Η Καμαριέρα

(Υπάρχουν κάποιες θύμησες, που έχουν κουρνιάσει στη δική τους γωνιά στο μυαλό μας. Από αυτές, που έχουν χαραχτεί μέσα μας, με τρόπο που δεν ξεχνιούνται. Πριν αρκετά χρόνια λοιπόν...)

Μεσαία επαρχιακή πόλη. Την επισκεπτόμουν συχνά για επαγγελματικούς λόγους. Πάντα στο ίδιο αδιάφορο ξενοδοχείο. Το καλύτερο της περιοχής! Κτίριο που ακροβατούσε επικίνδυνα με το χαρακτηρισμό αξιοπρεπές, χωρίς κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

Πέρα από τη καθαριότητα του δωματίου και την εγκαρδιότητα του ιδιοκτήτη, τίποτα στο χώρο δεν ήταν αξιόλογο, τίποτα δεν δικαιολογούσε την κατηγορία των 4*. Το χειρότερο όλων, άθλιος καφές.

Στο πρωινό ξύπνημα, ούτε η καλύτερη πίπα, δεν συγκρίνεται με τον καλό καφέ.

Αυτή τη φορά, κόντρα στη συνηθισμένη ρουτίνα έφτασα Παρασκευή βράδυ. Και σε αυτή τη βάρδια ο ίδιος βαριεστημένος ρεσεψιονίστ, ένας γραφικός μεσήλικας, που με γνώριζε πλέον. Σχεδόν πάντα, το ίδιο δωμάτιο. Με τη βαλίτσα και το κλειδί στο χέρι, βαδίζω προς το ασανσέρ.

Η ματιά μου πέφτει στην ακαλαίσθητη τραπεζαρία. Και καθηλώνεται με ένα σπάνιο τρόπο. Μια καμαριέρα μαζεύει ένα τραπέζι. Γυρισμένη με τη πλάτη σε μένα, ελαφρώς σκυμμένη.

Μαλλιά μαζεμένα, η κλασική δίχρωμη ρόμπα με ποδιά εργασίας, και μπανάλ πέδιλο. Διάολε, τι κώλος είναι αυτός! Ασυναίσθητα μου ήρθε η καύλα εικόνα της Ηλιάνας, να χορεύει ξυπόλυτη στην άμμο, στιγμή που τα μάτια μαγνητίζονται στους γλουτούς της παρά το φαρδύ φόρεμά, αδιαφορώντας για το στόρι, τη μουσική και τα λόγια του video clip.

Επρεπε να δω το πρόσωπό της.

-Δεσποινίς
-Παρακαλώ Κύριε

Ελάχιστο χρόνο, σε συσχέτιση με το μεθυστικό 70D που αντίκρισα, έμεινε το βλέμμα μου στο στήθος της. Το πρόσωπό της εξίσου καθηλωτικό. Εξαίρετη αισθητική απόλαυση…
Αυστηρό χτένισμα, που άφηνε εκτεθειμένο το λαιμό και τα αυτιά της, αμακιγιάριστη, με λείο και απαλό δέρμα χωρίς ρυτίδες, απλά λεπτά χαρακτηριστικά και συμμετρία…
Στον αδύνατο, σχετικά μακρύ λαιμό της, μια πολύ λεπτή χρυσή αλυσίδα με ένα μονόγραμμα. Α.
“Αννα, Αγγελική, Αλκηστις, Αφροδίτη” τα πρώτα που μου ήρθαν. Δεν την έκανα παραπάνω από 27.

-Σερβίρετε τέτοια ώρα καφέ στο δωμάτιο;
-Φυσικά Κύριε. Τι καφέ επιθυμείτε;

Τι ηχόχρωμα! Το μυαλό μου αστραπιαία φαντάστηκε τους ήχους της καύλας της…
Ελξη.

