Άλμα πίστης

Δεν αμφισβητώ τα δικά μου βιώματα. Ενδιαφέρον θέμα για μένα και κάποιες άλλες υ/σ που το ανέβασα ως νήμα προς δημόσια συζήτηση πέραν των π.μ. 

(Υ.γ. Κάπου έχω γράψει για "μπουμπουλιθρα", όταν το ένοιωσα πρώτη φορά, η υ στην οποία το είπα, αντιλήφθηκε πλήρως και άμεσα τι έλεγα, από μια λέξη μόνο. Το περιέγραψε όπως ακριβώς το ένοιωθα  )

 

Αποκλείετε το ενδεχόμενο να γίνει, αλλά η διαχείριση μέσα σε άλλα να είναι τέτοια, που μετά το πέρας του άλματος να μην μπορέσει να ανακαλέσει τίποτα άλλο παρά μόνο τα θετικά συναισθήματα μετά την προσγείωση στα πόδια του Κ?

 

Στην δική μου αντίληψη το άλμα πίστης είναι προϊόν αλληλεπίδρασης. Όπως και ό,τι συμβαίνει στο υ εντός της σχέσης.

Ως εκ τούτου, φυσικά και το να σε πετάξει το κ απέναντι είναι άλμα πίστης. Όπως και το να σε οδηγήσει μέσω της εκπαίδευσης σταδιακά στην πλήρη αποδοχή θέσης.

Υ. Γ. Ανταλλαγή απόψεων και βιωμάτων κάνουμε. Όχι θεσφατων.  

 

Δεν γέλασα.

 

Έστις δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις...

Επιστολή Αποστόλου Παύλου προς Εβραίους, Κεφ. 11


Παρ' ότι η εισαγωγή κάνει αναφορά στην βιβλική καταγωγή του όρου και παρ' ότι αναφέρθηκε το “θρησκευτικό αίσθημα” σε κάποια ποστς του εξαιρετικού νήματος, η δική μου εισαγωγή, παρμένη από θεολογικό κείμενο, έχει να κάνει αποκλειστικά με το πόσο ακριβής (κατά τη γνώμη μου) είναι ο ορισμός του τι είναι πίστη. Εξ ου και πιστεύω ότι μπορεί να γίνει/βιωθεί εξίσου από ανθρώπους που δεν έχουν θρησκευτικό/θεολογικό αίσθημα.

Το ελπιζόμενον, αυτό που θέλεις, που προσδωκάς, δεν είναι κάτι φανταστικό, φαντασιακό, δεν βιώνεται ως τέτοιο. Έχει υπόσταση, είναι εδώ, είναι πραγματικό και αυτό μέσω της πίστεως σε αυτό.


Το leap of faith έχει απόλυτη αλληλεξάρτηση με το lack of faith (οι φράσεις στα Αγγλικά γιατί υπηρετεί έξοχα το λογοπαίγνιο   ). Δηλαδή το άλμα πίστεως μπορεί να γίνει μόνον εκεί που υπάρχει έλλειμμα πίστεως. Εξ ου και όπως προανέφερα σε αυτό το νήμα αλλά και στο παλαιότερο που κουόταρα λίγα πόστ πιο πάνω, το άλμα πίστεως ΔΕΝ είναι προς τον Κ. Είναι κίνητρο, ίσως, ότι Αυτός είναι στην άλλη όχθη και σε περιμένει, είναι κίνητρο η επιθυμία να πας προς εκεί. Αλλά ΔΕΝ είναι προς τον Κ, ούτε για Αυτόν.


Κάποια χρόνια πριν κι ενώ έχω ζήσει αρκετά μέσα σε αυτό που περιγράφω στο “Μετά Το Τέλος”, αυτό το φωτεινό σήμα στον εγκέφαλό μου λέει ότι “προς τα Εκεί(νον) να πάμε... ας πάμε... ε... δεν μπορούμε να μην πάμε”. Παραμένω, βέβαια, παντελώς έτοιμη να ανακρούσω πρύμνη σε χρόνο dt, ανά πάσα στιγμή.


