμένας πρωτοϊδομένους, και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής..». Που τα «σεντέφια, τα κοράλλια, τα κεχριμπάρια κι οι έβενοι»; Προσωπικά μόνο τους «Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες» διακρίνω.. κι ενά πλάσμα βαθύτατα δυστυχισμένο..

Λένε πως «ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό»
Μα όλα έχουν το αντίτιμό τους, καλή μου Ο, οι ουλές στη ψυχή σου δε θα σβήσουν.. οι βαθμοί ελευθερίας δεν είναι και δεν ήταν ποτέ απεριόριστοι… Μόνο η ματαιοδοξία μας είναι τέτοια! Και το πέρσικο παραμύθι του serendipity δεν θα δουλεύει για πάντα…

Λένε ακόμη πως πίσω από κάθε δυνατό άνθρωπο βρίσκεται μια ψυχή σκοροφαγωμένη.. Μια ψυχή που έχει χάσει την αθωότητα της
Που δε μπορεί εύκολα να ανασάνει στον αέρα!
Αυτή είναι η Ομικρον… όχι του Ρουασί αλλά ..η σημερινή που αποπνέουν τούτες δω οι αράδες..

Ένα καράβι της φυγής, ένα γλυκό καράβι..
στα όνειρά μου έρχεται και μπαίνει κάθε βράδυ
στην πλώρη γράφει "Λεύτερη" στην πρύμνη "Δεν αντέχω"
κι έχει στα άλμπουρα ψηλά ό,τι εγώ δεν έχω..

Κι οι φίλοι… χαχα ποιοι φίλοι? Επιτρέψτε μου να καγχάσω εγκεϊν… "Ζήτω η όμικρον ορύονται"... μαζεμένοι γύρω-γύρω από την αρένα. Υποκλίνονται όλοι στη γραφή της… στο μεστωμένο λόγο της !
Για λε, για συνε… Συνέχισε να χαρίζεις ιδέες...Ανίτα.. «Που είναι ο βάγκνερ, που είναι ο πουτσίνι…που έχουν παει ολοι εκείνοι…». Περιμένουμε με αγωνία την συνέχεια!!!! Τον δελτα, εψιλον, ζήτα, τον ήτα..…
Μα φίλοι είμαστε εμείς ή ηδονοβλεψίες??

Όμικρον, μη χάνεις στιγμή. Το καθήκον σε περιμένει.. όλοι περιμένουν τη σειρά τους για να γίνουν «Αφέντες» κοντά σου, να ανδρωθούν, να κλωτσήσουν, να ουρήσουν, να … ολοκληρωθούν!

Κι οι φίλοι? Έτοιμοι να σκυλεύσουν πάνω από το πτώμα σου!

Το ταξίδι τούτο καλή μου δεν είναι επιδεικτικό, εκτός κι αν όλη η φιλοδοξία σου εξαντλείται να αρέσεις στην αρένα.. στους θεατές… Στόχος -αν μπορεί να σταθεί κάτι τέτοιο- είναι στη διαδρομή να μάθεις λίγο καλύτερα τον εαυτό σου και να συμφιλιωθείς μαζί του… Να μην καείς όμως στην αλήθεια σου…Να κερδίσεις από αυτήν… Να ανασάνεις… Να πατήσεις στο πρώτο σκαλί.. Τότε θα έρθει η ώρα να μιλήσεις και να πεις αλήθειες..

Και συ με το τάλαντο που έχεις, θα μπορείς να πεις πολλά…

Θα θελα να ‘μαι δυνατός, να σηκωθώ πιο πάνω
να αρπάξω τα άλμπουρα γερά, να τα ρημαδοπνίξω...
να μην το βλέπω να ’ρχεται
να μπαίνει και να φεύγει...

χωρίς εμέ!

Hic rhodus, hic saltus!

 

Επειδή δεν περιμένω από κανέναν να με υπερασπιστεί, θα αναγκαστώ να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Είναι πολύ εύκολο να κατακρίνουμε τους άλλους, να τους καταδικάζουμε σε δημόσιο λιθοβολισμό για τα λάθη που «τόλμησαν» να κάνουν και «τόλμησαν» να μοιραστούν με τους ομοίους τους, ενώ ήξεραν (; )τον σωστό δρόμο κι αυτοί πήραν τον στραβό (αχ Κοκκινοσκουφίτσα)!

Φυσικά υπάρχουν άνθρωποι που δεν τόλμησαν να ζήσουν από υπερβολική ευαισθησία. Δεν είμαι εγώ. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μέτρησαν σωστά τις δυνάμεις τους. Δεν είμαι εγώ. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν λέει αυτοεκτίμηση, ορκίζονται στο όνομά της, προφανώς είστε ένας από αυτούς. Δεν είμαι εγώ.