-To όνομά σου;
-Αλκμήνη Κύριε

Μα τους 12 θεούς! Οι γονείς της, πέρα από ένα υπέροχο δημιούργημα, και στην ονομασία της πέτυχαν διάνα! Μέσα στη συστολή της η τύπισσα ακτινοβολούσε!

-Αλκμήνη, χωρίς γάλα. Παγωμένο Νες.
-Δεν σας κατάλαβα Κύριε, συγγνώμη
-Γλυκό χωρίς γάλα μικρή

Κοίτα να δεις, πως πιάνει αυτή η σαχλαμαροατάκα στις βανίλα! Τι καύλα η ντροπή της. Προσπάθησε να σπάσει την αμηχανία της, με ένα στιγμιαίο χαμόγελο.

-Μάλιστα Κύριε.
-Σ’ ευχαριστώ. Και κάτι ακόμα
-Παρακαλώ Κύριε.
-Θέλω να μου τον φτιάξεις εσύ
-Μα..
-Και να μου τον φέρεις στο δωμάτιο εσύ
-Αυτή είναι η δουλειά μου Κύριε

Το ύφος της είχε αλλάξει. Σοβάρεψε ξαφνικά, υψώνοντας τη γνωστή ασπίδα άμυνας. Μόλις με καταχώρησε στους μαλάκες, που ξεπερνούν την απαιτούμενη αβρότητα. Κυρίως στο χώρο εργασίας. Φαντάζομαι, για τέτοιο θηλυκό, η λίστα θα είναι μεγάλη.

Κατευθύνθηκε προς το μπαρ. Ναι, δεν έκανα λάθος. Ο κώλος της ήταν κόλαση. Της τον γάμησα για λίγο με τα μάτια. Κρίμα, σχεδόν αμαρτία που δεν το ένιωσε… Ακόμα…

Ξανά εδώ, η γνώριμη βλαχομπαρόκ εικόνα. Μπατάλικα κρεβάτι και έπιπλα, κάτι κακόγουστα κάδρα, και οθόνη πλάσμα. Όλα παρωχημένα… Μέχρι που αντίκρισα το μπας κλας έπιπλο με τον καθρέπτη. Ξαφνικά πήρε άλλη μορφή αυτό το άχαρο πράγμα.

Αυτή εκεί, λάγνα βασανισμένη, γυμνή και ιδρωμένη, εγώ πίσω της, να της παίρνω ορμητικά τις τρύπες εναλλάξ, με το χέρι μου να κρατά σφιχτά τα μαλλιά της…, και στην αντανάκλαση των ειδώλων μας να την βλέπω να ικετεύει… να ακούω τις κραυγές της… Αυτούς τους μοναδικούς σπασμούς προσώπου, έκφρασης, κορμιού… που ξέρεις πως είσαι ο ρεοστάτης, τάσης και έντασης… Τι καύλα, είναι η καύλα.

Ο ήχος της πόρτας, διέκοψε τη φαντασία μου.

Ηρθε… Ο καφές για την ώρα.

Συνεχίζεται…

 

-Ο καφές σας Κύριε
-Πέρνα μέσα μικρή

Κοντοστέκεται. Επρεπε να ελαχιστοποιήσω τον δισταγμό της. Ένα αστείο στη “γλώσσα” της ίσως… Δεν γαμιέται, ρίξτο.

-Αν και χαμουτζής είμαι καλός άνθρωπος. Ωστόσο στο φαγητό χρησιμοποιώ σως, όχι αλοιφή.

Προσπάθησε να κρατήσει το σοβαρό της ύφος .Eντούτοις ένα αχνό χαμόγελο δεν μπόρεσε να το συγκρατήσει. Ωραία…

Σε 3 μέρη μπορούσε να ακουμπήσει το δίσκο. Τα δυο κομοδίνα, τα είχα καλύψει επί τούτου. Βαλίτσα και λάπτοπ. Την ήθελα στον καθρέπτη, και τοποθετήθηκα ανάλογα. Μα ναι. Ηταν καύλα η πουτάνα.
Καμία άλλη λέξη δεν θα περιέγραφε τόσο αποφαντικά, τέτοιο όμορφο σύνολο, πέρα από καύλα. Γαμώ τη ρέμβη και τον ιδανισμό των ποιητών.