Κάθομαι, λοιπόν, στο σχετικά μικρό τραπέζι μιας καφετέριας (κι όμως, ασυνείδητα εγώ το είχα διαλέξει) μαζί με Εκεί(νον). Γενικά δύσκολη και πιεστική περίοδος: νέα δουλειά, όχι καλό περιβάλλον, πολλές οι υποχρεώσεις του συγκεκριμένου πόστου, μεταπτυχιακό με πολύ απαιτητικά ωράρια, Μετά Το Τέλος αλλά και μια γαμημένη τενοντίτιδα στον ώμο να με έχει γονατίσει, σε συνδυασμό με τις άπειρες ώρες στον υπολογιστή λόγω δουλειάς και σχολής.

• Πες Μου τι σωματικό ή ψυχοσωματικό έχεις...
  
  
• εγώ; Τίποτα! Δεν νομίζω ότι έχω κάτι. Καλά ένα χτύπημα παλιά στη μέση αλλά οκ, αν δεν με δένουν ανάποδα γενικά δεν είναι κάτι.
  
  
• Οκ, δεν είναι μόνον σωματικό τότε, είναι ψυχοσωματικό. Για πες Μου λοιπόν...
  
  
• Μα δεν έχω κάτι.
  
  
• Μάλιστα. Τους μορφασμούς τότε γιατί τους κάνεις; Έφαγες πολλές καραμέλες και σου κόλλησαν στα δοντάκια; Χαχα...
  
  
• Α, όχι, έχω μια τενοντίτιδα, απλά επειδή μόλις σχόλασα και δούλευα Σαββατοκύριακο, είναι πολλές οι ώρες στον υπολογιστή και το κούρασα πολύ.
  
  
• Μάλιστα. Γύρνα λίγο την καρέκλα σου κι έλα προς το μέρος Μου να σε φτάνω να σου κάνω μια κίνηση μασάζ που θα βοηθήσει.
  
  
• Τι κίνηση; Όχι εντάξει, δεν πειράζει... Περνάει μετά από λίγο... (Σκέψη: εντάξει τώρα μόνο αυτό μου έλειπε, πονάει που πονάει, να μου κάνει κανένα καρατέκα να με ξαπλώσει κάτω... κι έχει και κόσμο το μαγαζί, θα κάνω κανένα ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΟΥΤΣ, ρεζίλι θα γίνουμε)
  
  
• Η αλήθεια είναι πως για περίπου 2 – 3 λεπτά θα πονάς. Μετά θα μουδιάσει αλλά μετά θα έχει ελαττωθεί ο πόνος κατά 50 – 70%.
  
  
• (Σκέψη: Μα όλοι με πετριά βγαίνουν από το ΕΜΠ; ) Ε εντάξει... Δεν πειράζει...
  
  
• Είπαμε έως 3 λεπτά πόνος, μετά μουδιασμα. Για άλλα 2 – 3 λεπτά. Ζητάω, λοιπόν, μια πίστωση χρόνου ας πούμε... ας πούμε 5 λεπτά... Και αν δεν υποχωρήσει, δεν θα το ακουμπήσω ξανά, έχεις το λόγο Μου.

5 λεπτά πόνος... Έστω και δυνατός... ΟΚ, δεν υπήρξα ποτέ φίλη με τον πόνο, για σχέσεις λαγνείας μαζί του ούτε το συζητώ. Αλλά εντάξει, είχα ζήσει πονώντας 5 λεπτά. Είχα ζήσει πονώντας πάρα πολύ για περισσότερο από 5 λεπτά. Ωστόσο, δεν είχα κανένα δεδομένο που να με βεβαιώνει ότι αξίζει να δώσω την πίστωση, δεν είχα κανένα λόγο να τη δώσω, καμία διαβεβαίωση για το αποτέλεσμα. Και δεν θα εξαφάνιζε τον πόνο. Θα τον μείωνε, στην καλύτερη. Και την επόμενη μέρα, 8 ώρες στη δουλειά και άλλες 3 στη σχολή, πάλι στα ίδια θα ήμουν. Άσε που μετά θα ήταν πάτημα, αν προχώραγε όλο αυτό που είχαμε ξεκινήσει να συζητάμε, να δίνω γενικά 5λεπτα. Lack of faith...

