Κ. Μια εκδοχή.

Μια από τις αμέτρητες εκδοχές... Ποτέ δεν γνώρισα Κ που να έχει ταυτόσημη άποψη για την Κυριαρχία, (πως την αντιλαμβάνεται – πως την ασκεί – τι τον καυλώνει) με κάποιον άλλον Κ, ομοίως και υ.

Η θεώρησή μου για την Κ/υ είναι πως δεν δύναται να περιχαρακωθεί σε καθολικές νόρμες, και σε ενιαίο σύνολο κανόνων που το ρυθμίζουν ή το οριοθετούν με τον ίδιο τρόπο για τον κάθε εμπλεκόμενο. Δεν μπορείς να περιορίσεις τον ερωτισμό, να τον ερμηνεύσεις στατικά και μονοσήμαντα ή να τον τοποθετήσεις μόνο προς μια κατεύθυνση παρουσιάζοντάς την ως θέσφατο, που οφείλουν όλοι/ες να το ασπαστούν. Εννοιες παρωχημένες και περισταλτικές. Πολλώ μάλλον, όταν αναφερόμαστε στο Κυρίαρχο μέρος.

Ο κάθε άνθρωπος που μετέχει στη Κ/υ (ανεξαρτήτως status) έχει σχηματίσει τη δική του προσωπική άποψη, σχετικά με το τι είναι Κ, σύμφωνα με τις διαδρομές του και κυρίως τις εμπειρίες που αποκόμισε από αυτές, πάντα δε, σε συνάρτηση με τη δυνατότητα της κρίσης του.

Για κάποιους/ες, Κ είναι αυτός που έχει την ικανότητα να επιβάλλει τις επιθυμίες του, πάνω σε άλλους. -βλέπε υ,
Για κάποιους/ες, Κ είναι αυτός που έχει την ικανότητα να επιδρά στη συμπεριφορά ή στο τρόπο σκέψης των άλλων. – βλέπε υ,
Για κάποιους/ες, Κ είναι αυτός που έχει την ικανότητα να ασκεί τη δύναμη που κατέχει πάνω σε άλλους. -βλέπε υ.
...

Η προσωπική μου άποψη, (σεβόμενος την κάθε διαφορετική) είναι πως τα παραπάνω, αποτελούν παραμέτρους του Κ, σημαντικές μεν, αλλά όχι αυτές που χαρακτηρίζουν την Κυριαρχία στο κεντρικό και πιο σημαντικό σημείο της, που είναι η ικανότητα ηγεσίας, γενικά και ειδικά.

Το ουσιαστικότερο “διακριτικό” γνώρισμα του Κ κατά τη γνώμη μου, πέρα από το τρίπτυχο, δύναμη, επιρροή, εξουσία, (που δεν είναι απαραίτητα ταυτόσημα με την ηγεσία) είναι η ικανότητα του να επιδρά καθοριστικά στο τρόπο που η υ αποδέχεται και αποζητά τη διαμόρφωσή της από αυτόν, συστατικό το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ιδιοσυγκρασίας και προσωπικότητάς του εν γένει. Και φυσικά άρρηκτα συνδεδεμένο με την ευθύνη.

Ετσι σταδιακά, καθώς αναπτύσσεται, μαθαίνει ολοένα πληρέστερα, να ορίζει και να κατευθύνει την υ εντός του πλαισίου που κάθε φορά τον ικανοποιεί. Ο Κ, αλλάζει και διαμορφώνεται συνεχώς ως συνάρτηση της γνώσης που αποκτά, αλλά κυρίως της αυξανόμενης εμπειρίας του. Συνεχώς δηλαδή (οφείλει να) βελτιώνει την αυτό-αποτελεσματικότητά του.

Στα αρχικά του στάδια, ο νέος και άπειρος Κ, πέρα από την ιδιοσυγκρασία και τον εσώκοσμό του, χρησιμοποιεί τη δοκιμαστική στρατηγική, και στην πορεία του, προσθέτει την αναπαραγωγική (βάση της αποκτώμενης εμπειρίας) και εν συνεχεία την αναλογική.

Λόγω των ιδιαιτεροτήτων της Κ/υ, ένα ακόμα σημαντικό, και απαραίτητο, στοιχείο που οφείλει να διαθέτει ο Κ, κατά τη γνώμη μου, είναι η ικανότητα άμεσης προσαρμογής στο έκτακτο, στο τυχαίο, στο αναπάντεχο. Ένα ακόμα βασικό για μένα, επίσης είναι η “all in, all the time” νοοτροπία και στάση.

