Αμφιβολίες

Η λέξη αμφιβολία στη γλώσσα μας έχει μάλλον αρνητικό πρόσημο.
Αν, ωστόσο, την αντικαθιστούσαμε, εν προκειμένω, με την λέξη αναστοχασμός;

Δεν θα είχε, εκτιμώ, κανείς τότε αμφιβολίες για την απάντηση  

 

Επειδή η παραπάνω πρόταση παρουσιάζει μια γενικότητα θα απαντούσα με ερώτηση του τύπου : Να αμφιβάλλουν ως προς τι/ποιόν και γιατί;

Αμφισβήτηση των αποφάσεων τους πριν ή μετά την απόφαση;
Η αξιολόγηση ανθρώπων και καταστάσεων πριν την λήψη μιας απόφασης είναι θεμιτή και απαραίτητη σε κυρίαρχους ανθρώπους. Ωστόσο αυτό δεν ονομάζεται αμφισβήτηση. Αμφισβητώ σημαίνει είμαι αβέβαιος και όταν και για όσο είμαι αβέβαιος καλό θα είναι να μην πάρω καμία απόφαση καθοριστικού χαρακτήρα.
Μετά τη λήψη της όποιας απόφασης δεν μπορεί να υπάρξει αβεβαιότητα/αμφιβολία για αυτήν από έναν Κ. Σίγουρα όμως μπορεί να αναγνωρίσει το αν ήταν τελικά λάθος ή όχι η απόφασή του και να κάνει την αυτοκριτική του.

Αισθάνομαι πως υπάρχει μια σύγχυση εννοιών.
Το να είναι κάποιος σίγουρος δεν έχει ως τίμημα την μη συχνή αυτοκριτική. Και αυτοκριτική δεν σημαίνει αμφιβάλλω για τις πράξεις και αποφάσεις μου αλλά βελτιώνομαι και αναγνωρίζω τα όποια λάθη μου (εγώ, μέσα μου).
Mindset αμφιβολίας δεν στέκει για Κ. Mindset αυτοκριτικής, αυτοαξιολόγησης και αυτοβελτίωσης ναι.

 

Από ηγέτες, οι μόνοι που σίγουρα δεν έχουν αμφιβολίες είναι οι θρησκευτικοί ηγέτες.

 

Κι αυτοί πια μόνον στα του δόγματος... Πάνε πια οι παλιές καλές εποχές...  

 

Η πρώτη σκέψη μου όταν διάβασα το νήμα. Ευχάριστη έκπληξη το πόσοι συμφωνούν, δεν το περίμενα.

Εφόσον θέλεις να ηγείσαι οι υποχρεώσεις σου είναι πολλές.

1. Πράττεις
Αν δεν το κάνεις φοβούμενος την αποτυχία, το κουβαδάκι σου και σ' άλλη παραλία. Θεωρώ δεδομένο ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρχει αμφισβήτηση εδώ.

2. Φροντίζεις να συγκεντρώσεις όλα τα απαραίτητα δεδομένα που θα σου επιτρέψουν να πάρεις μια απόφαση.
Αν οι αμφιβολίες σου προέρχονται από τη γνώση ότι δεν φρόντισες να συγκεντρώσεις τα δεδομένα, ξαναπάρε το κουβαδάκι.
Αν οι αμφιβολίες προέρχονται από τη φύση των δεδομένων, αν αυτά είναι συγκεχυμένα, κρίνεις και αποφασίζεις. Όχι, δεν χρειάζεται αυτογνωσία, κριτική σκέψη χρειάζεται και ηγετική ικανότητα.
Σε αυτή την περίπτωση μπορεί να αμφισβητήσεις την απόφαση αλλά όχι την ορθότητα της κρίσης σου. Παράδοξο, ξέρω.
Εφόσον έχεις ανασφάλεια για αυτή την ορθότητα πάλι κάτι δεν πάει καλά. Κουβαδάκι.

3. Εκτελείς. Ή εν προκειμένω αποφασίζεις και καθοδηγείς.
Εδώ έχει μεγάλη σημασία

Που όπως έχει ήδη γραφτεί, ειναι κανονας.

Επειδή τα δεδομένα όμως υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν ζωή, εξελίσσονται, μεταβάλλονται, ΑΛΛΆΖΟΥΝ, είναι πιθανό να χρειαστεί να αμφισβητήσεις την αρχική απόφαση, όπως έγραψα παραπάνω.
Μπορείς;
Έχει σημασία το αποτέλεσμα ή ο εγωισμός;
Έχει σημασία το καλύτερο ή ο φόβος να μη λερώσει η εικόνα σου;
Έχει σημασία να γίνει αυτό που θέλεις ή να προσποιηθείς ότι γίνεται αυτό που θέλεις;
Ανάλογα με το τι έχει σημασία για τον καθένα, πράττει.
Κατά κανόνα οι βασιλιάδες έχουν ανάγκη το θρόνο τους. Δεν είναι εφικτό για όλους να νιώθουν βασιλιάδες και μακριά από το παλάτι

4. Κάνεις τον απολογισμό σου.
Ο μόνος δρόμος. Στην αρχή της πορείας σου ξέρεις ότι δεν ξέρεις. Και στο τέλος το ίδιο. Υπάρχει μια επικίνδυνη στιγμή, εκεί, κάπου στη μέση, που νομίζεις πως έμαθες.
Στο πρόγραμμα είναι κι αυτό, δεν είναι κακό. Άλλωστε από όσουν είπαν ότι το μόνο που ξέρουν είναι ότι δεν ξέρουν τίποτα, μόνο ενας το πίστεψε πραγματικά. Αυτός, είχε αυτογνωσία.

