Σκέψεις και προβληματισμοί για τις BDSMικές συζητήσεις στο forum

Την πρώτη χρονιά μου στο φόρουμ, το 2014-15, αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα σε φαντασιώσεις, άρνηση και μυθοποίηση του λεγόμενου "χώρου". Μετά από παρορμητικές αντιδράσεις της εφηβείας ξεκίνησα μια 4χρονη καθημερινή συνομιλία μ έναν άνθρωπο που ψυχαναγκαστικά ήθελα να του αρέσω.
Εκείνος, δυστυχώς, ενώ εξαρχής ήταν εχθρικός μαζί μου, είτε από περιέργεια, είτε από την επιμονή μου, εξακολουθούσε και έμενε.
Με έβριζε, με υποβίβαζε, του απαντούσα με κατεβατά γεμάτα οργή και πίκρα. Μου λεγε πόσο με αγαπά, με φαντασιωνόταν ως την επόμενη προσβολή, ως το επόμενο κατεβατό οργής και πίκρας. Κάθε φορά που αντιδρούσα, έφευγε, κάθε φορά που έφευγε τον παρακαλούσα να γυρίσει.
Ξεσπούσα στα λάηκ, επιζητώντας μια κίβδηλη φιλικότητα ώστε να νιώσω πιο όμορφα. Κορόιδευα καμάκια από θυμό, άλλαζα προφίλ μετά το 2016, ώστε τάχα να ξεχνώ κάθε ονλινε επίθεση.
Όλα αυτά ήταν ψυχοφθόρες ανώριμες αντιδράσεις, σε έναν φαύλο κύκλο. Την ίδια ακριβώς πορεία είχε και η ονλινε παρουσία μου στο φορουμ.
Τον είχα θυμάμαι ρωτήσει κάποτε, και μου είχε πει πως είναι ψυχαναγκαστικό να μένω. Αναλογίζομαι τις παροτρύνσεις για ψυχολογική βοήθεια και καταλήγω πως, είναι όντως προβληματικό να επιμένω σε έναν χώρο όπου δέχομαι επιθέσεις, σενάρια που δεν ισχύουν, πλεον δεν μπορώ καν να απαντώ ελεύθερα.
Το ίδιο ένιωθα και φέτος την Άνοιξη που τερμάτισε η "σχέση" μου μαζί του. Ένιωθα να αγγίζω τα όρια της ψυχοπαθολογίας, από ένα πείσμα να ανήκω εκεί όπου απορρίπτω.

 

Επειδή έχουν περάσει κάπου πέντε χρόνια και δεν θυμάμαι πολύ καλά, άλλωστε όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν έχω ιδιαίτερα δυνατή μνήμη, ήταν μόνον εκείνο το συγκεκριμένο ποστ με την λολίτα ή ίσως ήταν και άλλα ανεβάσματα, σε άλλα νήματα, άλλου χαρακτήρα εξίσου όμως προβοκατόρικα;
Ξέρετε, σε ολιγομελείς ομάδες οι άνθρωποι κάνουν τις συγκυρίες και όχι οι συγκυρίες τους ανθρώπους.
Σε κάθε περίπτωση μου δίνετε την εντύπωση ανθρώπου που δύναται να αναλάβει την ευθύνη του αλλά δεν το επιθυμεί και όχι το αντίθετο, όπως προσπαθείτε να δείξετε.
Όπερ έδει δείξαι και επιτρέψτε μου να μην ασχοληθώ άλλο μαζί σας.

 

Ακριβώς.  

 

Θεωρώ τουλάχιστον απαράδεκτη την συμπεριφορά σας κ τρόπο που επιτίθεστε στην @sigh.
Με ειλικρίνεια και υπομονή απαντησε στον καθένα σας εάν και δεν σας άξιζε.
Εγώ την θεωρώ γενναία που βγήκε μπροστά κ μίλησε και ξεκαθαρησε τα πράγματα για τα οποία εσείς την κατηγορούσατε τόσο καιρό.
Ακριβώς αυτή η γενναιότητα της, η ποιότητα της και η μοναδικότητα της είναι που σας ενοχλεί.
Δεν σας αξίζει να βρίσκεται εδώ μαζί σας.
Ντροπή σας!

