Μια φράση...

Φράση "Όχι ρε γαμώτο, έσπασε η καπότα και έχυσα μέσα"

 

Άραγε ο ΑφεντηςΜπικης τι να κάνει;
Μήπως να του τηλεφωνήσω;

 

Έχει κίνηση. Ανοίγει το ράδιο. Παίζει το 220 @-Volt- του Πάριου. Αλλάζει σταθμό. Σκατά. Αλεξίου. Ξανά. Νταλάρα.
Όχι, όχι, όχι!

Σταματημένος στο φανάρι στην Κηφισίας ανοίγει το παράθυρο και γυρνάει το κεφαλι.

-Όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο και Αλεξίου!!

Φωνάζει στον οδηγό που είναι δίπλα του

- Τι λες ρε μαλάκα;
-Μαλάκας εγώ; Εγώ είμαι ξακουστός Μάστερ!!

-Τι;
-Έτσι είπα στη μάνα σου.

Ανάβει πράσινο. Δεν πρόλαβε να απαντήσει. Ω, θεοί! Ακόμα και τα φανάρια είναι εναντίον του σήμερα!

Επιτέλους φτάνει. Ψάχνει να παρκάρει, μπερδεύεται στα στενά. Τα καταφέρνει. Δεν ανησυχεί. Ξέρει ότι ο Κένταυρος θα αργήσει, πάντα αργεί. Επίτηδες το κάνει, του το έχει πει.

-Μαλάκα Μάστερ @mariosxl , μετα απο αυτο, αν έρθω ποτέ στην ώρα μου να με φτύσεις!

Ναι, ποτέ δεν του το συγχώρεσε. Και ας μην έφταιγε αυτός.

Ήταν ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ. Είχαν συμφωνήσει να του δανείσει την @dina. Ο Κένταυρος θα περίμενε με μια άλλη σκλάβα, τη @Hematite. Το ραντεβού ήταν στις 24:00.
Στις 23:00 έδωσε εντολή στο δουλικό.

-Σκλάβα, θα πας στο φίλο μου τον Κένταυρο για παρτούζα.

Αυτός περίμενε με τη σκλάβα του και η Ντίνα που δεν ήξερε τι είναι η παρτούζα έψαχνε να βρει ούζο στο Λαύριο, καταχείμωνο, μέχρι τις τρεις το πρωί.

Είχε εκνευριστεί πολύ και το κρατούσε από τότε.
Έπρεπε όμως να καταλάβει.

Βγαίνει από το αυτοκίνητο. Ο δρόμος του φαίνεται γνωστός.
Εδώ δε μένει;

Από την άλλη πάλι...

Ας πάρει αυτός. Όχι μόνο όταν με χρειάζεται. Την τελευταία φορά με είχε πάρει κλαίγοντας για να τον βοηθήσω.

Του είχε πει. Τότε θυμήθηκε ότι όταν έδενε τις σκλάβες του για μαστίγωμα είχε μια ακατανίκητη επιθυμία να σπάει τα σπυράκια τους.
Και του ήρθε η ιδέα. Μπίκης, από το Μπιμπίκης.

Προσπαθεί να προσανατολιστεί. Περνάει μπροστά από ένα μαγαζί.
Πάνω γράφει με μεγάλα πολύχρωμα γράμματα @RAIN bow.
Α Χα! Σκέφτεται. Ευκαιρία να κάνω και τα ψώνια μου. Μπαίνει μέσα. Βρίσκει γρήγορα αυτό που ψάχνει. Γυρνάει στον υπάλληλο να ρωτησει.

-Παρθένο;
- Ναι, καλέ...

-Όχι, εννοώ το μαλλί. Είναι αγνό, παρθενο; Τον ελεύθερο χρόνο μου πλέκω και θέλω να φτιάξω κάτι καλό και ποιοτικό.
-Τι ζώδιο είσαι τρελό αγόρι;
-Παρθένος, γιατί; Θα μου κάνεις έκπτωση;

Να, σου πω... φαντάζομαι μόνο στο ζώδιο
-Φυσικά,

-Αχ! Το ήξερα όταν σε είδα ότι κάνεις για όλες τις δουλειές! Θέλεις να γίνω το μικρό σου @Kitten?

Το βλέμμα του σκοτείνιασε.. Θυμήθηκε ξαφνικά τη Μίστρες @Stilvi.

Για να έρθει στα ίσα του πρέπει να στείλει το δουλικό να πάρει ένα κιλό λουκουμάδες από το @Arioch μόλις γυρίσει σπίτι.