Επειδή λοιπόν δεν έχω δει αμφισβήτηση για το αρχικό quote έγραψα με γνώμονα τη γνώση και την εμπειρία της επαγγελματικής μου ζωής.
Και στα δικά μου μάτια υπαρχει συσχετισμός με το bdsm και τη θέση του Κ. Γράφω συσχετισμός γιατί το "ταύτιση" θα μπορούσε ίσως να θεωρηθεί υπερβολικό.

Αυτά τα δύο δε θα τα έβαζα ποτέ στην ίδια πρόταση. Αν δεν δείχνουν ΠΑΝΤΑ σίγουροι τζάμπα συζητάμε. Όχι εδώ μόνο. Σε όλο το φόρουμ.
Το "νιώθουν" νομίζω το χω αναλύσει

 

Επειδή το διάβασα και σε άλλο νήμα, είπα να επανέλθω και να το σχολιάσω εδώ.
Να με συγχωρέσεις αλλά βρίσκω τη σκέψη προσβλητική για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων.
Καταλαβαίνω το αρχικό σκεπτικό, το συμπέρασμα όμως είναι πραγματικά πρόχειρο. Και χρησιμοποιώ τη λέξη "πρόχειρο" για λόγους ευγένειας.

Βέβαια, ακούγεται λιγότερο άσχημο από το άλλο που διάβασα πριν μερικές εβδομάδες οτι Κ είναι όποιος τρώει ξύλο στη δουλειά του, αλλά είναι εξίσου ισοπεδωτικό

 

κι αυτό... αμφίβολο.

 

η στερεοτυπία κι η επιφανειακότητα, πολύ δύσκολα προσβάλλουν τρίτους. εκτός και θέλουν.

 

Χαίρομαι για αυτούς.
Όταν λοιπόν το "άκομψο" στοχεύει έμενα ή έστω μια κατάσταση που με αφορά δεν νιώθω προσβεβλημένος. Και χαμογελώ.
Όταν δεν στοχεύει έμενα απαντώ. Αυτό έκανα και τώρα.
Άλλοι κυνηγάνε ανεμόμυλους άλλοι στερεοτυπικά τσιτάτα. Ο καθένας με την τρέλα του

 

ο συγκεκριμένος κανονιστικός αφορισμός δεν πάσχει από έλλειψη κομψότητας, αλλά από έλλειψη επεξεργασίας (αξεστιά), από σύγχυση (γιατί αναθέτει σε κυριαρχικούς την ανάγκη επιβεβαίωσης μέσω διαγωνισμών, είτε τους αφορούν είτε όχι), και αυτοϋπονομευτική αντιφατικότητα (γιατί προσπαθεί να αξιοποιήσει βολικές εκλογικεύσεις).

 

Δεν έχω διάθεση να προσβάλλω κανέναν. Είναι η άποψή μου, την οποία αφενός δεν καταθέτω ως θέσφατο, αφετέρου δεν έχει διαμορφωθεί σε παιδικές χαρές και φόρουμ. Οι Κ, με κεφαλαίο επί της ουσίας, που έχω γνωρίσει, ηγούνται και σε άλλους τομείς. (Επαγγελματικό, κοινωνικό...) Δεν είναι αφορισμός προς άλλους, είναι η διαπίστωση στις διαδρομές μου. Αν έχεις αποκομίσει άλλη εντύπωση, με χαρά να διαβάσω την άποψή σου.

 

Επί του αρχικού ερωτήματος:

Ο Κ δεν αμφιβάλλει (με την κυριολεκτική έννοια του όρου).

Κρίνει, αξιολογεί, αποφασίζει, αλλά δεν νιώθει αμφιβολία για κάποια απόφαση/επιλογή του.
Αυτό φυσικά σημαίνει πως αν διαπιστώσει ότι έχει κάνει λάθος στην κρίση του (και κατ’επέκταση στις αποφάσεις του), αναθεωρεί, διορθώνει, μαθαίνει από αυτό. Ακόμα όμως και σε αυτή τη περίπτωση, δεν νιώθει αμφιβολία, αλλά σιγουριά ως προς το λάθος της απόφασής του.

Επίσης, ο Κ δεν είναι και πολύ σχετικός με τον ηγέτη. Εξ’ορισμού, ο Κ θέλει τουλάχιστον έναν «ακόλουθο» (το υ του), ο ηγέτης προσδιορίζεται από το μεγάλο πλήθος των ακολούθων.

Υπάρχουν άνθρωποι που ηγούνται άλλων (σε επαγγελματικό επίπεδο), όπως πχ διευθυντές εταιριών, αλλά στις προσωπικές τους σχέσεις, είναι υποτακτικοί σε κάποιον.
Συμβαίνει συχνότατα.