Η υποταγή προσφέρεται ή προκύπτει;

Χωρις αναγνωριση τιποτα δεν υπαρχει.

 

Δεν καταλάβατε ή ψάχνατε να βρείτε την ασάφεια;
Που το ασαφές λοιπόν στο "αν προκύπτει, προσφέρεται";
Θέλει επεξηγήσεις τύπου "δεν προσφέρεται χωρίς να προκύψει", "δεν προσφέρεται σε όλους", "δεν προσφέρεται με ανταλλάγματα", "αν προσφέρεται σε όλους με το καλημέρα σας δεν είναι πραγματική";

Αν προκύψει, λέω εγώ, θα προκύψει σε σχέση με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Αφού υπάρχει αποδοχή του προσώπου, τότε μπορεί να προσφερθεί η υποταγή. Εκεί διαφωνώ και με το "παίρνεται ". Γιατί δεν έχει νόημα να αποσπαστεί η υποταγή αν δεν έχει προηγηθεί αναγνώριση και δεν υφίσταται διάθεση "παράδοσης".
Ελπίζω να έγινα λίγο σαφέστερη.

 

Δεν είναι όλα για όλους... Επειδή μερικοί δηλώνουν Κ (είναι δεν είναι, αυτό είναι θέμα άλλου νήματος) δε σημαίνει ότι θα υποκλιθώ μπροστά τους... Δε σημαίνει ότι θα τους μιλήσω στον πληθυντικό λόγω στάτους... δε σημαίνει τίποτα... Και -το ξαναλέω- δεν πρέπει να σημαίνει τίποτα... Σημασία έχει η κυριαρχία τους -δηλωμένη ή μη- να μεταβιβαστεί με τρόπο που η εσωτερική σου φωνούλα να πει "σε Αυτόν θέλω να ανήκω"... Και θα είναι το τελευταίο θέλω... Οπότε χρειάζεται προσοχή πού θα το εκφράσεις...

 

Είναι εξαιρετικά όμορφο, που ενώ πάνω κάτω το ίδιο το βιώνουμε όλοι, ο καθένας μας βάζει και την προσωπική του πινελιά στο νήμα, ανάλογα με τον τρόπο που το νιώθει.

 

Όση πρόθεση και να υπάρχει χωρίς την αναγνώριση της Ισχύος της Άλλης πλευράς, υποταγή δεν μπορεί να υπάρξει. Ίσως υπακοή μόνο, δεν είμαι σίγουρη.

Τη στιγμή που συνειδητοποιείς τη Δύναμη Του/Της επάνω σου το θέμα έχει λήξει.
Συμφωνώ απόλυτα με την @Dark_Explorer η υποταγή είναι προσωποπαγής.

το "είμαι Κ και θα μου μιλάς στον πληθυντικό" και άλλα τέτοια χαριτωμένα που λέγονται που και που προτιμώ να μην τα σχολιάσω 

 

Και η υπακοή νομίζω για ένα μικρό χρονικό διάστημα μόνο , γιατί όταν θα χρειαστεί να κάνεις την υπέρβαση δεν θα αρκεί.

 

Μια προσπάθεια την κάνει...

 

Προσφερεται επειδη προκυπτει...ενδομυχα.

 

Το σκεπτικό σας που δεν κατανόησα αφορούσε την χρήση του όρου "αν προκύψει". Το πως κατ' εσάς θα μπορούσε να προκύψει η υποταγή αν όχι με κάποιου είδους επιβολή; Αρκεί λέτε η αναγνώριση της ισχύος; Και έπειτα;

 

Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν πως με ή χωρίς πρόθεση υποταγής, πάντα εκεί έξω (στη ζωή), υπάρχει ένας εν δυνάμει Κυρίαρχος για όλους Μ/μας. Το αν θα τον συναντήσουμε, και αν θα μπλεξουν τα χνώτα μας, όπως και το πως θα εξελιχθεί αυτό, είναι άλλη υπόθεση.

 

Συμφωνώ απόλυτα  
Ακόμη και αν δεν είναι πάντα φυσικό πρόσωπο.

 

Για όλους; Δε νομίζω.