Αντίσταση, τοίχος. Κατά τα γνωστά. Από τη μέσα μεριά εγώ, από την έξω όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Και κυρίως Αυτός.

Αλήθεια, ήθελα να μείνει απ' έξω; Ναι, κατά ένα μεγάλο κομμάτι ήθελα.

Κατά ένα άλλο όχι. Χαμογελούσε με ένα πάρα πολύ καθαρό χαμόγελο. Κι εγώ είχα πάει Εκεί, σε εκείνη τη συνάντηση, σε εκείνη την καφετέρια ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα μπορέσω να μην θέλω τις αντιστάσεις μου. Πώς θα γινόταν ever αυτό; Θα γινόταν; Αφού με ήξερα, ήξερα τι είμαι, ήξερα πώς είμαι στο θέμα αντιστάσεις, αμφιβολίες και φόβος. Γιατί να ελπίζω καν;


Των ελπιζομένων υπόστασις...

Μόνο έτσι. Αν μπορούσε να γίνει ποτέ, θα γινόταν μόνον έτσι. Να γίνει μέσα σε μια στιγμή το να το δω να γίνεται. Και μετά; Ακόμη και αν καταρρεύσει πάλι, αν για μια στιγμή γίνει πραγματικό, τότε θα είναι. Υπήρξε πραγματικό. Για πάντα. Υπόστασις...


Τράβηξα την καρέκλα, λίγα πλακάκια πιο κοντά. Λίγα πλακάκια πιο κοντά και στην άλλη άκρη του Σύμπαντος. Μ/μας χώριζε το χάος, το απόλυτο χάσμα, το απόλυτο κενό, δεν υπήρχε νομίζω μεγαλύτερη απόσταση στον Κόσμο από αυτή.

Και πώς θα το περάσω; Πώς θα περάσω απέναντι;

Ανθρώπου χέρι δεν φτάνει να με πιάσει τόσο μακρυά. Ούτε σχοινιά, ούτε τίποτα. Το κενό έχασκε και μόνον μόνη μου μπορούσα να πηδήξω. Και το αστείο ήταν ότι απέναντι ήταν terra incognita, δεν είχα ιδέα τι ακριβώς έχει.


1, 2, 3...


Ανασκουμπώθηκα στην καρέκλα, έδειξα τον δεξί μου ώμο.

• Να εκεί πονάει.

Έκλεισα τα μάτια.

Τελικά ήμουν ήδη απέναντι. Γιατί το χέρι Του με έφτασε χωρίς προσπάθεια και με πίεσε.

ήμουν ήδη απέναντι. Υπόστασις...


Ο γκρεμός που ήταν πίσω δεν εξαφάνισε τίποτα. Ήταν απλά το νέο όριο. Ωστόσο, ήμουν μια νέα εγώ. Γιατί από αυτό το χάσμα και πίσω δεν θα πήγαινα ποτέ. Και αν φοβόμουν ξανά και αν αμφέβαλα και αν αντιστεκόμουν, από αυτό το νέο όριο δεν θα πισωπατούσα ποτέ ξανά.

Άρα οι αντιστάσεις, οι αμφιβολίες ξεπερνιούνται. Έστω και μια μια. Υπόστασις...


Δεν θα εξηγήσω ούτε αναλύσω άλλο, πρώτον γιατί νομίζω ήδη είναι σεντόνι. Και δεύτερον γιατί είναι βίωμα. Και ως τέτοιο μπορεί να το διαβάσει κανείς.