Τι να πω; Γούστο μου καπέλο μου. Αν θέλετε να το ονομάσετε ναρκισσισμό, ονομάστε το. Ο κόσμος θα ήταν ένα μίζερο μέρος αν όλοι ήμασταν ευαίσθητοι, σωστοί και χαιρόμασταν αυτή τη μυστήρια – πώς την είπατε – αυτοεκτίμηση.

Ο καθένας ακολουθεί τον δικό του δρόμο. Αν ο δρόμος μου σας φαίνεται αυτοκαταστροφικός, so be it. Αν είδατε την ψυχή μου και σας φαίνεται σκοροφαγωμένη, so be it (πού την είδατε έτσι όπως ήμουν σκυμμένη στα τέσσερα; ) Αν πιστεύετε πως έχασα την αθωότητά μου, so be it. Υπερτιμημένη είναι κι αυτή.

Και μερικές επεξηγήσεις των κειμένων (προφανώς ήταν πολύ κακογραμμένα και δεν έγιναν άμεσα αντιληπτά). Το ανθρωπάκι έγινε Master όχι επειδή κατούρησε την…Όμικρον αλλά επειδή την κατάλαβε και της συμπαραστάθηκε. Υπερέβη τον εγωισμό του και ασχολήθηκε με κάποιον άλλο άνθρωπο χωρίς να κρίνει τόσο εύκολα τη «σκοροφαγωμένη» ψυχή της. Έκανε την πιο μεγάλη υπέρβαση, αυτοί που οι πιο μεγάλοι Μαστεραίοι δεν τολμούν ούτε να σκεφτούν (κατά την ταπεινή μου άποψη). Δέχτηκε μια γυναίκα όπως ακριβώς είναι. Χωρίς να θέλει να την αλλάξει, να την κόψει και να την ράψει στα μέτρα του (τι κι αν την κατούρησε λίγο; Σιγά…)

Όσο για τον Α, μπορείτε να τον ρωτήσετε αν ήμουν η καλύτερή του. Μιλάμε σχεδόν καθημερινά, θα σας δώσω το κινητό του για να επιβεβαιώσει. Ματαιοδοξία; Ίσως. Ε ΚΑΙ;

Δεν ασχολούμαι καν με τον Χ ο οποίος κατέληξε να είναι ένας φίλος, ούτε με τον Κ, του οποίου το σπέρμα ήταν πράγματι σιχαμένο (μόνο όσοι έχουν πιει σπέρμα έχουν δικαίωμα να σχολιάσουν επ’ αυτού). End of story. Δεν υπήρξαν άλλοι, πολλά αρχικά βάζετε στο στόμα μου, ακόμη κι εγώ δεν θα μπορούσα…

Κατέγραψα κάποια αληθινά περιστατικά γιατί πιστεύω ότι είναι ωραίο να μοιραζόμαστε τις αποτυχίες μας με τους ομοίους μας. Ίσως όλοι κάτι αποκομίζουμε από αυτό. Αυτό δεν είναι το νόημα του φόρουμ; Δηλαδή όλοι εδώ στο site είναι ευτυχισμένοι; Έχουν εκπληρώσει τα όνειρά τους; Γιατί λυπάστε την Όμικρον ή την D.; Μήπως μας λυπάστε όλους;

Αν κάποιοι κάνουν ουρά να γίνουν Αφέντες μου (παρεμπιπτόντως δεν τους βλέπω πουθενά) θα τους απογοητεύσω. Η Ο μας τελείωσε. Και όχι χάρη στις «συμβουλές» του – κατά τα άλλα συμπαθέστατου – Enchanter. Μας τελείωσε γιατί οι επίδοξοι Αφέντες της D. αποδείχτηκαν λίγοι, όχι επειδή ήταν οι ίδιοι ανεπαρκείς, ούτε επειδή η D. ήταν τόσο υπέροχη (μακράν!), αλλά επειδή η D. ήταν τόσο αφελής και άπειρη και νόμιζε ότι παίζοντας το παιχνίδι You Tarzan me Jane θα γινόταν ο μεν Κυρίαρχος και η άλλη σκλαβούλα. Προφανώς έκανε λάθος αλλά αυτό διαφαίνεται ξεκάθαρα στα κείμενα και όποιος τα διάβασε όλα τόπιασε.

Η διαδρομή ήταν – και είναι – όντως απολαυστική γιατί αν ήθελα σεντέφια, κοράλλια και κεχριμπάρια θα τάβρισκα αλλού. Οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες είναι πιο ενδιαφέροντες. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να ξαναζήσω τους 2 τελευταίους μήνες θα έκανα ακριβώς τα ίδια. Έχω το θάρρος να αγκαλιάσω τις επιλογές μου και να αποδεχτώ τα λάθη μου.

Όσο για τον δημόσιο λιθοβολισμό των «αμαρτωλών» γυναικών, όχι μόνο είναι αντρικό προνόμιο αλλά είναι και passe. Προτιμώ την ανεκτικότητα και την κατανόηση.

D.