Τα μάτια μου, σκάναραν όλο το πίσω μέρος του κορμιού της. Λεπτή μέση, καλαίσθητα λεπτά πόδια, αλλά και πάλι… σαν μικρά κομμάτια σιδήρου, ακολούθησαν το μαγνητικό της πεδίο και καρφώθηκαν στον κώλο της. Αυτός κι αν ήταν μαγνήτης. Η σκέψη μου έκανε τα γνωστά της άλματα. Να την σχίζω για ώρα, να την καρφώνω δυνατά με τον πούτσο μου, κάθε φορά και πιο δυνατά… Εκει θέλω να τη χύσω για πρώτη φορά, και να αιχμαλωτίσω το σπέρμα μου με μια σφήνα. Μετά…

-Να το χρεώσω στο δωμάτιο, ή θα πληρώσετε με μετρητά Κύριε;

Ποτέ δεν πλήρωνα το δωμάτιο και τις παροχές του ξενοδοχείου που χρησιμοποιούσα. Μέρος της συμφωνίας με τους συνεργάτες μου. Χαμογέλασα…

-Μετρητά μικρή. Πες μου πόσο κοστίζει

Ουδέποτε ρωτούσα τιμή. Ακόμα μια “παρθενιά” που μου πήρε αυτή η μικρή. Ηθελα να ακούω τη φωνή της. Ηθελα να τη ξαναφέρω στο δωμάτιο… Χαλάλι

-2.40 Κύριε. Η απόδειξη είναι στο δίσκο
-Εχω 50ρικο
-Δεν πειράζει Κύριε. Θα σας φέρω τα ρέστα
-Δουλεύεις καιρό εδώ μικρή;
-Γιατί με αποκαλείτε μικρή Κύριε; Αλκμήνη με λένε.
-Ωραιότατο όνομα. Μπράβο στο νονό σου. Εγώ θα σε αποκαλώ μικρή
-Νονά. Όπως θέλετε Κύριε.
-Δεν μου απάντησες
-Θα σας φέρω τα ρέστα
-Δεν μου απάντησες μικρή
-… Σήμερα συμπληρώνω τη πρώτη βδομάδα Κύριε

Σπαστικός ο πληθυντικός ευγενείας. Η μικρή τον χρησιμοποιούσε και για ένα ακόμα λόγο. Απόσταση οικειότητας. Με πλήρη απουσία όμως, κρύας χροιάς φωνής και ανάλογων εκφράσεων του προσώπου. Δευτέρα ξημερώματα φεύγω. Αρχίδια. Θα το έφερνα βαρέως να μην πάρω αυτό τον κώλο!

Γενικά, τα εξωτερικά χαρίσματα της τύπισσας τα σπάνε. Πέρα από συστολή, και ευθιξία, ίσως και μια καλά κρυμμένη τσαχπινιά, δεν είχα δει τίποτα περισσότερο, στο παραμέσα. Εκτός από… ένα απροσδιόριστο “κάτι”… Aυτό που η θηλυκή υπόσταση έχει από τη φύση της, και περιμένει να ενεργοποιηθεί. Καύλα και ο τρόπος που χαμήλωνε το βλέμμα της…

Ωρα για την κατάλληλη πυροδότηση λοιπόν ή για ένα στραπάτσο.

Τι στον πούτσο, ποτέ δεν ακολούθησα κανόνες στην ερωτική μου ζωή. Πάντα εγώ τους έφτιαχνα, και γευόμουν την επιτυχία. Κάποιες φορές, λουζόμουν την αποτυχία. Σπουδαία μαθήματα…

Μια ζωή όμως, All in, all the time.

Συνεχίζεται…

 

Το πολύ το τάκα τάκα...