@mpaxari ευχαριστώ για την ευκαιρία  

 

Φυσικά και αυτό είναι όμορφο και χρήσιμο πολλές φορές   

 

Το ενστικτο μου αρχικά με οδηγησε , με εσπρωχνε οσπου να βγαλω μελανιές. Μαζι με την εμπιστοσυνη που μου ενεπνεε το ατομο Του.

 

Εγώ σε ευχαριστώ τόσο για την κατάθεση του δικού σου βιωματος όσο και για κάτι άλλα όμορφα   

 

Φοβουμαι την πιθανότητα να χαλασει ένα από τα καλύτερα νήματα, αλλά ίσως αξίζει το κοπο να αποπειραθούμε να αντιδιαστειλουμε το εν βδσμ άλμα πίστεως , με τα άλματα έρωτος και απελπισίας. Αμφότερα εντός εικαζομένου ή και μη βδσμ.

 

Δεν γνωρίζω εκ πείρας τι είναι το άλμα πίστης. Μπορώ μόνο να περιγράψω την δική μου θέαση, που όμως είναι διαφορετική και πιθανόν εκτός του θέματος του νήματος. Και αναπόφευκτα, θα χρησιμοποιήσω μια ορειβατική παρομοίωση.

Στο μονοπάτι μου δεν υπήρξαν χάσματα. Υπήρξε από την αρχή η βεβαιότητα ότι ήθελα να ακολουθήσω, ότι ο οδηγός και η διαδρομή που θα χάρασσε ήταν αυτό που ήθελα, με δρόμο ανηφορικό και μη, με σκαρφαλώματα, με κούραση πτώσεις διαλείμματα για νερό κλάμα χαρά μελανιές και ενθουσιασμό.
Στις δυσκολίες, και μεγάλες, μια πεποίθηση μόνο στο κεφάλι μου, ότι αυτό θέλω, και αφού ο οδηγός προχωράει θα χρειαστεί να βρω την ανάσα μου, από που θα πιαστώ, που θα πατήσω. Θα θέλω να το βρω, να ακολουθήσω, βήμα το βήμα, και μέχρι εκεί που μπορώ να στηρίξω την επιλογή που έκανα.
Χωρίς να έχουν θέση σε αυτό πίστη και εμπιστοσύνη, απ' όσο μπορώ να διακρίνω. Μόνο η βεβαιότητα ότι δεν θέλω και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, με κάθε βήμα να είναι αναπόφευκτο λόγω των συνθηκών και της επιλογής μου, και το μονοπάτι να διαγράφεται σταδιακά πίσω μου. Μπροστά, ο οδηγός, το βλέμμα μου σε αυτόν.

Υπέροχο νήμα, @mpaxari, ευχαριστώ  

 

Προσπαθώ σχεδόν από χθες, να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά και να γράψω σε αυτό το νήμα.
Είχε καιρό να μου συμβεί, συνήθως βλέπω κάτι που με αφορά, μου κάνει κλικ και γράφω γράφω γράφω. Εδώ μπορώ να πω δυσκολεύτηκα. Όχι γιατί δεν ξέρω τι θέλω να πω, αλλά γιατί μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να το πω με τρόπο που θα γίνει κατανοητό στο βαθμό που μπορεί να γίνει κατανοητό ένα απερίγραπτο συναίσθημα όταν πρέπει να το εξηγήσεις και όχι να το μεταφέρεις ώστε να το νοιώσουν! @mpaxari   και @margarita_nikolayevna γιατί ομολογώ πως στα δικά σου γραπτά έπεσα πρώτα πάνω στην φράση '' άλμα πίστης''