Πιστεύω πως ο κάθε Κ, έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση προς τη φυσική του υπόσταση, να διαμορφώσει αυτεξούσια την Κυριαρχία του, σύμφωνα με τις επιθυμίες του, χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς στα θέλω του. Οσο μακριά και να βρίσκεται από τη δική μου οπτική, αν η δική του εκδοχή τον ικανοποιεί και τον γεμίζει, οφείλει να την ακολουθήσει ως τον μόνο δρόμο που έχει, με απόλυτο σεβασμό και τιμή στην επιλογή του. Αν το κάνει γνήσια και ακίβδηλα, respect. (Για όσους κυκλοφορούν με το πολυσυζητημένο manual, καλό διάβασμα και προσοχή μη φύγει καμιά οξεία. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. )

 

Σε ποιο manual τα διάβασες αυτά και ποιος τα έχει γράψει;

 

Μου άρεσε ο τρόπος γραφής και η περισσότερη από την ουσία που παρατέθηκε, βέβαια δεν μου άρεσε το τελικό σχόλιο που αναφέρεται στις οξείες και περισπωμένες. Παίρνει καλό βαθμό.   Θα σχολιάσω μόνο το κείμενο που επέλεξα.

Η συνολικά κυριαρχική προσωπικότητα δεν ξεκινά με το δοκιμή και λάθος, ξεκινά από το 1- κοινωνικό, 2- σχεσιακό και εν τέλει 3- προσωπικό -κάψιμο-. Και πρέπει να πάμε πίσω στην εποχή του σχολείου.

Κοινωνικό κάψιμο - Παράδειγμα.
Σε ένα παιχνίδι μπάλας, ενα ομαδικό άθλημα, μεταξύ των παιδιών στο διάλλειμα, η κυριαρχική προσωπικότητα θα προσπαθήσει να επιβάλει τους κανόνες της.
- Εξω τα κορίτσια από το παιχνίδι.
- Δεν μοιράστηκαν καλά οι παίκτες από τους αρχηγούς των ομάδων. Με ρίχνεται.
- Δεν ήταν φάουλ, δεν ήταν πέναλντι, δεν μου έδωσες πάσα.
- Για την ήττα φταίει ο τερματοφύλακας, ο συμπαίκτης, η μπάλα, το γήπεδο, ο αέρας ακόμα και το κουδούνι που χτύπησε πριν προλάβει να σκοράσει η κ προσωπικότητα.
- Και για την τυχόν ήττα η κυριαρχική προσωπικότητα, εκδικείται με άλλους τρόπους ........ (και δεν ξεχνά ποτέ) . Γιατί η ήττα, την κ προσωπικότητα, την πληγώνει.

Οπως γίνεται ευκολα αντιληπτό ενα παιδί που αν δεν ξεχωρίζει και νικά σε όλα όσα κάνει και δημιουργεί πάσης φύσεως προβλήματα όταν δεν, δεν γίνεται και πολύ αγαπητό στο σχολείο. Και σε βάθος χρόνου απομονώνεται, η μια παρόμοια μαλακία φέρνει την άλλη πανόμοιοτυπη και εν τέλει κοινωνικά -καίγεται-. Κανείς δεν θέλει να κάνει παρέα. Αλλά δεν του καίγεται καρφάκι.

Σχεσιακό κάψιμο - Παράδειγμα.
Η απογοητεύση που νιώθει μονίμως για τους αλλους, απο τα αλεπάλληλα κοινωνικά καψίματα, τον οδηγεί στο να κεντράρει στα πιο κοντινά πρόσωπα και στις πρώτες του σχέσεις.Με την ίδια λογικη, η μανία να γίνει το δικό του, δίχως να μπορεί να μπει στη θέση του άλλου, οδηγεί μεν σε εκτόνωση και σχετική ικανοποιήση, αλλά αφετέρου σε απίστευτες τραγελαφικές επικίνδυνες κατάστασεις, στις οποίες δεν θα θελα να αναφερθώ. Το να μη μπορείς να μπεις στη θέση του άλλου και να κάνεις αντικειμένική εκτίμηση της καταστροφής που προκαλείς, στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις, αλλά είναι πρόμπλεμ.Με συνέπειες σε όλα τα σχετιζόμενα μέλη. Καμία - κανείς δεν θέλει να σχετιστεί. Μονο να καυλαντίσει λίγο. Αλλά και πάλι δεν του καίγεται καρφάκι.