 

O ήχος της πόρτας διέκοψε τις σκέψεις μου

-Εφερα τα ρέστα σας Κύριε
-Ελα, πέρνα μέσα
-Δεν υπάρχει λόγος Κύριε

Το βλέμμα της έτεινε προς τα κάτω, η φωνή της κάθε άλλο παρά από αποφασιστική…

-Υπάρχει λόγος μικρή

Με κοίταξε, με μια καύλα ατολμία…

-Ποιος είναι αυτός Κύριε;
-Θέλω να περάσεις

Το κεφάλι χαμήλωσε, και πριν προλάβει να πει, πιθανότατα όχι…

-Ελα μικρή, μη φοβάσαι

Αφησα την πόρτα ανοιχτή, και κατευθύνθηκα προς το παράθυρο. Δεν είχα οπτική επαφή με τη μικρή, αλλά ένιωθα την αμφιταλάντευσή της.

Η πόρτα έκλεισε. Η ησυχία που επικράτησε προς στιγμή, σχεδόν σχημάτισε την απογοήτευση στο πρόσωπο μου. Προχώρησα προς το μπαρ, και η σκιά της πρόβαλε.

-Τα ρέστα σας Κύριε

-Θα βάλω να πιούμε
-Όχι, όχι…
-Εχει βότκα, ουίσκι και… Για σένα κρασί μικρή
-Όχι, όχι, δεν πρέπει

Η χροιά της φωνής της είχε αλλάξει. Κάπου ανάμεσα στη πάλη μεταξύ άμυνας και έλξης για το αναπάντεχο, είχε μαλακώσει.

-Κάνεις πάντα μόνο αυτό που πρέπει μικρή;
-…

Δεν λες και ότι καλύτερο, το κρασί σε φτηνό νεροπότηρο ξενοδοχείου, αλλά μηδαμινή η σημασία του μπροστά στο στόχο μου

-Πάρε
-Δεν σας είπα ότι θέλω Κύριε
-Ακουσες ερώτημα μικρή;

To χέρι της έπιασε το ποτήρι, και το κεφάλι της χαμήλωσε προς το πάτωμα…

-Λοιπόν;
-Tι λοιπόν Κύριε;
-Δεν μου απάντησες
-Δεν πρέπει να είμαι εδώ Κύριε
-Κάνεις πάντα, μόνο αυτό που πρέπει μικρή;
-Μα… Είμαι στη δουλειά μου Κύριε
-Μπορώ να παραγγέλνω ακατάπαυστα, και να συνεχίζουμε κάθε φορά που έρχεσαι
-Θα το κάνατε αυτό Κύριε;
-Φυσικά, μέχρι να αδειάσει το κεντρικό μπαρ…

Ένα μικρό χαμόγελο, φώτισε το πρόσωπο της. Εύφορο χώμα που περιμένει τη σπορά του… Καύλα θηλυκό η πουτάνα.

-Εσείς δεν θα πιείτε κάτι Κύριε;
-Θα πιώ. Ουίσκι με πάγο. Σέρβιρέ με

Ο τόνος μου, την μπέρδεψε πολύ. Δεν μπορούσε να διακρίνει πλέον αν μιλάει ο πελάτης στην καμαριέρα ή το Αρσενικό στο θηλυκό…

Εσκυψε να ανοίξει το μικρό ψυγείο στο μίνι μπαρ, το βλέμμα μου και πάλι στον κώλο της… Τι θέα! Ενιωσα τον πούτσο μου να κινείται. Λεπτή, αέρινη κίνηση αλλά με έντονο το αίσθημα αμηχανίας.

-Το ποτό σας Κύριε
-Φέρτο μου
-…

Με πλησιάζει διστακτικά. Την αφήνω για λίγο με το χέρι της τεντωμένο. Παρατηρώ τα δάχτυλα της και τα σκέφτομαι να χαιδεύουν το καυλί μου πριν της ορίσω να τον πάρει στο στόμα. Λευκό σημάδι από δαχτυλίδι στον παράμεσο. Vena Amoris. Φυσικά. Παντρεμένη! Δυσκολεύει αρκετά η φάση…

-Ορίστε Κύριε, το ποτό σας.