Θα ξεκινήσω με το να το πω ότι γενικά εγώ πιστεύω. Πιστεύω στον Θεό, πιστεύω στο καλό, πιστεύω. Αποφεύγω συνειδητά στην ζωή μου συζητήσεις σχετικές γιατί πάντα μπαίνω σε μια διαδικασία να πρέπει να ''αποδείξω'' λογικά, με γεγονότα, να πρέπει να δώσω παραδείγματα, αποδεικτικά, να πρέπει να γίνει μια συζήτηση βασισμένη στην λογική. Πράγμα αδύνατο. Ξέρω, ξέρω, αφού κάτι δεν είναι βασισμένο στην λογική δεν είναι και πραγματικότητα, δεν ισχύει, είναι άκυρο κτλ κτλ. Το πως νοιώθω εγώ όμως δεν είναι ούτε στην φαντασία μου, ούτε άκυρο , ούτε είναι ΄μη λογικά ' και μη εμφανή τα αποτελέσματα του να πιστεύω, το πως αυτό με έχει διαμορφώσει και το τι άνθρωπο με έχει κάνει, και για αυτό και οι συζητήσεις τελειώνουν συνήθως με το ''κοίτα, εγώ, πιστεύω, δεν έχω ούτε σκοπό ούτε λόγο, ούτε κάψα να πείσω να πιστέψεις και εσύ ή να το αποδείξω ώστε να μην θεωρηθώ ' κάπως' ''

Κάπως έτσι νοιώθω και για αυτή την κουβέντα. Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς, δεν μπορώ να το βάλω σε λογική σειρά, δεν μπορώ να πω με λόγια ακριβείας τι είναι αυτό στο οποίο πηδάς, αν πηδάς προς Εκείνον, για Εκείνον ή για εσένα με Εκείνον. Μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν θεωρώ ότι πηδάς με Εκείνον μαζί. Το άλμα πίστης όπως εγώ το έχω βιώσει, και τις δύο φορές που το βίωσα ήταν καθαρά δικό μου άλμα, ήμουν μόνη, ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω μόνη και που έχει αξία και νόημα ύπαρξης ακριβώς επειδή ήμουν μόνη.

