Dom me damn it

Η ανάγκη της υ για υποταγή, την οδηγεί κάποιες φορές να "υποτάσσεται" στην ανάγκη της για υποταγή, και όχι στον Κ.
Η απροθυμία ή η αδυναμία του Κ, να το διαχειριστεί.

Στη διαδρομή οδηγός είναι ο Κ. Η υ είτε απολαμβάνει το τοπίο, είτε κατεβαίνει. Δεν μπορεί να δουλέψει αλλιώς στην ουσία του. Ωστόσο, για αρκετές, το παραμύθιασμα που κάνουν στον εαυτό τους, φαντάζει επαρκές... μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα κραυγάσει το μέσα τους, Dom me damn it

 

Όταν δεν είναι αδυναμία η απροθυμία ποια αιτία έχει κατά την άποψη σου;

 

Ναι και σε 4 διαφορετικές μεταξύ τους περιπτώσεις.

- Όταν λύθηκε ένα σημαντικο προβλημα
είτε του Κ είτε του υ.
- Όταν σε κάποια δημόσια συζήτηση μεταξύ πολλών επαινεθηκε για τον α η β λόγο το Κ.
- Σε συναισθηματικές η άλλες δυσκολίες του Υ
- Όταν το Κ έβγαλε καποια έξτρα λεφτα 

Αντιμετωπιστηκε με την υπενθύμιση της νομοθεσιας περί μη ενοχλησεως με υπερπροσφορά υπηρεσιων άνευ σοβαρού λόγου, και τιμωρήθηκε με .... εργασιοθεραπεια 

 

@bumblebee
Καταλαβαίνω τι εννοείτε αν και δεν αναφερόμουν σε υπερπροσφορά υπηρεσιών, το θεωρώ και κάπως δύσκολο σε μια εδραιωμένη σχέση Κ/υ να υπάρξει κάτι τέτοιο.
Οσο κι αν καίγεται να προσφέρει και να είναι χρήσιμο το υ, δεν θα πάρει τέτοια πρωτοβουλία λόγο θέσης.

@Discerning
Πράγματι η ανάγκη για υποταγή είναι πιθανό να οδηγήσει σε αυτοπαραμυθιασμα, με αποτέλεσμα το υ άτομο να βυθιστεί νοητικά* σε μια κατάσταση που να δυσκολευτεί να απεμπλακεί όταν συνειδητοποιήσει πως πλέει ακυβέρνητο.
Αυτό μπορεί να το αντιληφθεί ο/η Κυρίαρχος και να "φρενάρει" αυτή τη βύθιση εφόσον δεν την επιθυμεί;
Ή πιστεύετε πως άπαξ και το δίπολο Κ/υ συγχρονιστει και λειτουργήσει μεταξύ των δύο το μόνο που μπορεί να υπάρξει είναι το ""περισσότερο";

*συγχωρέστε μου την περίεργη ίσως ορολογία που χρησιμοποιώ, γράφω για βύθιση, γιατί έτσι το αισθάνομαι, σαν να μουδιάζω και να βυθίζομαι μέσα σε αυτήν την ισχύ που με καταπίνει.

Η παραπάνω περιγραφή βέβαια μοιάζει οξύμωρη με το αυτοπαραμυθιασμα και εδώ ακριβώς είναι το σημείο όπου η κατάσταση περιπλέκεται.
Τελικά είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

 

Θα αυτοπαραμυθιαστει το υ ερήμην του κ;
Θα υποτάσσεται το υ αυτοβούλως;

Δεν αποφασίζει το υ τι, πόσο και πότε θα δώσει το καθετί. Και αυτό είναι δουλειά του κ. Όχι του υ.

Δεν χωράνε αυτοπαραμυθες.

 

Δίκιο έχετε, αλλά ειλικρινά όταν βρεθείς στη μέση του κυκλώνα, θα σκεφτείς και αυτό, μήπως αυτοπαραμυθιαστηκες.

 

Θέλω να απαντήσω σε αυτό που εννοείς. Τι σημαινει στην πραξη η αύξηση του βάθους της υποταγης πέρα από το όσο το τράβηξε το Κ μέλος, αν όχι υπερπροσφορά υπηρεσιων ; Η διαφορά είναι ποιοτική, ποσοτική η κάτι εντελώς διαφορετικο ;

 

Χρησιμοποίησα τη λέξη "βύθιση" και χρησιμοποιείτε "το βάθος της υποταγής".
Δεν εννοούμε το ίδιο και προφανώς εδώ γίνεται και η σύγχυση.
Αναφέρομαι σε ιδιοκτησία, που σίγουρα περιέχει βάθος υποταγής αλλά και μια νοητική κατάσταση διαφορετική, σε αυτήν την βύθιση αναφέρομαι.
Το ζήτημα είναι αν μπορεί ένα υ να φτάσει μόνο του εκεί με αυτοπαραμυθιασμα.


