Αμφιβολίες

Αν αντί για αυτό που έγραψες έγραφες αυτό:

Όχι μόνο δε θα το έβρισκα προσβλητικό αλλά θα έλεγα και μπράβο.
Επειδή με αφορμή αυτό το προηγούμενο σχόλιο που έκανα έχω κάνει ήδη τη συζήτηση,πριν απαντήσω θα πρέπει να ρωτήσω τι θεωρείς ηγεσία

 

Άλλο κυριαρχία άλλο ηγεσία.. άλλο master κι αλλο leader.. είναι ξεκάθαρη η απάντηση στο ερώτημα σου νομίζω.
Μπορεί να υπάρχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά αλλά υπάρχουν σημαντικές διαφορές μιας και η Κυριαρχια συνήθως αφορά ενα πρόσωπο κι όχι ενα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο αφ' ενός και αναφέρεται στην ερωτικη-προσωπικη ζωή αφετέρου.
Εν συντομία η άποψη μου  

 

"Έχει πολύ ήλιο η χώρα για να αντέχει την αυτογνωσία.
Η αυτογνωσία είναι αρρώστια στα μέρη μας και εκτός καθημερινής πραγματικότητας.
Αλλά όταν μας πιάσει αυτή η αρρώστια δεν υπάρχει συλλογισμός της που να μην έχει γίνει στίχος από τον Καρυωτάκη".
Β.Λ

 

Σεβαστή η άποψή σου. Ενα από τα συστατικά της Κυριαρχίας είναι και η δύναμη. (Φυσικά, δεν εννοώ τη μυική) Οταν υπάρχει ουσιαστικά, είναι σχεδόν αδιανόητο να ασκείται ως επιρροή, εξουσία, έλεγχος κλπ, μόνο προς ένα άτομο, και αποκλειστικά στην ερωτική ζωή του Κ.

 

Καταλαβαίνω το point σου. Εχει βάση, θεωρώ ωστόσο πως ελάχιστη διαφορά δημιουργεί, με τον αρχικό συλλογισμό μου. (Δεν γράφω ούτε για να προσβάλλω, ούτε για να πάρω μπράβο) Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο.

 

τι κανόνας είναι αυτός;

 

Εγώ, εγώ κυρία.
Αμφιβολίες για την απάντηση δηλαδη.
Όχι πολλές
Μια
Αλλά γριά, βαρετή, κακογ@μημενη και στρίγγλα.
Υπερανάλυση τη λένε.
Διότι μετά τον αναστοχασμό, χτυπάει την πόρτα ο αναστοχασμός του αναστοχασμού. Και ίσαμε να φθασεις στην κλητικη του πληθυντικού .... ούτε με γρύλο , όχι με λέβητα που μπερδεύτηκαν στο άλλο νήμα.
Ενώ καλέ κυρία, το «veni, vidi, vici» , ακόμη κει στην εκδοχή του “veni, vidi, με παρέσυρε το ρέμα», έχει άλλο γούστο .

Ξέρω, ξέρω.
Τον Σεπτέμβριο με τον κηδεμόνα μου.

 

Και άνευ κηδεμόνος   Αλλά για γλυκάκι, όχι για αλκοόλ  

Οι μαθηματικοί αγαπούν τα φράκταλ.
Δεν έχω καθόλου μαθηματικό τρόπο σκέψης όπως γνωρίζετε αγαπημένε μου  

 

Από μια ομιλία του Ιαν ΜακΓιούαν με θέμα "Ο εαυτός στην λογοτεχνία", τον Νοέμβριο του 2019: “Το τυχαίο και η απουσία απόλυτης συνείδησης είναι οι βασικές συντεταγμένες του. Παραμένουν κάποιες σταθερές, ακόμα και όταν ο εαυτός αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου. Ο Νόμος προβλέπει συνέπειες για πράξεις που χάνονται στο παρελθόν, σπαράγματα ενός άλλου εαυτού, ο πυρήνας τoυ οποίου εξακολουθεί να υπάρχει.”

