Έλεγχος

Ποιος ορίζει το "εκεί που πρέπει";

 

Ο Αφέντης, προφανώς, ποιος άλλος, το σκυλί;

 

Γιατί δεν μπορείς να κάνεις like στον εαυτό σου.

 

Δεν είναι έτσι.
Να φανταστείς ένα αδέσποτο σκυλί που πλησιάζει κάποιον, αυτός ο κάποιος ενδιαφέρεται να το αναλάβει. Αν πλησιάζοντας το, αυτό τον δαγκώσει, πολύ πιθανόν το σκυλί να συνεχίζει να ψάχνει.
Άβυσσος και του σκύλου η ψυχή.

 

Λογικό, ευχαριστώ για την επεξήγηση.

 

Μάλλον αυτό το σκυλί δεν θα θελήσει ποτέ αφεντικό. Υπάρχουν και τέτοια. Ή εκ φύσεως οπότε δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα, αξίζουν και αυτά εκτίμηση και θαυμασμό , ή γιατί κακοποιήθηκαν από ακατάλληλα αφεντικά. Τότε ο Αφέντης λάθεψε και πρέπει να αναλάβει την ευθύνη ( διανοητικά και εξελικτικά) των συνεπειών. Κάθε σκυλί που θέλει να ανήκει και να υποταχθεί σε έναν Αφέντη είναι « εκπαιδεύσιμο». Ποικίλει ο βαθμός , ο χρόνος , η υπομονή, ο τρόπος, η αγάπη , το ενδιαφέρον που θα πρέπει να αφιερώσει ο Αφέντης αν το θέλει κοντά Του.
Όσο για την άβυσσο, συμφωνώ, και του Αφέντη και του σκυλιού.

 

Πρέπει πάντα ο εκάστοτε ενδιαφερόμενος να προσέχει τις κινήσεις του. Όταν μιλάμε για αδέσποτο σκύλο, που κάνεις δεν ξέρει τι έχει περάσει μέχρι τώρα στη ζωή του (το ίδιο βέβαια ισχύει για όλα τα σκυλιά αλλά στα αδέσποτα ακόμα περισσότερο), ακόμα και με τις καλύτερες των προθέσεων να πάει να το προσεγγίσει, αν αυτό γίνει ατσαλα τότε το δάγκωμα στο στοίχημα το δίνει 1,02.
Εάν πάλι δείξει υπομονή, το αφήσει να τον μυρίσει και να αποκτήσει σιγά σιγά την εμπιστοσύνη του, το πιο πιθανό είναι να αποκτήσει τον πιο πιστό σκύλο που είχε ποτέ.

 

Από την άλλη λένε "you can't teach an old dog new tricks"

Το οποίο σημαίνει ότι, μιας και η συζήτηση δε γίνεται σε forum κυνόφιλων, οι κυνοφιλικές αναλογίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ένα βαθμό.

 

Να προσέχετε τότε τα παραδείγματα που χρησιμοποιείτε

 

φόλα;

 

Εμένα μου αρέσουν τα Κοκόνια, άμα με πλησιάσει ένα αδέσποτο, Ροτβάιλερ, αγριεμένο, με τα δόντια έξω, δεν βρίσκω κανένα λόγο να το αναλάβω και να το εκπαιδεύσω. Το αφήνω για αυτούς θέλουν Ροτβάιλερ.
Φυσικά ούτε θα με ένοιαζε να αναλάβω έναν άγριο λύκο επειδή μοιάζει με σκύλο.
Ούτε στοιχηματίζω για το αν ημερέψω ένα άγριο σκυλί. Δεν με αφορά.
Αμφισβητείτε το δικαίωμα μου να μου αρέσουν τα κοκόνια;
Τα αγριεμένα Ροτβάιλερ γλύφουν καλύτερα από τα κοκόνια;
Αν έχω ένα κοκόνι αντί για ένα λύκο, με κάνει λιγότερο ιδιοκτήτη σκύλου;

 

Προς τι το δεύτερο πληθυντικό; Πουθενά δε χρησιμοποίησα παράδειγμα σκύλου παρά μόνο για να τονίσω το προφανές: οι αναλογίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ένα βαθμό.