Φεύγει από το μαγαζί, παίρνει το δρόμο για το μπαράκι που συνηθίζουν να συναντιούνται με τον φίλο του τον Κένταυρο. Το όνομα του, Μπύρα, Ρακόμελο, Τσίπουρο. Οι μύστες το ονομάζουν εν συντομία @Brt. Βασικά, μόνο οι δυο τους το ονομάζουν έτσι. Δεν πατάει κανένας άλλος σε αυτό το μαγαζί. Για αυτό το διάλεξαν. Ο ιδιοκτήτης τους αφήνει να δούνε τους αγώνες του Ηρακλή εκεί γιατί ξέρει ότι άλλος πελάτης δεν θα περάσει την πόρτα.

Όπως προχωράει αισθάνεται κάτι. Δε μπορεί να κάνει λάθος, την ξέρει αυτή την αίσθηση. Γυρίζει το κεφάλι αριστερά. Πάνω ακριβώς μια επιγραφή με το όνομα του μαγαζιού, @methodrone .

Ακριβώς από κάτω αυτή! Η πωλήτρια, όρθια με τα χέρια ανοιχτά να ακουμπάνε πάνω στη βιτρίνα και να του χαμογελάει.
Ω! Ναι! Το ξέρει! Το νιώθει! Είναι από τα Γιάννενα. Δεν θα μπορούσε να μην το καταλάβει!
Αν υπήρχαν δύο στη ζωή του που έχουν ξεχωρίσει, αυτές είναι από τα Γιάννενα.
Θυμάται ακόμα το άρωμα τους, τη γεύση τους, τις μοναδικές στιγμές που του έχουν προσφέρει.
Έχει αφιερώσει και από μια ιστορία σε αυτές τις δύο. Στο ημερολόγιο του.
Και να λοιπόν που η τύχη φέρνει άλλη μια μπροστά του. Σκέφτεται...

Πλησιάζει. Φτάνοντας κοντά, το επιβεβαιώνει. Με λάγνο ύφος μιλάει στην πωλήτρια..

-Αυτή η πίτα... Είναι με συνταγή από τα Γιάννενα;
-Βεβαίως κύριε. Και με δέκα ευρώ μπορείτε να βάλετε μέσα όσο κρέας χωράει.

Τα χέρια του τρέμουν όταν επιτέλους την αγγίζει. Τρώει με λαιμαργία. Έχει ξεχάσει τα πάντα. Έχει κάτσει σε ένα τραπεζάκι και δεν βλέπει γύρω του. Έχει μάτια μόνο για αυτή!

Στην τελευταία μπουκιά θυμάται που βρίσκεται. Στο διπλανό τραπέζι βλέπει μια γυναίκα. Μια ξεχωριστή γυναίκα. Ναι, είναι όμορφη. Τα μάτια της λάμπουν, είναι και έξυπνη. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Έχει και κάτι άλλο. Μια αρχοντιά. Μια σπάνια αρχοντιά. Πρέπει να της μιλήσει..
Θα της πει κάτι έξυπνο... Κάτι που αρμόζει σε αυτή η γυναίκα...

-Τι λε ρε μαλάκα; Εμένα είπες έτσι;

Τη γνωρίζει αυτή η φωνή. Την ξέρει αυτή η γυναίκα. Δεν την θυμήθηκε αμέσως γιατί ουσιαστικά δεν είχαν τίποτα ποτέ.

Ο κόσμος είναι μικρός. Είχαν γνωριστεί στο κλαμπ Αερόστατο, στη Δράμα, πριν χρόνια.

Για αυτό την παράτησε κι έφυγε... τότε...

Συνεχίζεται...

 

XAXAXAXA είσαι Θεούλης!

 

χαχααχ θεϊκό! Πολύ καλό! Ευχαριστουμε!

 

όλοι γίνανε μαγαζιά, τουλάχιστον εγώ παρέμεινα τάση  

Να αρχίσω να φοβάμαι ότι θα χρησιμοποιήσεις φράσεις κι από δική μου ιστορία;  

να δω σακούλα με φίρμα @Arioch και τι στον κόσμο  

Ευχαριστούμε   

 

Δεν είχα σκοπό να κάνω χρήση quote από άλλες ιστορίες αλλά το είδα δεν μπόρεσα να αντισταθώ.
Όλα ειναι πιθανα!

Ευχαριστώ!

 

Να ήξερες τί μου θύμισες με αυτή τη φράση!!!
   

 

@Nickname άξιος!!!
  

 

Πολύ καλό !
    

 

Εξακολουθεί να με αφήνει έκπληκτη η υποτακτικότητά μου!
Είσαι απίθανος!