Δεν ξέρω και πάλι αν έγινα κατανοητή, φοβάμαι πως δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα, ίσως κάποιο άλλο μέλος να μπορέσει να βοηθήσει προάγοντας τη συζήτηση αν έχει καταλάβει τι εννοώ.
.

 

Been
there, done that.
Και δεν είχε να κάνει με αυτοπαραμύθα , οι γραμμές είναι λεπτές, είσαι ήδη στην διαδικασία καιρό, δεν μιλάμε για βιαστικές σχέσεις, απαιτούνται πράγματα από εσένα που για να τα καταφέρεις και να είσαι στο mindset, είσαι γενικώς. Είναι διαδικασία που θέλει χρόνο, δεν καταλαβαίνεις καν ακριβώς πώς πήγε εκεί το πράγμα. ( Μπορεί η πάνω πλευρά να καταλαβαίνει, δεν ξέρω)
Είναι πολύ δύσκολο για εμένα να απομονώσω πραγματάκια, για αυτό και πάντα ήμουν all or nothing, παμε all the way χωρίς όρια. Όταν όμως η πάνω μεριά θέτει όρια, ή "μέχρι εκεί" αλλά εσύ για να μπορείς να βγάλεις το μέχρι εκεί έχεις μπει στο τριπακι "όλα" τότε ναι ζορίζει το πράγμα, και ζόρισε και τότε είναι αυτό που λέμε ότι σημασία έχει τι σου ζητάνε όχι τι μπορείς να δώσεις.

Το παλεύεις, προσαρμόζεσαι ( εσύ όχι το Κ ) είσαι χαρούμενο, ή you don't και απλά χαλάει  

Προσωπικά δουλεύει καλύτερα το να μην έχω καθόλου έλεγχο, καθόλου περιθώρια, καθόλου. Από το μερικώς. Είμαι πολύ πιο λειτουργική και αποτελεσματική εντός σχέσης.

 

Κατανοητο. Θα μπορούσε. Οι ανθρωποι αυτοπαραμυθιαζομαστε, όταν εχουμε η θεωρούμε ότι εχουμε κάτι ανάγκη πολύ.

Μου θυμίζει το περπάτημα στην έρημο, όπου από τη δίψα το μυαλό σε κάνει να βλεπεις μια
όαση που δεν υπάρχει.

 

Αληθές!

Επίσης αληθές το παλιό "η διαφορά της θεωρίας από την πράξη είναι μικρή στη θεωρία αλλά μεγάλη στην πράξη" οπότε όπως σωστά παρατήρησες "είτε σε στρώνει ο δάσκαλος είτε καληνύχτα και καλή τύχη living your παραμύθα"

Γνώμη μου, όπως παρατήρησε πολύ ορθά ο @Alpha Wolf, τέντζερης και καπάκι τείνουν να συναντιούνται κάπου στη μέση.

Και μετά έρχεται το Σ/Κ.

 

Το έχω συναντήσει πολλές φορές στη ζωή μου. Μεγάλη η δύναμη αυτής της ανάγκης. Σχεδόν κάθε φορά, καταλήγει αρνητικά για την υ.

Συνήθως, αν όχι πάντα, η ανάγκη για αυτοπαραμύθιασμα της υ, προκύπτει όταν είναι στα πόδια Κ, που είναι λίγος. Σε κάθε περίπτωση μικρότερος και ελλιπέστερος από αυτό που επιθυμεί ή έχει ουσιαστικά ανάγκη η υ. Ετσι τον τοποθετεί σε "θρόνο" που δεν κατέκτησε, και που δεν αξίζει για τη συγκεκριμένη. Ομοίως ο Κ δεν είναι σε θέση ούτε να τη φρενάρει, ούτε καν να την αντιληφθεί. Πολλώ μάλλον να την κατανοήσει.

Αρκετά δίπολα Κ/υ έχουν συγχρονιστεί, αυτοπαραμυθιασμένοι. Αοσμο, άχρωμο, άγευστο κατά τη γνώμη μου.

Καταλαβαίνω το πως το αισθάνεσαι. Συνηγορώ

Η βύθιση που περιγράφεις, σπάνια μπορεί να δημιουργηθεί με αυτοπαραμύθιασμα. Καθόλου οξύμωρο λοιπόν.
Σε όσες προσπαθούν να ισιώσουν το γιαλό, καλή επιτυχία. Για να μην αρμενίσει στραβά η υ, χρειάζεται επιδέξιο κι έμπειρο Κ