Να πω επίσης, ξεκινώ με αυτά που ξέρω σίγουρα χαχα, πως το άλμα πίστης δεν θεωρώ ότι γίνεται μια φορά, ούτε μια φορά ανά Αφέντη και Κ. Μπορεί να χρειαστεί να γίνει μια και να μην χρειαστεί ξανά, μπορεί οι συνθήκες και η ζωή η ίδια να τα φέρνει έτσι που να πρέπει να το κάνεις ξανά και ξανά. Είμαι σίγουρη δηλαδή πως για αυτά που έρχονται μπροστά μου, για την ηλικία που έχω και για διάφορα πράγματα που συναρτούν την ζωή μου, θα πρέπει να το κάνω πολλές φορές ακόμη και δεν ξέρω καν πόσο αισιόδοξη είμαι για αυτό, but time will tell, όπως πάντα.
.
.
.
Πάμε πίσω τώρα, θυμάμαι το πρώτο άλμα που χρειάστηκε να κάνω στην πρώτη Κ/υ και ήταν το άλμα που χρειάστηκε για να την ξεκινήσει, όντως. Ήμουν ήδη σε μια Τ/b με κάποια στοιχεία ελέγχου όμως να βγαίνουν σε σημεία και από το σεξουαλικό και να αγγίζουν και άλλα, πάνω από 1.5 χρόνο μάλιστα και από αυτές που και περνάς καλά, και δεν τρως και τα ζόρια σου, και έχεις και την επιβεβαίωση σου και σε έχουν και στα ώπα ώπα και νοιώθεις και ότι υπερ μετράς και ήμουν και 24 και και και, και ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά σε Κάποιον που δεν υπόσχεται τίποτα, δεν ξεκαθαρίζει τίποτα, δεν τάζει τίποτα, δεν ξέρω που, πως και τι, δεν ήξερα ότι θα ήταν σίγουρα Κ/υ δεν ήξερα καν πως θα ήταν το Κ/υ μαζί Του ανννν έφτανε εκεί, δεν είχα τίποτα δεδομένο, τίποτα δικό μου και το μόνο που ήξερα ήταν ότι για να κάνω το παραμικρό βήμα προς τα Εκεί, θα έπρεπε να αφήσω αυτό που είχα, ήξερα και περνούσα καλά.
Μην πάει το μυαλό σας σε βανίλα σκηνικά του στυλ '' άσε αυτόν και έλα μαζί μου '' χαχα, ήταν deeper than that και τελείως δικό μου θέμα, καθώς μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να μοιράζω το κεφάλι μου και κυρίως την υποταγή μου, ακόμη και αν ήταν 10% του τι είχα, με κούραζε. Όσο εύκολο μου ήταν πάντα να δώσω το σώμα μου, τόσο κουραστικό και δύσκολο μου φαινόταν να δώσω υπακοή. Θέλω να ξέρω που κλειδώνω, που κλειδώνει το κεφαλάκι μου, ποιον σκέφτομαι, ποιον έχω σημείο αναφοράς, ποιον ακούω τελοσπαντων. Το λίγο εδώ, λίγο εκεί με εξουθενώνει και με μπερδεύει, για αυτό και δεν μπορούσα ποτέ να κατανοήσω την πολυΚυριαρχία αν και θα μου ήταν πολύ ενδιαφέρον ένα τέτοιο νήμα, έτσι για να δω ( anyway )
Το άλμα για εμένα στην προκειμένη ήταν να αφήσω την ασφάλεια μου, την καλοπέραση μου και το ο,τι ένοιωθα τέλοσπαντων για αυτή τη σχέση που είχα ώστε να προχωρήσω στο απόλυτο άγνωστο. Απόλυτο όμως, δεν ήξερα δηλαδή αν η φάση θα ήταν ένα πήδημα και τέλος, τώρα που το σκέφτομαι είμαι σίγουρη ότι η άλλη πλευρά ήξερε μια χαρά τι θέλει, και απλά περίμενε να δει αν εγώ θα έρθω χωρίς κεκτημένα και υποσχέσεις για κάτι περισσότερο, μεγαλύτερο σε ποιότητα και χρόνο.
I did it though και όσο στρες, αγωνία άγχος είχα πριν, τόσο σίγουρη ήμουν με το που το έκανα. Την στιγμή που απλά βρέθηκα μόνη και είπα με τον τρόπο μου το ''εγώ είμαι διαθέσιμη για ο,τι'' δεν θυμάμαι να νοιώθω καμία αμφιβολία, κανένα άγχος, ήμουν ήρεμη, σαν να κάνω float in space και έμεινα εκεί για αρκετό καιρό, floating. Απάντηση ξεκάθαρη σε λόγια άργησα πολύ να πάρω, αν πήρα ποτέ. Μετά ήταν μόνο πράξεις, στιγμές και χρόνος που περνούσε.

Κάποια στιγμή χρειάστηκε να κάνω ένα ακόμη άλμα, αυτή τη φορά το άλμα ήταν από το μέλλον μου, έπρεπε να αφήσω πίσω τις όποιες εικόνες μου έσκαγαν για τον μελλοντικό μου εαυτό, τα όποια visions ας πούμε είχα για τη ζωή μου τα οποία καθώς μεγάλωνα και δεν ήμουν πια 24 μου έσκαγαν όλο και πιο έντονα. Έπρεπε να πηδήξω από αυτά, προς Εκείνον. Την πρώτη φορά δεν ήξερα σε τι πηδάω, αλλά ήθελα να πάω εκεί που ήταν Εκείνος. Αυτή τη φορά δεν μπορούσα να Τον βρώ, δεν θα αναλύσω τους λόγους και δεν έχουν σημασία.

Το άλμα δεν έγινε ποτέ.
.
.
.