Η κατάλληλη στιγμή για raise, αλλά το παντρεμένη δημιούργησε μεταβολή στο παιχνίδι. Αλλαγή σχεδίου. Ωρα για All in.

-Αστο μικρή και φύγε. Δεν θα πιούμε τελικά
-Μα…
-Δεν μπορώ να στο κάνω αυτό. Ηταν λάθος να το αρχίσω
-Τι εννοείται Κύριε, δεν σας καταλαβαίνω

Σαστισμένη, αλλά στην ίδια θέση. Το χέρι της κατέβηκε, αλλά το σώμα της δεν κινήθηκε.

-Πείτε μου Κύριε. Δεν ήθελα να φανώ αγενής, αλλά είμαι στη δουλειά… και…με ξαφνιάσατε… Συγγνώμη

Σηκώθηκα. Αργά. Την πλησίασα… Κατέβασε το βλέμμα, αλλά ούτε εκατοστό πίσω. Σαν κοκαλωμένη. Με το χέρι μου στο σαγόνι, της σήκωσα το κεφάλι. Δεν αντέδρασε. Calling station. O τύπος του παίχτη, που θέλεις να έχεις στο τραπέζι σου. Γαμημένο poker. Μεγάλο σχολείο.

-Τώρα είναι η στιγμή που ακολουθείς το πρέπει ή το θέλω μικρή
-Που ξέρετε Κύριε τα θέλω μου;
-Δεν αναφέρθηκα στα δικά σου μικρή. Αν μείνεις για λίγο ακόμα, σε αυτό το χώρο θα υπάρχουν μόνο τα δικά μου
-Μα…

Την πλησίασα λίγο ακόμα. Οπισθοχώρησε. Ελάχιστα. Σχεδόν ανεπαίσθητα. Φυσική αντίδραση, χωρίς κανένα σημάδι φυγής.

-Δεν μπορώ να λείψω πολύ Κύριε, θα με αναζητήσουν

Από τους πλέον ηδονιστικούς ήχους. Αυτός που δημιουργείται όταν οι άμυνες πέφτουν…

Συνεχίζεται…

 

Εξαιρετικό!

 

Nα είσαι καλά. Σ' ευχαριστώ

 

Μήν μας αφήνεις έτσι! Υπέροχη γραφή.

 

Καλημερα!!
Η ιστορια ειναι αληθινη??
Δεν ξερω τι παιζει στην ελλαδα (μονο σε rooms to let εχω μεινει) αλλα στο Λονδινο θα ειχε ερθει ο 2-μερτος μαυρος της ασφαλειας και θα σε ειχε πεταξει απο την πισω πορτα στον δρομο σε χρονο dt...
(Το εχω δει να γινεται...)

Οποτε προσοχη!!

Κατα τα αλλα πολυ ωραια η ιστορια

 

Σ' ευχαριστώ. (Σε λίγο η συνέχεια)

 

Καλησπέρα. Αληθινή.

Ενήλικες (Αρσενικό και θηλυκό) σχετίζονται συναινετικά. Το Αρσενικό, ολοκληρωτικά απαγκιστρωμένο από ντροπές και εραστής του ρίσκου, το θηλυκό ακολουθεί. Μπορεί να συμβεί σε ξενοδοχείο (ή σε άλλο τόπο εργασίας) σε επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, του Λονδίνου ή του Μανχάταν... Ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας που υπάρχει, είναι πόσο χρονικό κενό υπάρχει, έως να την αναζητήσουν. Οπότε, με προσοχή και τόλμη.

Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο.

