Blind

Την παρατηρούσε καιρό. Άριστη στο έτος, φωνακλού, με χίλιες δραστηριότητες, μικρός Tasmanian devil...και μαζί απίστευτα οριοθετημένη, πέντε χρόνια στην ίδια θέση, με δύο ίδια μαρκαδοράκια, με ένα ίδιο σημειωματάριο. Ποτέ δεν αργούσε, ποτέ δεν αποτύγχανε, οτιδήποτε το έφερνε εις πέρας με τελειομανία. Ντυμένη σαν το αλητάκι, καμία αίσθηση κοκεταρίας, ατσούμπαλο θηλυκό... αλλά καυλοράπανο... κορμάκι για σκίσιμο, γέλια, κουβεντούλες, βλέμματα...ζωάκι για φάγωμα.

Είχε κι αυτή μανία με τις περιηγήσεις και πήγαινε συχνά με την ομάδα του πανεπιστημίου. Δασκαλάκο τον ανέβαζε, δασκαλάκο τον κατέβαζε... Της έλεγε "θες πολύ ξύλο" και γέλαγε...της έλεγε "μην τρίβεσαι στην γκλίτσα του τσοπάνη, γιατί θα σε μαντρώσει ο βοσκός" και κορόιδευε...

Κατά καιρούς έσερνε μαζί της και αγοράκια, αλλά που να φτουρήσουν. Αυτή ήθελε να την τσακίσουν στην μέση... με τρόπους που δεν είχε καν φανταστεί.

Λίγες φορές ήταν ήρεμη, γαλήνια. Πάντα τα ματάκια πέταγαν σπίθες, το στόμα κελαηδούσε και το κορμί ήταν σαν ξεχαρβαλωμένο. Γαλήνευε όταν ανέβαινε αντίθετα καταρράκτες. Βράχια, χείμαρροι, με τα ορειβατικά της, πατούσε πάνω στις γλίστρες, έπεφτε, τσακιζόταν. Τα χέρια της έπιαναν τα χοντρά σκοινιά, λες και επίτηδες τα γύριζε γύρω από τους καρπούς της και άφηναν σημάδια, τα πόδια της δεν κρατούσαν στα νερά και έπεφτε στα γόνατα, βρεγμένη και χτυπημένη.

Σηκωνόταν, τίναζε το κεφάλι, τα μέλη τεντώνονταν. Ανέβαινε καταρράκτες με χέρια πόδια ανοιχτά σε Χ, σαν να την είχε δέσει στο κρεβάτι, ο κώλος της να διαγράφεται και ο ιδρώτας από το μουνί να αλλάζει χρώμα στον καβάλο. Ιδρωμένη, βρεγμένη, χτυπημένη από τα βράχια, με τα σημάδια από τα σκοινιά στα χέρια, τελείωνε τις διαδρομές.

Ο φυσικός κάματος την έκανε αμίλητη, τα μάτια σκοτείνιαζαν, και το στόμα επιτέλους σταματούσε...ανάσαινε βαθιά, γεύση από τον πόνο και την κόπωση γέμιζε το στόμα, ηττημένη στην πάλη με την φύση. Μετά από κάθε ανάβαση, στεκόταν για λίγη ώρα σιωπηλή, κοιτούσε μακριά, πριν ξυπνήσει o ταζμάνιαν και αρχίσει τις παρλαπίπες.

Τις στιγμές της σιωπής, η μυρωδιά, ξυπνούσε το θηρίο. Κατάκοπη να την δαγκώσει, να την πονέσει κ άλλο, να την σπάσει, να μην ξαναμιλήσει ποτέ χωρίς άδεια.

"Τί συμβαίνει δασκαλάκο; Τί κοιτάς με το σκοτεινό βλέμμα;"

...σε θέλω στα γόνατα και δεμένη...

"Ρε αλητάκι, πείνασα με την ανάβαση"
"Πωωω κ εγώ έλεγα καύλωσες μαζί μου, ενώ εσύ είσαι ένα κοιλιόδουλο γουρούνι"
"Σιγά μην καυλώσω με τα άρβυλα και τα σακιά που φοράς. Γυναίκα είσαι εσύ; Με τα τσουβάλια γυρνάς"
"μμμμ καυλώνουν άλλοι, δεν σε χρειαζόμαστε"
"Καλά κάνουν γιατί αν περίμενες από εμένα, παρθένα θα πέθαινες"

Το γέλιο γάργαρο έσβηνε τις φωτιές.