2.5 χρόνια μετά πίστευα λοιπόν ότι εγώ με τα άλματα τελείωσα, είχα αρκετά να κάνω άλλωστε για εμένα, προς εμένα, με εμένα και γενικώς από μια μανία να βρίσκομαι στο διάστημα, ήρθα με φόρα και καρφώθηκα στη γή και μπήκα μέσα της και αποφάσισα ότι εδώ θέλω να είμαι! Τέρμα τα άλματα, πόδια στο έδαφος, αν όχι με ρίζες κάτω του.
Τον χειμώνα που μας πέρασε λοιπόν ένοιωσα πως εκεί που περπατούσα στην γη, όσο δύσκολα και με όποια βάρη και αστάθεια, άνοιξε μπροστά μου γκρεμός, βρέθηκα σε βουνό και απέναντι μου ένα άλλο βουνό και Εκείνος εκεί. Η ίδια παρόρμηση να πηδήξω, ίδια πράγματα να αφήσω πίσω, το γνωστό, την συνήθεια μου, την βόλεψη μου, την ασφάλεια μου. Αυτή τη φορά όμως το άλμα μου φαινόταν πιο επικίνδυνο γιατί αυτή τη φορά ήξερα τι υπάρχει στο απέναντι βουνό, δεν είχα την περιέργεια να με τσιγκλάει να ρισκάρω, ήξερα που πάω και κυρίως αυτή τη φορά ήξερα ότι ανάμεσα από τα βουνά υπάρχει γκρεμός, και βράχια και αν πέσω θα χτυπήσω και μάλιστα σοβαρά, αυτή τη φορά είχα και φόβο, φόβο και γνώση για το τι σημαίνει ''δεν έχω έλεγχο'' και το άλμα που έπρεπε να κάνω μου φαινόταν γήινο πολύ πιο επικίνδυνο και πιο βαρύ, συνειδητό. Ήξερα ότι είναι απέναντι και με περιμένει με σιγουριά, ήξερα όμως ότι δεν θα κάνει και το παραμικρό βήμα να μειωθεί η απόσταση. Ήταν όλο δικό μου.

Το άλμα το έκανα.
.
.
Σε ο,τι αφορά τα άλματα λοιπόν και την πίστη δεν ξέρω ακριβώς σε τι πιστεύουμε, εγώ πιστεύω στο καλό οτί πηδάω για κάτι καλό, κάπου καλά σε Κάποιον καλό, δεν μπορώ να το αποδείξω, δεν μπορώ να το εξηγήσω δεν μπορώ να το ξέρω και δεν έχει νόημα να το ξέρω η να έχω επιβεβαίωση η δικλείδα ασφαλείας. Αυτό πιστεύω και αποδέχομαι την πίστη μου και μετά την αποδοχή ότι έτσι θα πάει, δεν έχεις και πολλά να κάνεις, πηδάς.

Ότι αυτό που πιστεύω και νοιώθω μου το επηρεάζει ήδη ο Εκείνος, πριν καν χρειαστεί να φτάσω στην συνειδητοποίηση ότι έρχεται άλμα μπροστά μας, ναι , ω ναι είμαι σίγουρη. Αλλά...αυτό δεν κάνουν ;  

Bottom line γιατί κούρασα, το άλμα το θεωρώ κάτι αναπόφευκτο δεν είναι όμως κάτι που εμένα με αφορά ιδιαίτερα, σαν εμπειρία, είναι κάτι που ή θα γίνει η όχι, εμένα με αφορά το μετά το άλμα. Το άλμα είναι το άνοιγμα της πόρτας για να ξεκινήσουν όλα ή να κλείσουν, δεν είναι το άλμα που σε αλλάζει η διαμορφώνει είναι το μετά μαζί Του.


Συγγνώμη για το κατεβατό!
Υπέροχο νήμα  

 

Δεν υπήρχε η πίστη στον οδηγό, εμπιστοσύνη για την πορεία που επέλεξε και τον ρυθμό αυτης?

Σε ευχαριστώ πολύ για πολλά