 

μιας κι είναι κλειστό το νήμα για τις συζητήσεις στο φόρουμ, θα φέρω εδώ έναν προβληματισμό που προέκυψε:

όταν μετά από επαναλαμβανόμενες ασυναρτησίες, ξέρασμα προσωπικής πικρίας, αγωνιώδη αναζήτηση προσοχής, εκτόνωση μιζέριας, δικαιολογηση της προσωπικής δυστυχίας μέσω της κυνικής απαξιωσης κλπ ψυχοθεραυτικά, πώς και με ποιά επεξεργασία οι χρήστες αυτών των μεθόδων έκφρασης καταφεύγουν στην απαίτηση να μην τους διαβάζει κανένας αλλά μόνον να τους χειροκροτουν για τις ανοησίες τους; πώς φαντάζονται ότι τα ξερατα στα νήματα είναι για ενθάρρυνση ομαδικής ψυχοθεραπείας; τι σχέση έχει το φόρουμ με το γήπεδο;

 

Μου πήρε η αλήθεια είναι λίγο καιρό να το κατανοήσω, αλλά τελικά διαπίστωσα το εξής:

Παρατήρησα από νωρίς πως περισσότερα μέλη την πέφτουν κατά καιρούς σε ένα ή δύο μέλη που είτε εκφράζουν κάποιες λίγο εκρηκτικές απόψεις ή τα ίδια εκφράζονται με εκρηκτικό τρόπο. Στην αρχή φυσικά μου προκαλούσε εκνευρισμό, δεδομένου του ότι το πολλοί σε λίγους πάει κόντρα στην αισθητική μου.
Με τον καιρό, όμως, είδα ότι το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται με θρησκευτική ευλάβεια και ωρολογιακή σχεδόν ακρίβεια. Αναρωτήθηκα λοιπόν "αυτά τα μέλη δεν αντιλαμβάνονται πως θα προκαλέσουν την αντίδραση περισσότερων μελών και ότι θα βρεθούν να πολεμάνε μόνοι τους? Δε διαβάζουν άλλα νήματα? Δεν αντιλαμβάνονται την επαναληπτικότητα αυτού του μοτίβου"? Και τελικά κατέληξα στο εξής συμπέρασμα:

τα μέλη που επιδιώκουν να ξεσηκώσουν ταραχή στο φόρουμ ενδέχεται ουσιαστικά να αναζητούν να εκτονώσουν την έντασή τους μέσα από ένα τελετουργικό μαζοχισμού. Και τα πολλά μέλη που την πέφτουν στο ένα ή στα δύο μέλη κάθε φορά μπορεί να επιτελούν εν τέλει κοινωνικό λειτούργημα προσφέροντας το λυτρωτικό κι εκτονωτικό μαστίγωμα που αναζητείται 

Είναι και αυτό μία ερμηνεία, ορθή ή εσφαλμένη, σε κάθε περίπτωση ερμηνεία.

 

βάσιμη

 

Γι αυτό και κάποια μέλη τρώνε πόρτα.  

Και ζουν αυτά καλά μέσα στο (π)ικρόκοσμο τους,  
Κι εμείς πολύ καλύτερα, χωρίς αυτά.

Τόσο απλό.

 

Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ , πολλοί και πολλές αντιμετωπίζουν το φόρουμ ως αρένα . Έναν χώρο βάναυσο οπου οι ίδιοι ειναι μονομάχοι και επιβάλλεται να κατατροπώσουν όλους τους αντιπάλους . Ποιό είναι το έπαθλο ? Η αναγνώριση από τους άλλους. Έχουν απόλυτη ανάγκη να αναγνωριστούν ως οι καλύτεροι, οι εξυπνότεροι , οι πιο γαματοι σε όλα ! Για να το πετύχουν
αυτό ,πρέπει να ξεχωρίσουν . Να διαχωρίσουν την θέση τους από όλους τους υπόλοιπους . Να δείξουν πόσο ξεχωριστοί και μοναδικοί είναι. Γι αυτό όλοι είναι αντίπαλοι και κάθε μέσο είναι θεμιτό σε εναν αγωνα στην αρένα . Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι πρόκειται για μια μάχη άνιση και μάταια γιατί αυτό που πολεμάνε στην πραγματικότητα ,είναι ο ίδιος τους ο εαυτός .

 

Κάποιοι το κάνουν για την πρόκληση, κάποιοι το κάνουν γιατί βαριούνται, κάποιοι το κάνουν για το τζέρτζελο, κάποιοι το κάνουν γιατί έτσι νομίζουν ότι θα διαφημίσουν την πραμάτια τους, κάποιοι το κάνουν για να στρέψουν την προσοχή πάνω τους κλπ

Στο τέλος της ημέρας δεν έχει σημασία, έτσι ήταν έτσι είναι κι έτσι θα 'ναι και νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

 

Ενώ τα άλλα νέα μέλη που εκφράζονται όχι εκρηκτικά, αντιμετωπίζονται με άκρατη ευγένεια;