 

Το χέρι μου κατευθύνθηκε στο λαιμό της. Σήκωσε το κεφάλι της και οι ματιές μας συναντήθηκαν για πρώτη φορά από τόσο κοντά. Και αυτά τα λίγα δεύτερα σιωπής, είπαν τόσα πολλά. Της έσφιξα τον τράχηλο και την κόλλησα στο τοίχο. Συγκρατημένα απότομα. Δεν ήθελα να την τρομάξω. Αιφνιδιάστηκε μα το μόνο που αντέδρασε ήταν η καύλα της.

Ανέβασα τη ρόμπα και την έβαλα στο στόμα της. Τα δόντια της έκλεισαν σαν να ήξερε ακριβώς τι να κάνει, και την κράτησαν μπροστά μου εκτεθειμένη. Τα δάχτυλά μου γλίστρησαν μέσα από το εσώρουχο της. Ποιος ηλίθιος είπε πως η υγρασία δεν είναι το καλύτερο κλίμα;

Ήταν μούσκεμα, αλλά την ήθελα να στάζει. Θα την έκανα να στάζει… Να τρέμει, να χάνει την αναπνοή της… Λίγος βασανισμός λοιπόν… Αγαπημένη πρακτική...

Πιέσεις στο ουρηθρικό στόμιο και στα μικρά χείλη, έτσι ώστε η κλειτορίδα να αναζητήσει απεγνωσμένα το άγγιγμα καθώς η στητική της λειτουργία είναι στο έπακρο. Παιχνίδι με τη βάλανό της. Απαλά. Κλείσιμο με σχεδόν ανεπαίσθητη κίνηση τσιμπήματος. Βασανιστικά απαλά. Με το τρίτο δάχτυλο ταυτόχρονο παιχνίδι στο κέντρο της. Μικρές κοφτές κινήσεις. Ρυθμός, πότε σταθερός, πότε ακανόνιστος… Αυξομειωμένη ένταση

Η αναπνοή της πολύ δυνατή πλέον. Έσφιγγε το κορμί της, και σιγότρεμε, αλλά ο ήχος της καύλας της, δεν με ικανοποιούσε ακόμα. Θέλω να την ακούσω να με ικετεύει…

Πίεση ακριβώς κάτω από την ουρήθρα της. Τα υγρά της έχουν γεμίσει το χέρι μου. Καύλα.

-Θα χύσω, θα…
-Όχι πριν στο επιτρέψω πουτάνα
-Δεν μπορώ να κρατηθώ

Χαστούκι. Δυνατό. Κανένα ξάφνιασμα. Δεν έφυγε καθόλου από τη καύλα της. Αντιθέτως καύλωσε περισσότερο.

-Μάλιστα, συγγνώμη

Κι άλλο χαστούκι. Δυνατότερο. Δυνατότερη και η καύλα της

Από το μαλλί την έσυρα μπροστά στον καθρέπτη. Τη γύρισα απότομα. Σχεδόν βίαια. Η παλάμη μου πίεσε την πλάτη της προς τα κάτω, και την έφερα στη θέση που θέλω. Το άλλο μου χέρι αφαίρεσε το εσώρουχο της σκίζοντας το. Όχι στο στόμα. Την ήθελα να μου μιλάει. Το πέταξα στο πάτωμα, έσκυψα, άνοιξα τα κωλομέρια της και έφτυσα την κωλοτρυπίδα της.

Η κραυγή της πρέπει να ακούστηκε μέχρι τη ρεσεψιόν καθώς την τον κάρφωσα άγρια. Δεν με πτόησε στο ελάχιστο. Ο κώλος της ήταν δικός μου. Κανένα χαστούκι (παραδόξως). Μόνο μανιασμένο, κτηνώδες σκίσιμο. Ηταν το πόσο καύλα σφιχτός, ήταν ο πόθος μου να της τον πάρω από την πρώτη στιγμή, ήταν η αδυναμία μου για κώλο, ήταν όλα μαζί... αλλά η ορμή μου ήταν σχεδόν πρωτόγνωρη. Κανένα παιχνίδι..., καμία διακοπή..., καμία εναλλαγή..., απλά πρωτόγονο μονότονο σκληρό, σχεδόν αμίλητο (!) γαμήσι με τα χέρια μου να έχουν σφίξει σαν μέγγενη τη μέση της.