Την πρώτη εμπειρία δεν την συνειδητοποίησε. Ανέβαιναν ένα καταρράκτη με την ομάδα. Περνώντας από ένα πάτημα, το πόδι της δεν στηρίχθηκε καλά και γλίστρισε. Ένας κοφτερός βράχος έσκισε την γάμπα σαν ξυράφι και αίμα πετάχτηκε παντού.

- Αχ
- Τί έγινε;
- Γαμώτο κόπηκα και ματώνει
- Βγες από το νερό

Την πλησίασε...το θηρίο μούγκρισε, το αίμα κόχλασε. Κοιτούσαν και οι δύο την λευκή σάρκα κομμένη στα δύο, να αναβλύζει αίμα.

- Επιπόλαιο φαίνεται, αλλά είναι μεγάλο.
- Πονάει. (Ωχ αρχίζει η μίρλα...)
- Μην μας ζαλίσεις τ' αρχίδια τώρα. Μισό να το φτιάξουμε

Την έπιασε, στα χέρια του, ματωμένη, να πονάει...έβγαλε οξιζενέ, επίδεσμο. Την κοίταξε...και πέταξε όλο το οξιζενέ στην πληγή

- Ααααχ μην τσούζει μη μη μη
- ΣΚΑΣΕ

Σοκ!...ο δασκαλάκος είχε πυγμή; Το σκοτεινό βλέμμα κοιτούσε την ματωμένη πληγή, τα ρουθούνια ανοιγόκλειναν σαν να απολάμβανε την μυρωδιά του αίματος, και από ένας μειλίχιος μέντορας είχε μεταμορφωθεί σε έναν ανώμαλο σαδιστή. Χα! Σιγά και μην τον φοβηθεί! Τον μαλάκα

- Πονάει και γάμησε μας, κ όσο θέλω θα μιλάω
- ΣΚΑΣΕ ΓΑΜΩΤΟ, ΣΚΑΣΕ. ΜΗΝ ΑΥΘΑΔΙΑΖΕΙΣ.

Ξεροκατάπιε και ξαφνικά ένιωσε να μουσκεύει όλο το μουνάκι της. Ποτάμια τα υγρά...σαν να την είχε γαμήσει πούτσος για ώρα. Κατακοκκίνησε, τρελάθηκε στο μυαλό της...τί συμβαίνει; τί έγινε;
Γιατί καύλωσε; ΓΙΑΤΙ ΕΧΥΣΕ;

Γμτ μύριζε μουνίλα...θα το καταλάβει Αυτός; Τί συμβαίνει;

Ο δασκαλάκος αργά, σταθερά, σκούπισε την πληγή με τις γάζες, τύλιξε τον επίδεσμο στο πόδι, σταματώντας την αιμορραγία.

- Θα πάμε μαζί να σε στηρίζω, να μην το πατάς. Δεν θα με ακουμπάς, θα σε ακουμπάω εγώ. Δεν θα μιλάς, μόνο αν σου μιλήσω. Μπορείς να βογκάς.
- Μάλιστα
- Μάλιστα τί;
- Εεε ξέρω γω; Τί;
- Μάλιστα Κύριε.

 

Αυτές οι στρίγγλες που γίνονται αρνάκια πολυ μου αρέσουν!!
Κάνω γούστο τις ιστορίες τους!!! Θα έχει και συνέχεια???
   

 

Ξεεεερω γώ...είναι εμπειριες όποτε λίγο νιώθω άβολα να εκτίθεμαι. Αλλά ότι έχυσα χωρίς καν να με «αγγίξει» κάποιος ήταν συγκλονιστικό. ίσως κάτσω να τελειώσω κάποιες ιστοριες     

 

Ωωω τώρα πρόσεξα ότι το νήμα είναι στις εμπειρίες...   

 

That's the spirit  

 

Πολύ ωραία εμπειρία

 

Ναι, σε όλη την διαδρομή έβγαλα τον σκασμό και ανακατευόμουν. Νόμιζα ήταν το τραύμα αλλά μετά θα καταλάβαινα (με την καθοδήγηση και την αφύπνιση) ότι, για εμένα, αυτό ήταν κάτι που λέγεται «υποταγή».  

 

Χαχαχα you bet!

 

Εμενα παλι, αυτο το κομματι μου εκανε το "κλικ".
Οποιος καταλαβε, καταλαβε...

 

Το OCD ε?  

 

ΙΨΔ
 

 

Υπερβολικό δεν νομίζεις???