Τι βλέπουν τα ματάκια μου...

Από παιδί είχα ένα όμορφο χούι και με συνοδεύει ακόμα. Μου αρέσει να διακρίνω μορφές. Σε σύννεφα, σε ξύλα που καίγονται, σε σκιές, σε κορυφογραμμές, σε άλλα τοπία, στα υπολείμματα λαδιού στα πιάτα, σε αφηρημένες μουτζούρες... Τα πάντα μπορώ να τα δω ως ζωγραφισμένους καμβάδες κι εγώ καλούμαι να αποκρυπτογραφήσω τι θέλει να πει ο ποιητής... Ά-μορφες κι ά-σχημες εικόνες μεταμορφώνονται μέσα στο μυαλό μου σε ιστορίες ολόκληρες...

Σκασίλα μας, θα μου πείτε εύλογα, με του κάθε πικραμένου την καύλα. Απλά, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια εικόνα που είδα χθες. Ήταν προχωρημένο βράδυ, υπήρχαν λίγα φώτα στο περιβάλλον και κάμποσα δέντρα πρόβαλλαν σχηματίζοντας σκούρες σκιές. Είδα δεινόσαυρους, είδα παχουλά ελάφια να φιλιούνται στο στόμα με σκύλους, είδα πολλά τέλος πάντων αλλά το κερασάκι στην τούρτα ήταν η εξής εικόνα:

Ένας γεροδεμένος ταύρος με τα κέρατά του και τα όλα του και από πίσω του μια γιγαντόσωμη γαλοπούλα να τον πηδάει. Η ουρά της ανοιχτή και πλουμιστή και η κορμοστασιά της λεβέντικα γεροδεμένη. Είχε αγκαλιάσει τον ταύρο από τα καπούλια του με τα φτερά της και τον τρόμπαρε. Και δεν σας λέω βλακείες τώρα! Μιλάω εμπεριστατωμένα. Σύμφωνα με τη Wikipedia:
"Η απουσία πέους στα πτηνά είναι αποτέλεσμα εξελικτικής διεργασίας ενώ, αντίθετα, η παρουσία του αποτελεί πρωτογενή κατάσταση. Πέος διαθέτουν οι περισσότερες πάπιες, η στρουθοκάμηλος, η γαλοπούλα κ.ά.".

Αυτά... Και μετά πήγα για ύπνο. Είπα να αφήσω τα ζώα να χαρούν τις διαστροφές τους... Φωτογραφία δε μπορούσα να βγάλω γιατί το φως ήταν ελάχιστο.

Αν έχετε κι εσείς το ίδιο χούι (και την ίδια διαστροφή!) κι έχετε όρεξη μπορείτε να γράψετε ή ν' ανεβάσετε εικόνες.

 

Όταν η φαντασία οργιάζει...και καλά κάνει δηλαδή!!!

Μου θύμισες τώρα το εξής σκηνικό. Ένα μυρμήγκι καιροφυλακτούσε για να περάσει η αγαπημένη του ελεφαντίνα. Όταν λοιπόν εμφανίστηκε, αυτό όρμησε πάνω της και άρχισε να την πηδάει με μανία.

Αγέρωχη και ξεδιάντροπη η ελεφαντίνα συνέχισε το δρόμο της ώσπου ένα κλαδί μπήκε στο μάτι της και ένα "αχχχ" της βγήκε αυθόρμητα...για να πεταχτεί γεμάτο χαρά το μυρμήγκι και να αναφωνήσει "πονάς κουφάλα";

Το δικό μου δεν είναι ακριβώς χωνί. Εύχομαι ωστόσο να δούμε όλοι έστω και λίγο μέσα από τα δικά σου μάτια  

Και μην ακούσω ξανά για ταύρους (και καλά)... οι γαλοπούλες έχουν τη χάρη. Και όχι μόνο.

 

Και στα πλακάκια.. στα σχέδια ή στα νερά που έχουν !

 

Παλιά, μικρή, γούσταρα και το άλλο! Σε κουζίνες και μπάνια με πλακάκια με μοτίβο, έψαχνα να βρω τη λανθασμένη τοποθέτηση. Συχνά τους ξέφευγε και όλο και κάποιο έβαζαν ανάποδα! Όμορφα, ανέμελα χρόνια! Κι οι μάστορες, ευτυχώς για μένα, απρόσεκτοι!