Η καύλα της, στο ζενίθ. Ο ιδρώτας που φαινόταν στην οσφυϊκή μοίρα, οι μικροσκοπικές συσπάσεις στην επιφάνεια του γυμνού δέρματος, η έντονη αναπνοή της, οι μικρές κραυγές ηδονής της που μάταια προσπαθούσε να συγκρατήσει, δυνάμωναν τη καύλα μου, μαζί και την έντασή μου...

Το χέρι μου στα μαλλιά της, και σήκωμα κεφαλιού και κορμιού, χωρίς να σταματάω να την τρυπάω.

-Θέλω να χύσω, σας παρακαλώ αφήστε με

Το είδωλο της, με μαγνήτισε. Με κοίταξε απελπισμένα μέσα από τον καθρέπτη

-Σας παρακαλώ, δεν μπορώ άλλο
-Ικέτεψέ με να στο επιτρέψω σκύλα
-Σας ικετεύω Κύριε, επιτρέψτε μου να χύσω

Κάθε κύτταρό της, έσταζε καύλα. Συνέχισα να την καρφώνω για λίγο ακόμα, και μόλις ένιωσα πως θα χάσω τη μάχη με τις ορμόνες της

-Τώρα γαμιόλα, ΤΩΡΑ
-Ααααααααααααααα
-ΟΛΑ, μέχρι και την τελευταία σταγόνα σου θέλω καριόλα
-Χύνω Κύριε, χύνωωωωωω

Εκρηξη ήταν ο οργασμός της, και μεγάλης διάρκειας. Καύλα η φωνή της, σχεδόν κλαψουρίζοντας, καύλα οι συσπάσεις στο πρόσωπό της, καύλα τα ρίγη ηδονής στο κορμί της, καύλα η αίσθηση στον πούτσο μου που ήταν έτοιμος να εκραγεί.

Δεν τον κράτησα άλλο. Της γέμισα τον κώλο με τα χύσια μου, και ένιωσα έντονο το συναίσθημα της απόλαυσης. Σχεδόν ψυχική ευφορία…

Από τα ομορφότερα γνωρίσματα του ανθρώπου η ηδυπάθεια. Ικανοποίηση ενστίκτων και ορμών.

Τη γύρισα και την έσκυψα προς τον πούτσο μου. Τον πήρε στο στόμα της με απόλυτη φυσικότητα. Δεν υπήρξε ο παραμικρός δισταγμός. Τον ρούφηξε λαίμαργα και τον καθάρισε σχεδόν τελετουργικά...

Γονατισμένη μπροστά μου, ξεμαλλιασμένη, αναψοκοκκινισμένη, ξαναβρίσκοντας το ρυθμό της ανάσας της. Τι καύλα εικόνα! Λυγερόκορμη γαζέλα... Μουνάρα!

-Σας άρεσε Κύριε;
-Hμουν καλή;
-Λέτε να μας άκουσαν;

-Πείτε μου Κύριε, σας παρακαλώ
-Καύλα ήσουν πουτάνα.

Στη πρώτη τζούρα του τσιγάρου μου, δεν ξέρω πως, αλλά ασυναίσθητα μου βγήκε η πιο μαλακισμένη “ερώτηση” ever !!!

-Πες μου πόσες φορές το έχεις ξανακάνει αυτό μικρή.

Η απάντησή της, άμεση. Χωρίς το παραμικρό κόμπιασμα.

-Πολλές Κύριε.
-Πάρα πολλές.
-Στη φαντασία μου μόνο.
-Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ πολύ... Σας ευχαριστώ όσο δεν φαντάζεστε...

Εφυγε τρέχοντας από το δωμάτιο, αφήνοντας την πόρτα μισάνοιχτη. Η ματιά μου πήγε στο πάτωμα. Το εσώρουχο της. Σκισμένο... μούσκεμα... Όχι μικροσκοπικό για τέτοια γκόμενα...