Προσωπικό κάψιμο - Παράδειγμα.
Αφού κοινωνικά και σχεσιακά τα χει κάνει μουνί καπέλο, αρχίζει και πιστεύει ότι δεν είναι κομμάτι αυτού του κόσμου, ο οποίος δεν έχει τίποτα να προσφέρει και μόνο να πάρει.
Και έτσι δημιουργείται μια αηδία για το κοινωνικό σύνολο γενικά και στην πεποίθηση ότι υπάρχει κάτι σάπιο που πρέπει να το αλλάξει. Το έχει ανάγκη ο κόσμος  
Και επαναστατεί, χωρίς νόημα να αποδειξει ότι ο κόσμος χρειάζεται αλλαγή και μάλιστα βίαια αλλαγή. Και ώσπου να ρθει αυτή, την οποία ο ιδιος ή ιδια θα προκαλέσει, μετράει μόνο η παρτι του. Και το κάψιμο εδω ειναι ολοκληρωτικό. Και ο τελευταίος κλείνει την πόρτα. Και εδώ, δεν δίνει δεκάρα.

Και ώσπου μια μέρα κάτι θα συμβεί, κάποιος θα τον βοηθήσει, κάποιος θα του πει κάτι και θα κοιταχτεί στο καθρέφτη. Εμπειρία πολύ σοκαριστική.

<->

Η δεύτερη φάση της κυριαρχικής προσωπικότητας, ειναι η δοκιμή και λάθος. Οπου και όσο τον παίρνει δήλαδη.
Η τρίτη φάση είναι η προσήλωση στο εκ του αποτελέσματος, παντού και πάντα, και η εκ του αποτελέσματος αυτοαξιολόγηση.

 

<< Δεν μπορείς να περιορίσεις τον ερωτισμό, να τον ερμηνεύσεις στατικά και μονοσήμαντα ή να τον τοποθετήσεις μόνο προς μια κατεύθυνση παρουσιάζοντάς την ως θέσφατο, που οφείλουν όλοι/ες να το ασπαστούν >>
Πρόλογος για το sensual bdsm;


<< Για κάποιους/ες, Κ είναι αυτός που έχει την ικανότητα να επιβάλλει τις επιθυμίες του, πάνω σε άλλους. -βλέπε υ,
Για κάποιους/ες, Κ είναι αυτός που έχει την ικανότητα να επιδρά στη συμπεριφορά ή στο τρόπο σκέψης των άλλων. – βλέπε υ,
Για κάποιους/ες, Κ είναι αυτός που έχει την ικανότητα να ασκεί τη δύναμη που κατέχει πάνω σε άλλους. -βλέπε υ >>
Προφανώς υπάρχουν ακόμη περισσότερες παραλλαγές στο πως μπορείς να πεις στα ελληνικά το ίδιο πράγμα, με άλλες λέξεις ξανά και ξανά.

<< Κυριαρχία στο κεντρικό και πιο σημαντικό σημείο της, που είναι η ικανότητα ηγεσίας, γενικά και ειδικά >>
Αν και πρόσεξα το κονσερβοκούτι - στερεότυπο τσιτάτο και σε άλλο νήμα, πως ο Κ σε όλους τους τομείς της ζωής του ηγείται, είπα να μη το σχολιάσω. Ας κάνω λίγο ακόμα την πάπια. Την τρίτη φορά νομίζω πως θα σου απαντήσω όμως. Βέβαια, ίσως πάλι, και, όχι.

<< Το ουσιαστικότερο “διακριτικό” γνώρισμα του Κ κατά τη γνώμη μου, πέρα από το τρίπτυχο, δύναμη, επιρροή, εξουσία, (που δεν είναι απαραίτητα ταυτόσημα με την ηγεσία) είναι η ικανότητα του να επιδρά καθοριστικά στο τρόπο που η υ αποδέχεται και αποζητά τη διαμόρφωσή της από αυτόν, συστατικό το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ιδιοσυγκρασίας και προσωπικότητάς του εν γένει. Και φυσικά άρρηκτα συνδεδεμένο με την ευθύνη >>
Οι παραλλαγές που λέγαμε...

<< κατευθύνει την υ εντός του πλαισίου που κάθε φορά τον ικανοποιεί. Ο Κ, αλλάζει και διαμορφώνεται >>
τελικά το πλαίσιο δεν είναι σταθερό ή ο Κ;
Και
<< ο νέος και άπειρος Κ, πέρα από την ιδιοσυγκρασία και τον εσώκοσμό του, χρησιμοποιεί τη δοκιμαστική στρατηγική >>
τελικά ασταθής είναι ο άπειρος ή ο έμπειρος...Κ;


<< Για όσους κυκλοφορούν >>
Στο ίδιο ενυδρείο δε μπήκες; Μήπως να έμπαινες σε κάποιο άλλο να μην καταπιέζεσαι;