Για αυτό δεν μπορούμε να μιλάμε για απόλυτη αυτογνωσία. Όσον αφορά τον Κυρίαρχο, ίσως να αξίζει να συζητήσουμε αν έλλειψη αμφιβολίας, δηλαδή αποφασιστικότητα υπάρχει όταν ορίζει στο πρόσωπο που κατέχει, στο οποίο έχει επικυριαρχήσει, πώς θα ζούνε, τι περιμένει από αυτό το πρόσωπο και τι μπορεί αυτό το πρόσωπο να περιμένει από τον ίδιο και τα τηρεί αυτά, όπως τα έχει ορίσει ο ίδιος, σε βάθος χρόνου. Και όταν, αφού πάρει τις αποφάσεις του για ένα θέμα, δεν κάνει πίσω σε αυτές τις αποφάσεις.

Και επειδή αυτή την εποχή γράφουν και μιλάνε περί ηγεσίας όλοι και τα ξαδέλφια και οι φίλοι όλων, παρατηρείστε ότι σπανίως αναφέρονται στο πώς η ηγεσία έφτασε να είναι ηγεσία, δηλαδή η εκάστοτε ηγεσία μπορεί κάλλιστα να είναι διορισμένη, να δέχεται στοχοθεσίες και να λογοδοτεί για τους στόχους που πέτυχε σε Διοικητικά Συμβούλια. Χαριτωμένο ότι έτσι ακριβώς ξεκινά, μετά τις πρώτες σκηνές, και το εργάκι που κάποιοι είδαμε (για κανένα 10λεπτο τουλάχιστον) το "365 ημέρες". Αυτός ο ηγέτης προφανώς έχει διλήμματα για τον εαυτό του, φόβους και άλλα διάφορα, γιατί τα διακριτικά της ηγεσίας του, γωνιακό γραφείο, ποιοι του μιλάνε, διάφορα fringe benefits και bonuses, κλπ δεν εξαρτώνται από τον ίδιο και δεν έχουν μεγάλη σχέση με πυρήνα εαυτού, φιλοσοφία ζωής, αντίληψη ύπαρξης σε βάθος και τα ανάλογα. Γιατί αυτό το πρόσωπο, αν τυχόν συναχωθεί και είναι μέρα παρουσίασης, δεν μπορεί παρά να πάρει Tamiflu forte ή κάποιο αντίστοιχο και να πάει στο Δ.Σ. χωρίς να τρέχει τίποτα, ούτε η μύτη του, να σταθεί για οκτώ ώρες και μετά να γυρίσει στο γραφείο του να καταρρεύσει ήσυχα και διακριτικά. Ο Κυρίαρχος απλά, αν το θέλει, βάζει το υ του να τον φροντίσει.

Αυτά χωρίς να συζητάμε το προφανές, αν έχει αμφιβολίες ο Κ για κάτι που πάει να κάνει, αν θα του βγει, απλά δεν το κάνει. Επειδή μπορεί.

 

Για να υπάρξει αναστοχασμός, πρέπει να προϋπάρξει στοχασμός.
Για να χρησιμοποιήσει την υποτακτική του ο Κυρίαρχος δεν «στοχάζεται».
Ούτε αμφιβολίες έχει, ούτε απορίες.
Μερικές φορές, μετά από ότι γίνει, μπορεί να αξιολογήσει το αποτέλεσμα της δραστηριότητας ή της απόφασής του.

 

Απορίες ίσως όχι.
Ωστόσο, στην δική μου εμπειρία, κάθε άνθρωπος που έχει την ευθύνη κάποιου άλλου, έχει διαρκώς έναν εαυτό - παρατηρητή. Που του δίνει food for thought. Ενίοτε χρήσιμο, ενίοτε περιττό.
Παραμένει - για μένα- μια από τις ισχυρότερες ενδείξεις ωριμότητας, υπευθυνότητας και λοιπών χαρακτηριστικών που κάνουν τους ανθρώπους που τα έχουν ακαταμάχητους.
Γούστα  

 

Και αυτό τι σχέση έχει με τον "αναστοχασμό";