Οξύμωρο. Απειρη και “έμπειρη” μαζί. Αποκοιμήθηκα με την ικανοποίηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου.

Το πρωινό ξύπνημα με βρήκε με έντονη την αίσθηση από το χθεσινό γαμήσι. Πήρα τηλέφωνο να μου φέρουν καφέ, και μπήκα για ντους. Σπάνια πρωινό χωρίς γυναίκα στο κρεβάτι μου

Κατέβηκα ευδιάθετος και αφήνοντας το κλειδί στη ρεσεψιόν, την αναζήτησα με το βλέμμα μου. Δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για τη μικρή. Αλλά τώρα δουλειά.

Ημουν πάντα αυστηρός και απόλυτος (και) στα επαγγελματικά μου. Ποτέ δεν έριχνα την ποιότητα αλλά ποτέ και την αμοιβή μου. Και να τώρα που συζητώ με τους συνεργάτες μου για τη συνέχεια του project, και στο άκουσμα για ένα μικρό ψαλίδισμα στο ποσοστό αύξησης που είχα θέσει, δεν είπα κατηγορηματικό όχι. Χαμογέλασα.

-Θα το σκεφτώ, και θα σας απαντήσω μέχρι το βράδυ
-Ξέρετε Kύριε..., οι εποχές έχουν δυσκολέψει, τα περιθώρια κέρδους έχουν μειωθεί...
-Το βράδυ Κύριοι.

Ηταν 7 το απόγευμα, όταν έφτασα στο ξενοδοχείο. Η μικρή άφαντη. Το πρωί αναχωρώ. Δεν πιστεύω να είμαι άτυχος και να έχει ρεπό, σκέφτηκα προς στιγμή.

Ο ήχος της πόρτας του δωματίου, με διέκοψε από τη δουλειά που έκανα στο laptop. Κοίταξα την ώρα. 20:05. Ανοιξα με ένα χαμόγελο σιγουριάς. Μα ναι, η μικρή. Ελαφρώς μακιγιαρισμένη σήμερα. Ελαμπε η πουτάνα.

-Mόλις ξεκίνησε η βάρδια μου. Επιθυμεί κάτι ο Κύριος;

Και πάλι οξύμωρο. Μεγάλη συστολή, σχεδόν κοριτσίστικη αιδημοσύνη, πασπαλισμένη με μια μικρή τσαχπινιά. Τη γονάτισα μπροστά μου. Την κοίταξα με νόημα. Ξεκούμπωσε τη ζώνη και το παντελόνι μου, και τον έβαλε στα χέρια της. Σήκωσε το κεφάλι της, και το βλέμμα της συνάντησε το δικό μου.

-Πάρτον γαμιόλα
-Μάλιστα Κύριε

Πιάστηκε από τα πόδια μου, και τον βύθισε στο στόμα της λιγωμένα. Καύλα.

Επιασα το κινητό μου. Χαμογέλασα. Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντήσουμε..., δε γαμιέται...

-Νίκο, εντάξει με τη μείωση. Δέχομαι. Μόνο που υπάρχει ένας απαράβατος όρος. Πάντα στο ίδιο ξενοδοχείο. Από Παρασκευή.
-Μάλιστα Κύριε…, βεβαίως, ευχαριστούμε πολύ. Δεν ξέρετε πόσο το..

Την έπιασα από τα μαλλιά, τη τράβηξα, τη χαστούκισα και την έφτυσα στο πρόσωπο, και της τον έδωσα πάλι στο ρυθμό που ήθελα. Εβγαλα τη ζώνη μου και της την έβαλα στον αυχένα. Είναι η ώρα, στο γλέντι να προστεθεί η εκπαίδευση.

...

 

Πρόσεχε! Και ο σύντροφός Strauss-Kahn έτσι την πάτησε!!