 

Τα "κατά τη γνώμη μου", "όπως τα βλέπω εγώ" και τα διάφορα άλλα σημεία που ο OP τονίζει ότι αυτά που έγραψε είναι προσωπικές του απόψεις και όχι το μανιφέστο της κυριαρχίας το πρόσεξε κανείς;

Και για να είμαστε και εντός θέματος η δική μου γνώμη είναι πως κάποιος γίνεται κυρίαρχος γιατί θέλει και μπορεί για δικούς του λόγους. Δεν αναλαμβάνει το υ για να το κάνει καλύτερο άνθρωπο και χρήσιμο μέλος στην κοινωνία, το διαμορφώνει με αποκλειστικό στόχο να εξυπηρετεί καλύτερα τα θέλω του Κ and this is it.

 

Ψαχνει μαθαινει ότι αφορά τον χώρο, εφαρμόζει αυτά που θέλει, αυτά που του αρέσουν ή του ταιριάζουν. Κάθε Κυρίαρχος είναι διαφορετικός

 

Κυρίαρχος είσαι.

Δεν γίνεσαι.

 

Κυρίαρχος είσαι όταν επιβάλεις την κυριαρχία σου σε αυτούς που την επιβάλεις.

 

Αν έτσι το βλέπεις, συνέχισε να το βλέπεις έτσι. Ο κουφός πάντα νομίζει ότι όσοι χορεύουν είναι τρελοί...

Μπήκες, να δώσεις τα φώτα της κρίσης σου, ωστόσο δεν κατέθεσες τη δική σου οπτική. Καταλαβαίνω...

Ονειρέψου γενικά πλαίσια και manual, αν αυτό σε βοηθά να κοιμηθείς καλύτερα. Εγραψα ξεκάθαρα πως περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Το μόνο πλαίσιο που υπάρχει στη Κ/υ είναι αυτό που ορίζει ο Κ, σύμφωνα με το πως τον ικανοποιεί. Κάθε Κ, άλλο πλαίσιο. (Να χαίρεστε την καθολικότητα, όσοι την ακολουθείτε)

Σε οτιδήποτε ίδιο εγώ με σένα, πλην της ίδιας χώρας; Χαριτωμένο... (Δεν το έχεις αντιληφθεί, αλλά αυτοί που ορίζεται η καύλα τους από manual, καταπιέζονται. Και πάλι κολοκυθόπιτα, αν έτσι σου "αρέσει")

 

Γιατί διάβασες κανέναν Κυρίαρχο να λέει ότι τα διάβασε σε κανένα ευαγγέλιο; (εκτός από εκείνο της Μίστρες Σκάρλετ και κάποιες αναφορές στο γλωσσάρι του φόρουμ)
Μερικές φορές αναφέρονται κάποιοι σε παλαιότερες απόψεις μελών στο φόρουμ.
'Ετσι όπως το τοποθετείς είναι σαν ο ΟΡ να γράφει δικό του manual.
«Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλήν εμού».

Γράφει κάπως:
Σύμφωνα με το Ιερό Κοράνιο, ο Μωάμεθ είναι «Προφήτης» και «Απόστολος του Θεού», «ο τελευταίος αγγελιοφόρος» του Θεού ο οποίος στάλθηκε για να αποσαφηνίσει τις Γραφές στους πιστούς. (Κοράνιο 2:101· 5:13-19· 9:32, 33)

 

Επτά νάνοι μαζεμένοι, δουλειά για ένα δεν βγάζουν.
Γιατί άραγε...

 

Όχι και παραδέχομαι ότι η συνεχής αναφορά σε αυτό εκ μέρους του OP έχει γίνει κουραστική.

Το τοποθέτησα όπως είδα ότι το τοποθέτησε ο ίδιος, ως προσωπικές του απόψεις. Τώρα αν αυτό είναι διαφήμιση ή ανακοίνωση παρουσίας ή ψάρεμα ή οτιδήποτε άλλο να σου πω την αλήθεια δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Εννοώ everyone has his game.

Να σου πω, ως εντολή είναι η πιο αναμενόμενη, ο παπάς τα γένια του βλογάει πρώτα. Η εβραϊκή μυθολογία από φιλοσοφικής άποψης είναι ελάχιστα ενδιαφέρουσα αν και υπό την κατάλληλη σκοπιά βγάζει μπόλικο γέλιο. Προσωπικά βρίσκω τον μύθο του πιθαριού της Πανδώρας εξαιρετικά πιο διαφωτιστική μυθοπλασία σε σχέση με το πώς αντιδρά η εξουσία που απειλείται.